Αυταρχισμός και δεξιά στροφή του ΣΥΡΙΖΑ /Δ. Γρηγορόπουλος

Σε πολιτική κρίση στο εσωτε­ρικό του ΣΥΡΙΖΑ οδήγησε η έγκριση των υποψηφίων για ης 13 περιφέρειες της χώρας με πρόταση της ηγετικής ομά­δας Τσίπρα.

Την πρόταση υπερψήφισαν 96 μέλη της ΚΕ, ενώ 67 υποστηρικτές της Αρι­στερής Πλατφόρμας απείχαν απ' την...

ψηφο­φορία. Η διαφωνία της Αριστερής Πλατ­φόρμας αφορούσε τις υποψηφιότητες Οδ. Βουδούρη και Θ. Καρυπίδη με το αιτιολο­γικό ότι «η επιλογή για την περιφέρεια πο­λιτικών προσώπων που έχουν ψηφίσει το πρώτο μνημόνιο, ανοίγοντας ένα δρόμο κα­ταστροφής και νεοαποικιοποίησης, βρίσκε­ται εκτός των ρητών αποφάσεων του συνε­δρίου του ΣΥΡΙΖΑ». Για τον δεύτερο μάλιστα ήλθαν στο φως αντισημιτι­κές δηλώσεις του και ευμε­νής στάση προς τη Χρυσή Αυγή. Τελικά η Πολιτική Γραμματεία του ΣΥΡΙΖΑ, μετά την πανελλαδική κα­τακραυγή που προκλήθη­κε, αποφάσισε να απορρίψει την υποψηφιότητα του Θ. Καρυπίδη.

Εκτός απ' τα πολιτικά χαρακτηριστικά των υποψηφίων η αντιπαράθεση κορυφώθηκε απ' την αντι­δημοκρατική απαίτηση της ηγετικής ομά­δας να γίνει εν όλω (πακέτο) η ψηφοφορία, ενώ η Πλατφόρμα ζήτησε ξεχωριστή ψη­φοφορία για τον κάθε υποψήφιο. Επιπλέ­ον η Πλατφόρμα διαμαρτυρήθηκε ότι δεν είχε ενημερωθεί για την ονοματολογία. Την αντιδημοκρατική πρακτική της ηγεσίας του ΣΥΡΙΖΑ στηλίτευσε και η Ελ. Πορτάλιου, υποψήφια δήμαρχος Αθηναίων το 2010, με διεκδικητικές περγαμηνές, που υποστή­ριξε ότι αγνοήθηκε απ' την κομματική ηγε­σία και δεν ρωτήθηκε αν επιθυμεί να είναι εκ νέου υποψήφια. Αυτή η έξαρση αντιδημοκρατικότητας είναι αναμενόμενη όσο η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ, προσεγγίζοντας την κυβερνητική εξουσία, θα επιχειρεί να απο­στασιοποιείται απ' την αριστερή ρητορική και να παρακάμπτει τις ενστάσεις της Αρι­στερής Πλατφόρμας. Επιβεβαιώνεται όλο και περισσότερο η εσπευσμένη και εκβι­αστική μετάλλαξη του ΣΥΡΙΖΑ από συμμα­χικό σχήμα σε ενιαίο κόμμα αποσκοπούσε στην κατοχύρωση της δεξιάς στροφής του.

Η αριστερή αντιπολίτευση παρά τους υψηλούς τόνους δεν καταψήφισε καν την πρόταση της ηγεσίας. Αρκέστηκε στην απο­χή απ' την ψηφοφορία, δίνοντας διαβεβαι­ώσεις κομματικής νομιμοφροσύνης και πει­θαρχίας.

Η ηγεσία, για να εδραιώσει την απόφαση επικαλείται ης παλινωδίες της Πλατ­φόρμας, που δεν αντέδρασε στο ρεύμα της προσχώρησης των πασοκογενών, ανεχόμενη την ηγετική παρουσία του Αλ. Μητρόπουλου, την ανάδειξη του Π. Κουρουμπλή, που είχε ψηφίσει το πρώτο μνημόνιο, σε κοινοβουλευτικό εκπρόσωπο του κόμ­ματος, την προσέγγιση με την Λ. Κατσέλη αλλά και την απρόσκοπτη συσπείρωση των μετανοούντων πασόκων σε τάση εντός του ΣΥΡΙΖΑ.

Η επιλογή των Βουδούρη και Καρυπί­δη δεν αποτελεί απλώς λαθεμένη και συμ­βιβαστική κίνηση. Όπως δηλώνουν, απε­ρίφραστα έως κυνικά, στελέχη του ΣΥΡΙ­ΖΑ η ιδεολογική και πολιτική καθαρότητα και ευαισθησία είναι ανεδαφική, αφού πα­ρεμποδίζει τον υπέρτατο στόχο της διακυ­βέρνησης: ''Πρέπει να σταματήσει η δυσα­νεξία, ώστε ο ΣΥΡΙΖΑ να κινηθεί με όρους εκλογικής νίκης και σταθερότητας της κυ­βέρνησης του" (Ν. Βούτσης, Εφημερίδα των Συντακτών, 2/2/14).

Σ' ένα πρώτο λοιπόν επίπεδο απολυτοποιείται η ανάληψη και σταθεροποίηση μιας κυβέρνησης του ΣΥΡΙΖΑ. Σ' ένα δεύτερο επίπεδο η διακυβέρνηση σε συνθήκες άγρι­ας κρίσης, οικονομικής και κοινωνικής κα­ταστροφής, δημιουργίας υπερενισχυμένων μηχανισμών εποπτείας και τιμωρίας στην EE απαιτεί αναπόφευκτη διάσταση με κάθε έννοια αριστερής πολιτικής και υποχώρηση σε μια σοσιαλφιλελεύθερη _ πολιτική. Το τελευταίο διά­στημα αυτή η στροφή ολο­κληρώνεται στους βασικούς πολιτικούς κόμβους με επιταχυνόμενο ρυθμό. Συγκε­κριμένα:

Πρώτον, εντείνεται ο εσωκομματισμός αυταρχισμός και συγκεντρωτι­σμός, για να εξουδετερω­θούν ή και να αποτραπούν οι αντιδράσεις της αριστερής πτέρυγας. Χτίζεται ένα καθεστώς ιδιότυπης ομηρεί-ας ή και ιδεολογικής τρομοκρατίας εις βά­ρος των αντιφρονούντων (βλ. χαρακτηρι­στικά Αυγή, 2/2/2014, σελ. 12) στιγματίζο­ντας τους ως υπονομευτές και πέμπτη φά­λαγγα και ωθώντας τους στην έξοδο απ' τον ΣΥΡΙΖΑ «Άλλωστε παρόμοιες ιδέες έχουν η ΑΝΤΑΡΣΥΑ και η ομάδα του Αλαβάνου. Ιδού πεδίον δόξης λαμπρόν για όσους νο­μίζουν όη έφτασε η ώρα της επανάστασης» (Αυγή, 2/2/2014, σελ. 12).

Δεύτερο, παγιώνεται μια δεξιόστροφη πολιτική συμμαχιών με τρία σκέλη: α) Με το ρεύμα των αποχωρούντων απ' το ΠΑΣΟΚ σε συνθήκες προϊούσας αποσύνθεσης του.Αυτοί απενοχοποιούνται για τη θητεία τους στη μνημονιακή πολιτική με την αναβάπτι­σή τους στην κολυμβήθρα της αντιμνημονιακής μετάνοιας, β) Με τους εθνικιστές έως και ακροδεξιούς και ρατσιστές ΑΝΕΛ, που αναγορεύονται σε πατριώτες αντιμνημονιακούς. γ) Με τη ΔΗΜΑΡ παρόλο που συμ­μετείχε στην τρόικα της μνημονιακής συγκυβέρνησης και θέτει όρο για συμμαχία προγραμματική συμφωνία, κεντρικό σημείο της οποίας αποτελεί η πάση θυσία παραμο­νή στην EE και το ευρώ. Εδώ τα πράγματα είναι πιο απλά. Το κρέας βαφτίζεται ψάρι. Η ΔΗΜΑΡ χαρακτηρίζεται «αριστερή σο­σιαλδημοκρατία», που το συνέδριο του ΣΥ-ΡΙΖΑ αναγόρευσε σε προνομιακό σύμμαχο του. Η επιμονή της Αριστερής Πλατφόρμας στη συμμαχία των αριστερών δυνάμεων λοιδορείται απ' την πλειοψηφία.

Η ανεδαφικότητα όμως αυτής της συμ­μαχίας λόγω της αστικής πολιτικής του ΣΥΡΙΖΑ και του σεχταρισμού του ΚΚΕ δεν νο­μιμοποιεί τα δεξιόστροφα μέτωπα που συ­γκροτεί η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ Θα πρέπει να αναρωτηθούν τα μέλη και οι οπαδοί του ΣΥ­ΡΙΖΑ: Γιατί η ηγεσία τους επιλέγει τη συμ­μαχία με ΑΝΕΛ, ΔΗΜΑΡ και περιτρίμματα ΠΑΣΟΚ, αναδιατάσσοντας προς τα δε­ξιά τη γραμμή της, ενώ αρνείται να την ανα­προσαρμόσει προς τ' αριστερά, απαιτώντας απλώς με τα πρόθυμα φερέφωνα της απ' την Αριστερά κριτική υποστήριξη σε μια κυβέρ­νηση ΣΥΡΙΖΑ, ΔΗΜΑΡ, ΑΝΕΛ. Η ερώτη­ση είναι ρητορική. Προφανώς, γιατί η ηγετι­κή ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ αποσκοπεί στη δια­χείριση του συστήματος και της κρίσης του.

Τρίτο, φαίνεται οριστική και αμετάστρεπτη πλέον η επιλογή της παραμονής στην EE και το ευρώ. Η θέση «καμιά θυσία για το ευρώ», παρά τη συβιλλικότητα και την αρνητική αοριστία της, άφηνε κάποια περι­θώρια για σύγκρουση και ρήξη. Η οριστική στροφή αναγγέλθηκε με τις δηλώσεις του Τσίπρα στο Τέξας, όπου και εξέφρασε την απόλυτη νομιμοφροσύνη του στο ιερατείο των Βρυξελλών αναγνωρίζοντας ότι θ' απο­τελέσει καταστροφή για την Ελλάδα η απο­δέσμευση απ' την EE και το ευρώ. Η ευρωλαγνεία του εκδηλώθηκε και με τη νουθε­σία προς την EE ότι και για την ίδια η απο­δέσμευση ή αποβολή της Ελλάδας θα έχει καταστροφικές συνέπειες. Στο ίδιο μήκος κύματος, μ' έναν πιο «ριζοσπαστικό» τόνο, ο Γ Δραγασάκης δήλωσε ότι «πρέπει να είμαστε έτοιμοι για σύγκρουση με την EE, αλλά πάντα εντός του πλαισίου της». Σι­γά τα αίματα, κατά το κοινώς λεγόμενο... Έκτοτε ιδίως στη ρητορική των στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ κυριαρχεί η λογική της θαυ­ματουργής «σκληρής» διαπραγμάτευσης.

Στην ερώτηση-παγίδα των μνημονιακών «τι θα πράξει ο ΣΥΡΙΖΑ αν η EE απορρί­ψει την πρότασή του για το χρέος», οι οποί­οι προσπαθούν να εκμαιεύσουν μιαν απά­ντηση περί αποδέσμευσης, τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ απαντούν αυθαίρετα και προσχη­ματικά: «Η EE θα συναινέσει, γιατί μια τέ­τοια συμφωνία είναι και προς το δικό της συμφέρον».

Δεν μας εξηγεί ο ΣΥΡΙΖΑ, που ούτε σαν διαπραγματευτικό όπλο δεν χρη­σιμοποιεί πλέον την αποδέσμευση απ' την EE, πώς θα πείσει την πανίσχυρη Γερμανία και τους συμμάχους της να αρνηθούν για τα μάτια του την άκαμπτη νεοφιλελεύθερη πολιτική τους με κίνδυνο αυτή η άρνηση να επεκταθεί και στις άλλες επιτηρούμενες χώρες και να κλονίσει γενικά την πολιτική της λιτότητας.

Η αυτοπεποίθηση της ηγεσί­ας του ΣΥΡΙΖΑ για την αποτελεσματικότη­τα της διαπραγμάτευσής της προσλαμβάνει μεταφυσικές ιδιότητες, αφού δεν πιστεύουν απλώς ότι η EE θ' αποδεχτεί τους όρους της για το χρέος, αλλά ότι θα συναινέσει και σε μια «μη δανειοδοτική χρηματοδότηση» (τύπου σχεδίου Μάρσαλ), ώστε να υπάρξει ανάπτυξη και αποπληρωμή του υπολειπό­μενου χρέους με ρήτρα ανάπτυξης!

Είναι απορίας άξιο γιατί η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ κλείνει τα μάτια στην ωμή πραγματικότη­τα και εμμένει με φανατισμό στην πρόσδε­ση στο άρμα της EE. Αγνοούν οι οικονομο­λόγοι του ΣΥΡΙΖΑ ότι σε μια νομισματική ένωση ενισχύεται η ανισομετρία και όχι η σύγκλιση για τις ασθενέστερες χώρες; Ότι απ' την ένταξη της χώρας μας στην ΟΝΕ αυξήθηκε δραματικά το εμπορικό μας έλ­λειμμα; Ότι αποδομήθηκε ο παραγωγικός ιστός της χώρας; Ότι η οικονομία μας πνί­γηκε από πακτωλό δανείων, απ' τις δικές μας διαρθρωτικές αδυναμίες και απ' τα χει­ραγωγημένα και με χαμηλό επιτόκιο, προ κρίσης δάνεια των γερμανικών και γαλλι­κών τραπεζών; Ότι η Γερμανία είναι ο μέ­γας ωφελημένος της ευρωπαϊκής κρίσης ως χώρα-αποδέκτης καταθέσεων με μη­δενικό επιτόκιο;

Μάλιστα, η οριστική στροφή και πρόσ­δεση του ΣΥΡΙΖΑ στην EE συντελείται σε συνθήκες άκρας σκλήρυνσης της Ένωσης, με την εγκαθίδρυση της νέας οικονομικής διακυβέρνησης που χαλκεύει άτεγκτους θε­σμούς εποπτείας και τιμωρίας για τους λα­ούς της EE. Αυταπάτες πλέον δεν χωρούν. Άρα ο ευρωφανατισμός της ηγεσίας του ΣΥ­ΡΙΖΑ είναι συνειδητή ταξική επιλογή.

Τέταρτο, αν και η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ κομπορρημονεί για την άρση της λιτότητας, στην ουσία ενστερνίζεται μια σοσιαλφιλελεύθερη πολιτική αποδεχόμενη την αρχή της δημοσιονομικής σταθεροποίησης.

Η Αριστερή Πλατφόρμα παρά τις ενστά­σεις έχει εν τοις πράγμασι ενσωματωθεί. Δεν έχει ούτε είχε αριστερή στρατηγική είτε με ηγεμόνευση εντός του ΣΥΡΙΖΑ είτε με την αποδέσμευση. Η ηγεσία την ανέχεται, για­τί την εξυπηρετεί στην άγρα αριστερών ψη­φοφόρων.

http://aristeroblog.gr/node/2299