 |
| της Σ. Βελισσαρίου* |
Στην παραγωγική και μαγευτική αναζήτηση νέων μορφών και δομών για τον ενιαίο, μαζικό δημοκρατικό φορέα ΣΥΡΙΖΑ γνωρίζουμε καλά τι πρέπει να αφήσουμε πίσω: το κόμμα νέου τύπου που εκφυλίστηκε σε γραφειοκρατικό μόρφωμα μέσα από την αλληλοεμπλοκή του με τους μηχανισμούς του κράτους στον υπαρκτό σοσιαλισμό. Στα δυτικά κόμματα κληροδοτείται στη δομή τους, ως ζωντανό κατάλοιπο της τριτοδιεθνιστικής κομμουνιστικής παράδοσης, η ύπαρξη οργανωτικών...
μορφωμάτων – σφραγίδα, τα οποία είτε έχουν ελλιπέστατη παρουσία και έργο είτε, ενώ στην κυριολεξία ανυπόστατα, εμφανίζονται συγκυριακά. Και στις δύο περιπτώσεις, η γλωσσική δήλωση μιας υποτιθεμένης συλλογικότητας σηματοδοτεί αυτόματα ένα περιεχόμενο, άρα την υποστασιοποιεί. Από τις δύο περιπτώσεις περισσότερο ενδιαφέρον έχει η δεύτερη: μορφώματα [π.χ. οργανώσεις βάσης], που αντίθετα με τον Ζορό που, το “έκανε για να διορθώνει την αδικία, αυτά “χτυπάνε” μόνον εφόσον πρόκειται να διεκδικηθούν ατομικές καταγραφές προς άμεση ή μελλοντική χρήση, στο πλαίσιο της ανακατανομής εσωκομματικής, και όχι μόνον, εξουσίας ή/και ανακατατάξεων ένθεν κακείθεν. Αυτού του τύπου οι πρακτικές, πέραν του οργανωτικού ελέγχου ενός χώρου που επιτελούν συνήθως σε “κλαδικό” επίπεδο, αποτελούν την πλέον οικεία παρείσφρηση της μικροαστικής ιδεολογίας στη ριζοσπαστική και ανανεωτική Αριστερά, διότι εξυπηρετούν την αναπαραγωγή του στελεχικού μηχανισμού αξιολογώντας “πρόσωπα” ανεξάρτητα από ατομική συνεισφορά ή συλλογικό έργο. Τα πρόσωπα υπάρχουν σε συνάρτηση με τις “θέσεις” στον κομματικό μηχανισμό που έχουν καταλάβει ή στοχεύουν να καταλάβουν. Πρόκειται περί της μετάφρασης επί του κομματικού της κοινωνικής επιτυχίας, φαινόμενο που είχε ιδιαίτερη έξαρση προεκλογικά στον χώρο μας αλλά και στο κρίσιμο διάστημα μεταξύ των δύο εκλογικών αναμετρήσεων.
***
Τι σχέση μπορεί να έχουν τα παραπάνω με το καθήκον που έχουμε ως αριστεροί/ές να παλεύουμε για την αλλαγή του κόσμου μέσα από την οικοδόμηση νέων πρωτόγνωρων σχέσεων και δομών; Πόσο μας επιτρέπεται στο φιλόδοξο εγχείρημα της μετατροπής του ΣΥΡΙΖΑ σε ενιαίο κόμμα πολιτικής καταρχήν ενότητας η συντήρηση της λογικής την οποία κυρίαρχα ενδιαφέρει η δημιουργία συσχετισμών υπέρ ή κατά καταρχάς προσώπων και δευτερευόντως απόψεων; Αν δικαίως ενόχλησε και προβλημάτισε προεκλογικά η διαμόρφωση και εκφώνηση πολιτικής γραμμής από πολλαπλά κέντρα, ας σκεφθούμε ως αντικείμενο μελέτης ένα θεματικό πεδίο όπου θα συνυπάρχουν παράλληλες δομές, αυτές των συνιστωσών [στην περίπτωση του ΣΥΝ μπορούν να ανέρχονται και σε 4-5] με μια καινούργια ΣΥΡΙΖΑϊκή που τις υπερκαλύπτει όντας το άθροισμα των μελών των επιμέρους 4-5. Δικαίως κανείς αναρωτιέται για το τι περιεχόμενο δουλειάς μπορεί να έχει η ΣΥΡΙΖΑϊκή, πόσο διαφορετικό μπορεί να είναι από αυτό που υποτίθεται ότι παράγεται από τις καθόλα διατηρούμενες “μητροπολιτικές” δομές και για το ποιος τελικά παράγει στρατηγική και τακτική για τη δουλειά στους μαζικούς χώρους δεδομένων των επικαλύψεων. Μήπως ουσιαστικά πρόκειται περί του ίδιου καπέλου που αλλάζει ονομασία κατά το δοκούν;
Θα μπορούσε να ειπωθεί ότι η παραπάνω υπόθεση είναι “ψύλλοι στα άχυρα”, και ότι μπροστά στην πρόκληση της μαζικοποίησης του ΣΥΡΙΖΑ το “μπούγιο” μετρά ακόμα και αν αυτό δεν είναι παρά η αθροιστική περιούσια των “δικών” μας. Ας υποθέσουμε όμως ότι το “ΣΥΡΙΖΑ παντού” όντως φέρνει καινούργιο κόσμο: Πόσο καιρό θα παραμείνει αυτός όταν διαπιστώσει ότι δεν έχει περιεχόμενο δουλειάς διότι οι επικαλύψεις και οι παράλληλες δομές δεν επιτρέπουν κάτι τέτοιο; Ή, και ακόμα χειρότερο για το νέο κόμμα, αν ο κόσμος αυτός δει να αναπαράγονται προσωπικές εξουσίες, και παλαιοκομματικές πρακτικές με τον ΣΥΡΙΖΑ ως πρόσχημα θα παραμείνει ή θα την “κάνει”; Επομένως, ίσως το φοβικό σύνδρομο περί της “άλωσης ” του ΣΥΡΙΖΑ από στίφη ΠΑΣΟΚογενών ή της άγνωστης ποσότητας που είναι ο ελληνικός λαός να είναι άνευ αντικείμενου. Ίσως αντίθετα εμείς είμαστε αυτοί/ές που κινδυνεύουμε από τον κακό εαυτό μας.
***
Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν ξεκινάει από το μηδέν. Έχει παλέψει σε πολλά μέτωπα και σε πολλαπλά επίπεδα, έχει αποπειραθεί τουλάχιστον δύο φόρες να γίνει ένα κόμμα όπου “ένα μέλος ίσον μια ψήφος”. Προκαλεί τουλάχιστον σκεπτικισμό όταν ΣΥΡΙΖΑϊκα σχήματα ξεκινούν από ανθρώπους που απουσίαζαν παντελώς από οιαδήποτε δραστηριότητα του ΣΥΡΙΖΑ και μάλιστα το διάστημα μεταξύ των εκλογών. Προβληματίζει η οργανωτική πρεμούρα, παρ’ όλο που βεβαίως είναι απολύτως θεμιτή η μετάλλαξη των απόψεων. Εδώ όμως υπάρχει μία λεπτή διάκριση μεταξύ της ηγεμόνευσης μιας ιδέας, π.χ. του ΣΥΡΙΖΑ, στις συνειδήσεις και του απλού καιροσκοπισμού, οπότε αυτό που κυρίως ενδιαφέρει είναι η διαμόρφωση συσχετισμών στην μελλοντική ΠΣΕ.
Στην ένσταση περί δίκης προθέσεων η απάντηση είναι: “the proof of the pudding is in the eating”. Επομένως, ήδη εμφανίζεται ένας κίνδυνος: αυτός δεν είναι η συνύπαρξη διαφορετικών ιστορικών ρευμάτων της Αριστεράς, που αναζητούν ένα κοινό πολιτικό σχέδιο, ούτε το άνοιγμα στους περιέργους “ξένους” που ως εισβολείς θα βεβηλώσουν την αγνότητα του κόμματος. Είναι ο παραγοντισμός, η αναπαραγωγή δομών με περιεχόμενο τον οργανωτικό έλεγχο με τους αποκλεισμούς προσώπων και τον ακροβολισμό άλλων σε θέσεις εκκίνησης για το επόμενο εκλογικό μπουμ του ΣΥΡΙΖΑ. Καμία σχέση δεν έχουν όλα αυτά βεβαίως με το όραμα μιας πλουραλιστικής και δημοκρατικής δομής ανοιχτής στον κόσμο που θα συζητά, θα εκλέγει και τελικά θα πείθεται ότι η συμμετοχή του μετράει διότι δεν ακυρώνεται από κάποιους “παλιούς” που “αυτοί ξέρουν” διότι αυτοί είναι οι μηχανισμοί.
***
Αν κάτι μάθαμε τα τελευταία χρόνια είναι ότι οι παραδοσιακές μορφές οργάνωσης έχουν ξεπεραστεί από τις συνθήκες που με βίαιο τρόπο έχει επιβάλει το Μνημόνιο σε όλα τα επίπεδα, εφαρμόζοντας κυνικά βιοπολιτικές με θύμα την ανθρώπινη ζωή. Ταυτοχρόνως, όμως, αρχίζουν και αναβλύζουν πρωτόγνωρες μορφές συνύπαρξης και επικοινωνίας, δίκτυα αλληλοϋποστήριξης, ελπιδοφόρες τοπικές, λαϊκές συνελεύσεις. Ο ΣΥΡΙΖΑ πια αντιλαμβάνεται ότι ο κόσμος, παράλληλα με την οργάνωση του στα συνδικάτα, τη συσπείρωσή του στον χώρο εργασίας έχει ανάγκη να συνευρεθεί πέρα και έξω από τα στενά κλαδικά όρια με τους ανάλογους περιορισμούς. Ακριβώς επειδή κατανόησε ότι πρέπει να βγούμε από τους τοίχους των γραφείων και να “ακροβολιστούμε” στις πλατείες, γιατί έτσι μόνον μπορούμε να ακούσουμε τον Άλλο, να μας καθοδηγήσει και όχι να τον καθοδηγήσουμε.
Επειδή λοιπόν με ταπεινότητα για πρώτη φορά μετά την αντιπολίτευση η δική μας Αριστερά “έστησε αφτί” γι’ αυτό γίναμε η πολιτική δύναμη που είμαστε τώρα. Κατακτήσαμε κάτι που δεν πρέπει να το χάσουμε τώρα που θέλουμε να κάνουμε τον ΣΥΡΙΖΑ ένα νέο ενιαίο, ανοιχτό, λαϊκό και δημοκρατικό κόμμα: την εμπιστοσύνη του κόσμου. Μόνο αν δουλέψουμε μαζί με αυτόν τον κόσμο σε λαϊκές συνελεύσεις, τότε οι δεσμοί εμπιστοσύνης θα μετατραπούν σε δυναμική συμμετοχή και εμβάθυνση των ταξικών δεσμών. Επομένως “άνοιγμα” σε τοπικές μορφές οργάνωσης όπου τα μέλη του ΣΥΡΙΖΑ, οι τοπικοί βουλευτές και ο κόσμος θα συναποφασίζει, θα συνεργάζεται, θα ελέγχει και θα ελέγχεται. Αυτό όμως σημαίνει, ανάμεσα στα άλλα, ότι θα πάψουμε πια να ακούμε τη δική μας φωνή ως παρήχηση από το στόμα των κομματικών μας συναδέλφων.
* Η Σίσσυ Βελισσαρίου είναι μέλος της ΚΠΕ του ΣΥΝ και της ΠΣΕ του ΣΥΡΙΖΑ
http://www.avgi.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου