Η παρατεταμένη “σιωπή” της Αριστεράς

Ένα κείμενο που δεν δημοσιεύτηκε στο Δρόμο της Αριστεράς, προς συζήτηση και προβληματισμό

1. Η εντυπωσιακή εμφάνιση του λαϊκού παράγοντα στην Ελλάδα, άλλαξε δεδομένα και συσχετισμούς. Απείλησε να ρίξει την κυβέρνηση της τρόικας, έσπειρε την αγωνία, για το τι τελικά θα συμβεί, στα επιτελεία των ξένων κηδεμόνων και του ευρωπαϊκού κέντρου,.....
μίλησε ξανά, για δημοκρατία, λαϊκή κυριαρχία, εθνική ανεξαρτησία. Στοχοποίησε-σε μαζική κλίμακα- το πολιτικό σύστημα, αρνήθηκε το ξεπούλημα της πατρίδας μας μαζί με το «χρέος», δημιούργησε μια κοινωνική δύναμη, ένα ισχυρό, αλλά όχι και ικανά αποτελεσματικό αντίπαλο των πιστωτών και των σχεδίων τους. Όμως έχασε τον πρώτο γύρο, σε όλα τα σημεία: η συγκέντρωση του ενός εκατομμυρίου δεν έγινε, η κυβέρνηση κρατήθηκε, το μεσοπρόθεσμο πέρασε, η Μέρκελ πανηγύρισε, και κυρίως δεν συγκρότησε –γιατί δεν μπόρεσε από μόνο του- ένα μαζικό ριζοσπαστικό πολιτικό ρεύμα με εναλλακτική πρόταση, που να δείχνει το δρόμο για την έξοδο από την ελληνική τραγωδία, με ενισχυμένες την δημοκρατία και τις δυνάμεις της εργασίας.

2.Η εμπειρία της Αργεντινής, μας έμαθε, ότι το «κοινωνικό», σε τέτοιες καταστάσεις, όπου ο ιστορικός χρόνος τρέχει με την ταχύτητα του φωτός, όπου οι πολιτικές απαντήσεις και οι λύσεις πρέπει να είναι άμεσες και να παραπέμπουν στο σήμερα, δεν μπορεί από μόνο του να κόψει το «νήμα».
Χρειάζεται την βοήθεια του πολιτικού. Στην Αργεντινή, μετά από μια εντυπωσιακή σε χρόνο και σε βάθος εξέγερση, το τελικό αποτέλεσμα (αν και σωτήριο σε σχέση με την επί Δ.Ν.Τ. κατάσταση), δεν αντανακλά, παρά μόνο σε ασήμαντη κλίμακα, την ριζοσπαστικότητα του κοινωνικού κινήματος που αναπτύχθηκε εκεί. Δυστυχώς, επί της ουσίας, το κοινωνικό πρόβλημα παραμένει, ενώ ριζοσπαστική και επαναστατική αριστερά είναι περιθωριοποιημένες, εκτός και αν θεωρήσουμε την λύση Κίρχνερ αριστερή απάντηση.

3.Η εκπληκτική αφωνία της αριστεράς στην Ελλάδα, στις πιο ευνοϊκές συνθήκες-για αυτήν- από το 1944, έχει να κάνει με δύο παράγοντες: α) τις ιδεοληψίες και τα δόγματά της, β) την συστημικότητά της.
Το «ανανεωτικό» ρεύμα, αφού ηττήθηκε στα πρώτα χρόνια της μεταπολίτευσης και της ΕΟΚ, μετά το 1989 πέρασε στην αντεπίθεση. Ο ευρωπαϊσμός και ο εκσυγχρονισμός ήταν οι κινητήριες ιδέες του. Η «κριτική» υποστήριξη στην καπιταλιστική και νεοφιλελεύθερη ΕΕ και σε ότι παρήγαγε πολιτικά, οικονομικά, πολιτισμικά αυτή, καθοδηγούσε την σκέψη και την πράξη του. Αυτή η πολιτική ανοησία συνεχίζεται σήμερα, ακόμη και τώρα που τα γεγονότα μιλάνε από μόνα τους, και συνοδεύεται από το φόβο διάλυσης της ΕΕ-, για αυτό και η σημερινή αμήχανη υποστήριξη της- και από την δήθεν επακόλουθη καταστροφή, που θα συμβεί στους λαούς και τους εργαζομένους της Ευρώπης. Το πεδίο της ΕΕ και ιδιαίτερα του ευρώ, αποδείχτηκε προνομιακό πεδίο ταξικού αγώνα, αποκλειστικά όμως υπέρ του αντιπάλου.

Το ευρώ είναι εκ φύσεως δεξιό και ταξικό νόμισμα, βαρύ και αποτελεσματικό εργαλείο τεράστιας μεταφοράς πλούτου από τα λαϊκά στρώματα προς τις ηγεμονικές και κυρίαρχες τάξεις, οξύνει σε υπερθετικό βαθμό την διαίρεση κέντρου και περιφέρειας. Η είσοδος της Ελλάδας στην Ε.Ε., και στο «κοινό» νόμισμα, σε μία «μη άριστη νομισματική ζώνη», (αντίθετα, σε μία νομισματική ζώνη ανομοιογενών οικονομιών, με αντίθετους οικονομικούς κύκλους), η έκθεσή της στο απολύτως ελεύθερο εμπόριο (εντός της ΟΝΕ), αποδείχτηκαν καταστροφικές επιλογές για την κατάσταση και τον χαρακτήρα της ελληνικής οικονομίας και την παραγωγική της βάση.

Το ευρώ, είναι η βασική αιτία της εξωτερικής υπερχρέωσης της χώρας και της συνολικής χρεοκοπίας (αναπτυξιακής και δημοσιονομικής). Με το ευρώ εκχωρήθηκε σχεδόν το σύνολο της εθνικής οικονομικής κυριαρχίας στο ευρωπαϊκό κέντρο, το ελληνικό κοινοβούλιο μετατράπηκε, σε δημαρχείο, στο οποίο αφαιρέθηκαν και οι τελευταίες εξουσίες από την τρόικα. Η αποκατάσταση –ακόμη και- της αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας, σήμερα, περνάει μέσα από την ανάκτηση της οικονομικής κυριαρχίας και συνεπακόλουθα και της εθνικής ανεξαρτησίας. Είναι φυσικό, η εντεινόμενη οικονομική ανισομετρία να οδηγεί και στην πολιτική ανισομετρία. Τα έθνη στην Ευρώπη όχι μόνο δεν είναι «ίσα», αλλά ο Νότος της ευρωζώνης, με πρώτη την Ελλάδα-στο βαθμό που παραμείνει στο ευρώ-μετατρέπεται σε προτεκτοράτο. Ίσως η πολιτική και οικονομική ενοποίηση είναι πλέον κοντά, με μια συγκεντρωτική στιβαρή γερμανική ηγεσία (οι ζαχαρένιες οβίδες της Μέρκελ αποδεικνύονται πιο αποτελεσματικές από τις Χιτλερικές).

Το ζήτημα λοιπόν, του ευρώ και της Ε.Ε., δεν είναι ένα «φιλοσοφικό-οικονομικό» ζήτημα. Είναι το κέντρο βάρους, της πολιτικής στάσης κομμάτων και πολιτών. Η στάση του κάθε πολιτικού φορέα απέναντι στο ευρώ και την Ε.Ε., έχει λοιπόν να κάνει με το πόσο είναι αντίθετος, με την παράδοση της οικονομικής και της εθνικής κυριαρχίας σε ιμπεριαλιστικά-οικονομικά κέντρα, στο χρηματοπιστωτικό κεφάλαιο και στην Κ.Ε.Τ, με την κατάργηση της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας, τελικά με την ξένη κατοχή της Ελλάδας.

Από την άλλη, το «ταξικό» κόμμα του Περισσού «το αντίπαλο του ευρωμονόδρομου», αφού υπέγραψε το κοινό πόρισμα για την δημιουργία του ενιαίου ΣΥΝ το 1989, μόνο στις επιθέσεις ενάντια του αμαρτωλού πλέον ΣΥΝ θυμόταν την κακή ΕΕ και το κακό Ευρώ. Ξεχνώντας (;) την θέση της χώρας στον διεθνή καταμερισμό εργασίας και ιδιαίτερα στην Ε.Ε., έχει υιοθετήσει απόψεις περί μικροϊμπεριαλιστικής Ελλάδας, αγνοώντας (;) τον Ευρωπαικό ιμπεριαλισμό τις μεταμορφώσεις και τους ανταγωνισμούς του.

Όπως το 1989 υπήρξε μια σύγκλιση στη προοπτική της συγκυβέρνησης, έτσι και σήμερα οι δυο ηγετικές ομάδες της αριστεράς, Περισσός και Κουμουνδούρου, συμφωνούν αγκαλιά με το σύνολο του οικονομικού και πολιτικού κατεστημένου σε ένα πράγμα, στο πόσο καταστροφική θα είναι η έξοδος της χώρας από την Ευρωζώνη.

Όσον αφορά τον δεύτερο παράγοντα, τη συστημικότητα. Αν ξεχάσουμε τα πολιτικά και κοινωνικά συμβόλαια που υπογράφτηκαν από το σύνολο του κοινοβουλευτικού πολιτικού κόσμου στα μεταπολιτευτικά χρόνια, αν ξεχάσουμε μια Αριστερά που συγκυβέρνησε το 89-91, που συγκυβερνούσε στην Τοπική Αυτοδιοίκηση και στα συνδικάτα… Αν ξεχάσουμε μια αριστερά που έχει αντικαταστήσει την πίστη στον σοσιαλισμό με την πίστη στον δημοκρατικό καπιταλισμό, αν ξεχάσουμε μια αριστερά που δυσφήμησε τον σοσιαλισμό ταυτιζόντάς τον με το υπαρκτό έκτρωμα του σοσιαλισμού…

Αν ξεχάσουμε μια αριστερά που στο σύνολό της, αντέγραψε στην μορφή την αστική πολιτική, μια αριστερά που εγκατέλειψε και υποτίμησε τον κόσμο και τον θυμόταν μόνο σε εκλογικές διαδικασίες – για παράδειγμα, η Αλ. Παπαρήγα θα μείνει στην παγκόσμια ιστορία ως η μοναδική γραμματέας ΚΚ, που το κόμμα της δεν συμμετείχε στις λαϊκές κινητοποιήσεις, που αποφεύγει τον λαό στις πλατείες -… Αν τέλος λησμονήσουμε μια αριστερά που έχασε κάθε λαϊκότητα σε λόγο και πράξη, τότε μας μένουν τα συμβάντα του παρόντος. Από τον Δεκέμβρη του 08 το ΚΚΕ κατάφερε να ταυτιστεί με το «σύστημα», να στηρίξει τις επιλογές του. ΚΚΕ και ΣΥΝ, έχουν διαλέξει ένα ρόλο διακοσμητικής αντιπολίτευσης, σε ένα επί της ουσίας καταργημένο κοινοβούλιο. Ακόμα και τις ημέρες των μεγάλων συγκρούσεων, δεν έδειξαν ούτε μέσα, ούτε έξω, ούτε φεύγοντας από την βουλή, ότι βρίσκονται πραγματικά απέναντι από το σύστημα, μαζί με το λαό στην πλατεία Συντάγματος.

Δυστυχώς η μεγάλη φιλοδοξία του ΣΥΝ και του ΚΚΕ αλλά και κομματιών της ΑΝΤΑΡΣΥΑ, σε αυτή τη δραματική στιγμή της ιστορίας μας είναι η αύξηση και η διατήρηση των εκλογικών τους ποσοστών. Αυτή η «φιλοδοξία» είναι επικίνδυνη για το λαό και διαλυτική για την αριστερά.

4.Σ(Φ)ΥΡΙΖΑ ΣΤΟ ΠΑΣΟΚ . Το ΚΚΕ έχει επιλέξει ως απόδραση από την πραγματικότητα την -δι αυτοματισμού- λύση του «υπαρκτού», ενώ ο ΣΥΝ δεν βλέπει όχι μόνο το μείζον, δηλαδή το τέλος του ευρωπαϊσμού, αλλά ούτε το αυτονόητο. Καμία εθνική απάντηση στην ελληνική καταστροφή, καμία δυνατότητα αυτοτελούς απάντησης των ελλήνων εργαζομένων, ανέργων, νέων και συνταξιούχων, εκτός του κλουβιού της ζώνης του ευρώ, ενώ προτείνει πολιτικά ευχολόγια και μεταρρυθμίσεις σε ευρωπαϊκές δομές και θεσμούς, ΕΚΤ…

Στην ουσία σφυρίζει εκλογικό «κάλεσμα», σε ένα θολό συνονθύλευμα «αντιμνημονιακών» δυνάμεων που προέρχονται από το ΠΑΣΟΚ. Από την Σακοράφα (που τυγχάνει πλατιάς εκτίμησης, για την τίμια στάση της), μέχρι τους Μητρόπουλο, Παπασπύρο, αλλά και τον Δημαρά, έως και τούς παλιούς σύμβούλους του πρωθυπουργού (Κοτζιά, Βαρουφάκη,) αλλά και διάφορους άλλους πασοκογενείς. Ο ΣΥΝ ανοίγεται σε έναν πολιτικό χώρο που-όπως και ο ίδιος- ουσιαστικά δεν προβάλλει, καμία πολιτική απάντηση στο σήμερα, με μοναδικό σκοπό, ένα «καλό ποσοστό». Μάλλον το σχέδιο επανεκκίνησης μιας νέας σοσιαλδημοκρατίας (σχήμα οξύμωρο για τη νεοφιλελεύθερη Ευρώπη και για την ευρωζώνη, που αποκλείουν γνήσιες κεϋνσιανές-σοσιαλδημοκρατικές λύσεις) αλά ΣΥΝ, μαζί με «καλό»-«παλιό» ΠΑΣΟΚ, συμβαδίζει με τη γραμμή επανίδρυσης της ΕΕ. Σε τελική ανάλυση μπορούμε να πούμε: Το ΠΑΣΟΚ, έρχεται, η ΡΙΖΑ, φεύγει.

5.Το πολιτικό κενό βαθαίνει, η απουσία «επίγειας» πρότασης, μπορεί να οδηγήσει την κοινωνική αριστερά στην απογοήτευση, ή το πιθανότερο κάποιοι άλλοι να καλύψουν το πολιτικό κενό. Ως γνωστόν, στην φύση και στην ζωή δεν υπάρχουν κενά, αλλά μόνο μαύρες τρύπες. Στις μαύρες τρύπες επέρχεται η απόλυτη σύνθλιψη, και από αυτήν την μετεξέλιξη δεν είναι μακριά η υπάρχουσα κοινοβουλευτική αριστερά.

Αλλά ακόμη και αν αποφευχθεί η άμεση πτώση στην άβυσσο της μαύρης τρύπας και ο ΣΥΡΙΖΑ κινηθεί το επόμενο διάστημα σε ένα ποσοστό του 8%, τι θα σημαίνει αυτό για την κοινωνία; Στο βαθμό που ο ΣΥΡΙΖΑ δεν έχει μια πειστική απάντηση για την έξοδο από την κρίση, τέτοια που να ενισχύει το κίνημα της εθνικής και κοινωνικής χειραφέτησης, και όχι το κίνημα να ενισχύει εκλογικά τον ΣΥΡΙΖΑ, τότε δεν σημαίνει απολύτως τίποτα.

Καθώς η κοινωνία καταρρέει, η αριστερά, όπως και κάθε αντίρροπη πολιτική δύναμη, υποχρεώνεται να μιλήσει στο σύνολο του εθνικού ακροατηρίου, που για πρώτη φορά περιμένει να ακούσει: πως θα αποφύγει την εθνική ταπείνωση, πως δεν θα «χάσει» τα παιδιά του μετανάστες, πως θα βγει από τον εφιάλτη της ανεργίας, πως θα επιβιώσουν οι γέροντες, κ.α. Η αντισυστημική και κομμουνιστική αριστερά, μπορεί σε τέτοιες συνθήκες όχι μόνο να συγκροτήσει κοινωνικό κράτος, αλλά να μπολιάσει, και να παλέψει για τη συνολική ανατροπή και αναγέννηση της ρεαλιστικής ουτοπίας, της ιστορικής συνέχειας του 1917 και όλης της πανανθρώπινης απόπειρας, δημιουργίας μιας άλλης, σοσιαλιστικής κοινωνίας.

6. Η ανάγκη της απαλλαγής από την κηδεμονία των ξένων αφεντικών, είναι ο κοινός τόπος, είναι το ατόφιο λαϊκό συμπέρασμα που διασταυρώνεται όχι μόνο στις πλατείες, αλλά και στα καφενεία και σε όλες τις κοινωνικές συναθροίσεις. Απουσιάζει, η συγκροτημένη προγραμματική βάση που θα συνδράμει τον τοκετό, για να ακουστεί και να γίνει χαρά, το κλάμα του λαού. Όμως, από πολλές πλευρές, εμφανίζονται δυνάμεις που επιθυμούν να συγκροτήσουν ένα μεγάλο λαϊκό μέτωπο και καταθέτουν συγκεκριμένες ιδέες, προτάσεις, που είναι εφικτό να κάνουν πράξη το «πάρτε το μνημόνιο και φύγετε από εδώ».

Προτάσεις και ιδέες, που βάζουν τα ζητήματα και τους στόχους ανατροπής του πολιτικού συστήματος. Απελευθέρωση της Ελλάδας από την κατοχή του ευρωπαϊκού κέντρου και του χρηματοπιστωτικού κεφαλαίου, άρνηση του χρέους -Αθέτηση πληρωμών. Αποχώρηση από την ευρωζώνη, τόσο ως συνέπεια της στάσης πληρωμών, αλλά και ως ανάγκη για την ανάκτηση της εθνικής οικονομικής κυριαρχίας. Εθνική οικονομική κυριαρχία, που είναι απαραίτητη προϋπόθεση και για την άσκηση οποιασδήποτε κοινωνικής πολιτικής, αλλά και για την παραγωγική αναγέννηση. Εθνικοποίηση των τραπεζών και των στρατηγικών τομέων της οικονομίας. Μετά το Σύνταγμα αναδεικνύεται ως κεντρικό, το αίτημα μιας νέας και πραγματικής ελληνικής δημοκρατίας. Εν ολίγοις, τα κύρια σημεία ενός πολιτικού προγράμματος άμεσης ρήξης με τις ντόπιες και ξένες πολιτικές και οικονομικές ελίτ έχουν βρεθεί, το ερώτημα είναι: αν θα βρεθεί αριστερά που επιθυμεί να συγκρουστεί, να ρισκάρει, να χάσει ή να κερδίσει, να πάρει πρωτοβουλίες και να αποτελέσει τον βασικό ηγεμονικό πυρήνα αυτού του μετώπου.

7. Είμαστε διεθνιστές, δεν είμαστε ευρωπαϊστές, είμαστε εναντίον της ιμπεριαλιστικής παγκοσμιοποίησης. Γνωρίζουμε, πολύ καλά ως αριστεροί ότι μια παγκόσμια καπιταλιστική κρίση βρίσκεται σε εξέλιξη. Γνωρίζουμε, όμως περισσότερο καλά, ως μηχανικοί, ότι μετά από ένα σεισμό- στην γενική περίπτωση- καταρρέουν τα προβληματικά κτήρια. Η ολοσχερής κατάρρευση της Ελλάδας, η πιο σύντομη της ευρωπαϊκής περιφέρειας, δείχνει ότι είμαστε ο πιο αδύναμος κρίκος, το πιο κατεστραμμένο κτήριο της ευρωζώνης. Είναι αυτή η ιδιαιτερότητα που μας κάνει να μην μπορούμε να περιμένουμε από τους άλλους, αλλά οι άλλοι από εμάς. Η διάρρηξη της ευρωπαϊκής αλυσίδας στο πιο αδύναμο κρίκο της, μέσω μιας λαϊκής κυβέρνησης, θα είναι παράδειγμα για όλο το Νότο, η αρχή για να ξηλωθεί συνολικά το νεοφιλελεύθερο τερατούργημα της ΟΝΕ, για να κτυπηθεί η παγκοσμιοποίηση. Γιατί άραγε να παραμένει εγκλωβισμένη η σκέψη στα όρια της δράσης και των αναγκών του κεφαλαίου; και να μην ελευθερωθεί, θέτοντας τα ζητήματα της ενδυνάμωσης αλλά και αναγέννησης, της εντοπιότητας των παραγωγικών συστημάτων με την ταυτόχρονη αναζήτηση και αναβάθμιση της συνεργασίας των λαών. Να αντιτάξουμε στην αντιδραστική ουτοπία της παγκοσμιοποίησής τους, ένα εναλλακτικό σχέδιο –με κέντρο τον άνθρωπο- παγκόσμιας και περιφερειακής συνεργασίας. Δεν μπορεί κάτι τέτοιο να γίνει στο νότιο μέρος της Ευρώπης, δεν μπορούμε δημιουργικά να μεταφέρουμε τις εμπειρίες χωρών της Λ. Αμερικής; Δεν μπορεί να γίνει σήμερα στην ευρωπαϊκή αριστερά συζήτηση σε αυτήν την κατεύθυνση, για το τέλος της Ευρωπαϊκής Ένωσης και του ευρώ, αφού είναι ήδη καθημερινό θέμα πολιτικών και οικονομικών εφημερίδων, επιστημόνων, απλού κόσμου;

8. Πολιτικό μέτωπο αριστεράς… Πραγματοποιώντας το αδύνατο;
Κι όμως είναι απλά το αναγκαίο. Και όσο αυτό δεν κατανοείται από τα επιτελεία, τόσο θα αυξάνονται οι απογοητεύσεις, οι αποστρατεύσεις, οι φυγόκεντρες δυνάμεις από τις οργανώσεις και την αριστερά στο σύνολό της. Όσο δεν συνειδητοποιείται και δεν γίνεται πράξη, τόσο θα απομακρύνεται μια λύση προς όφελος του λαού, τόσο θα εμπεδώνονται τα μέτρα που πάρθηκαν, τόσο θα αναπτύσσονται ακραίες δεξιές λύσεις ή θα οδηγούμαστε σε έκτακτες πολιτικές συρρίκνωσης της λιγοστής δημοκρατίας, ελπίζοντας πως τα αυθόρμητα ξεσπάσματα, εκρήξεις και κινήματα θα ανακόπτουν, ή στην καλύτερη περίπτωση θα γεννήσουν μια νέα ελπιδοφόρα κατάσταση.

Δύο χρόνια μετά την έναρξη της κρίσης αναζητείται πολιτική δύναμη που θα υλοποιήσει μια πολιτική γραμμή εξόδου από την κρίση. Η αριστερά μπορεί δημιουργικά να αντιγράψει από το μόνο ένδοξο που της έχει απομείνει. Από το ηρωικό παρελθόν, από το ΕΑΜ, από το πρώτο γράμμα του Ζαχαριάδη, μια πολιτική καινοτομία τότε, όχι μόνο για την Ελλάδα.

Χρειαζόμαστε ένα εργαλείο, ένα κλειδί, ένα πολιτικό μέτωπο, που στην ουσία είναι ένα αριστερό μέτωπο (δεν υπάρχει άλλη οργανωμένη πολιτική δύναμη που να είναι σύμφωνη με τις κατευθύνσεις που περιγράφτηκαν). Ένα πολιτικό αριστερό μέτωπο που θα χτιστεί από τα κάτω, αν δεν επιθυμούν οι πάνω. Εξάλλου οι πλατείες ξεπέρασαν τους «πάνω» δημιουργώντας τις συνελεύσεις τους, οικοδομώντας την ενότητά τους, βάζοντας τα θεμέλια μιας κοινωνικής δύναμης. Είτε το θέλουμε είτε όχι θα ξεπεραστούν όλοι όσοι, από τις «ηγεσίες» της αριστεράς δεν υπερβούν τον εαυτό τους και το οικοδόμημά τους. Ή θα ξεπεραστούν, ή θα είναι οι τελευταίοι που θα βάλουν τους τίτλους τέλους. Δεν είμαστε καθόλου αισιόδοξοι ότι οι «ηγέτες» ακούν, είμαστε όμως πεπεισμένοι ότι τα αριστερά αντανακλαστικά και οι ανάγκες πιέζουν και λειτουργούν σε όλες τις οργανώσεις. Το πολιτικό μέτωπο είναι το θεμέλιο για να χτιστεί ένα λαϊκό κοινωνικό μέτωπο, είναι ταυτόχρονα και η αφετηρία για μια διαδικασία ανασυγκρότησης και ανασύνθεσης της αριστεράς, σε ένα γόνιμο περιβάλλον δράσης, αντίστασης, δημιουργίας. O ελληνικός λαός δεν μπορεί να επιβιώσει ως ο παρίας του ευρώ. Έχει, την δύναμη, την δυνατότητα και την αξιοπρέπεια να βαδίσει το μονοπάτι της εθνικής και κοινωνικής του χειραφέτησης. Eνα ανάλογο βήμα, έχει κάνει ένας άλλος μικρός λαός ψαράδων, εκτός Ε.Ε., στο ακριβώς αντίθετο άκρο της Ευρώπης, αυτός της Ισλανδίας, που τα έβαλε με το παγκόσμιο χρηματοπιστωτικό κεφάλαιο και κέρδισε. Ο χρόνος είναι πλέον ένα τεράστιο πολιτικό μέγεθος και ελπίζουμε πως θα βρεθούν πολλοί που να μην «ντραπούν να ζητήσουν το φεγγάρι».

Θα είναι η μεγαλύτερη συνεισφορά του λαού μας, όχι μόνο στους ευρωπαίους εργαζόμενους, αλλά και σε όλο τον πλανήτη. Η Ελλάδα μπορεί να αναδειχτεί όχι μόνο το νέο Στάλινγκραντ της Γερμανίας, του ευρώ και της νεοφιλελεύθερης οικονομικής και πολιτικής ελίτ της Ευρώπης, αλλά και να ζωγραφίσει την πύλη ενός νέου κόσμου, στην Μεσόγειο και στην γηραιά ¨Ήπειρο.

parallhlografos