Το βίντεο από την επίθεση των ΜΑΤ στα Everest. Τι κάνουμε ;

Ακόμα μια μεγάλη επιτυχία της θεσμικής συμμορίας που λέγεται ΕΛ.ΑΣ .
Το βράδυ του Σαββάτου 03-09-11 η πλατεία Συντάγματος δέχεται επίθεση από όλες τις μεριές....
Ακολουθεί πανικός με τον κόσμο να τρέχει μέσα στην κίνηση επί της Σταδίου και της Φιλλελλήνων.

Λίγο αργότερα ακολουθεί επίθεση στα Everest ενώ κόσμος κυνηγήθηκε και χτυπήθηκε επί της Ερμού μέχρι το ύψος των MAC.

Αφού έκαναν μια χαρά τη δουλειά τους το μεσημέρι, βοηθώντας μια χούφτα νεοναζί να στείλουν στο νοσοκομείο με χτύπημα στο κεφάλι από σιδερογροθιά έναν μικροπωλητή, το βράδυ είχαν και αυτοί ένα μικρό μερίδιο “κρέατος” χτυπώντας το κόσμο ανελέητα. Θα πρέπει να παραδεχτούμε ότι η επιχείρηση έγινε “έξυπνα”. Σχεδόν καθόλου χρήση χημικών εκτός από μερικές φυσουνιές και μερικές κρότου λάμψης και απίστευτο ξύλο με σημάδι όπως πάντα στα κεφάλια.

10 συλλήψεις , αρκετοί τραυματίες , όπως πάντα με ανοιγμένα κεφάλια.

Αυτό σημαίνει ένα πράγμα: Τρομοκρατία.

Δυστυχώς για τις ελίτ του καπιταλισμού, δεν γίνεται να κρατάμε όλοι ελληνικές σημαίες, να έχουμε σβάστικες σε τατουάζ ή να κουνάμε σημαιάκια του ΠΑΣΟΚ.

Αλήθεια ο Εμπορικός Σύλλογος της Αθήνας τι γνώμη έχει που έχει εξελιχθεί η Ερμού σε τόπο βασανιστηρίων ;

Γιατί, ακόμα και με τη “νομοθεσία” του αστικού κράτους και του διεθνούς “δικαίου”, όταν κάποιος σε κρατάει κάτω, σε χτυπάει ενώ σε έχει συλλάβει και σε βρίζει…είναι βασανιστήριο.

Ας μην γελιόμαστε εδώ θέλει οργάνωση , αποκεντρωμένο αγώνα σε γειτονιές και με πολλές εστίες διαδηλώσεων, διακοπής κυκλοφορίας και μαζικές πράξεις πολιτικής ανυπακοής. Αν καταφέρουμε να κάνουμε και μια μαζική απεργία της προκοπής έξω από τα πρότυπα της ΓΣΕΕ και του κομματικού συνδικαλισμού ακόμα καλύτερα.

Αλλά πως να γίνουν όλα αυτά; Με επικλήσεις σε μια “ψυχραιμία” η οποία μπροστά στους δολοφόνους των ΜΑΤ έχει αρχίσει και αποδεικνύεται επικίνδυνη; Σε καλέσματα περί μη βίας γενικώς και αορίστως χωρίς την ιστορική γνώση του τι σημαίνει ακριβώς πολιτική ανυπακοή και πως αυτή έχει ασκηθεί σε διάφορα μέρη του πλανήτη εδώ και δεκαετίες ; Τίποτα ποιο βίαιο δεν υπάρχει από τη πολιτική ανυπακοή του Γκάντι γιατί ακριβώς η βία του κράτους στρέφεται με προσωπική επιλογή στο ίδιο το άτομο. Και από εκεί σε μια ομάδα , σε ένα κίνημα. Με αυτά τα χαρακτηριστικά, η πραγματική πολιτική ανυπακοή, είναι η κοπέλα στις 15 Ιούνη που στάθηκε με τα χέρια ανοιχτά περιμένοντας τους δολοφόνους των ΜΑΤ. Πολιτική ανυπακοή είναι το άνοιγμα των διοδίων και του μετρό μπροστά στις δυνάμεις ασφαλείας για να συλληφθούν όσο γίνεται περισσότεροι. Η πολιτική ανυπακοή είναι ο μεγεθυντικός φακός της βίας του κράτους. Δεν είναι μια -κενή περιεχομένου- αοριστολογία περί “μη βίας”.

Απαραίτητη η συζήτηση, o διαρκής αναστοχασμός απαραίτητος επίσης και μας λείπει, αλλά χωρίς δράσεις δεν γίνεται προκοπή.

Αλλά πως να κάνουμε προκοπή; Με εμμονές σε κοινωνικούς αυτοματισμούς του στυλ “ο συνδικαλισμός είναι η ΓΣΕΕ και ο Παναγόπουλος”; Με εμμονές σε μεταφυσικού τύπου αφορμαλισμούς(ανοργανωσιά στο δικό μου λεξιλόγιο) του στυλ ”εξέγερση να γίνει και ότι γίνει”; Με συνεχιζόμενες επικλήσεις στον κοινοβουλευτικό Κοετζακοάτλ , κουνώντας χέρια, μουτζώνοντας και βρίζοντας για να βρέξει δικαιοσύνη, κοινωνική και οικονομική;

Οι πλατείες των γειτονιών έχουν ένα μεγάλο πλεονέκτημα: Κατακερματίζουν τη καταστολή. Θα μπορούσε να πει κάποιος ότι κατακερματίζεται και ο κόσμος. Εδώ λοιπόν φτάνουμε στο καίριο σημείο.

Τι κάνουμε όλοι μας ώστε να έρθει περισσότερος κόσμος στις πλατείες των γειτονιών;

Είναι απλό: Έστω και ένας κάθε φορά. Ένας , δύο, τρεις, δέκα. Χίλιοι. Δε γίνεται αλλιώς, θέλει χρόνο, υπομονή και συνεννόηση. Θέλει όπου ακούμε το δηλητηριώδη λόγο της ακροδεξιάς να πατάμε πόδι. Δεν πρόκειται να αλλάξουμε κάτι αν συνεχώς σκεφτόμαστε ποιος θα στεναχωρηθεί, αν ο ακροδεξιός τραμπούκος στη δουλειά θα μας κοιτάξει με μισό μάτι. Τέρμα τα ψέμματα. Απαιτείται από όλους μας να βάλουμε κόκκινες γραμμές. Και να αναζητήσουμε βοήθεια στο διπλανό στη συνέλευση, στη γειτονιά, στη δουλειά, στη κατάληψη. Όποιος θέλει πραγματικά, με όποιον-α θέλει και αυτός πραγματικά.

Η αυτο-οργάνωση και η αυτο-διεύθυνση της κοινωνίας είναι καθήκον όλων μας. Όχι κάποιων “άλλων”.

Αυτά τελειώσανε.

Ο οδοστρωτήρας της φτώχειας και της καταστολής περνάει ήδη από επάνω μας. Δεν επηρεαζόμαστε όλοι το ίδιο ,είναι η αλήθεια, και εκεί ποντάρουν τράπεζες, αστική τάξη και κράτος.

Αυτό που αρχίζει να σχηματίζεται είναι μιας χαμηλής έντασης απολυταρχία, η οποία έχει τουλάχιστον τέσσερις πυλώνες:

Τη καταστολή (είτε στρατιωτική με τους μπάτσους είτε οικονομική όπως ο φόβος της ανεργίας).
Την επικοινωνιακή διαχείριση της κοινωνίας στο σύνολό της. (ΜΜΕ, κομματικοί μηχανισμοί).
Τη μετατόπιση του πολιτικού λόγου προς τα ακροδεξιά και τον απροκάλυπτο φασισμό (ΛΑΟΣ, ΜΜΕ, Χρυσή Αυγή), αλλά και την προσπάθεια έκφρασης και στρατιωτικής στήριξης του στο δρόμο από το κρατικό μηχανισμό. Βλέπε εθνικιστές στην ΕΘΕΛ, ρουφιάνους φουσκωτούς ελεγκτές στα λεωφορεία, επιθέσεις σε μικροπωλητές, τραμπουκισμοί, στραβά μάτια σε νεοναζί κτλ
Τη διατήρηση και αναπαραγωγή της βιομηχανίας του θεάματος, αν και πλέον ούτε για αυτό δεν υπάρχουν λεφτά.
Τίποτα από όλα αυτά δεν είναι καινούργιο,. Τα πέρασαν στη Χιλή, στην Αργεντινή, στη Γουατεμάλα, στη Νότια Κορέα, στις Φιλιππίνες, στην Ανατολική Ευρώπη και αλλού στο κόσμο, και τώρα ήρθε και η σειρά μας μαζί με την υπόλοιπη Ευρώπη. Τα πάντα αποφασίζονται, εφαρμόζονται και επιβάλλονται με καθαρά ταξικό κριτήριο. Όποιος δεν μπορεί να το δει ας πρόσεχε. Όταν ο κατακερματισμός της κοινωνίας ολοκληρώνεται πλέον με τον αφανισμό κάθε δικαιώματος κάθε προοπτικής και την ίδια την πείνα στο τέλος, το να λέμε ότι δεν υπάρχουν τάξεις στη κοινωνία είναι εγκληματικό. Το να τρέφουμε τις αυταπάτες ότι η μικρο-ιδιοκτησία μας διαφοροποιεί από τους “απο κάτω”, είναι απλά αναπαραγωγή του εκφασισμού που συμβαίνει ήδη γύρω μας.

Ο τροχός της κοινωνικής επανάστασης έχει ανακαλυφθεί εδώ και χρόνια και έχει τελειοποιηθεί με θυσίες χιλιάδων. Να τον βάλουμε να δουλέψει και όχι να τον ανακαλύπτουμε κάθε εβδομάδα.

risinggalaxy

parallhlografos