Xαιρετισμός Γ. Χαρίση στο συνέδριο της CGT

του Γ. Χαρίση*

Η ΑΔΕΔΥ στη διεθνή σύνοδο της Τολούζης στο συνέδριο της CGT

Αγαπητοί/ες συνάδελφοι/ες


1. Η κατάσταση στην Ελλάδα άλλαξε δραματικά στα τρία χρόνια του μνημονίου. Οι μισθοί επισήμως μειώθηκαν κατά 50%, στην πραγματικότητα πολύ περισσότερο, αφού η πλειοψηφία των εργαζομένων εργάζεται με ελαστικές μορφές απασχόλησης και με εκ περιτροπής...

εργασία, ενώ το Ακαθάριστο Εθνικό Προϊόν (Α.Ε.Π.) μειώθηκε κατά 25% περίπου.
Είμαστε δηλ. σαν μια οικονομία που βγαίνει από πόλεμο, σε μια χώρα που o τελευταίος πόλεμος τελείωσε πριν 64 χρόνια, το 1949!

2. Η ανεργία τετραπλασιάστηκε, φτάνοντας το 30% κατά μέσω όρο, ενώ για τους νέους κάτω των τριάντα ετών στο 60%. Παράλληλα η κυβέρνηση και η τρόικα έχουν συμφωνήσει και οργανώνουν χιλιάδες απολύσεις δημοσίων υπαλλήλων, που θα προστεθούν στη στρατιά των ανέργων, θα επηρεάσουν μάλιστα πολλαπλασιαστικά στον αριθμό τους, ενώ θα οδηγήσουν και στην κατάργηση και την ιδιωτικοποίηση των δημοσίων και ιδιαίτερα των κοινωνικών υπηρεσιών, που σε συνθήκες ακραίου νεοφιλελευθερισμού, θεωρούνται «βαρίδια» για το κράτος.

 

3. Το ίδιο διάστημα ανατράπηκαν οι κατακτήσεις ενός αιώνα, καταργήθηκε όλο το εργατικό δίκαιο και οι Σ.Σ.Ε, το δικαίωμα της ελεύθερης συλλογικής διαπραγμάτευσης, ενώ οι αγώνες των εργαζομένων αντιμετωπίζονται με την ένταση του αυταρχισμού, την χρησιμοποίηση των δικαστηρίων για να βγάζουν τις απεργίες παράνομες και καταχρηστικές, την επιστράτευση των απεργών, ενώ η κυβέρνηση και η βουλή νομοθετούν, ωσάν η χώρα να βρίσκεται σε κατάσταση έκτακτης ανάγκης, με πράξεις νομοθετικού περιεχομένου, οι οποίες εγκρίνονται εκ των υστέρων από τη βουλή.

 

4. Έχει αξία επίσης να μελετηθεί η τακτική που ακολούθησαν η τρόικα και όλες οι μνημονιακές ελληνικές κυβερνήσεις, και πώς μπόρεσαν σε σύντομο χρόνο να κάνουν τόσο μεγάλες ανατροπές. Αναγκαίο επίσης είναι να βγάλει τα απαραίτητα διδάγματα και το συνδικαλιστικό κίνημα, το οποίο δεν μπόρεσε να τις αποτρέψει.

 

5. Την τελευταία εικοσαετία το συνδικαλιστικό κίνημα, στην Ευρώπη και στην Ελλάδα, προσχώρησε στη λογική του κοινωνικού εταιρισμού και του κοινωνικού διαλόγου, αντιμετωπίζοντας τις κυβερνήσεις και τους εργοδότες ως εταίρους και όχι ως ταξικούς αντιπάλους. Αυτό είχε σαν αποτέλεσμα οι διεκδικήσεις του να κινούνται στα πλαίσια των ανοχών του συστήματος, να αμβλύνεται ο ταξικός του χαρακτήρας, να "νοιώθει" συνυπεύθυνο για την ανάπτυξη της κερδοφορίας του κεφαλαίου, με αποτέλεσμα να δημιουργούνται αυταπάτες στους εργαζόμενους.

 

6. Την ίδια περίοδο και το ελληνικό συνδικαλιστικό κίνημα έδειξε τα όριά του. Παρά το ότι έγιναν πάνω από τριάντα γενικές απεργίες, καταλήψεις δημοσίων κτηρίων και χιλιάδες και κλαδικές ή τοπικές κινητοποιήσεις, που πολλές από αυτές ήταν ιδιαίτερα μαζικές και μαχητικές, κανένα ουσιαστικά από τα μέτρα που σχεδιάστηκαν δεν αποτράπηκε, παρότι κυβερνητικές πλειοψηφίες, σε στιγμές μεγάλης έντασης των αγώνων δεν άντεξαν και αντικαταστάθηκαν.

Αυτό που συνέβη όμως, και ήταν ιδιαίτερα σημαντικό, που μπορεί να αποτελέσει και την αφετηρία μιας διαφορετικής, πιο αγωνιστικής και ταξικής πορείας τα επόμενα χρόνια, είναι ότι ουσιαστικά κατέρρευσε το πολιτικό σκηνικό, έγιναν σημαντικές πολιτικές ανακατατάξεις και εξαϋλώθηκαν οι αυταπάτες των τελευταίων σαράντα χρόνων.

 

7. Σήμερα είναι ανάγκη το συνδικαλιστικό κίνημα να ξεπεράσει τον συντεχνιασμό του, να πολιτικοποιήσει τα αιτήματά του και να συντονίσει τη δράση του σε εθνικό, ευρωπαϊκό, αλλά και παγκόσμιο επίπεδο.

Δεν μπορεί πχ να μην προβάλει αιτήματα όπως της διαγραφής του χρέους, της εθνικοποίησης των τραπεζών, της υπεράσπισης των δημοσίων υπηρεσιών και οργανισμών και των δημόσιων και κοινωνικών αγαθών, που ιδιωτικοποιούνται και εμπορευματοποιούνται.

 

8. Η Ελλάδα χρησιμοποιείται ως πειραματόζωο για να ανατρέψουν τα δικαιώματα και τις κατακτήσεις σ' όλη την Ευρώπη, με πρώτες βέβαια τις χώρες του ευρωπαϊκού νότου. Όσο τα συνδικάτα δεν συντονίζονται ή περιορίζονται σε εθνικό επίπεδο, υιοθετώντας τις θεωρίες για τεμπέληδες νότιους και εργατικούς βόρειους εργαζόμενους τότε αυτά τα συνδικάτα θα σαρωθούν από την οξύτητα των προβλημάτων που δημιουργεί η κρίση.

 

9. Η ατζέντα της θεματολογίας και των αιτημάτων της Γενικής Συνομοσπονδίας των Ευρωπαϊκών Συνδικάτων είναι έξω από τα πραγματικά προβλήματα και τις αγωνίες της εργατικής τάξης και όσο συνεχίζει να αποτελεί έναν απ' τους «κοινωνικούς εταίρους» σε ευρωπαϊκό επίπεδο, να υιοθετεί τις ευρωπαϊκές πολιτικές της άλωσης των εργασιακών σχέσεων και να επικροτεί την καπιταλιστική κερδοφορία του κεφαλαίου, τόσο θα μεγαλώνει και η απόστασή της από τους εργαζόμενους, ενώ θα γίνεται αναγκαίος ένας νέος εθνικός και ευρωπαϊκός συντονισμός από τα κάτω, που θα αμφισβητεί την υπάρχουσα ευρωπαϊκή αρχιτεκτονική και τις πολιτικές συνολικά της ευρωπαϊκής ένωσης.

Τέλος θα ήθελα να τελειώσω τη σύντομη παρέμβασή μου με ένα αισιόδοξο μήνυμα: Όσο οι πολιτικές της ελληνικής κυβέρνησης και της τρόικας, θα βυθίζουν τη χώρα μας στην οικονομική ύφεση και τη φτώχεια, τόσο θα αυξάνεται και η κοινωνική δυσαρέσκεια και θα δημιουργούνται οι προϋποθέσεις, με τους αγώνες του ο ελληνικός λαός, να ανατρέψει αυτή την αντιλαϊκή πολιτική και τους φορείς που την υπηρετούν και να ανοίξει ο δρόμος για την ακύρωση των μνημονίων και για την οικονομική ανόρθωση της χώρας σε όφελος των εργαζομένων και του ελληνικού λαού.

 

*μέλος της Εκτελεστικής Επιτροπής της Α.Δ.Ε.Δ.Υ.