Μάχη για την Νίκη της Αριστεράς / Ευτ. Μπιτσάκης

του Ευτ. Μπιτσάκη

Η Αριστερά μας έχει ένα ταλέντο: Να κερδίζει μάχες και να χάνει τον πόλεμο. Τη διαχρονική αυτή αντίφαση την έχει πληρώσει με αίμα και με δάκρυα. Σήμερα καλούμαστε να αντιμετωπίσουμε μια νέα κρίσιμη ιστορική στιγμή: Η εθνική μας ανεξαρτησία έχει ουσιαστικά -και εν μέρει και τυπικά- καταργηθεί. Το πάγιο -μετά τον πόλεμο- καθεστώς της υποτέλειας, έχει φθάσει στην ακραία του μορφή: Εθνική Ανεξαρτησία, εθνική πολιτική, δημοσιονομική ....
πολιτική κ.λπ.

Η Ελλάδα εκποιείται: Είμαστε ουσιαστικά μια χρεωκοπημένη χώρα. Αν, τυπικά, δεν χρεοκοπήσαμε είναι επειδή οι Ευρωπαίοι ιμπεριαλιστές-τοκογλύφοι, θέλουν να εισπράξουν επαυξημένα τα ληστρικά δάνεια. Γενικότερα, επειδή φοβούνται ότι η τυχόν τυπική χρεωκοπία της χώρας μας, θα έχει καταστροφικές συνέπειες για το σαθρό οικοδόμημα του ευρωπαϊκού καπιταλισμού.

Τι κάνει λοιπόν η Αριστερά; Η μόνη δύναμη που θα μπορούσε να ανατρέψει το καθεστώς της υποτέλειας και να ανοίξει το δρόμο για την αναγέννηση της πατρίδας μας; Η Αριστερά μας δεν μπόρεσε ακόμα να υπερβεί, με μια διαλεκτική κίνηση, τις καταγωγικές αγκυλώσεις της. Να υπερβεί διαλεκτικά την κρίση την οποία δημιούργησε η προδοσία της λαϊκής – αντιφασιστικής εποποιίας. Να ερμηνεύσει τα αίτια της ήττας του Δημοκρατικού Στρατού.

Να ερμηνεύσει τα αίτια της κατάρρευσης του σοσιαλιστικού στρατοπέδου. Και σήμερα, διασπασμένη σε τρία άνισα ρεύματα, κατεβαίνει στις εκλογές με τρία διαφορετικά ψηφοδέλτια.

Τι έπρεπε να έχει γίνει μετά την πτώση της Χούντας; Έπρεπε να είχε υπάρξει ένας δημόσιος, συντροφικός διάλογος, ανάμεσα σε όλες τις δυνάμεις της Αριστεράς. Να υπάρξει μια -κατά το δυνατόν- αντικειμενική αποτίμηση της ιστορίας της. Να μελετηθούν συντροφικά – επιστημονικά τα προβλήματα της νέας, μετά τη Χούντα, πραγματικότητας. Να πραγματοποιηθεί μια δυνατότητα κοινής δράσης, «ενότητας μέσα στη διαφορά» (Λένιν). Αντί γι’ αυτό συνεχίστηκαν η διάσπαση, η εχθρότητα, ο εμφύλιος της Αριστερός και ο πολιτικός εμπειρισμός.

Έτσι φθάσαμε με τρία ψηφοδέλτια στις επικείμενες εκλογές. Η γενική πρόβλεψη είναι ότι θα υπάρξει μια κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ, ή με κορμό τον ΣΥΡΙΖΑ. Η πιθανή τέτοια κυβέρνηση θα έχει να αντιμετωπίσει τον πόλεμο του ελληνικού κεφαλαίου, ειδικά των Τραπεζών, των κρατικών ιδεολογικών και κατασταλτικών μηχανισμών, τον πόλεμο των δουλικών ΜΜΕ και, φυσικά, τον πόλεμο της Ε.Ε. και των τραπεζών της.

Υπό ποιες προϋποθέσεις θα μπορούσε να αντέξει αυτόν τον πόλεμο η κυβέρνηση – πρώτη μορφή και δύναμη διεξόδου; Πρώτον, με την κριτική στήριξη των άλλων δυνάμεων της Αριστεράς. Που σημαίνει στήριξη πολιτική, και με το αριστερό λαϊκό κίνημα, κάθε θετικού -ριζοσπαστικού μέτρου και σοβαρή, υπεύθυνη κριτική των λαθών και των αποκλίσεων. Όχι μηδενιστική κριτική με ειρωνείες και εξυπνάδες. Αυτό ως πρώτη προϋπόθεση. Αλλά ο νέος πόλεμος θα κριθεί προπαντός από την ύπαρξη και τη μαζική συμμετοχή ενός ενωτικού -λαϊκού κινήματος. Η κοινή δράση και η στοιχειακή έστω ενότητα της Αριστεράς, θα είναι καταλύτης για την ανάπτυξη του λαϊκού κινήματος. Για τη μαχητική ενεργοποίηση του λαού της Αριστεράς. Αναδραστικά, η ύπαρξη ενός ρωμαλέου λαϊκού κινήματος, θα συμβάλει στην επαναστατική ανανέωση της Αριστερός.

Αλλά, θα πουν πολλοί: «Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν θα αλλάξει τις σχέσεις ιδιοκτησίας και τις σχέσεις παραγωγής». Ας δεχτούμε ότι το επιχείρημα είναι σωστό. Ποια όμως από τις «άλλες» δυνάμεις της Αριστεράς θα το μπορούσε σήμερα; Τι λέει ο λαός επ’ αυτού; Και τι λέει ο Λένιν; Θα ήταν όχι λάθος αλλά έγκλημα, να ρίξει το κόμμα τις επαναστατικές δυνάμεις στη μάχη, προτού να έχει, αν όχι την στήριξη, τουλάχιστον την ευμενή συμπάθεια της κοινωνίας.

Συνεπώς: Αυτή τη στιγμή ψήφο στην Αριστερά. Ούτε αποχή, ούτε άκυρο. Και στη συνέχεια, διαλεκτική ενότητα που θα συνυπάρχει με τη διαφορά, θεωρητική επεξεργασία του δρόμου προς το σοσιαλισμό, μέσα από τους δύσκολους δρόμους μιας ενιαίας επαναστατικής διαδικασίας. Ας μη συγχέουμε την τακτική (ευλυγισία, επί μέρους συνεργασίες) με τη στρατηγική (σταθερότητα, θεωρητική και πρακτική προς τον στρατηγικό στόχο).

πηγή: Δρόμος της Αριστεράς