Οι αγανακτισμένοι στο Λευκό Πύργο εχθές θύμωσαν ακόμα περισσότερο. Όχι όμως με την κυβέρνηση ή τα αφεντικά, αλλά ο ένας με τον άλλον. Έτσι όμως είναι η ζωή: δύσκολη.Πρώτα, το αρχικό ψήφισμα του Λευκού Πύργου καλούσε τους εργαζόμενους με τα σωματεία τους που θα απεργήσουν το επόμενο διάστημα να έρθουν και να μείνουν στο Λευκό Πύργο: στα όρια του αυτονόητου, αφού προς το παρόν τουλάχιστον, οι εργαζόμενοι απεργούν αναγκαστικά με τα σωματεία τους και όχι σαν άτομα ή «πολίτες».
Η απόφαση για μη αποκλεισμό των σωματείων όμως εξόργισε μεγάλο μέρος των συγκεντρωμένων και μαζί μεγάλο μέρος του πυρήνα που διατηρεί τον οργανωτικό έλεγχο της κινητοποίησης. Οι τελευταίοι λοιπόν αποφάσισαν να αναδιοργανωθούν και να ξαναθέσουν το θέμα στη συνέλευση: μαζευτήκαν, μιλήσανε, οργανώθηκαν σε μπλοκ και κατέβηκαν για «να πάρουν τη συνέλευση».
Οι λόγοι της αντιπαράθεσης τους με τα σωματεία πολλοί και αντιφατικοί. Πρώτα από όλα, η γενική τάση για απόρριψη όλων των μορφών κοινωνικής οργάνωσης ή/και εκπροσώπησης, η οποία δεν φημίζεται για την ικανότητά της να κάνει λεπτές διακρίσεις, ειδικά μετά από τόσα χρόνια απαξίωσης, αλλοτρίωσης, γραφειοκρατίας και εναγκαλισμού με την εξουσία των περισσοτέρων σωματείων.
Έτσι, το βασικό επιχείρημα του ενός «κόμματος» ήταν ότι τα σωματεία θα λειτουργήσουν ως όχημα να μπουν και τα καταραμένα κόμματα. Λογικό. Όμως, δεν είναι μόνο αυτό. Μεγάλο μέρος των συγκεντρωμένων είναι φύση και θέση απέναντι στα σωματεία. Πολλοί από αυτούς γιατί είναι άνεργοι, ημιαπασχολήσιμοι, μπλοκάκηδες και επισφαλείς και γιατί νιώθουν ότι ποτέ κανένα σωματείο δεν έκανε καμιά προσπάθεια να τους καλύψει.
Άλλοι, και εδώ το πράγμα περιπλέκεται ακόμα περισσότερο, γιατί απλά είναι μάλλον εργοδότες παρά εργαζόμενοι. Εξίσου «αγανακτισμένοι» με την πλειοψηφία των εργαζομένων που κατέκλυσαν τις πλατείες είναι και εκατοντάδες μικρότεροι ή μεγαλύτεροι επιχειρηματίες: από αυτούς που επειδή, το «κράτος τους τα παίρνει για να ταΐζει τους χαραμοφάηδες» θα αναγκαστούν να κόψουν και λίγο από το ΦΠΑ, ή συνηθέστερα από τα ένσημα του «παιδιού που κρατά το μαγαζί». Στις συνελεύσεις δεν χρειάζεται καμία μαρξική παιδεία για να διακρίνεις ότι αυτοί που ξεκινάνε την ομιλία τους από το ΤΕΒΕ καταλήγουν σε πολύ συγκεκριμένα συμπεράσματα.
Από την άλλη πλευρά, το άλλο «κόμμα» των αγανακτισμένων, προσπαθούσε να υπερασπιστεί την ίδια τη συνθήκη της ύπαρξής του, δηλαδή την ταξική πάλη: μίλησαν για την ανάγκη αυτοοργάνωσης και αντίστασης σε κάθε εργασιακό χώρο, για τη σημασία των απεργιών και τη σύνδεση των χωριστών αγώνων. Η συζήτηση, δυστυχώς αλλά και προφανώς, δεν στράφηκε σε μια γόνιμη αντιπαράθεση για το αν θέλουμε σωματεία και πώς πρέπει αυτά να λειτουργούν, αλλά σε μια μάχη για την εξόντωση του αντιπάλου ανάμεσα στα δυο κόμματα της συνέλευσης. Το θετικό βέβαια είναι ότι, έστω και με αυτό τον τρόπο, η αναπόφευκτη αντιπαράθεση αναπτύχθηκε γύρω από μια αντίθεση πραγματική, κομβική και επείγουσα, ενόψει των ερχόμενων απεργιών και όχι γύρω από νεφελώδη ιδεολογήματα.
Η μάχη αυτή, παραμένει αμφίρροπη: οι αποφάσεις αλλάζουν μέρα με τη μέρα. Μάλιστα, μετά την απόφαση για διοικητική απαγόρευση των σωματείων, η ίδια η συνέλευση πήρε αποφάσεις για …συστράτευση με τα σωματεία στις επόμενες κινητοποιήσεις τους! Βέβαια, στην συγκεκριμένη περίπτωση η έγκριση εξωτερικών δράσεων είναι μάλλον ανέξοδη και το κυρίαρχο σημείο είναι η περιχαράκωση και τα χαρακτηριστικά του εσωτερικού.
Από την άλλη όμως, η ανάγκη για εξωτερικές δράσεις ήταν εχθές το βασικό θέμα που αναδείχθηκε από τη συνέλευση. Έτσι, προτάθηκαν και αποφασίστηκαν, χωρίς φυσικά να είναι σίγουρο ότι θα υλοποιηθούν, δεκάδες συγκεντρώσεις στις γειτονιές, πορείες, ποδηλατοπορείες, μοτοπορείες, ακόμα και …καταλήψεις κυβερνητικών κτηρίων.
Αρχίζει να κυριαρχεί μια γενική αίσθηση ασφυξίας («να κάνουμε κάτι, όχι μόνο συνέλευση κοκ»), η οποία εκφράζεται όχι μόνο με προτάσεις, αλλά και πολύ γκρίνια.
Η λύση, πιθανά, θα δοθεί από την ίδια την πραγματικότητα. Αν στις ερχόμενες πορείες και απεργίες, αρχής γενομένης το Σάββατο, τα σωματεία των εργαζομένων αποδείξουν ότι έχουν ακόμα τη δυνατότητα να οργανώνουν μαζικές κοινωνικές κινητοποιήσεις, οι δυο πόλοι, ίσως, αναγκαστούν να συναντηθούν στην πράξη. Δεν μπορείς να έχεις δυο χιλιάδες ανθρώπους στη Λεωφόρο Νίκης και άλλους δυο χιλιάδες στο Λευκό Πύργο (οι μισοί εκ των οποίων ταυτίζονται) που αγωνίζονται για το ίδιο πράγμα και να προσπαθείς τεχνηέντως να τους διαχωρίσεις με ένα «πλαίσιο». Η αναπόφευκτη συνάντηση της πλατείας και της απεργίας τις επόμενες δύο εβδομάδες θα διαμορφώσει ένα διαφορετικό σκηνικό. Ευχής έργο θα ήταν, η συνάντηση αυτή να καταλήξει όχι σε μια προσπάθεια αλληλοεξόντωσης, αλλά σε μια προσπάθεια συνάντησης, ώσμωσης και κατανόησης. Ούτε όμως ο δρόμος, ούτε η πλατεία, καταλαβαίνει από ευχές…
Νίκος Ν., ομάδα alterthess
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου