Το επίδικο της συγκυρίας είναι μια Σύγχρονη Κομμουνιστική Αριστερά με ολοκληρωμένη πρόταση εξουσίας - Χ. Μόχλας

του Χ. Μόχλα*

Λίγες μέρες πριν τις εκλογές χτυπάει το σταθερό τηλέφωνο στο σπίτι μου και ω του θαύματος είναι μια γνωστή εταιρία δημοσκοπήσεων που ζητάει δια την ευγενεστάτης υπαλλήλου να μου κάνει ορισμένες ερωτήσεις και βέβαια στην τελική, να με ρωτήσει τι θα ψηφίσω.

Μια από τις ερωτήσεις που έκανε η εταιρία ήταν χαρακτηριστική: «Πιστεύετε ότι εφόσον ο ΣΥΡΙΖΑ γίνει κυβέρνηση θα....

υλοποιήσει το σύνολο του προγράμματός του;» Οι απαντήσεις ήταν: Πολύ, λίγο, καθόλου. Αυθόρμητα απάντησα «απολύτως όχι, λέει μαλακίες» και φυσικά αμέσως ζήτησα συγνώμη για το άκομψο φέρσιμό μου.

Ο ΣΥΡΙΖΑ έγινε κυβέρνηση έστω και με το δεκανίκι των ΑΝΕΛ αλλά ποιος τους δίνει σημασία; Ο Καμμένος πήρε το υπουργείο που είχε απωθημένο και κάνει το παιχνίδι του. Ως κυβέρνηση λοιπόν ο ΣΥΡΙΖΑ τους τέσσερις αυτούς μήνες διαχειρίστηκε με μαεστρία την επικοινωνία και έριξε και κανά δυο πυροτεχνήματα στον αέρα (καθαρίστριες, ΕΡΤ) και οδεύει πλησίστιος προς την υπογραφή του 3^ου Μνημονίου που θα δένει στο διηνεκές τη χώρα και το λαό της στο άρμα της λιτότητας και των καπιταλιστών.

Πέταξε στο καλάθι των αχρήστων όλες τις εξαγγελίες του για το ξεπούλημα της κρατικής περιουσίας που και ο ΣΥΡΙΖΑ κατήγγειλε (ΟΛΠ, αεροδρόμια κλπ), τη διαγραφή του χρέους, την καταγγελία του μνημονίου και των εφαρμοστικών νόμων, την κατάργηση των διοδίων και ων ουκ έστι αριθμός εξαγγελιών. Ωστόσο, ο ανύπαρκτος λαϊκός παράγοντας δίνει πλεονέκτημα στην Κυβέρνηση και τον Τσίπρα προσωπικά, αφού σε καμιά περίπτωση δεν βρίσκει την παραμικρή αντίσταση. Ο λαός ήδη έχει ζυμωθεί από τα καθεστωτικά μέσα ενημέρωσης στη λογική ότι η μη συμφωνία σημαίνει καταστροφή και παρατηρούμε υψηλότατα ποσοστά στην ερώτηση για το αν πρέπει να μείνει η χώρα πάση θυσία στο ευρώ και αν πρέπει η κυβέρνηση να υπογράψει μια συμφωνία, όποια κι αν είναι αυτή.

Τα πάντα λοιπόν είναι έτοιμα για την μεγάλη συμφωνία, για το τρίτο μνημόνιο. Κατά την άποψή μου οι όποιες αντιδράσεις των βουλευτών της Αριστερής Πλατφόρμας και άλλων βουλευτών θα είναι μηδενικές ή ήσσονος σημασίας. Θα τους αφήσει πίσω η Κυβέρνηση με μεγάλη ευκολία αφού πρώτα χαρακτηριστούν «γραφικοί» και «παράλογοι» και ίσως «επικίνδυνοι» και θα προχωρήσει εν ανάγκη με τους Ποταμίσιους ή και τους δεξιούς της ΝΔ.

Αυτή η εξέλιξη σημαίνει την πλήρη ενσωμάτωση του ΣΥΡΙΖΑ στο καθεστώς, στο σύστημα και όσες καλές προθέσεις και αν υπήρχαν πάνε άπατες. Η μετάλλαξή του θα γίνει με πολύ γρήγορο τρόπο και θα δούμε πολύ σύντομα φαινόμενα της Πασοκικής διακυβέρνησης με σκάνδαλα, μίζες, νεποτισμούς, εφελίκια κλπ. Όλο αυτό το σκηνικό ωστόσο σημαίνει την πλήρη απαξίωση της έννοιας της «αριστεράς» στο συλλογικό υποσυνείδητο. Η εξέλιξη αυτή θα είναι η μεγαλύτερη ήττα της Αριστεράς από την εμφάνισή της στη χώρα μας. Ακόμα κι αυτή η στρατιωτική ήττα στα βουνά του Γράμμου και του Βίτσι το 1949 θα ωχριά μπροστά στην απαξία που θα προκύψει από όλα αυτά που θα προκύψουν το επόμενο διάστημα. Η αριστερά, οι κομμουνιστές, έστω κι αν ηττήθηκαν το ΄49, έστω κι αν φυλακίστηκαν και εκτελέστηκαν, είχαν καταφέρει κάτι πολύ σπουδαίο. Να κυριαρχήσουν ιδεολογικά στην κοινωνία, στα πανεπιστήμια, στους χώρους δουλειάς. Τώρα, η μετάλλαξη του ΣΥΡΙΖΑ θα σημαίνει ακριβώς το αντίθετο.

Τι μπορεί να κάνει η «άλλη αριστερά». Μπορεί να κάνει πάρα πολλά πράγματα. Κατ΄ αρχήν να δηλώνει προς πάσα κατεύθυνση την ιδεολογική της αναφορά. Να μην «ντρέπεται» να δηλώνει ότι είναι «κομμουνιστική». Να περιγράφει με πλήρη σαφήνεια τον κόσμο που ονειρεύεται, τον σοσιαλισμό και τον κομμουνισμό. Να μιλάει απλά και κατανοητά και να αποφεύγει τα δυσνόητα σεντόνια στα οποία έχουν έφεση αρκετοί σύντροφοι. Να μιλάνε με παραδείγματα γιατί αυτά καταλαβαίνει ο κόσμος και όχι δύσκολες και πολλές φορές ακατάληπτες ορολογίες και έννοιες. Να γίνει ελκυστική και όχι να λειτουργεί ως ένα κλειστό κλαμπ που τα μέλη του βρίσκονται σε τακτά χρονικά διαστήματα και ακούνε μουσική, κάνουν πορείες, κάνουν συνελεύσεις και εκδηλώσεις με τους ίδιους και τους ίδιους παντού και πάντα. Είναι αυτό που ονομάζουμε «επαναστατική γυμναστική» που στην τελική είναι χωρίς κανένα ουσιαστικό αποτέλεσμα.

Να απαντήσει με ποιον τρόπο θα πάρει τον πλούτο από τα χέρια των καπιταλιστών. Με ποιον τρόπο θα τους αντιμετωπίσει, πως θα κρατικοποιήσει τράπεζες, διυλιστήρια, λιμάνια, ύδρευση, ενέργεια, καράβια κλπ. Ποιοι ρόλο θα πρέπει να παίξει ο απλός κόσμος, ο πολίτης, ο εργαζόμενος. Με ποιον τρόπο θα αφαιρέσει τα τσιφλίκια και τις μεγάλες αγροτικές εκτάσεις από τους μεγαλοαγρότες, τα μοναστήρια, τους πλούσιους. Αν θα έχουμε φάρμακα, τρόφιμα, ενέργεια κλπ

Πρέπει να σταματήσουν οι πολλές οργανώσεις και λέσχες που λειτουργούν να έχουν ως κύρια δράση τους την ομφαλοσκόπηση και την αυτάρεσκη συμπεριφορά, λες και κατέχουν την μοναδική αλήθεια, την δυνατότητα απονομής «επαναστατικόσημων». Πρέπει δηλαδή να σταματήσουν να λειτουργούν για τα "μαγαζάκια" που έχουν στήσει και να δουν την μεγάλη εικόνα που δεν είναι άλλη από την ανυπαρξία της επαναστατικής αριστεράς επί της ουσίας και την οποία επιχειρούν ορισμένοι να την υπερκεράσουν φτιάχνοντας από τα πάνω και με άκομψο τρόπο νέα μέτωπα με ανύπαρκτες στην βάση δυνάμεις, με "προσωπικότητες" κλπ που οδηγούν σε αποπροσανατολισμό και σύγχυση.

Πρέπει να αποφασίσει η δική μας αριστερά ότι οι αναλύσεις που θα κάνει δεν θα είναι αντιγραφές από προηγούμενες περιόδους και ότι δεν θα βλέπει πάντα ένα πολύ κοντινό επαναστατικό ξέσπασμα. Πρέπει να σταματήσει να «βλέπει» συνεχώς ότι βιώνουμε μια «προεπαναστατική περίοδο» και ότι η επανάσταση είναι κοντά μας. Ας γίνει λοιπόν μια σοβαρή ανάλυση και ας δουν κατάματα τα αποτελέσματα της λειτουργίας τους όλα τα κόμματα που συνθέτουν την επαναστατική αριστερά. Είναι απογοητευτικά.

Λοιπόν, η επαναστατική αριστερά έχει δυνατότητες για πολλά πράγματα, διότι διαθέτει πλούσιο ανθρώπινο δυναμικό με τεράστιες δυνατότητες και με τρομερή κατάρτιση. Δεν είναι δυνατόν, όταν διαθέτεις ανθρώπινο δυναμικό με τεράστιες δυνατότητες και έχεις ως εργαλείο τον Μαρξισμό –Λενινισμό, να μην μπορείς να κερδίσεις τους απέναντι που είναι αγράμματοι κοινωνικά και πολιτικά και μόνον εξειδικευμένοι. Δεν μπορεί να ηττάσαι συνεχώς από αστείους φελλούς που δεν πιάνουν μια μπροστά στα κορυφαία μυαλά της δικής μας αριστεράς. Συνεπώς, κάτι φταίει. Και κατά την άποψή μου φταίει ο τρόπος που επέλεξε η δική μας αριστερά να επικοινωνήσει τις ιδέες της και τις απόψεις της στις πλατιές μάζες και που νομίζω ότι είναι παρωχημένος και αναποτελεσματικός. Απαιτείται νέος σύγχρονος σχεδιασμός που θα αξιοποιεί όλες τις νέες τεχνολογίες, όλες τις σύγχρονες φόρμες και όλα τα μέσα. 

Απαιτείται λοιπόν ένας θεαματικός εκσυγχρονισμός που σε συνδυασμό με την απλή και κατανοητή γλώσσα και με την δύναμη του παραδείγματος θα φέρει άμεσα αποτελέσματα.

Θα πει κάποιος ότι δεν πρέπει να καταργηθούν ή να ξεπεραστούν οι παραδοσιακοί τρόποι δράσης της κομμουνιστικής αριστεράς που απευθύνονται στους εργατικούς χώρους, στα πανεπιστήμια κλπ. Κανένας αντίλογος. Όχι όμως μονομέρειες και εμμονές. Η αριστερά, καθεστωτική και επαναστατική, είχε μια χρυσή ευκαιρία το 2012 να πάρει την υπόθεση της εξουσίας στα χέρια της όταν κοντά στο ένα εκατομμύριο κόσμος πλημμύρισε την πλατεία Συντάγματος. Τότε, τα κόμματα της αριστεράς κοιμήθηκαν, φοβήθηκαν, δείλιασαν και κλείστηκαν στους τοίχους της Βουλής αντί να βγουν στον κόσμο και να ηγηθούν μιας επαναστατικής κυβέρνησης. Αυτή η ευκαιρία ίσως δοθεί σε κάποιες δεκαετίες στο μέλλον. Μέχρι όμως να έρθει αυτή η ευκαιρία και εφόσον τα κόμματα της επαναστατικής αριστεράς θέλουν να υφίστανται, θα πρέπει να λειτουργούν με βάση τις απαιτήσεις που έχει ο κάθε πολίτης. Οι πολίτες θρονιάστηκαν στους καναπέδες και αναμένουν, δεν συμμετέχουν. Θυμώνουν, αλλά δεν βγαίνουν στο δρόμο. Αλλάζουν πολιτικό προσωπικό γιατί δεν ήταν καλοί εντολοδόχοι. Συνεπώς, και εφόσον θέλουμε τη λαϊκή υποστήριξη και εφόσον επιμένουμε να κατεβαίνουμε στις εκλογές θα πρέπει να διευρύνουμε το ακροατήριό μας, να φτάσει ο λόγος μας στους πολίτες του καναπέ, του φέις μπουκ κλπ.

Κλείνοντας, να πω ότι εκτός της συνέπειας που πρέπει να έχει ένας κομμουνιστής για να είναι «καλός» θα πρέπει να είναι και αποτελεσματικός, ουσιαστικός, χρήσιμος για την συλλογική υπόθεση. Αν είναι μόνο «συνεπής» και πειθήνιος πιστεύω ότι το σύστημα δεν έχει απολύτως τίποτα να φοβάται.

*δημοσιογράφος, μέλος ΑΝΤΑΡΣΥΑ