ΑΠΟΦΑΣΗ ΤΟΥ Κ.Σ.Ο ΤΗΣ ΑΡΑΣ- ΕΚΤΙΜΗΣΕΙΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΣΥΓΚΥΡΙΑ

ΑΠΟΦΑΣΗ ΤΟΥ Κ.Σ.Ο ΤΗΣ ΑΡΑΣ

ΕΚΤΙΜΗΣΕΙΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΣΥΓΚΥΡΙΑ

Η ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ ΣΥΡΙΖΑ ΑΝΕΛ ΜΠΡΟΣΤΑ ΣΤΗΝ ΑΠΟΔΟΧΗ ΝΕΟΥ ΜΝΗΜΟΝΙΟΥ ΚΑΙ ΤΑ ΚΑΘΗΚΟΝΤΑ ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΙΚΗΣ ΑΡΙΣΤΕΡΑΣ.

Η ΠΟΡΕΙΑ ΤΟΥ ΣΥΡΙΖΑ ΠΡΟΣ ΤΗ ΜΝΗΜΟΝΙΑΚΗ ΥΠΟΤΑΓΗ

1.   Πέντε μήνες μετά την....

άνοδο του ΣΥΡΙΖΑ στο κυβερνητικό κέντρο, η δυναμική της νέας κυβέρνησης αναλώθηκε στην προσπάθεια συμβιβασμού και προσαρμογής με τα διεθνή ιμπεριαλιστικά κέντρα και την εγχώρια αστική τάξη. Η περίοδος αυτή ανέδειξε ότι στο πλαίσιο της αντιφατικής κατάστασης που χαρακτηρίζει την άνοδο στην κυβέρνηση ενός μέχρι πριν λίγα χρόνια μικρού κόμματος της ρεφορμιστικής αριστεράς, η κυρίαρχη τάση είναι η συνέχεια της αστικής πολιτικής εντός του μνημονιακού πλαισίου, χωρίς καν, προς παρόν, να υπάρχουν επιμέρους βελτιώσεις για τη μεγάλη μάζα των εργαζόμενων στρωμάτων. Ομως η κατάσταση αυτή μόνο πρόσκαιρα συγκαλύπτει τις πιέσεις που δέχονται τα λαϊκά στρώματα, την δυσαρέσκεια και απαξίωση του πολιτικού προσωπικού που υποβόσκει σε ένα τμήμα των κατώτερων τάξεων και η οποία μπορεί να οδηγήσει σε νέες μορφές κρίσης πολιτικής εκπροσώπησης.

2.   Σήμερα η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ ΑΝΕΛ είναι μπροστά στην υπογραφή μίας νέας συμφωνίας, η οποία θα αποτελεί τον προπομπό ενός νέου μνημονίου, είτε μέσα στο καλοκαίρι είτε το φθινόπωρο, ώστε να εξασφαλισθούν νέα δάνεια που είναι απαραίτητα για την κάλυψη του χρηματοδοτικού κενού, ύψους 30 – 35 δις ώστε να αναχρηματοδοτηθεί και να συνεχιστεί η ξυπηρέτηση του ελληνικού χρέους. Ηδη από τον Αύγουστο του 2014 μέχρι σήμερα οι ελληνικές κυβερνήσεις έχουν καταβάλλει 8 δις ευρώ στους ξένους δανειστές. Ενώ το διάστημα Ιουνίου –Δεκεμβρίου του 2015 θα απαιτηθεί η καταβολή δόσεων, ύψους 15 δις ευρώ, εκ των οποίων τα 12 δις την περίοδο Ιουλίου - Σεπτεμβρίου. Από τη στιγμή που η κυβέρνηση των ΣΥΡΙΖΑ ΑΝΕΛ έχει αναγνωρίσει με την συμφωνία της 20ης Φλεβάρη και κυρίως με την πολιτικό ιδεολογική της πρακτική, την εξυπηρέτηση του χρέους, δεν υπάρχει άλλος δρόμος για αυτή από την αναχρηματοδότηση του χρέους μέσω μίας νέας δανειακής συμφωνίας, η οποία θα έχει μνημονιακά μέτρα. Κάθε άλλη κατεύθυνση θα είναι σε ρήξη με τη μέχρι σήμερα πρακτική των συνεχών διολισθήσεων, η οποία προκύπτει κυρίως ως αποτέλεσμα των αντιφάσεων της πολιτικής κατεύθυνσης του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά και ως η καλύτερη οδός για να ενσωματωθεί ένα πολιτικό και κοινωνικό δυναμικό σε αυτήν.

3.  Το γεγονός αυτό οδηγεί και στην ταχύτατη μετατόπιση της κυβέρνησης ακόμα και σε σχέση με τις προγραμματικές της δηλώσεις. Μέσα σε τρία χρόνια υφίσταται μετατόπιση από το πρόγραμμα του συνεδρίου του ΣΥΡΙΖΑ, προς το στο πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης, από εκεί στις προγραμματικές δηλώσεις της κυβέρνησης, στη συμφωνία της 20ης Φλεβάρη, από εκεί στο κείμενο των προτάσεων προς την τρόικα τον Ιούνιο του 2015, μέχρι την επικείμενη τελική συμφωνία. Αυτή η αλληλουχία θέσεων που δεν έχουν εμφανή σχέση μεταξύ τους, ή και είναι αλληλοσυγκρουόμενες και αλληλοαναιρούμενες, διακρίνεται από μία βαθύτερη συνοχή, την οποία παράγει η κυρίαρχη στρατηγική του ΣΥΡΙΖΑ και τα κοινωνικό ταξικά συμφέροντα που αυτή εκπροσωπεί. Πάνω στη στρατηγική της παραμονής στην ΟΝΕ και στην Ε.Ε. θεμελιώνονται όλες οι περαιτέρω προσαρμογές, που εμφανίζονται αντικρουόμενες με την πολιτική πρόταση που έφερε το ΣΥΡΙΖΑ στην κυβέρνηση και διακήρυττε το τέλος ή έστω την ανάσχεση της λιτότητας και των μνημονίων. Αυτή η στρατηγική είναι στις βασικές της γραμμές συμβατή με τις βασικές προτεραιότητες της ελληνικής αστικής τάξης και τους τρόπους διεθνοποίησης του ελληνικού κεφαλαίου.

4.  Για να ερμηνεύσει κανείς αυτή την ταχύτατη μετακίνηση του ΣΥΡΙΖΑ πρέπει να εξετάσει τα  κοινωνικά  χαρακτηριστικά των στρωμάτων που εκφράζει και τις πολιτικό ιδεολογικές αντιλήψεις που αυτά τα στρώματα φέρουν. Το διαχρονικό αστικό εκσυγχρονιστικό πολιτικό ιδεολογικό πλαίσιο και τα δεσπόζοντα μικροαστικά στρώματα στο εσωτερικό του ΣΥΡΙΖΑ καθιστούσαν εξαρχής εξαιρετικά δύσκολη μία μακροπρόθεσμη αριστερή ριζοσπαστική μετατόπιση. Πολύ περισσότερο όταν αυτή απαιτείτο να ολοκληρωθεί μέσα σε μία κατάσταση οικονομικής κρίσης, εκβιασμών και συνθηκών οικονομικού πολέμου

5.  Υφίσταται σε κάθε περίπτωση μια ορισμένη απόσταση μεταξύ των στρωμάτων που κοινωνικά εκφράζει ο ΣΥΡΙΖΑ (ανώτερα μικροαστικά) τα οποία και επικαθορίζουν και την πολιτική του κατεύθυνση και αυτών που κοινωνικά-πολιτικά εκπροσωπεί (κατώτερα μικροαστικά, εργατικά, ανέργων κ.λπ), ειδικά όπως αυτά αποτυπώθηκαν σε όλες τις πρόσφατες εκλογικές αναμετρήσεις. Τα συμφέροντα των τελευταίων που αποτελούν και το μεγάλο τμήμα που οδήγησε στην άνοδο του ΣΥΡΙΖΑ αντικειμενκά δεν καλύπτονται από την κατεύθυνση συμβιβασμού εντός ευρώ. Εν δυνάμει μπορούν να αναγνωριστούν μέσα σε μια πολιτική κατεύθυνση υλοποίησης του μεταβατικού προγράμματος. Αυτή η απόσταση μπορεί να αποτελέσει και το υπόστρωμα επανεμφάνισης μορφών κρίσης πολιτικής εκπροσώπησης των στρωμάτων αυτών, στις σχέσεις τους με το ΣΥΡΙΖΑ.

6.  Αυτοί οι δύο παράγοντες επιτείνονται από την απουσία μιας άλλης ριζοσπαστικής αριστερής στρατηγικής εντός και εκτός του ΣΥΡΙΖΑ κάτω από το βάρος των οικονομικών και κοινωνικό πολιτικών εξελίξεων. 1) Από την μια πλευρά, στο οικονομικό επίπεδο, η καταστροφή των προηγούμενων ετών έχει εξαντλήσει μεγάλες κατηγορίες των λαϊκών τάξεων καθιστώντας τις πιο ευάλωτες – εφόσον εκλείπει η πολιτικό ιδεολογική παρέμβαση - στη λογική του μικρότερου κακού καθώς και της διόγκωσης του φόβου σε περίπτωση ρήξης και εξόδου από την ΟΝΕ. 2) Από την άλλη πλευρά, δεν πρέπει να υποτιμάται η κεντρομόλος επίδραση του κρατικού μηχανισμού στη συνοχή του ΣΥΡΙΖΑ και την κυριαρχία του ηγεμονευόμενου από την αστική ιδεολογία πολιτικού του κέντρου. Η ενσωμάτωση στο κράτος επιταχύνει αλλεπάλληλες προσαρμογές και μετατοπίσεις όλων των τάσεων του πολιτικού προσωπικού του κομματικού μηχανισμού του ΣΥΡΙΖΑ που εμπλέκεται με αυτό.

7.  Η επίδραση της ενσωμάτωσης στο κράτος θα παίξει σημαντικό ρόλο στην τελική στάση του ΣΥΡΙΖΑ αλλά και στην εξέλιξη της αντιπαράθεσης στο εσωτερικό του. Αποτελεί δε το γεγονός αυτό μεταξύ άλλων και έναν από τους λόγους που το πολιτικό κέντρο του ΣΥΡΙΖΑ επέλεξε α) μία συστηματική πολιτική σύναψης σχέσεων και ανάδειξης εκπροσωπήσεων από τμήματα του παραδοσιακού αστικού τεχνοκρατικού προσωπικού (προεδρεία της δημοκρατίας, τράπεζες, ερτ, δεκο, στελέχωση των ανεξάρτητων αρχών, στελέχωση κατασταλτικών μηχανισμών κ.λπ. ο κατάλογος είναι μεγάλος) και β) την αποφυγή της όποιας πολιτικής ακόμα και επιμέρους ριζοσπαστικών μεταβολών στο εσωτερικό του κράτους (π.χ. αναλόγων με την πρώτη διακυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ το 1981-1983)

8. Τα ηγετικά στρώματα του ΣΥΡΙΖΑ επέλεξαν συνειδητά και συστηματικά αυτή την πολιτική α) γιατί αποτελεί δομικό ιδεολογικό στοιχείο του ΣΥΡΙΖΑ η μεταρρυθμιστική προσέγγιση σε σχέση με τους κρατικούς μηχανισμούς και η αποδοχή της πρωτοκαθεδρίας τους έναντι της ταξικής πάλης β) γιατί επεδίωκαν να καθησυχάσουν την εγχώρια αστική τάξη και τα ιμπεριαλιστικά κέντρα ότι θα συνεχίσουν να διατηρούν άθικτο τον έλεγχο στους πυρήνες των κέντρων εξουσίας.

9.  Την ίδια στιγμή, το μέχρι σήμερα νομοθετικό έργο της συγκυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ απείχε από πράξεις που θα μπορούσαν να χαρακτηρισθούν από το ΔΝΤ και την ΕΕ ως “μονομερείς ενέργειες”, μεταφέροντας στο μακρινό και άγνωστο μέλλον το σύνολο σχεδόν του προγράμματος. Το νομοθετικό έργο (επαναλειτουργία ΕΡΤ, επαναπρόσληψη διαθέσιμων υπαλλήλων, φυλακές τύπου Γ, ιθαγένεια, νόμος για ΑΕΙ-ΤΕΙ) έχει κυρίως συμβολικό χαρακτήρα  δημοκρατικής νομιμοποίησης, και σε μικρότερο βαθμό ανακούφισης κάποιων στρωμάτων. Χωρίς να μηδενίζεται εντελώς η σημασία του, είναι απολύτως ενταγμένο μέσα στα πλαίσια του μνημονιακού κεκτημένου. Σε κάθε περίπτωση, υπάρχει απουσία κάθε ρύθμισης που θα μπορούσε να προσφέρει πραγματική ανακούφιση στις λαϊκές τάξεις, αναδιανομή πόρων ή αναδιανομή εισοδήματος μεταξύ κεφαλαίου και εργασίας.

10. Ο ταχύτατος μετασχηματισμός του ΣΥΡΙΖΑ αντανακλάται στην συνειδητή υποβάθμιση της οργάνωσης της παρουσίας των λαϊκών τάξεων, σε μία περίοδο που υποτίθεται διεξάγεται μία οξύτατη σύγκρουση με προεκτάσεις στην διεθνή σκηνή. Η ηγετική ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ έχει επιλέξει την οργάνωση της πολιτικής της αποκλειστικά μέσα από το αστικό κράτος και την περιορισμένη – όσο θα επιτρέπεται από τα ιμπεριαλιστικά κέντρα – έκφραση σε αυτό λαϊκών συμφερόντων. Υπό αυτή την έννοια η εισβολή του λαϊκού παράγοντα στο προσκήνιο, η παρουσία του στους δρόμους, οι διεκδικήσεις στους εργασιακούς χώρους, στην εκπαίδευση, υπονομεύει τα όρια της πολιτικής και των συμβιβασμών που θέλει να επιτύχει ο ΣΥΡΙΖΑ. Ακόμα περισσότερο συνιστά έναν μελλοντικό πολιτικό κίνδυνο, γιατί και μετά την σύναψη ενός νέου μνημονίου η κοινωνική και πολιτική αστάθεια θα συνεχίσει να υπάρχει.

11. Τα μέτρα τα οποία προτείνει σήμερα η κυβέρνηση στο γενικό τους πλαίσιο δεν αφίστανται – χωρίς να ταυτίζονται όμως απόλυτα – με αυτά που απαιτούν τα ιμπεριαλιστικά κέντρα. α) Ακυρώνονται επί της ουσίας τα όποια μέτρα έστω και δευτερεύουσας σημασίας ανακούφισης των λαϊκών στρωμάτων, β) Γίνονται αποδεκτά πρωτογενή πλεονάσματα για την επόμενη τετραετία. Αυτό ακυρώνει τον έναν από τους μηχανισμούς για την ανακοπή της λιτότητας, την επεκτατική δημοσιονομική πολιτική. Ακόμα και ο περιορισμός των πρωτογενών πλεονασμάτων για το έτος 2015 που θα προβληθεί και ως η μόνη επιτυχία του ΣΥΡΙΖΑ στην «διαπραγμάτευση», στην πραγματικότητα πρόκειται απλώς για προσαρμογή στην πραγματικότητα.

12. Γίνεται αποδεκτό το μεγαλύτερο μέρος των ιδιωτικοποιήσεων και μάλιστα ορισμένων με σημαντικές επιπτώσεις στο μοντέλο ανάπτυξης του ελληνικού καπιταλισμού (Ο.Λ.Π., Ο.Σ.Ε. Ελληνικό). Πρόκειται για μία από τις πιο στρατηγικές μετατοπίσεις του κυβερνητικού κέντρου που τον τοποθετούν στο έδαφος της συνέχειας της νεοφιλελεύθερης ρύθμισης και της καπιταλιστικής αναδιάρθρωσης μέσα στην κρίση.

13. Η κυβέρνηση προτείνει μέτρα αύξησης τη φορολογίας που κινούνται α) στην αύξηση της έμμεσης φορολογίας μέσω της αύξησης του Φ.Π.Α που θα θίξει σε μεγαλύτερο βαθμό τα λαϊκά στρώματα και β) με την διατήρηση του ΕΝΦΙΑ για απροσδιόριστο χρονικό διάστημα γ) με την αύξηση της φορολογίας του επιχειρηματικού τομέα και των «εύπορων» στρωμάτων μέσω έκτακτων εισφορών. Το τελευταίο, σε συνδυασμό με την πάταξη της φοροδιαφυγής, θα αποτελέσει και τον πυρήνα μίας προσπάθειας του ΣΥΡΙΖΑ να διατηρήσει την ηγεμονία εντός και εκτός του κομματικού σώματος, εμφανίζοντάς τα ως μία μορφή αναδιανομής εισοδήματος. Πέρα από το ερώτημα του κατά πόσο μπορούν να εμφανισθούν ως εύπορα στρώματα των οποίων τα καθαρά εισοδήματα ανέρχονται από 1750 – 2500 ευρώ καθαρά το μήνα από τα οποία θα προκύψει ένα σημαντικό μέρος της έκτακτης εισφοράς, ακόμα και η έκτακτη εισφορά επί των επιχειρηματικών κερδών δεν θίγει τον πυρήνα του τρόπου φορολόγησης του μεγάλου κεφαλαίου και κύρια την σχέση μεταξύ του μεριδίου της εργασίας και του κεφαλαίου στον επιχειρηματικό τομέα που έχει επιδεινωθεί μετά την κρίση.

14. Το βασικότερο όμως είναι ότι τα μέτρα αυτά ή και άλλα για την πάταξη της φοροδιαφυγής δεν εντάσσονται ούτε σε μία στρατηγική αναδιανομής υπέρ των λαϊκών τάξεων, ούτε σε μία στρατηγική επεκτατικής δημοσιονομικής πολιτικής. Αντίθετα, εντάσσονται σε μία διαδικασία μεταφοράς πόρων από το εσωτερικό προς το εξωτερικό της χώρας (τους ξένους δανειστές) και από τα λαϊκά και μικροαστικά στρώματα προς το χρηματοπιστωτικό κεφάλαιο με την ευρεία έννοια. Ακόμα και στην περίπτωση που ένα μέρος του συσσωρευμένου πλούτου από το εξωτερικό μπορούσε να ανακτηθεί, κάτι που είναι εξαιρετικά αμφίβολο με τις σημερινές οικονομικές συνθήκες και την ασκούμενη οικονομική πολιτική, θα κατευθυνόταν για την εξυπηρέτηση του χρέους. Ακόμα όμως και μία περιορισμένη ανάκτηση δεν οδηγεί αυτόματα ούτε σε αναδιανομή, ούτε στο μετασχηματισμό του χρήματος σε κεφάλαιο και στην ενσωμάτωσή του στην παραγωγική λειτουργία του ελληνικού κοινωνικού σχηματισμού. Δεν θα μπορούσε να μετασχηματισθεί το χρήμα και μάλιστα αδρανές σε κεφάλαιο που αποτελεί μία κοινωνική σχέση, που απαιτεί την συμπύκνωση πολλών παραγόντων για να ενεργοποιηθεί. Αλλωστε το ελληνικό κεφάλαιο μόλις μέσα στο 2014 μπήκε σε μία διαδικασία υπέρβασης της κρίσης υπερσυσσώρευσης, μία διαδικασία η οποία υπονομεύεται εξαρχής από την αποπληρωμή του χρέους και που φαίνεται προσωρινά να ανακόπτεται από την πολιτική και οικονομική αστάθεια.

15. Η πρόταση του ΣΥΡΙΖΑ προς την τρόικα εντάσσεται σε μία πολιτική που αποτελεί τη συνέχεια της νεοφιλελεύθερης ρύθμισης της διαχείρισης και υπέρβασης – με πολύ αργούς ρυθμούς – των συνθηκών της κρίσης. Το γεγονός αυτό καταδεικνύεται από τα προτεινόμενα μέτρα αλλά κυρίως από τον τρόπο αντιμετώπισης του κεντρικού ζητήματος στη συγκυρία για την Ελλάδα, την αντιμετώπιση του χρέους και της εξυπηρέτησής του. Οπως έχουμε αναφέρει ξανά, το ζήτημα του ελληνικού χρέους αναδεικνύεται ως κομβικό για τις οικονομικές εξελίξεις αλλά και για τους πολιτικούς συσχετισμούς. Χωρίς ουσιαστική περικοπή του, η διαφυγή τεράστιων πόρων για την αποπληρωμή τόκων και χρεολυσίων θα υπονομεύει τις δυνατότητες μίας βιώσιμης καπιταλιστικής ανάπτυξης, τις παραγωγικές δυνατότητες της χώρας, αλλά και τις οποιεσδήποτε παραχωρήσεις της αστικής τάξης προς τις λαϊκές τάξεις και τα μικροαστικά στρώματα. Η αποδοχή από την κυβέρνηση της εξυπηρέτησης του χρέους αποτελεί το σημείο κλειδί που καθορίζει την συνολικότερή της προσαρμογή και τα επιμέρους μέτρα που αναλαμβάνει και καθορίζεται από την δομική της επιλογή να μην συγκρουστεί με το διεθνές χρηματοπιστωτικό πλαίσιο, την ευρωζώνη και την εγχώρια ολιγαρχία, αντίθετα σταδιακά να αναπτύξει μία συμβιωτική σχέση μαζί της.

16. Είναι ένα ζήτημα που φαίνεται συγκυριακά να αφορά πρωτίστως τον ελληνικό κοινωνικό σχηματισμό, αλλά καθορίζεται και ταυτόχρονα επιδρά στις εξελίξεις σε διεθνές επίπεδο. Η αύξηση του κρατικού χρέους, η διατήρηση σε υψηλά επίπεδα του χρέους των νοικοκυριών, η επεκτατική νομισματική πολιτική που ακολουθείται και στους τρεις ιμπεριαλιστικούς πόλους και είναι απαραίτητη για την διατήρηση της ασθενικής ανάκαμψης και της οικονομικής ισορροπίας, ορίζουν και το πλαίσιο των αντιφατικών πολιτικών μέσα στο οποίο τοποθετείται η διαχείριση του ελληνικού χρέους. Μία επεκτατική νομισματική πολιτική από την οποία δεν μπορούν να εξέλθουν οι βασικοί ιμπεριαλιστικοί πόλοι χωρίς να δημιουργήσουν τους όρους για μία νέα κρίση του διεθνούς χρηματοπιστωτικού συστήματος, η οποία θα μπορούσε να ενεργοποιηθεί ακόμα και με δευτερεύουσες αφορμές, όπως αποδοχή της περικοπής του ελληνικού χρέους.

17. Η πολιτική του ΣΥΡΙΖΑ συγκλίνει με αυτή των ιμπεριαλιστικών κέντρων χωρίς όμως να ταυτίζονται. Τα ιμπεριαλιστικά κέντρα απαιτούν μία πιο επιθετική πολιτική που στοχεύει στην ενίσχυση της δυνατότητας του ελληνικού κράτους να εξυπηρετεί το δημόσιο χρέος και δευτερευόντως στην εμβάθυνση των ιδιωτικοποιήσεων. Ειδικά το ζήτημα των συντάξεων που με απόλυτη νεοφιλελεύθερη συνέπεια βάζουν τόσο το ΔΝΤ, όσο και η ΕΕ, είναι και αυτό που δύναται να επιφέρει και τους περισσότερους τριγμούς μια και απαιτεί τόσο την υλοποίηση ή ακύρωση ήδη ψηφισμένων μνημονιακών νόμων (ρήτρα μηδενικού ελλείμματος, περικοπές σε κύριες και επικουρικές συντάξεις, αυξήσεις ορίων ηλικίας).

18. Το ερώτημα είναι γιατί μία περικοπή του χρέους δεν γίνεται σήμερα αποδεκτή, πότε και αν θα γίνει και γιατί τα ιμπεριαλιστικά κέντρα ακολουθούν μία τέτοια πολιτική απαιτώντας εμπροσθοβαρή φορολογικά μέτρα και ακόμα μεγαλύτερη περιοριστική πολιτική. Οι αιτίες της στάσης των ιμπεριαλιστικών κέντρων απέναντι στο ελληνικό ζήτημα, πρέπει κυρίως να αναζητηθούν στις ευρύτερες οικονομικές συνθήκες, τους συσχετισμούς, τις αναγκαιότητες των αστικών τάξεων και των τάσεων κίνησης των κεφαλαίων στο χρηματοπιστωτικό τομέα και γενικότερα. Οι ασκούμενες επεκτατικές νομισματικές πολιτικές οδηγούν σε ένα φαύλο κύκλο (χρειάζεται να αναπτύσσονται συνεχώς με όλο και μικρότερα αποτελέσματα) και μπορεί να αποτελέσουν παράγοντα μία νέας κρίσης στο χρηματοπιστωτικό τομέα.

19. Η διαχείριση του χρέους των κρατών, όπως της Ελλάδας, γίνεται με γνώμονα τα συνολικότερα συμφέροντα του χρηματιστικού κεφαλαίου, αλλά και την σταθερότητα του χρηματοπιστωτικού συστήματος, ειδικά όταν συγκυριακά σταθεροποιείται και αυξάνεται η αποδοτικότητα του κεφαλαίου σε αυτόν. Οι ιμπεριαλιστικές αστικές τάξεις, θέλουν να αποφύγουν σε αυτή τη φάση οποιαδήποτε συζήτηση για περικοπή και πολύ περισσότερο για αθέτηση του χρέους,

20. Ακόμα και αν οι ιμπεριαλιστικές αστικές τάξεις προχωρήσουν σε κάποια ρύθμιση του -μη βιώσιμου - ελληνικού χρέους , με τη μορφή της αναχρηματοδότησης, της επιμήκυνσης ή και της περικοπής του, αυτό θα γίνει σε μεταγενέστερη φάση, αφού οι οικονομικές συνθήκες θα έχουν σταθεροποιηθεί και αφού η ελληνική οικονομία θα έχει αποδείξει ότι μπορεί να εξυπηρετεί τους τόκους και ένα σημαντικό τμήμα των χρεολυσίων. Δηλαδή όταν το ελληνικό χρέος θα σταματήσει να αποτελεί παράγοντα αστάθειας για τον ευρύτερο χρηματοπιστωτικό τομέα στην Ευρωζώνη.

21. Η διαφορά μεταξύ των μέτρων που αποδέχεται ο ΣΥΡΙΖΑ και αυτών που απαιτεί η τρόικα έγκειται στον ρυθμό και στην ένταση (κάτι το οποίο έχει μεν σημασία, αλλά πρόκειται για διαφορές μέσα στο ίδιο πλαίσιο). Οι ιμπεριαλιστικοί μηχανισμοί απαιτούν την ολοκλήρωση των μέτρων. Η αύξηση φόρων και οι περικοπές συντάξεων έχουν άμεσο στόχο την μεταφορά πόρων στο εξωτερικό για την αποπληρωμή του χρέους. Η περαιτέρω συμπίεση των μισθών έχει ένα πιο μακροπρόθεσμο στρατηγικό στόχο. Να ανασυγκροτηθεί η καπιταλιστική συσσώρευση και κερδοφορία, καθιστώντας την ελληνική οικονομία ικανή να παράγει στο μέλλον την απαιτούμενη υπεραξία ώστε ένα ικανό μέρος να αξιοποιείται για την εξυπηρέτηση του χρέους, επανεγκαθιστώντας την «ομαλά» στο εσωτερικό του διεθνούς χρηματοπιστωτικού συστήματος.

22. Σήμερα ο ΣΥΡΙΖΑ ενταγμένος πολιτικά στο ευρωενωσιακό πλαίσιο και εκφράζοντας ταξικά, κοινωνικά μεσοστρώματα που δεν επιδιώκουν την αποκοπή από αυτό, αλλά την τροποποίηση των ρυθμών της αναδιάρθρωσης, είναι το πιθανότερο ότι θα υπογράψει ένα σύνολο συμφωνιών, ίσως και τμηματικά. Μέχρι το τέλος Ιουνίου ή και μέσα στον Ιούλιο ένα πρώτο κύκλο και ίσως το φθινόπωρο ένα δεύτερο κύκλο μέτρων που θα σηματοδοτούν ένα νέο μνημόνιο.

23. Η ταχύτατη προσαρμογή του ΣΥΡΙΖΑ, ως μία νέα σοσιαλδημοκρατία στην Ελλάδα του μνημονίου, που θα επικυρωθεί σε περίπτωση υπογραφής νέας δανειακής σύμβασης, μπορεί να δημιουργήσει πολιτικές εξελίξεις. Υπάρχει η πιθανότητα ένα τμήμα των βουλευτών του ΣΥΡΙΖΑ (περιορισμένο) να καταψηφίσουν την συμφωνία και αυτή να στηριχτεί από το Ποτάμι και μέρος της Ν.Δ., κάτι που σε περίπτωση που σημάνει απώλεια της δεδηλωμένης θα οδηγήσει πιθανόν σε εκλογές με λίστα και πιθανόν εσωτερικές εκκαθαρίσεις. Υπάρχει η πιθανότητα, ακόμα και αν δεν υπάρξει απώλεια της δεδηλωμένης, η ηγετική ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ να προκαλέσει εκλογές με «δημοψηφισματικό» χαρακτήρα για το ναι ή όχι στη συμφωνία, με πρόβλεψη για την επόμενη συμφωνία και μία σχετική αποκάθαρση των αριστερών του τάσεων, ώστε να σταθεροποιηθεί στην πολιτική σκηνή ως μία νέα κεντροαριστερά. Αντίθετα, η περίπτωση του δημοψηφίσματος για την νέα συμφωνία, ακριβώς επειδή θα έπαιρνε χαρακτήρα για το ναι ή όχι στην Ευρωζώνη, παρ όλο που το «όχι» θα μειοψηφούσε, είναι επικίνδυνη για τις αστικές κοινωνικό πολιτικές δυνάμεις, γιατί θα εκφραζόταν ένα υπολογίσιμο απορριπτικό ρεύμα που αργότερα θα μπορούσε να διεκδικήσει εμφάνιση στην πολιτική σκηνή ενώ θα διευκόλυνε και την πολιτική παρουσία των αριστερών τάσεων του ΣΥΡΙΖΑ. Τέλος, στο μικρότερο ενδεχόμενο που υπάρξει μαζικότερη απόρριψη από βουλευτές και ρήξη στο εσωτερικό του κόμματος, τότε μπορεί να οδηγηθούν σε λύσεις κυβερνήσεων ευρύτερης συνεργασίας.

24. Αυτές είναι οι κυρίαρχες τάσεις που διαμορφώνονται στην πολιτική σκηνή. Στον αντίποδα δεν έχουν εξαλειφθεί εντελώς οι πιθανότητες ενός grexit - graccident. Η ίδια η «διαπραγμάτευση» έχει ένα στοιχείο θεατρικότητας ώστε να καταστεί πιο εύκολη η αποδοχή της πλήρους μεταστροφής της πολιτικής του ΣΥΡΙΖΑ και να τεθούν τα διλήμματα στα μεσοστρώματα πιο καθαρά, ωστόσο αναδεικνύει πραγματικές αντιφάσεις και συγκρούσεις μεταξύ ταξικών συμφερόντων που εκπροσωπεί ο ΣΥΡΙΖΑ και των επιδιώξεων των ιμπεριαλιστικών κέντρων. Οι αντιφάσεις και οι αντιθέσεις αυτές αναδεικνύουν ότι ο ΣΥΡΙΖΑ δεν μπορεί να ταυτιστεί πλήρως με τα αστικά πολιτικά κόμματα. Σε κάθε περίπτωση ένα grexit – graccident από τη στιγμή που δεν γίνεται υπό το σχέδιο και την πρωτοβουλία του κυβερνητικού κέντρου και με την ενεργοποίηση του λαϊκού παράγοντα, αλλά κάτω από πρωτοβουλία των “ιμπεριαλιστών”, μπορεί να λειτουργήσει σε βάρος των λαϊκών τάξεων, είτε με τη μορφή “διπλού νομίσματος”, είτε με άλλες μορφές. Μπορεί όμως ταυτόχρονα να πυροδοτήσει απρόβλεπτες κρίσεις και εξελίξεις. Και εδώ η ευθύνη του ΣΥΡΙΖΑ είναι μεγάλη, διότι εκτός από το ότι αφόπλισε ιδεολογικά τις λαϊκές τάξεις, προβάλλοντας τις δυνατότητες ευνοϊκής συμφωνίας και λύσης των προβλημάτων εντός της Ευρωζώνης, δεν ανέπτυξε κανένα έστω και αμυντικό εναλλακτικό σχέδιο διαχείρισης της κρίσης, ενώ ανάλωσε ένα ολόκληρο πεντάμηνο αποπληρώνοντας το χρέος, μειώνοντας τα διαθέσιμα του κρατικού τομέα, συνεχίζοντας την ίδια πολιτική σε όλο φάσμα της οικονομικής δραστηριότητας, αποδεχόμενος την υποχρέωση αποπληρωμής του χρέους. Εχασε έτσι την όποια πρωτοβουλία των κινήσεων, το χρόνο για επαρκείς προετοιμασίες και την συγκυρία πολιτικό ιδεολογικής μεταβολής που συνιστούσε η άνοδός του στην κυβέρνηση και μπορούσε να ενεργοποιήσει πιο εύκολα και ταυτόχρονα να θωρακίσει τα λαϊκά στρώματα που θα γίνονταν το υποκείμενο μίας πολιτικής ρήξης.

25. Εφόσον κυριαρχήσει το βασικό σενάριο, μια και παρά τα ζιγκ – ζαγκ και τις παλινδρομήσεις εκεί φαίνεται ότι θα καταλήξει η διαπραγμάτευση, δεν είναι απίθανο ο ΣΥΡΙΖΑ, παρά την υποταγή του στις απαιτήσεις των διεθνών ιμπεριαλιστικών μηχανισμών και της εγχώριας αστικής τάξης – και ίσως εξαιτίας αυτής – να καταφέρει να σταθεροποιηθεί στο κέντρο της πολιτικής σκηνής μετά από μία διαδικασία εσωτερικής αποκάθαρσης. Οι δυνατότητες σταθεροποίησής του εδράζονται α) στις χαμηλές προσδοκίες και απαιτήσεις μεγάλου τμήματος των λαϊκών τάξεων, μετά από πέντε χρόνια επιθετικής πολιτικής του κεφαλαίου β) στην ύφεση των κοινωνικών αγώνων γ) στην αποδιοργάνωση του παραδοσιακού πολιτικού προσωπικού, με την κατάρρευση του ΠΑΣΟΚ, την αδυναμία του Ποταμιού να αναδειχθεί ως πυρήνας μιας νέας κεντροαριστεράς και τον περιορισμό του σε μοχλό πίεσης και συμπληρώματος στην πολιτική σκηνή δ) στην κρίση της Ν.Δ., του βασικού αστικού πολιτικού κόμματος της τελευταίας δεκαετίας, που είναι παράγοντας απώλειας μεγάλου τμήματος των κοινωνικών εκπροσωπήσεων.

26. Πολύ σημαντικές σε αυτό το πλαίσιο είναι οι αδυναμίες όχι μόνο στην συγκυρία, αλλά σε όλη την περίοδο, των πέραν του ΣΥΡΙΖΑ αριστερών σχηματισμών. Αντί να αναδείξουν μία ενιαιομετωπική πολιτική κατεύθυνση που να προβάλλει στις μάζες ότι υπάρχουν δυνατότητες αλλαγών στην παρούσα φάση στη βάση του μεταβατικού προγράμματος για μία διέξοδο από την κρίση εις όφελος των εργατικών συμφερόντων και να καλούν και δυνάμεις του ΣΥΡΙΖΑ για κοινή δράση στο κοινωνικό κίνημα αλλά και για την οικοδόμηση ενός ευρύτερου πολιτικού μετώπου, επέλεξαν μία στάση αναχωρητισμού και κομματικής περιχαράκωσης. Μία στάση που παρέπεμπε στην ανάγκη μιας συνολικότερης επαναστατικής αλλαγής για την επίλυση των άμεσων προβλημάτων των λαϊκών μαζών, χωρίς να περιγράφονται ενδιάμεσα κοινωνικό πολιτικά βήματα και στόχοι εκτός από την ισχυροποίηση του κομματικού μηχανισμού για το ΚΚΕ και της ανάγκης για την λαϊκή κινητοποίηση των μαζών με βάση το αντικαπιταλιστικό πρόγραμμα για την ΑΝΤΑΡΣΥΑ. Ειδικά η πολιτική του ΚΚΕ διευκόλυνε τη σταθεροποίηση του ΣΥΡΙΖΑ και την ενίσχυση της σημερινής ηγεμονικής κατεύθυνσης στο εσωτερικό του. Την περίοδο των πέντε μηνών της διαπραγμάτευσης έχασαν ακόμα ένα σύνολο ευκαιριών να αναδείξουν τις αντιφάσεις του ΣΥΡΙΖΑ, να επιχειρήσουν διεμβολισμό τη κοινωνικής του βάσης, να οικοδομήσουν έστω και με αντιφάσεις μία γέφυρα με τις αριστερές τάσεις και να δημιουργήσουν όρους ανάδειξης της σύγκρουσης προγραμματικής κατεύθυνσης και πολιτικής του ΣΥΡΙΖΑ.

27. Είναι αναμφίβολο ότι το μέγεθος της στροφής του ΣΥΡΙΖΑ διαμορφώνει την αναγκαιότητα σκληρής πολιτικό ιδεολογικής πάλης κατά της ηγεσίας του και του κόμματος ως συνόλου, η οποία εκτός των άλλων θα επιδιώκει να θέσει όλες τις αριστερές συνιστώσες και τάσεις στο εσωτερικό του προ των ευθυνών τους. Ο στόχος χωρίς περιστροφές πρέπει να είναι η σύγκρουση και η ανατροπή της κυβερνητικής πολιτικής και της κυβέρνησης, στο βαθμό που θα συνεχίσει την υλοποίηση των μνημονιακών μέτρων και την εφαρμογή των καπιταλιστικών αναδιαρθρώσεων. Η επιτάχυνση της διαδικασίας συμφωνίας της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ ΑΝΕΛ, θέτει αρκετά ζητήματα στην αριστερά και πρώτα από όλα στην αριστερά στο εσωτερικό του ΣΥΡΙΖΑ. Το ερώτημα είναι ξεκάθαρο, αν θα στηρίξουν τη νέα συμφωνία και το κυβερνητικό σχήμα, ή θα συγκρουστούν μαζί του. Αν θα επιχειρήσουν να προβάλλουν την πολιτική στρατηγική που περιγράψαμε παραπάνω και να συμμαχήσουν με δυνάμεις που τη συμμερίζονται.

28. Στο πλαίσιο που περιγράψαμε παραπάνω, το βασικό ερώτημα που διαμορφώνεται είναι ποια πολιτική θα έδινε προοδευτική διέξοδο στην ελληνική κρίση και με ποιες συμμαχίες αυτή θα μπορούσε να αναπτυχθεί. Η απάντηση είναι ότι σήμερα η μόνη πολιτική κατεύθυνση που οικοδομεί μία πραγματικά εναλλακτική στρατηγική είναι αυτή που συνδέει ένα σύνολο ρήξεων με τους ιμπεριαλιστικούς μηχανισμούς με το μεταβατικό πρόγραμμα και την ενεργοποίηση των λαϊκών τάξεων (όχι μόνο την πολιτική αλλά κυρίως την κοινωνική και την παραγωγική). Πρόκειται για εκείνα τα κοινωνικά στρώματα που σε επίπεδο εργασιακής θέσης, τρόπου ζωής και συσσωρευμένων περιουσιακών στοιχείων δεν έχουν να χάσουν πολλά πράγματα από αυτή τη ρήξη.Η πολιτική αυτή σημαίνει διαγραφή του χρέους, εθνικοποιήσεις, άλλο μοντέλο παραγωγικής οργάνωσης, περιορισμό της περιβαντολλοκτόνου και άσκοπης κατανάλωσης, ριζικές μεταβολές στους κρατικούς μηχανισμούς και διαρκή λαϊκή κινητοποίηση. Μια τέτοια πολιτική αναπόφευκτα θα δημιουργήσει και οικονομικούς κλυδωνισμούς και κοινωνική δυσαρέσκεια λόγω της αναίρεσης κυρίαρχων κοινωνικών πρακτικών και της σύγκρουσης με νοοτροπίες. Ομως οι κοινωνικές τάξεις και οι ταξικές μερίδες που μπορούν να τη στηρίξουν μπορεί να μην είναι πλειοψηφία, ωστόσο αποτελούν ένα ισχυρό κοινωνικό τμήμα (άλλωστε αυτό στήριξε την άνοδο του ΣΥΡΙΖΑ στην κυβέρνηση), το οποίο μπορεί να συγκροτηθεί σε δεσπόζουσα κοινωνική δύναμη μέσα από την οργάνωση της πολιτικής ενότητάς τους.

29. Η πραγματικότητα απέδειξε σε πολύ συντομότερο χρονικό διάστημα από ότι πολλοί θα περίμεναν ότι αυτή είναι και η μόνη εναλλακτική αριστερή στρατηγική. Αυτή η στρατηγική αντιπαρατίθεται και με μία διαρκή διολίσθηση στις θέσεις των ιμπεριαλιστών, η οποία θα ενδύεται με διάφορα επιχειρήματα που θα αναφέρονται στον συσχετισμό δυνάμεων, στην συμπύκνωση της πολιτικής πάλης στο εσωτερικό των ευρωπαϊκών θεσμών, στην ανάγκη διατήρησης δυνάμεων και θέσεων για την επόμενη φάση κ.λπ. Αντιπαρατίθεται επίσης και με μία πολιτική διατήρησης και συσσώρευσης δυνάμεων μέχρι την οριστική σύγκρουση που θα οδηγεί στην σοσιαλιστική επανάσταση, η οποία θα έλθει σε απροσδιόριστο χρόνο και μέσα από την ανάπτυξη καθαρών αντιθέσεων και συγκρούσεων ολοκληρωμένων προγραμμάτων που θα εκφράζουν απόλυτα τις δύο βασικές τάξεις.

30. Απέναντι σε αυτά τα δεδομένα, η πολιτική στρατηγική της ευρύτερης ριζοσπαστικής αριστεράς πρέπει να περιλαμβάνει την άσκηση της μεγαλύτερης δυνατής πίεσης εντός και εκτός του ΣΥΡΙΖΑ για την αποστοίχιση πολιτικών δυνάμεων στο εσωτερικό του, την καταψήφιση της συμφωνίας, την δρομολόγηση πολιτικών εξελίξεων και την διαμόρφωση όρων για την εμφάνιση ενός σχετικά μαζικού ρεύματος στην πολιτική σκηνή, που θα στηρίζει την στρατηγική του μεταβατικού προγράμματος, και θα συνθέτει την άκρα αριστερά εκτός του ΣΥΡΙΖΑ κυρίως την ΑΝΤΑΡΣΥΑ – ΜΑΡΣ, με τις πολιτικές δυνάμεις που θα αποδεσμευτούν από αυτόν.

31. Κανένα ερώτημα δεν πρέπει να υπάρξει σε αυτή την πολιτική στρατηγική, ούτε πρωτίστως σε αυτούς που θα κληθούν να πάρουν την πολιτική ευθύνη να συγκρουστούν με την νεομνημονιακή κυβέρνηση και να υπερβούν την επιχειρηματολογία ότι συμβάλλουν στην «αριστερή παρένθεση» ή ότι διευκολύνουν στην «σοσιαλδημοκρατικοποίηση – δημαροποίηση του ΣΥΡΙΖΑ» και οδηγούν σε κυβέρνηση εθνικής ενότητα με τις αστικές δυνάμεις. Αντίστοιχα όμως θα είναι μεγάλη η ευθύνη της ΑΝΤΑΡΣΥΑ και δεν πρέπει να υπάρξει καμία απόρριψη και κωλυσιεργία σε ένα τέτοιο ενδεχόμενο. Αν η καθυστέρηση μιας πενταετίας με το Σχέδιο Β ήταν αρνητική, ακόμα πιο καταστροφικό θα είναι να μην επιδιώξει η ΑΝΤΑΡΣΥΑ να συμβάλλει σε μία τέτοια ενδεχόμενη ρήξη, να μην καλέσει σε αυτήν με όριο μιας πολιτικής συμμαχίας την συμφωνία πάνω στους άξονες του μεταβατικού προγράμματος.

32. Το γεγονός ότι στρατηγικά ελλείμματα ακύρωσαν μέχρι τώρα πολιτικές δυνατότητες, δεν σημαίνει ότι δε θα πρέπει να συγκροτηθεί η κατάλληλη πολιτική στρατηγική για να αξιοποιηθούν αυτές που εμφανίζονται τώρα. Η ένταση και η έκταση που θα πάρει η αντιπαράθεση στο ΣΥΡΙΖΑ, το επόμενο σύντομο χρονικό διάστημα λίγων μηνών γύρω από την πρώτη, αλλά με ορίζοντα και το ενδεχόμενο δεύτερης συμφωνίας, το πόσο θα συμβάλλουμε σε αυτή και στην ενίσχυση της λαϊκής αντίδρασης, ο χαρακτήρας μίας πρότασης κοινωνικό πολιτικής συνεργασίας που θα καταθέσουμε προς τις δυνάμεις που επιδιώκουμε να αποδεσμευτούν από το ΣΥΡΙΖΑ, θα κρίνει εν μέρει και τις μελλοντικές μας δυνατότητες.

33. Η ριζοσπαστική και αντικαπιταλιστική αριστερά, το διάστημα μετά τις εκλογές, βρίσκεται σε ένα σχετικό τέλμα και δυσκολεύεται να επιδράσει όχι μόνο στην οργάνωση του λαϊκού παράγοντα, αλλά και να επάγει αποτελέσματα στις αντιφάσεις του ΣΥΡΙΖΑ. Παρά τη μεγάλη και γρήγορη στροφή της ηγεσίας του ΣΥΡΙΖΑ, δεν έχει καταφέρει ούτε να αξιοποιήσει τις αντιδράσεις που υπάρχουν στο εσωτερικό του, ούτε να συμβάλλει στην μαζικοποίηση των κοινωνικών αντιστάσεων. Το γεγονός αυτό σχετίζεται με τα χαρακτηριστικά και τα πολιτικά προβλήματα του χώρου που τα τελευταία πέντε χρόνια δεν κατάφερε να εκπληρώσει στοιχειωδώς τον ιστορικό ρόλο ενός ρεύματος της επαναστατικής αριστεράς σε μία περίοδο μεγάλων κοινωνικών και πολιτικών ανακατατάξεων.

34. Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ παραμένει ένας πολιτικός φορέας μέσα από τον οποίο μπορεί στην παρούσα φάση να εκφραστεί η ριζοσπαστική αριστερά και στο πλαίσιο αυτό και η ΑΡΑΣ με κύριο κριτήριο κάθε φορά την πολιτική κατεύθυνση και τη γραμμή συμμαχιών της. Ωστόσο, η καλύτερη συγκρότηση και η ανάπτυξη της ΜΑΡΣ, ως μετωπικής πολιτικής συσπείρωσης, μπορεί να συμβάλει και στην σταθεροποίηση μιας ορισμένης πολιτικής και στην ΑΝΤΑΡΣΥΑ, αλλά και στην συγκρότηση των απαιτούμενων ευρύτερων πολιτικών συσπειρώσεων, για τις οποίες η κρίση στρατηγικής των αριστερών τάσεων του ΣΥΡΙΖΑ, θα διαμορφώσει αντικειμενικά ένα πεδίο. Στο πλαίσιο της ευρύτερης συγκυρίας τίθεται το ζήτημα του συντονισμού και της βαθύτερης πολιτικό ιδεολογικής σύγκλισης δυνάμεων που στο πλαίσιο της ΜΑΡΣ και όχι μόνο, ανέπτυξαν κοινές πρακτικές και εκτιμήσεις για την περίοδο και συμμερίζονται ορισμένες βασικές πολιτικό ιδεολογικές αρχές. Οργανώσεις όπως η ΑΡΑΣ, η ΑΡΑΝ, η Παρέμβαση, συσπειρώσεις όπως ο σύλλογος Κορδάτος, ανένταχτοι αγωνιστές, σε μία πρώτη φάση, αλλά πιθανόν αργότερα και άλλες συσπειρώσεις και ρεύματα, μπορούν να αναπτύξουν άμεσα μία τέτοια διαδικασία που να στοχεύει μεσοπρόθεσμα σε μία συνολικότερη σύγκλιση.

35. Πρέπει σταδιακά να αναπτυχθεί ένα σύνολο επεξεργασιών που να αναδεικνύει ότι η έξοδος από την ΟΝΕ και το Ευρώ και η εφαρμογή του μεταβατικού προγράμματος μπορεί να παρουσιάζει ορισμένες δυσκολίες, μπορεί να πλήττει τις κυρίαρχες τάξεις, εύπορα τμήματα του πληθυσμού, ακόμα και σημαντικές μερίδες των μικροαστικών στρωμάτων, ωστόσο αν στηριχθεί σε ένα ταξικό συνασπισμό δυνάμεων της εργασίας δεν θα σημάνει την κοινωνική και οικονομική καταστροφή που οι πολιτικό ιδεολογικοί μηχανισμοί της κυρίαρχης τάξης προβάλλουν. Αλλωστε, ο ελληνικός κοινωνικός σχηματισμός είναι αναπτυγμένος οικονομικά, με μία σχετικά ευρεία παραγωγική βάση, με σημαντικά αποθέματα παγίου κεφαλαίου σε υποδομές και στον επιχειρηματικό τομέα, με μικρά επί της ουσίας ελλείμματα στον αγροδιατροφικό τομέα, τα οποία και αυτά θα μπορούσε γρήγορα να εξαλείψει, με σημαντικές ενεργειακές δυνατότητες πρωτίστως από το λιγνίτη και δευτερευόντως από τις ΑΠΕ, και υψηλά καταρτισμένο εργατικό δυναμικό (από το οποίο τα πιο υψηλά μορφωτικά στρώματα μεταναστεύουν τα τελευταία χρόνια).

36. Σήμερα υπάρχει ανάγκη για την ανάπτυξη πρακτικών και ανάπτυξη επεξεργασιών που θα μπορούσε να συμβάλλει και σε ευρύτερες αναγκαιότητες της περιόδου, α) στην οργάνωση πολιτικής, προγραμματικής και κοινωνικής αντιπολίτευσης στο ΣΥΡΙΖΑ β) στην διαμόρφωση μίας στροφής της αντικαπιταλιστικής αριστεράς σε μία κατεύθυνση μετωπικής πολιτικής που θα απευθύνεται και στον κόσμο του ΣΥΡΙΖΑ σε ένα πλαίσιο κοινωνικών διεκδικήσεων σε εργασιακούς χώρους, στους χώρους εκπαίδευσης και σε τοπικό επίπεδο και γ) στην οικοδόμηση ευρύτερων κοινωνικών και πολιτικών συσπειρώσεων στη βάση του μεταβατικού προγράμματος ως αντίπαλη κίνηση στην προσπάθεια συγκρότησης από το ΣΥΡΙΖΑ ενός κοινωνικού μπλοκ μειωμένων προσδοκιών-«ήπιου» μνημονιακού μονόδρομου και στήριξης της κυβέρνησης.

ΚΕΝΤΡΙΚΟ ΣΥΝΤΟΝΙΣΤΙΚΟ ΟΡΓΑΝΟ ΤΗΣ ΑΡΑΣ

Αθήνα 15 Ιουνίου 2015