ΑΡΘΡΟ: ΚΑΙ ΤΩΡΑ ΤΙ;

Του Marx Factor

Η χρεωκοπία της χώρας είχε συμβεί ενα μηνα πριν μπουμε στο μνημόνιο συμφωνα πια με ολους σχεδον τους σοβαρους οικονομολόγους ασχετα απο την πολιτική τους κοσμοθεώρηση. Η χειροτέρευση του βιοτικου επιπέδου και το ξηλωμα ελευθεριών και δικαιωμάτων της πιο παραγωγικής αλλα και πιο αδυναμης τάξης δεν σταμάτησε ποτέ, αυτο ειναι...μια βασικη κατάσταση που οποιο πολιτικο πλαισιο παραβλέπει δεν θα οδηγήσει στην καλυτερη περιπτωση πουθενά αλλου παρα στην προ μνημονιου εποχή με ολα τα χαρακτηριστικά της αλλά με μια κοινωνία πολυ πιο υποβαθμισμένη και σε πορους και σε ελευθεριες και σε δικαιώματα.

Ολες οι παραδοσιακες μορφες αντιδρασης απετυχαν και ολα τα κομματα και συλλογικότητες βρέθηκαν για αλλη μια φορά απροετοιμαστα και σε θεωρητικο και σε πρακτικο επιπεδο. Δεν ειχε κανεις την απαιτηση να υπάρχει προ κρισης σχεδιο για την εξοδο απο την κριση αλλα υπηρχε απαιτηση να υπάρχει ενα πλαισιο οργανωμένης μαζικης αμυνας και αντεπιθεσης. Υπηρχε απαιτηση επισης απο την κοινωνία για υπαρξη μιας καθαρης ανάλυσης και εξηγησης της κατάστασης ωστε ο καθένας και η καθε μιά μας να καταλάβει επιτέλους οτι οπως εφτασε σε καποια ιστορικα ορια ο υπαρκτος σοσιαλισμος ετσι εφτανε σε καποια ιστορικα ορια ο καπιταλισμος και σε αυτην την οριακη και παγκοσμια κατασταση των πραγμάτων θα οξυνε τις αντιθέσεις μεσα στην κοινωνία προσπαθώντας να πετυχει τον μεγαλυτερο βαθμο εξάρτησης της ταξης της εργασιας απο τους ιδιοκτητες των μεσων παραγωγής και την μεγιστη διαίρεσή της με το εφευρημα της ανταγωνιστικότητας και της εθνοθρησκευτικης συσπειρωσης.

Το συρσιμο μιας ξεδοντιασμένης απο πρωτογενεις και δευτερογενείς δραστηριότητες οικονομιας σε ενα ισχυρο νόμισμα οπως το ευρώ και η εικονική μεσω δανειων αστικοποιηση παραγωγών και εργατών και μετατροπη τους σε καταναλωτές εμμισθους ανεργους η επιδοτουμενους ηταν αποφασιστικης σημασιας ελιγμός του παγκοσμιου κεφαλαιου για να πετυχη την αποικιοποιηση και αποδυνάμωση ταυτοχρονα της αποικιας απο την ταξικη της δυναμικη. Τα ονειρα για κοινωνική απελευθερωση ειχαν μετατραπει σε καταναλωτικά όνειρα και η πλειοδοσία στην υλοποίησή τους σε προκριμα ψηφου. Η απάτη της εμμεσης δημοκρατιας και της αναθεσης της λυσης των προβλημάτων σε εκπροσωπους επαιρνε πλεον επάξια τη θέση του εργαλείου του εκμαυλισμου των τάξεων των συνειδησεων και των οραμάτων μιας ολοκληρης γενιας. Το εργαλειο αυτο κατασκευαζε την παγκοσμια ταξικη υποδουλωση μεσα απο ενα κυνηγητό υλικής ευμάρειας που αντι να βασιζεται στην ανάλογη αμοιβη βασιζόταν στον ατομικο και κρατικο δανεισμο.

Το εναλλακτικο σχεδιο του παγκοσμιου καπιταλισμου ηταν οπως φάνηκε η καταφυγή σε επιμέρους εθνικες χρεωκοπιες κρατων στα οποια θα εφαρμοζοταν ειδικα μετρα σοκ προκειμένου να πεισθουνε ανωνυμες "αγορες" να συνεχισουνε τον δανεισό την ιδια ωρα που οι ιδιοι κυκλοι πουλάγανε εξασφάλιση επισφάλειας σε περιπτωση που η χώρα χρεωκοπουσε. Τα ιδια μετρα σοκ θα εμφανιζόταν σαν νομοτελειακη πανάκεια και στις οικονομιες με λιγοτερα προβληματα ωστε τα εθνικα αντανακλαστικά των κατα τοπους τάξεων να οξυνθουνε εναντιον των "αλλων" τεμπέληδων εργαζόμενων και ετσι η ενδοκρατικη διαιρεση της εργατικης τάξης να συμπληρωθει και απο μια παγκόσμια. Παράλληλος μοχλος ηταν η μετανάστευση και η ανεργία. Με την φοβικη πλεον ρητορικη και την περιχαράκωση εργαζομενων ετοιμων να θυσιασουνε τα πάντα προκειμένου να κρατησουνε ενα μικρο κομμάτι απο το καπιταλιστικο ονειρο που τους ειχε υποσχεθει το συστημα κυριως μεσα απο την τηλεοπτικη αφηγηση οι ξενοι και οι ανεργοι εμφανιζονται σαν μια απειλη που οδηγει το εισοδημα τους αλλα και την ιδια την εργασια τους σε αφανισμό.

Μεσα σε αυτο το θολο πολεμικο κλιμα με τους εργαζομενους να σφυροκοπιουνται συνεχώς με νεες μειωσεις εισοδημάτων και ελευθεριων και με ολοενα πιο αυξημενο κοστος ζωής ερχεται ο μεταρρυθμιστικος απο μηχανης θεος σωτήρας του συστήματος να προτεινει τις νεες λυσεις. Μελετη επαχθους χρέους, επιτροπη εμπειρογνωμονων, κεφαλαιοποιηση χρέους με βαση τον μεσο κοινοτικο ορο χρέους, καταπολεμηση της διαφθορας, προσωποποιηση των αντιθεσεων του συστήματος με το κυνηγι διεφθαρμενων πολιτικων χωρις ομως την επιγνωση οτι το συστημα αυτο το ιδιο δεν λειτουργει χωρις διαφθορα και ανουσιες δικαστικες λεγκαλιστικες μαχες εναντιον ηγετων -υπαλληλων των δανειστων μας σαν "εθνικους προδότες" λες και ο οικονομικός πολεμος ειχε εξαπολυθει εναντιον εθνους και οχι των ανθρωπων που παρηγαγαν σε ολον τον πλανητη.

Για να γινει δεκτη ομως αυτη η σωτηρια επεμβαση των απο μηχανης θεων απο την κοινωνία επρεπε να διαμορφωθει ενα πλαισιο και μια ευρυτητα ακροατηρίου που να αποκλείσει οποιαδήποτε οργανωμένη ταξικη αντιδραση ασχετα αν αυτη η αντιδραση μονο ηττες ειχε στο ενεργητικό της. Το ζητουμενο για τον καπιταλισμό και το εξουσιαστικο συστημα σε κριση δεν ειναι η αυτοεπιβεβαίωσή του σε μια ακόμα μάχη με σιγουρη εκβαση αλλα η τονωση του ηθικου των κωπηλατών της γαλέρας και η συσπειρωσή τους σε μια αυταπάτη οτι αυτοι κατάφεραν να αλλάξουνε την πορεια του πλοιου παραμενοντας ωστοσο αλυσοδεμένοι στις θεσεις τους. Η αστικοποιηση και η μικροαστικοποιηση του πληθυσμού, η εξατομικευση παλιων συλλογικών ονειρων η εθνοθρησκευτικη συσπειρωση γυρω απο εναν "αορατο" και "ακατανοητο" εχθρο που αλλάζει μορφη ονομα και περιεχομενο αναλογα με την κυριαρχουσα αφηγηση απο "εβραιους τραπεζιτες" ως "λεσχη Μπιντελμπεργκ" και η εμπεδωμένη ξενοφοβία σαν τμημα του εναλλακτικου καπιταλιστικου σχέδιου εκφοβισμου της κοινωνίας δημιουργει μια διαταξικη συνένωση γυρω απο καποια ελάχιστα αιτήματα μπροστα στην διαφαινομενη καταστροφη.

Οι "σωτήρες" θα καθοδηγήσουν και θα διδάξουν αυτο το εξεγερμένο διαμαρτυρομενο και διαταξικο πληθος με τα διαφορετικα ονειρα αλλα τον ιδιο βαθμο αγωνιστικότητας συμμετοχης και συσπειρωσης οτι υπάρχει καλυτερη λυση απο αυτήν που τους στέρησε το ελαχιστο υλικο ονειρο. Η λυση αυτή θα επιβληθει απο αυτους τους ιδιους εφοσον μεινουν και αγωνιστουνε μαζικα ειρηνικα και αποφασισμένοι. Αλλα η λυση θα ειναι και ρεαλιστική. Δεν θα χωρέσουνε μαξιμαλισμοι και πλατιασμοι και αποκλισεις απο τον βασικο στόχο. Τον στόχο θα τον βρουνε οι ιδιοι αφου ακουσουνε απο τους ειδικους τα εφικτα σενάρια. Θα μπορουνε να προσθεσουνε και δικά τους αιτηματα τα οποία θα γινουνε δεκτά. Θα ζητήσουνε πιο μεγάλη δημοκρατία και πιο μεγάλη συμμετοχη στις αποφάσεις και θα το πετυχουνε. Η μελλοντικη διακυβέρνηση θα ειναι πιο ανισχυρη απο την παλιά και θα ελεγχεται πιο πολυ απο την κοινωνία, θα πρεπει να μπουνε νεα προσωπα αλλα θα μεινει η εμμεση εκπροσωπηση γιατι οπως θα διαπιστώσει σιγα-σιγα ο εξεγερμενος λαος η αμεση δημοκρατια λειτουργει μονο αν μικρυνεις τα μεγεθη κοινοτητας οικονομιας και μοναδων διαχειρισης της, αλλα η παρακαταθηκη θα μεινει στο συλλογικο υποσυνειδητο σαν συμβολο αγώνα οπως ο Δεκεμβρης η το Πολυτεχνειο. Θα μεινει σαν ενας στοχος για το μελλον και ενα επετειακο ονειρο που μπορει να προσθέση αλλη μια σχολικη η εργατικη αργια στο εορτολογιο του ανθρωπινου γενους. Τι θα πετύχει αυτος ο διαμαρτυρομενος λαος με την πολυχρωμια διαταξικη του συνθεση και ποικιλομορφη επιθυμια?

Μια φορα ενας δουλος διαμαρτυρηθηκε στον αφέντη του οτι το δωμάτιο του ηταν στενο και θαθελε ενα πιο ευρυχωρο. Ο αφέντης του ειπε οτι θα σκεφτει σοβαρα το αιτημά του αρκει να παει στη δουλια στα χωράφια. Το βραδυ που γυρισε κατακοπος ανοιγει τη πορτα για να κοιμηθει και βρισκει μεσα μια αγελαδα. Δεν χωρα ζοριζεται δεν μπορει να την βγάλει εξω και αποκοιμιεται ορθιος. Την αλλη μερα στα χωράφια ειναι κατακοπος δεν αποδιδει και το αφεντικο του διαμαρτυρεται"Πως θες μεγαλυτερο δωμάτιο οταν δεν δουλευεις καλυτερα" και τοτε ο εξουθενωμένος δουλος απαντά"Θελω να βγάλεις την αγελάδα απο το δωμάτιο μου και σου υποσχομαι να δουλεψω καλυτερα".

Η ενθουσιωδης συμμετοχη σε ενα λαικο κινημα καλο ειναι να συνδυάζεται και απο ψυχραιμη αποτιμηση εφοδιων συνθεσης στρατευματος τακτικης και στοχων. Η χειροτερη υπηρεσια που μπορει να δοθει αυτη την στιγμη ειναι το cheer leading , η επαρση και ο ζηλωτισμός απεναντι σε κάθε κριτική ιδιαιτερα αν προέρχεται από κομμάτια της κοινωνίας που εχουνε βιώσει βαθιά την βια αυτου του συστήματος εξουσιας ανθρωπου πανω σε ανθρωπο. Ο καλύτερος συμμαχός σου ειναι ο οξύτερος επικριτής σου εφοσον σε παρακολουθει και ειναι διπλα σου. Δεν ειναι τυχαιο που αυτές τις μερες δεν τολμά κανενα θεσμικο κανάλι πολιτικης η ενημερωσης να πει οτιδηποτε αρνητικο για το κινημα των αγανακτισμένων. Ο φοβος δεν ειναι ο φασισμός η η εκτροπη τοσο οσο ο μινιμαλισμός. Υπάρχει σοβαρη ενδειξη οτι η διψα της κοινωνίας για νικη μετα απο αλλεπάλληλες ηττες θα κορεσθει με ενα ποτηρι αντι με μια πηγη.