Βασική πλευρά του ωμού ιδεολογικού εκβιασμού που ασκείται το τελευταίο διάστημα απέναντι στα λαϊκά στρώματα είναι η απειλή ότι εάν δεν συμμορφωθούμε με τα μέτρα που σήμερα προτείνει η Τρόικα, δηλαδή την εκποίηση του δημόσιου πλούτου, τις μαζικές απολύσεις συμβασιούχων και δημοσίων υπαλλήλων και την ακόμη μεγαλύτερη συμπίεση του κόστους εργασίας, θα .....
οδηγηθούμε σε αδυναμία αποπληρωμής του χρέους και σε αναγκαστική έξοδο από το ευρώ.
Θα περίμενε κανείς ότι απέναντι σε ένα τέτοιο ωμό εκβιασμό οι δυνάμεις της Αριστεράς θα «σήκωναν το γάντι» και θα απαντούσαν ότι όχι μόνο καταστροφή δεν θα ήταν ένα τέτοιο ενδεχόμενο, αλλά η διαγραφή του χρέους και η έξοδος από το ευρώ είναι σήμερα αναγκαίες αφετηρίες για τη σωτηρία των λαϊκών τάξεων και την εκκίνηση οποιασδήποτε διαδικασίας κοινωνικού μετασχηματισμού.
Προφανώς και η ηγεσία του Συνασπισμού, εγκλωβισμένη σε έναν καταναγκαστικό ευρωπαϊσμό που ταυτίζει την πρόοδο με την ευρωπαϊκή ενοποίηση και θεωρεί ότι τυχόν έξοδος της Ελλάδας από τους «ευρωπαϊκούς θεσμούς» θα ήταν καταστροφή, δύσκολα θα μπορούσε να αρθρώσει μια τέτοια τοποθέτηση. Αυτό, όμως, σε τελική ανάλυση, ορίζει και τον υπαρκτό κυβερνητισμό μιας Αριστεράς που θεωρεί ότι μπορούμε να έχουμε αιτήματα ή διεκδικήσεις βελτίωσης της θέσης των εργαζομένων αλλά όχι ριζική αμφισβήτηση του πυρήνα της αστικής διαχείρισης.
Όμως, η τοποθέτηση του ΚΚΕ, δια στόματος της ίδιας της Αλέκας Παπαρρήγα, ότι τυχόν έξοδος από το ευρώ και επιστροφή στη δραχμή θα ήταν σήμερα καταστροφή, είναι άλλης τάξης ζήτημα, εάν αναλογιστούμε ότι το ΚΚΕ για μεγάλο διάστημα όχι μόνο επέμεινε σε μια σαφώς αντι-ΕΕ τοποθέτηση αλλά και όριζε τη γραμμή της ρήξης με την ΕΕ ως τη βασική διαχωριστική γραμμή μέσα στο πολιτικό σκηνικό. Τι συμβαίνει τώρα και αυτό αλλάζει, ενώ η ίδια η συγκυρία, η κρίση της ευρωζώνης και οι οξυμμένες αντιφάσεις της αστικής στρατηγικής αναδεικνύουν ως αντικειμενικό ενδεχόμενο την έξοδο της Ελλάδας ένα μηχανισμό εμπέδωσης των πιο επιθετικών καπιταλιστικών αναδιαρθρώσεων; Πώς γίνεται και το ΚΚΕ συντονίζεται με το πιο επιθετικό εκβιασμό που οι αστικές δυνάμεις απευθύνουν προς το λαϊκό κίνημα;
Αποδεικνύεται πως στην περίπτωση του ΚΚΕ το ανέβασμα της αντικαπιταλιστικής ρητορικής και η διαρκής προσπάθεια να κατοχυρωθεί ως στοιχείο της κομματικής κουλτούρας η «επανάσταση» (διαρκής επίκληση του επαναστατικού δρόμου, πρόκριση του Δημοκρατικού Στρατού ως κύριας ιστορικής αναφοράς, αποκατάσταση του Ν. Ζαχαριάδη), συνδυάζονται, με τρόπο εκρηκτικά αντιφατικό, με την απουσία οποιασδήποτε συγκεκριμένης επαναστατικής στρατηγικής. Η αναφορά στην προοπτική εξόδου από την ΕΕ, στον επαναστατικό δρόμο, στη ρήξη και την ανατροπή, γίνεται απλώς και μόνο ως εκφορά λόγου, ως ένα άρθρο πίστης και όχι ως κάτι που μπορεί να επηρεάζει άμεσες πολιτικές επιλογές.
Αντίθετα, το ΚΚΕ τείνει πολύ περισσότερο σε μια εκτίμηση ότι σήμερα δεν μπορούν να υπάρξουν άμεσες ανατροπές και να τροποποιηθεί ο συσχετισμός δύναμης με το κεφάλαιο. Γι' αυτό και η προοπτική της Λαϊκής Εξουσίας και Οικονομίας τοποθετείται σε ένα ιδιότυπο άχρονο μέλλον, χωρίς καμιά θέση για το πώς θα φτάσουμε εκεί ή για το πώς αυτά που κάνουμε σήμερα συνδέονται με αυτή την προοπτική. Όσο περισσότερο το ΚΚΕ αποσυνδέει την καθημερινή πολιτική δράση από την ικανότητα να υπάρχουν ακόμη και μικρές νίκες, παραπέμποντας ακόμη και για τα πιο άμεσα αιτήματα στην... Λαϊκή Εξουσία, άλλο τόσο αποσυνδέει και την ίδια την προοπτική της κοινωνικής ανατροπής από τους αγώνες του σήμερα. Είναι προφανές ότι πρόκειται για μια εγκεφαλική σύλληψη της επαναστατικής πολιτικής, που καταντά να την ταυτίζει απλώς με την κομματική οικοδόμηση.
Επιπλέον, η τρέχουσα άποψη του ΚΚΕ για την επαναστατική στρατηγική είναι ιδιαίτερα σχηματική. Αυτό που λέει ουσιαστικά είναι ότι η επανάσταση χρειάζεται το κόμμα να έχει φτάσει στην κρίσιμη τάξη μεγέθους και πολιτικής συγκρότησης. Αυτό, με τη σειρά του προϋποθέτει το κόμμα να έχει μαζικοποιηθεί, να έχουν διαπαιδαγωγηθεί τα μέλη και να υπάρχει ηγεσία από την οποία εκπορεύεται η ορθή γραμμή και διεθνές κέντρο που να παράγει την ορθή γραμμή. Όμως, μια τέτοια αντίληψη υποτιμά το σύνθετο, άνισο και αντιφατικό χαρακτήρα που παίρνει η ταξική πάλη και δεν βλέπει τις περιόδους κρίσης της αστικής στρατηγικής ως ιστορικές ευκαιρίες για τροποποίηση του συσχετισμού δύναμης και εκκίνηση αναγκαστικά πρωτότυπων εκδοχών επαναστατικής διαδικασίας. Εάν η πραγματικότητα δεν αντιστοιχεί στο προκαθορισμένο σχήμα, τόσο το χειρότερο για την πραγματικότητα...
Σε ένα τέτοιο πλαίσιο οι τοποθετήσεις του ΚΚΕ ενάντια στο Μνημόνιο ή την ΕΕ γίνονται μόνο εκ του ασφαλούς, στο επίπεδο της κομματικής ρητορικής και σε κανένα βαθμό ως κάτι που μπορεί να τεθεί έστω και αντιφατικά μέσα στην ίδια τη συγκυρία. Αντίθετα, εάν είναι να μπορέσει να διατηρήσει το ακροατήριό του και να υπονομεύσει διεργασίες συνάντησης με άλλα κομμάτια του κινήματος, το ΚΚΕ δεν διστάζει να χαϊδέψει και τα πιο συντηρητικά αντανακλαστικά. Άλλωστε, το είδαμε και στο Δεκέμβρη του 2008 όταν συντονίστηκε με τον βασικό κόμβο τότε της καθεστωτικής ιδεολογικής επίθεσης, που ήταν η καταδίκη της «βίας» και των «κουκουλοφόρων».
Τώρα, όμως, η τοποθέτηση είναι ακόμη πιο επικίνδυνη, γιατί το ΚΚΕ διαλέγει μια θέση που συμβαδίζει με τον πυρήνα της πολιτικής τοποθέτησης του αστικού μπλοκ που είναι η υπεράσπιση με κάθε τρόπο της παραμονής της Ελλάδας μέσα στην ΕΕ και την Ευρωζώνη. Είναι μια τοποθέτηση που παραβλέπει το πώς το ευρώ ενισχύει τη θέση των ηγεμονικών σχηματισμών όπως η Γερμανία, λειτουργεί ως μοχλός για ένταση της εκμετάλλευσης και παροξύνει την κρίση χρέους. Ταυτόχρονα, συντηρεί και δεν αντιπαλεύει τα φοβικά αντανακλαστικά μικροαστικών στρωμάτων που ανησυχούν για τις «καταθέσεις».
Με αυτή του την τοποθέτηση το ΚΚΕ αντικειμενικά προσφέρει υπηρεσία στις κυρίαρχες πολιτικές δυνάμεις, εφόσον ούτε κεντρικοποιεί στόχους όπως η διαγραφή του χρέους και η έξοδος από το ευρώ, ούτε στρατεύει τις δυνάμεις σε ένα τέτοιο στόχο. Αυτό, όμως, κάνει την τοποθέτηση του ουσιωδώς «συστημική», το κάνει να λειτουργεί ως στήριγμα της κυρίαρχης πολιτικής.
Αποδεικνύεται έτσι ότι καθεστωτική δεν ήταν μόνο η Αριστερά που υπέγραφε το Μάαστριχτ. Καθεστωτική μπορεί να είναι και μια Αριστερά που κλίνει τη λέξη επανάσταση σε όλες τις πτώσεις αλλά την κρίσιμη ώρα νομιμοποιεί τους εκβιασμούς των αστικών δυνάμεων. Ακούγεται κοινότοπο, αλλά καλό είναι να το θυμίζουμε: η Αριστερά κρίνεται όχι από τι λέει αλλά από το τι κάνει...
*Δημοσιεύτηκε στο www.aristerovima.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου