Για τις πολιτικές εξελίξεις και τις δημοσκοπήσεις
Πηγή όλων των προβλημάτων που επιδεινώνονται είναι η αποδεδειγμένη αποτυχημένη συνταγή του Μνημονίου με ευθύνη και της Τρόικας και της κυβέρνησης αλλά και ο...«μάγειρας» που ετοιμάζει αυτή τη συνταγή, δηλαδή η κυβέρνηση που επιδεικνύει μια εξαιρετική διαχειριστική ανικανότητα. Αυτό εξηγεί και την απόλυτη και πολύ γρήγορη πτώση του ΠΑΣΟΚ, όπως αποδεικνύεται από τις δημοσκοπήσεις. Από εκεί και πέρα οι Έλληνες συνειδητοποιούν ότι πλέον λειτουργούμε με τεχνητή υποστήριξη και υπό σκληρή κηδεμονία, γεγονός που μαρτυρά και την χρεωκοπία ενός ολόκληρου πολιτικού μοντέλου διακυβέρνησης που εφαρμόστηκε για δεκαετίες. Αυτό αφορά και τα δύο κόμματα εξουσίας που κυβέρνησαν αυτά τα χρόνια. Έτσι εξηγούνται και τα ιστορικά χαμηλά των δυο κομμάτων στις τελευταίες δημοσκοπήσεις.
Για τον ΣΥΝ και την πολιτική συμμαχία μας τον ΣΥΡΙΖΑ ασφαλώς και δεν μπορούμε να νιώθουμε ικανοποίηση με το 5-6% που φαίνεται να παίρνουμε. Πρόκειται για ποσοστό πολύ χαμηλότερο απ΄ αυτό που μπορούμε και που θα περίμενε κανείς ειδικά σ’ αυτήν την χρονική συγκυρία. Ο βασικός λόγος που συμβαίνει αυτό είναι ότι υπάρχει μια πολυδιάσπαση της Αριστεράς και μια παρατεινόμενη αδυναμία της να ενωθεί γύρω από συγκεκριμένους και εφικτούς στόχους προβάλλοντας απέναντι στην συστηματική αποτυχία του δικομματισμού, μια προοδευτική εναλλακτική λύση, ικανή να διεκδικήσει έναν ισχυρότερο ρόλο στα πράγματα. Αυτό είναι η μεγάλη πρόκληση. Όχι μόνο μια καταγγελτική αριστερά, αλλά μια αριστερά που προτείνει, που διεκδικεί, που επιβάλλει και που κερδίζει.
Για τον άγνωστο παράγοντα της απροσδιόριστης ψήφου
Βρισκόμαστε σε τέλος εποχής. Η διάδοχη κατάσταση δεν έχει ακόμα διαμορφωθεί. Αυτή η αδιευκρίνιστη ψήφος είναι η κινούμενη ψήφος του πολιτικού συστήματος, εκφράζει και ένα εκρηκτικό κοινωνικό μείγμα ανασφάλειας, δυσπιστίας, αβεβαιότητας για το αύριο και το ζητούμενο είναι πως θα εξασφαλιστεί μια νέα διέξοδος, διότι δεν είναι καθόλου δεδομένο. Με την παρούσα κρίση δεν είναι καθόλου βέβαιο ότι ο κόσμος θα κινηθεί προς τα αριστερά. Έχει ανέβει και η άκρα δεξιά. Θυμηθείτε ότι μετά το κραχ το ’29, στην Αμερική ήρθε ο Ρουσβελτ και το New Deal, που ήταν η αμερικανική σοσιαλδημοκρατία αλλά στη Γερμανία ήρθε ο Χίτλερ, στην Ισπανία ό εμφύλιος και μετά ο Φράνκο και στην Ιταλία ο Μουσολίνι.
Για την κουλτούρα συνεργασίας και την απλή αναλογική
Γι’ αυτό ένα πράγμα που πρέπει πρώτα να αλλάξει στην Ελλάδα είναι να καταστεί υποχρεωτικός ο δρόμος της συνεργασίας, με δεδομένη την αποτυχία των μονοκομματικών κυβερνήσεων. Πρέπει να αλλάξει ο εκλογικός νόμος και να έρθει η απλή αναλογική με πλήρη αντιστοιχία ψήφων και εδρών. Μπορεί μάλιστα αυτό να ισχύσει στις επόμενες εκλογές εάν Παπανδρέου και Σαμαράς συμφωνήσουν, αν και αρκεί και μόνο του, ο Παπανδρέου. Διότι οι 154 βουλευτές του ΠΑΣΟΚ συν τους βουλευτές της ελάσσονος αντιπολίτευσης που στηρίζουν την απλή αναλογική, σχηματίζουν τους 200 που απαιτείται.
Αυτό θα υποχρεώσει τους πάντες να αποκτήσουν κουλτούρα συνεργασίας με βάση συγκεκριμένο πρόγραμμα. Κάτι που γίνεται στην Ευρώπη, εδώ και δεκαετίες. Αυτό θα δώσει τη δυνατότητα στον ελληνικό λαό να υποδείξει αυτός την κατεύθυνση των συνεργασιών με την ψήφο του.
Ορισμένοι λανσάρουν με πολύ έντονο τρόπο τα σενάρια συγκυβέρνησης ΠΑΣΟΚ και ΝΔ ως λύση στο πρόβλημα.
Δυσκολεύομαι να αντιληφθώ πως αθροίζοντας δύο αποτυχίες θα δημιουργήσουν μια θριαμβευτική επιτυχία. Εν πάση περιπτώσει αν αυτό θεωρούν λύση πρέπει πριν ανεβάσουν αυτό το πρόγραμμα στη σκηνή να το παρουσιάσουν και στον ελληνικό λαό ζητώντας την έγκριση του με εκλογές. Η ατζέντα με την οποία εκλέχτηκαν ΠΑΣΟΚ και ΝΔ το 2009 δεν έχει καμία σχέση με τα σενάρια συγκυβέρνησης και με την εφαρμογή έστω και με παραλλαγές του μνημονίου. Η κοροϊδία και η εξαπάτηση του ελληνικού λαού έχει και όρια. Δεν υπάρχουν μεγάλες διαφορές ανάμεσα στα δυο κόμματα.
Για τις πρωτοβουλίες του ΣΥΝ και την ευρύτερη πολιτική συμμαχία
Μια τέτοιου είδους εξέλιξη θα υποχρέωνε και τον ΣΥΝ και τις υπόλοιπες δυνάμεις της Αριστεράς πάνω σε μια κοινή πλατφόρμα να δημιουργήσουν μια πλατιά, δημοκρατική, αντι-νεοφιλελεύθερη πολιτική συμμαχία με όπλα ρεαλιστικές και εφικτές λύσεις που δίνουν λύσεις στα προβλήματα της κρίσης. Μια τέτοια συμμαχία θα μπορούσε να περιλαμβάνει: την Δημοκρατική Αριστερά, τους Οικολόγους Πράσινους, το κόμμα του κ. Δημαρά, τους διαφωνούντες του ΠΑΣΟΚ, το ΚΚΕ αλλά και μικρότερες δυνάμεις της εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς.
Η αυτοεξαίρεση του ΚΚΕ, που ήταν το μοναδικό κόμμα που δεν έβγαλε ανακοίνωση για το θάνατο του Λεωνίδα Κύρκου, δεν θα πρέπει να εμποδίσει και τους υπολοίπους να συγκροτήσουν ένα τέτοιο πλατύ μέτωπο. Κάτι τέτοιο, αν γίνει και ξεπεράσουμε υπαρκτά προβλήματα όπως τους αρχηγισμούς και τους παραγοντισμούς, με το κλίμα που διαμορφώνεται από τις δημοσκοπήσεις, θα μπορούσε να πάει πάρα πολύ καλά, μέχρι και στην πρωτιά.
Είναι μια ιδέα που καλλιεργώ προσωπικά χρόνια τώρα. Αφού έχασα μαζί με χιλιάδες άλλους να μην διασπαστεί ο ΣΥΝ, γιατί σήμερα ο ενωμένος ΣΥΝ εύκολα θα έπαιρνε 10%, επιμένω στην δημιουργία μιας πλατιάς αντι-νεοφιλελεύθερης πολιτικής συμμαχίας.
Ο Αλέξης ο Τσίπρας στην ομιλία του το Σάββατο στην συνδιάσκεψη του ΣΥΡΙΖΑ τάχθηκε υπέρ αυτής της ιδέας.
Ειλικρινά, δεν καταλαβαίνω γιατί ο καλός μου σύντροφος και φίλος ο Φώτης ο Κουβέλης βρίσκει ότι μπορεί να συζητάει εκλογική συνεργασία με τον κ. Δημαρά και όχι με τον ΣΥΝ. Το κόμμα που συνίδρυσε και υπήρξε εξέχον στέλεχος για 20 και πλέον χρόνια.
Ο κόσμος της ευρύτερης αριστεράς μας «τραβάει από το μανίκι» να σταθούμε στο ύψος των περιστάσεων και υπάρχουν και άνθρωποι που δεν έχουν ψηφίσει ποτέ αριστερά και λένε: «τι περιμένετε; Ενωθείτε γύρω από πέντε συγκεκριμένα πράγματα και προσφέρετε λύσεις», για να βρούμε κι εμείς διέξοδο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου