Στο πλαίσιο της αδυναμίας του καπιταλισμού να διαμορφώσει μια μακρά περίοδο οικονομικής ευφορίας ωριμάζει μια ιστορική αναμέτρηση ανοιχτή....
σε πολλαπλές και απρόβλεπτες διαφοροποιήσεις και παραλλαγές, αλλεπάλληλα αγωνιστικά επεισόδια και μεταστροφές που θα περιστρέφονται αμείλικτα γύρω από δύο ενδεχόμενα: είτε μια νέα εργατική επανάσταση προς τον κομμουνισμό είτε μια καταστροφική πορεία της ανθρωπότητας και του κοινωνικού ανθρώπου.
Εποχή νέων επαναστατικών προκλήσεων
ΑΝΑΤΡΕΠΤΙΚΟ ΡΕΥΜΑ
Τα αποτελέσματα των πρώτων εκλογών στις συνθήκες της κρίσης αποτυπώνουν (με μεγάλη, ωστόσο, σχετικότητα) και τις «κρίσιμες» αντιφάσεις των γενικότερων πολιτικών συσχετισμών στη χώρα μας και σε διεθνές επίπεδο.
Η βασική νέα πλευρά αυτών των συσχετισμών αξίζει να αναδειχτεί και να διερευνηθεί ξανά και ξανά. Πρόκειται για τις αυξανόμενες διαφοροποιήσεις απέναντι στην συντριπτική αστική πολιτική-πολιτιστική υπεροχή σε βάρος του εργατικού κινήματος που, παρ’ όλα τα πρώτα ρήγματα, εξακολουθεί ακόμα να σφραγίζει την ιστορική περίοδο των δύο τελευταίων δεκαετιών και συνδέεται με την σαρωτική επέλαση του σύγχρονου καπιταλισμού και τις πολλαπλές καταρρεύσεις του «αντίπαλου δέους».
Αυτή η χαρακτηριστική αστική πολιτική «παντοδυναμία» που σημαδεύει και «νοθεύει από την κούνια της» μια συνολική εποχή νέων επαναστατικών προκλήσεων αμφισβητείται, ιδιαίτερα τα τελευταία χρόνια, από ένα ανερχόμενο, πολυδαίδαλο ρεύμα πολιτικής απονομινοποίησης, αποσταθεροποίησης και διεκδίκησης. Το ρεύμα αυτό διαμορφώνεται κυρίως με βάση την χρόνια επιδείνωση της κατάστασης της εργατικής τάξης, της εργαζόμενης και σπουδάζουσας νεολαίας, τους μεγάλους μετασχηματισμούς τους και τις γενικότερες πολιτικές εμπειρίες και αντιφάσεις τους. Παραμένει το πιο ελπιδοφόρο στοιχείο των εξελίξεων. Πρόκειται για ένα εν δυνάμει ανατρεπτικό ρεύμα που διαθέτει υπέρτερη αντικειμενική προοπτική με βάση την απογείωση των θεμελιακών ταξικών αντιθέσεων, αλλά και ξεκινάει αναγκαστικά από την πιο χαμηλή ιστορική «πολιτική βάση». Εξακολουθεί έτσι να βρίσκεται ακόμα σε μια ιδιόμορφη εξάρτηση απέναντι στις πολλαπλές εκστρατείες τρομοκράτησης, χειραγώγησης, εκτόνωσης και ανασύνθεσης του αστικού συστήματος. Είναι ένα ρεύμα που τείνει να διαχωρίζεται αλλά και να επανασυνδέεται πολύπλευρα αλλά και να επανασυνδέεται πολύπλευρα με την κυρίαρχη λογική του κοινωνικού τρόμου, των ατομικών λύσεων και της πολιτικής προσαρμογής.
Είναι ένα ρεύμα αναγκασμένο να διατρέχει, να δοκιμάζει ξανά και να συμπυκνώνει στον ιστορικό χρόνο εργατικές εμπειρίες πολλών ιστορικών περιόδων και κυρίως να τις συνδιάζει με τις εκρηκτικές ανάγκες και τις μεγάλες δυνατότητες μιας εξαιρετικά πρωτότυπης εποχής.
Αυτά τα διπλά χαρακτηριστικά αναδείχτηκαν και στη χώρα μας στην καταλυτική έκρηξη του Δεκέμβρη, αλλά όχι μόνο. Η κρίσιμη συνισταμένη αυτού του ελπιδοφόρου αντιφατικού ρεύματος είναι βέβαια η διατηρούμενη στρατηγική και πολιτική ανεπάρκεια του ταξικού εργατικού κινήματος και των αριστερών «πρωτοπορειών» συνολικά, παρ’ όλες τις διαφορές τους, όσον αφορά την συμβολή τους στον αντικαπιταλιστικό προσανατολισμό του, στην διεύρυνση και στην ανεξάρτητη πολιτική και στρατηγική συγκρότησή του, στην ενίσχυση της ενωτικής αγωνιστικής αλληλεπίδρασής του με τις ανάγκες της εργαζόμενης πλειονότητας μέσα στις καθοριστικές συνθήκες της καπιταλιστικής κρίσης.
ΝΕΟ ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΙΚΟ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ
Παρ’ όλες τις αλληλοσυγκρουόμενες εξαγγελίες ανύψωσης του ηθικού της αγοράς από μέρους των κάθε λογής μεγαλόσχημων οικονομικών παραγόντων και των διεθνών οργανισμών οι ενδείξεις σταδιακής ανάκαμψης από την κρίση παραμένουν εξαιρετικά πενιχρές. Απ’ την άλλη μεριά αυξάνονται ειδικά για την Ευρωπαϊκή οικονομία και την Ιαπωνία οι προβλέψεις συρρίκνωσης κοντά στο “πλην” 5% και στο “πλην” 7% αντίστοιχα για το 2009, γεγονός που δείχνει το βάθεμα της κρίσης στην “πραγματική οικονομία” όπως εκφράζεται κυρίως σ’ αυτές τις κατ’ εξοχήν περιοχές βιομηχανικής παραγωγής και εξαγωγής, πράγμα που επιδρά ιδιαίτερα στις ιδιομορφίες της δικής μας χώρας που φτάνουν μέχρι και σε απειλή χρεοκοπίας και ενός είδους Αργεντινοποίησης. Ο ΟΟΣΑ προειδοποιεί ότι οι όποιες τάσεις ανάκαμψης θα ‘ναι “αργές και εύθραυστες” με παράλληλη εκτίναξη της ανεργίας τουλάχιστον για την επόμενη πενταετία σε εφιαλτικά επίπεδα.
Εν τω μεταξύ το βάθεμα της κρίσης στην πραγματική οικονομία διαμορφώνει συνθήκες νέας φούσκας στον χρηματοπιστωτικό τομέα με αποτέλεσμα την εξοργιστική κλιμάκωση των ενέσεων ρευστότητας στο τραπεζικό σύστημα ειδικά στον Ευρωπαϊκό χώρο. Η προσπάθεια “μετασχηματισμού” της κρίσης από χρηματοπιστωτική και παραγωγική σε “κυρίως δημοσιονομική”, με βάση τα ελλείμματα απ’ τις τεράστιες παροχές στο κεφάλαιο, σφραγίζει την αστική στρατηγική για μια δεκάχρονη τουλάχιστον περίοδο απότομης και απόλυτης επιδείνωσης και εξαθλίωσης των εργατικών αμοιβών και των συνθηκών ζωής των καταπιεζομένων σε παγκόσμια κλίμακα.
Η σημερινή κρίση αποτελεί μια πρώτη μόνο εκδήλωση ενός ανώτερου κύκλου ιστορικής ιστορικής κρίσης του καπιταλισμού, κλονισμού του ρόλου της “ανταλλακτικής αξίας” και του χρήματος, της καπιταλιστικής ατομικής ιδιοκτησίας. Είναι κρίση δυνητικής δομικής αποσταθεροποίησης των κυρίαρχων κοινωνικών σχέσεων, της αστικής πολιτικής ηγεμονίας και κυριαρχίας που δεν “χωράνε” την εκτίναξη των κατακτήσεων του κοινωνικού πολιτισμού, την ποσοτική και ποιοτική ανάπτυξη της σύγχρονης εργατικής τάξης, τις ανώτερες, εν δυνάμει, πολιτικές και πολιτιστικές ανάγκες και δυνατότητές της.
Ανεξάρτητα από τις πολλαπλές σκοπιμότητες των αστικών εξαγγελιών η κρίση με την σημερινή έκφρασή της σταδιακά, αργά η γρήγορα, πρόκειται να “ξεπερασθεί” μόνο και μόνο για να “επιστρέψει” με νέες μορφές και με μεγαλύτερη ένταση στα πλαίσια αυτού του νέου ιστορικού κύκλου.
Ωστόσο οι τάσεις αντικαπιταλιστικής και επαναστατικής ανάπτυξης της εργατικής αντίστασης και πάλης δεν εξαρτώνται αυτόματα από την βασική οικονομική πλευρά της κρίσης, αλλά συνδέονται διαλεκτικά με τις πολλαπλές εκφράσεις και διακυμάνσεις του συνολικού ιστορικού χαρακτήρα της, με την εξέλιξη της ταξικής πάλης και την συνειδητή παρέμβαση του επαναστατικού υποκειμενικού παράγοντα. Άλλωστε όπως έχει παρατηρηθεί ιστορικά και όπως εμφανίζεται και στην πρώτη φάση της σημερινής συγκυρίας, είναι οι κληρονομημένοι συσχετισμοί, το “πάγωμα”, ο κοινωνικός φόβος και η αγωνία της απότομης επιδείνωσης που βαραίνουν συνήθως σε πρώτο επίπεδο, μέχρις ότου διαμορφωθούν οι συνθήκες “του δεν πάει άλλο” που σφραγίζουν κατά κανόνα τα “μακρά κύματα” των οικονομικών και δομικών κλονισμών σαν κι αυτό που ξετυλίγεται μπροστά στα έκθαμβα μάτια της σύγχρονης κοινωνίας.
Απέναντι σ’ αυτή την προοπτική το βασικό για τον καπιταλισμό και την αστική στρατηγική δεν είναι μόνο ή κυρίως η όσο το δυνατόν “ανώδυνη” κοινωνικά και πολιτικά διέξοδος από τη σημερινή πρωτοφανή υφεσιακή συγκυρία. Το βασικό για τον καπιταλισμό είναι να διαμορφώσει παραγωγικές κοινωνικοπολιτικές και γεωστρατηγικές προϋποθέσεις για να μπορέσει να κατακτήσει μια νέα και ανώτερη αν είναι δυνατόν μακρά περίοδο δυναμικής άνθησης και ανάπτυξης της κερδοφορίας και “διαιώνισης” της αναπαραγωγής του. Ας σημειωθεί ότι τέτοιες σχετικά μακρόχρονες ανοδικές περιόδους ο καπιταλισμός γνώρισε ιστορικά μόνο δύο. Την πρώτη του περίοδο στο αρχικό του στάδιο μέχρι την αντιδραστική τομή και την κρίση του τέλους του 19ου αιώνα και την δεύτερη στην “χρυσή εποχή” μετά τις τεράστιες καταστροφές και το τέλος του 2ου παγκόσμιου πολέμου, μια περίοδος που παρατάθηκε “πολιτικά” παρά την κρίση του 1973 μέχρι περίπου το 1997 με βάση την καπιταλιστική ανασυγκρότηση και την στρατηγική ήττα του εκφυλισμένου πλέον εργατικού και κομμουνιστικού κινήματος.
Μια τέτοια όμως προοπτική με βάση τη σημερινή ποιοτική όλων των θεμελιακών του αντιφάσεων είναι καθαρά ουτοπική.
Ο καπιταλισμός ωστόσο θα κυνηγήσει ως το τέλος το νέο καπιταλιστικό όνειρο οργανώνοντας πρωτοφανείς στρατηγικές αναδιαρθρώσεις στο τεχνολογικό και παραγωγικό του μοντέλο, στην παραπέρα καθήλωση και διαστρέβλωση των παραγωγικών δυνάμεων, στην ανασυγκρότηση όλων των κοινωνικών και εργασιακών σχέσεων και βασικά στο δομικό κατακερματισμό και στην διάσπαση της εργατικής τάξης, στο συνολικό πολιτικό εποικοδόμημα και στις διεθνείς γεωστρατηγικές σχέσεις που εγκυμονούν εφιαλτικές καταστροφές για την εργατική τάξη και τους λαούς. Σ’ αυτά τα πλαίσια ωριμάζει μια κορυφαία καμπή στην ιστορία των ταξικών αγώνων μια ιστορική αναμέτρηση ανοιχτή σε πολλαπλές και απρόβλεπτες διαφοροποιήσεις και παραλλαγές αλλεπάλληλα αγωνιστικά επεισόδια και μεταστροφές βίαιες καπιταλιστικές επιθέσεις και ενδιάμεσες ανακωχές που θα περιστρέφονται αμείλικτα γύρω από δύο βασικά, αντίθετα και ασυμφιλίωτα ενδεχόμενα. Είτε μια νέα εργατική επανάσταση προς το κομμουνισμό που θα ξεπερνάει και θα ολοκληρώνει όλες τις μέχρι τώρα επαναστάσεις, είτε μια αδύνατον να υπολογισθεί σήμερα καταστροφική πορεία της ανθρωπότητας και του κοινωνικού ανθρώπου που θα “ξεπερνάει” όλες τις μέχρι τώρα καταστροφές και όλες τις ήττες.
Μπροστά σ’ αυτήν την προοπτική η Αριστερά και ειδικά οι επαναστατικές της δυνάμεις είναι υποχρεωμένες να επανατοποθετήσουν σε νέες αφετηρίες μια διπλή αλληλένδετη προσπάθεια σύνδεσης της επαναστατικής κομμουνιστικής στρατηγικής με την αντικαπιταλιστική τακτική. Η προσπάθεια αυτή αφορά πρώτον μια πιο συγκεκριμένη πολιτική αποσαφήνιση του άμεσου αντικαπιταλιστικού προγράμματος που θα επιδιώκει υλικά τακτικά ρήγματα στην συνέχεια των βασικών νόμων της καπιταλιστικής κυριαρχίας και ειδικά στο νόμο της σχετικής (και απόλυτης σήμερα) εξαθλίωσης των εργαζομένων και της νεολαίας, στο νόμο της αστικής πολιτικής ηγεμονίας απέναντι στον ανεξάρτητο πολιτικό ρόλο του μαζικού κινήματος και στο νόμο του συνδυασμού των εθνικών και διεθνών πλευρών της καπιταλιστικής κυριαρχίας. Πρόκειται για ένα πρόγραμμα που θα μπορεί να προωθεί την πιο πλατεία αγωνιστική ενότητα, να αποσπά νίκες και κατακτήσεις προς όφελος των εργαζομένων, να κλονίζει την καπιταλιστική στρατηγική και να προωθεί έμπρακτα με την ίδια την πείρα των εργαζομένων την επαναστατική αναγκαιότητα και δυνατότητα προς τον κομμουνισμό. Στην παραπάνω βάση η πολιτική μάχη θα δοθεί σε τέσσερις βασικούς άξονες: στο κοινωνικό ζήτημα, στα πεδία της αντικαπιταλιστικής αναδιανομής του εισοδήματος (με την απότομη μείωση των κερδών απέναντι στην μείωση των αμοιβών), γενικότερα στα ζητήματα της εργασίας, των απολύσεων της ανεργίας, της ασφάλισης, των ιδιωτικοποιήσεων, της περιβαλλοντικής αναβάθμισης, της παιδείας. της υγείας κλπ. Στο ζήτημα της Δημοκρατία; και των ελευθεριών που απαιτεί η εποχή μας με βασικό μέτωπο την πολιτική συγκρότηση του ανεξάρτητου μαζικού κινήματος των εργαζομένων και την ντε φάκτο επιβολή του υπέρτατου “δίκαιου του αγώνα”. Στο ζήτημα της ΕΕ, του πολέμου, της αποδέσμευσης από τους ιμπεριαλιστικούς οργανισμούς. Στο ζήτημα του γενικότερου πολιτισμικού πολέμου απέναντι στην σκοταδιστική εκστρατεία του κεφαλαίου, στην αναγέννηση ενός νέου εργατικού διαφωτισμού, στην τομή όσον αφορά τον ενωτικό πολιτισμό του ταξικού και επαναστατικού αγώνα, της εργατικής, επαναστατικής και κομμουνιστικής οργάνωσης.
Η προσπάθεια αυτή προϋποθέτει παράλληλα μια όσο το δυνατόν πιο άμεση τομή στην προγραμματική στρατηγική και πολιτική φυσιογνωμία και συσπείρωση των κομμουνιστικών δυνάμεων της εποχής μας, όλων των ρευμάτων όλων των γενιών και “όλων των όπλων”. Υπάρχει αναγκαιότητα και δυνατότητα, μέσα από μεγάλες αμοιβαίες προσπάθειες των ανεξάρτητων πρωτοπόρων κομμουνιστών όλων των ρευμάτων και όλων των κομμάτων και ειδικά της επαναστατικής Αριστεράς που επιδιώκουν να προωθήσουν μια τομή στο πρόγραμμα του κομμουνισμού και της επαναστατικής πάλης της εποχής μας, να συμβάλλουν στην συγκέντρωση των δυνάμεων ενός νέου κόμματος του επαναστατικού κομμουνισμού και της εργατικής χειραφέτησης από κάθε καταπίεση. Να συμβάλουν έτσι στην άμεση υλική προβολή της αναγκαιότητας και της δυνατότητας των λύσεων της επανάστασης προς τον κομμουνισμό στα κρίσιμα πολιτικά μέτωπα της σημερινής αναμέτρησης και στη γονιμοποίηση της σχετικά αυτοτελούς αντικαπιταλιστικής πολιτικής γραμμής.
Το καθοριστικό και άμεσο καθήκον
ΔΥΝΑΤΟΤΗΤΑ ΓΙΑ ΜΙΑ ΝΕΑ, ΑΝΩΤΕΡΗ ΑΠΟ ΚΑΘΕ ΑΛΛΗ ΦΟΡΑ, ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ ΠΡΟΣΚΟΜΜΟΥΝΙΣΜΟ
Το πιο καθοριστικό και ταυτόχρονα το πιο άμεσο καθήκον των επαναστατών, ιδιαίτερα στην κατάσταση της εμφανιζόμενης νέας ιστορικής κρίσης του συστήματος, είναι να υπερασπίζονται την δυνατότητα και την προοπτική μιας νέας και ανώτερης από κάθε άλλη φορά, επανάστασης προς τον κομμουνισμό. Μιας επανάστασης που θα στηρίζεται στις ποιοτικά προωθημένες απαιτήσεις, τις ιστορικές εμπειρίες και τις κατακτήσεις του κοινωνικού και εργατικού πολιτισμού της εποχής μας. Αυτό το καθήκον δεν σημαίνει ότι ευτελίζεις την επανάσταση σε ζήτημα άμεσης επιβολής, σε προγραμματικό ελιξήριο “για όλες τις χρήσεις”, όταν δεν υπάρχουν ακόμα οι επαναστατικές συνθήκες και οι συσχετισμοί, όταν κορυφώνεται, όπως συμβαίνει σήμερα, η αντίθεση ανάμεσα στις νέες αντικειμενικές αναγκαιότητες – δυνατότητες και στην ανετοιμότητα και στην καθήλωση του υποκειμενικού παράγοντα και του συνολικού εργατικού κινήματος. Αντίθετα σημαίνει ότι η μετασχηματισμένη στρατηγική της επανάστασης γίνεται οδηγός για δράση, “παίκτης – προπονητής”, για το σχετικά αυτοτελές άμεσο πολιτικό πρόγραμμα, για την ενωτική αντικαπιταλιστική πάλη και την ανατροπή της εξοντωτικής επίθεσης του κεφαλαίου, για την επιβίωση και τις ελευθερίες των εργαζομένων. Αυτό το καθήκον σημαίνει συμβολή στη προσπάθεια κατάκτησης του δικού τους εργατικού “επαναστατικού δρόμου” με την αγωνιστική εμπειρία και με την σκέψη τους. Σημαίνει σε κάθε περίπτωση αυτοτελής αντικαπιταλιστική πολιτική γραμμή και πάλη σε περιεχόμενο και μορφή, γύρω απ’ όλα τα μεγάλα προβλήματα της επιβίωσης της ελευθερίας και της συνολικής χειραφέτησης σε αντιπαράθεση με τα σύγχρονα δόγματα, την στρατηγική, τις κυβερνήσεις, τους θεσμούς και την ηγεμονία της αστικής πολιτικής και των μορφών της. Σημαίνει διαπάλη για ηγεμονία της αντικαπιταλιστικής πολιτικής “μέσα απ’ την αγωνιστική ενότητα” σ’ ένα μετασχηματιζόμενο μαζικό πολιτικό κίνημα των εργαζομένων και της νεολαίας, και όχι το αντίστροφο. Σημαίνει πάλη για την συγκρότηση της νέας ευρύτερης εργατικής κομμουνιστικής πρωτοπορείας με βάση τις γνώσεις και τις δυνατότητες της εποχής μας για τον ριζικό ματασχηματισμό και την ενιαία δράση του πολιτικού μαζικού εργατικού κινήματος. Σημαίνει Κόμμα για το εργατικό κίνημα και όχι εργατικό κίνημα για το κόμμα. Σημαίνει πάλη για υλικές – πολιτικές κατακτήσεις , για μικρές και μεγάλες νίκες, για φωτεινά μονοπάτια στην εμπειρία των εργαζομένων, που να μπορούν να μετατρέπουν και τις ήττες σε ανώτερη σκέψη και πράξη. Σημαίνει μέτωπο απέναντι στον πολιτισμό της ατομικής ιδιοκτησίας των ιδεών, της πολιτικής και των κοινωνικών ανθρώπων μέσα στο εργατικό και κομμουνιστικό κίνημα. Η ελπιδοφόρα προσπάθεια της ΑΝΤΑΡΣΥΑ και οι ευρύτερες δυνάμεις της κομμουνιστικής και επαναστατικής Αριστεράς και της αντικαπιταλιστικής πάλης θα συμβάλλουν καταλυτικά και στην συγκρότηση του πόλου της επαναστατικής αντικαπιταλιστικής Αριστεράς και στην συγκέντρωση των δυνάμεων του νέου προγράμματος και του επαναστατικού κόμματος και στην οικοδόμηση του αυτοτελούς πολιτικού μετώπου του μαζικού κινήματος.
ΤΑΚΤΙΚΗ – ΣΤΡΑΤΗΓΙΚΗ
Κοινή δράση της Αριστεράς
ΜΑΖΙΚΟ ΠΟΛΙΤΙΚΟ ΚΙΝΗΜΑ
Η πιο χαρακτηριστική εκδήλωση των διαστρεβλώσεων της επαναστατικής τακτικής-στρατηγικής, από μέρους της συμβιβασμένης Αριστεράς, αλλά και γενικότερα της μη επαναστατικής Αριστεράς, είναι η άρνηση, στην ουσία με διάφορες μορφές, της πολιτικής συγκρότησης του εργατικού και γενικότερου «λαϊκού» κινήματος, του λεγόμενου «μαζικού κινήματος», του «αγώνα που συνεχίζεται». Είναι η άρνησή τους να προωθήσουν την θεωρία και την πρακτική του «κυρίαρχου» πολιτικού ρόλου του, της αυτοτέλειάς του απ’ τους θεσμούς της αστικής εξουσίας, αλλά με άλλο τρόπο και της «κυρίαρχης» σχετικής αυτοτέλειας απ’ τα επαναστατικά κόμματα και τις πρωτοπορείες. Είναι η αδυναμία τους για τη σύνδεση περιεχομένου – μορφής της αντικαπιταλιστικής πολιτικής της επαναστατικής τακτικής και στρατηγικής. Όπως το περιεχόμενο των αντικαπιταλιστικών διεκδικήσεων, έτσι, αντίστοιχα, και οι μορφές τους δεν θεωρείται ότι μπορούν να «υλοποιηθούν» σχετικά, στις σημερινές συνθήκες σε σύγκρουση με το νόμο της ηγεμονίας της αστικής πολιτικής, χωρίς κάποιου είδους συμμετοχή στην αστική εξουσία για την ρεφορμιστική αριστερά, χωρίς επαναστατική κατάσταση και επαναστατική εξουσία για τις πιο αριστερές τάσεις. Έτσι το λεγόμενο μαζικό κίνημα συνεχίζει να διατηρείται καθηλωμένο στον «οικονομικό αγώνα», σε διαρκή ακρωτηριασμό στα όρια της πολιτικής εργολαβίας της ταξικής πάλης από τις όποιες κομματικές πρωτοπορείες, γεγονός που υποβαθμίζει τόσο το μαζικό κίνημα όσο και τον αποφασιστικό ρόλο των πρωτοπορειών. Συγκροτείται, τελικά, σε μια νεφελώδη κατάσταση πολιτικής και οργανωτικής «εικονικότητας», υποκριτικής ενότητας και αντίστοιχης πολυδιάσπασης, αδιέξοδων ή υπόγειων ανταγωνισμών που εκπροσωπούν και διαιωνίζουν την αστική κατεύθυνση. Αντίθετα η προώθηση της αυτοτελούς συγκρότησης του εργατικού μαζικού κινήματος, ο κυρίαρχος ρόλος του στον καθορισμό του «προγράμματος» του εργατικού αγώνα μέσα από μια όχι πλασματική ενότητα και διαπάλη των διαφορετικών πρακτικών, η συγκεκριμένη επίδρασή του στον πολιτικό συσχετισμό, αποτελούν τον βασικό «υλικό» τρόπο την βασική μορφή αντικαπιταλιστικής κατάκτησης συνολικών κοινωνικών και πολιτικών θέσεων της εργατικής τάξης στις διάφορες καμπές της ταξικής πάλης. Η επίσημη Αριστερά, τροποποιεί, όταν το κάνει, την δράση της «στα μουγκά» όσον αφορά, την γενική πολιτική γραμμή και πολύ περισσότερο την πολιτική του μαζικού κινήματος. Συνήθως αυτοδικαιώνεται, γιατί στην «αυτοκριτική» της επικρατεί το γνωστό αστικό «επικοινωνιακό» (τηλεοπτικό) σχήμα «τα καινούργια προβλήματα ρίχνουν στη λήθη τα παλιά».
Ποιος θυμάται σήμερα τις υποκλοπές ή το σκάνδαλο του χρηματιστηρίου, ποιος θυμάται τις αλλεπάλληλες «συγκυβερνήσεις» με τον ρεφορμισμό του συνόλου της κυρίαρχης αριστεράς στην ΓΣΕΕ απ’ όλους όσους σωστά διαμαρτύρονται για την ρεφορμιστική κατάντια του σημερινού συνδικαλιστικού κινήματος;
Η βασική αιτία γι’ αυτή τη στάση της Αριστεράς είναι η άρνησή της, ακόμα και στις σημερινές συνθήκες της καπιταλιστικής κρίσης, να προχωρήσει σε ριζικές τομές στην πολιτική και την στρατηγική της και ιδιαίτερα σε πολιτικές τομές γύρω απ’ τον πολιτικό ρόλο του εργατικού μαζικού κινήματος, και την ενωτική συμβολή σ’ αυτή την επιτακτική κατεύθυνση. Αντίθετα σήμερα περισσότερο από ποτέ το μαζικό κίνημα αποτελεί το καθοριστικό πεδίο άσκησης της εργατικής πολιτικής. Είναι το βασικό πεδίο μιας ντε φάκτο επιβολής του «αγωνιστικού δικαίου» των εργαζομένων και της νεολαίας, σε διαρκή «παραβίαση», σύγκρουση και υπέρβαση, απέναντι στους βασικούς νόμους της καπιταλιστικής κυριαρχίας. Αυτό είναι, το κορυφαίο δημοκρατικό «Σύνταγμα» της ταξικής πάλης, ο καταστατικός χάρτης των σύγχρονων ελευθεριών, ο ανώτερος δείκτης ωριμότητας της εργατικής τάξης και η συμπυκνωμένη υλική μορφή της «δημοκρατίας» ειδικά στη σημερινή εποχή. Σ’ αυτό το πεδίο κυρίως θα κριθεί η κοινή δράση της Αριστεράς και η ανταπόκριση στις ενωτικές επιταγές του πρωτοπόρου κόσμου του αγώνα για την ανατροπή της νέας καπιταλιστικής σταυροφορίας.
ΚΩΣΤΑΣ ΤΖΙΑΝΤΖΗΣ
ilesxi
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου