Το τέλος του ΣΥΡΙΖΑ όπως τον ξέραμε - Ήττα ιστορικών διαστάσεων η πρόταση Τσίπρα προς ΕΕ/ΔΝΤ

Ανακοίνωση που έκδωσε το Ξεκίνημα για τις τρέχουσες εξελίξεις

«Έχουμε φτάσει στο ίδιο δημοσιονομικό αποτέλεσμα με δικαιότερο τρόπο». Με αυτό τον τρόπο ο Γιώργος Σταθάκης δικαιολόγησε και υποστήριξε (μιλώντας στην ΕΡΤ χτες βράδυ, Δευτέρα 22/6) την πρόταση που....

κατάθεσε το επιτελείο του Αλέξη Τσίπρα στους λεγόμενους «θεσμούς» και που φαίνεται πως θα αποτελέσει  τη βάση για συμφωνία. Με τον ίδιο τρόπο ο Νίκος Παππάς, δεξί χέρι του Τσίπρα, δικαιολόγησε την πρόταση Τσίπρα στο ράδιο «Κόκκινο» σήμερα το πρωί, Τρίτη 23 Ιούνη. 

Το «πακέτο» που κατέθεσε ο Αλέξης Τσίπρας αντιστοιχεί σε μέτρα ύψους 7,9 δισ. ευρώ μόνο για την περίοδο από τώρα μέχρι το τέλος του 2016. Στη συνέχεια τα πρωτογενή πλεονάσματα που προτείνει, από το ’17 δηλαδή και μετά, δεν διαφέρουν ουσιαστικά (μόνο κατά 0.5% περίπου) από αυτά που ήταν συμφωνημένα ανάμεσα στην Τρόικα και την κυβέρνηση ΝΔ-ΠΑΣΟΚ. 

Και οι δύο, Σταθάκης και Παππάς, υποστήριξαν ότι φτάσανε «στο ίδιο δημοσιονομικό αποτέλεσμα» με δικαιότερο τρόπο – δηλαδή δεν χτύπησαν τους μισθούς και τις συντάξεις αλλά μετέφεραν περισσότερο μέρος του κόστους στα πλούσια στρώματα (και έτσι κράτησαν, όπως υποστήριξαν, τις «κόκκινες γραμμές» που είχε εξαγγείλει ο ΣΥΡΙΖΑ). 

***

Η πραγματικότητα όμως είναι η ακόλουθη.

1. Η πρόταση του επιτελείου του Αλέξη Τσίπρα προνοεί επιπλέον μέτρα που αφαιρούν από την οικονομία 7,9 δισ. ευρώ για δοθούν στους δανειστές. Αυτό το ποσό, που αντιστοιχεί σε ένα τεράστιο 4,5 % του ΑΕΠ, προκαλεί τάσεις νέας βύθισης της οικονομίας σε ύφεση. Έτσι, η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ εγκαταλείπει την υπόσχεση που είχε δώσει να καταργήσει τα μνημόνια, να βγάλει την οικονομία από την ύφεση και να τη βάλει σε ανάπτυξη. 

2. Το επιτελείο της κυβέρνησης έκανε όντως μια προσπάθεια να επιβάλει περισσότερα «βάρη» στα πλουσιότερα στρώματα και τις επιχειρήσεις αντί για τους εργαζόμενους. Αυτό όμως δεν αλλάζει το βασικό χαρακτηριστικό της συμφωνίας: ότι δηλαδή, αφαιρώντας 7.9 δισ., μέσα σε 18 μήνες, ρίχνει την οικονομία σε ύφεση. Απ’ αυτά τα 7,9 δισ. €, τα εργατικά και λαϊκά στρώματα θα πληρώσουν τον κύριο όγκο, μέσα από την αύξηση του ΦΠΑ σε είδη μαζικής κατανάλωσης και τις αυξημένες εισφορές στα ασφαλιστικά ταμεία.

3. Ο Αλέξης Τσίπρας εγκατέλειψε την δέσμευση της «διαγραφής του μεγαλύτερου μέρους του χρέους». Οι φιλότιμες προσπάθειες της Ζωής Κωνσταντοπούλου και το εξαιρετικό πόρισμα της επιτροπής της Βουλής για το χρέος, φαίνεται πως δεν θα αποτελέσουν κάτι περισσότερο από ακαδημαϊκή και ιστορική συμβολή. 

4. Ο Αλέξης Τσίπρας εγκατέλειψε (από την αρχή της «διαπραγμάτευσης») τη θέση για σταμάτημα την ιδιωτικοποιήσεων, με μόνη εξαίρεση τη ΔΕΗ. Αυτό σημαίνει πως η οικονομία θα συνεχίσει να λειτουργεί κάτω από τον έλεγχο του μεγάλου κεφαλαίου –ελληνικού και ξένου– και κάτω από τους «νόμους» της αγοράς. Από τη στιγμή που εδραιωθεί η συμφωνία τα μεγάλα κεφάλαια θα επανέλθουν, πολύ σύντομα μετά, για να θέσουν εκ νέου τους όρους τους. Γιατί χωρίς επενδύσεις ανάπτυξη δεν μπορεί να υπάρξει. Και τους όρους για τις επενδύσεις θα τους θέσει αυτός που έχει τα κεφάλαια. 

5. Με βάση την συμφωνία που κυοφορείται, ο Αλέξης Τσίπρας αφήνει, τελικά και αμετάκλητα, τον έλεγχο του τραπεζικού συστήματος στα χέρια του Στουρνάρα και των όμοιών του. Το τραπεζικό σύστημα «διασώθηκε» από το κράτος με άπειρα δισ. που ξεπερνούν το συνολικό ΑΕΠ της χώρας(!!) όμως η διοίκηση του τραπεζικού συστήματος βρίσκεται στα χέρια των ίδιων ανθρώπων που τις διοικούσαν πριν αναλάβει ο ΣΥΡΙΖΑ! Οι άνθρωποι αυτοί δεν είναι υπόλογοι στην ελληνική κυβέρνηση (για να μην μιλήσουμε για την ελληνική κοινωνία...) αλλά στην Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα! Η συμπεριφορά του κυρίου Στουρνάρα μιλά από μόνη της! Ο ΣΥΡΙΖΑ αποδέχτηκε τη συνέχιση αυτού του σάπιου, σκανδαλώδους συστήματος…

***

Και το ερώτημα βέβαια είναι: είναι ποτέ δυνατό να περιμένει κανείς με βάση τις πιο πάνω προϋποθέσεις, ότι η οικονομία θα μπει πραγματικά σε ανάπτυξη κι ότι ο ΣΥΡΙΖΑ θα εφαρμόσει πραγματικά μια φιλολαϊκή πολιτική; 

Το  «Ξ» είχε γράψει από την επομένη της ΔΕΘ ότι το πρόγραμμα της Θεσ/νίκης ήταν ανεφάρμοστο, παρόλες τις καλές προθέσεις του Αλέξη Τσίπρα και της ηγετικής ομάδας του ΣΥΡΙΖΑ. Για ένα βασικό λόγο: γιατί στήριζε την ανάπτυξη της ελληνικής οικονομίας στα μεγάλα ιδιωτικά κεφάλαια κι όχι στο δημόσιο τομέα σαν μοχλό οικονομικής ανάπτυξης. 

Όπως εξηγούμε σχεδόν φορτικά όλους αυτούς τους μήνες, τα μεγάλα κεφάλαια, ελληνικά και ξένα και σε αγαστή συνεργασία με τους διάφορους «Θεσμούς» (ΕΕ, ΕΚΤ, ΔΝΤ, κλπ) δεν υπήρχε καμία περίπτωση να στηρίξουν και να επενδύσουν σε μια οικονομία, όταν η δικαιοδοσία αυτής της οικονομίας θα περνούσε σε μια κυβέρνηση που θα αποκαθιστούσε και θα διεύρυνε τα εργατικά και λαϊκά εισοδήματα και δικαιώματα (ιδιαίτερα όταν στη γειτονιά μας, σε χώρες όπως τη Βουλγαρία, ο μέσος μισθός είναι στα 300 € το μήνα και οι συντάξεις στα 125 €). 

Η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ αρνήθηκε, όλα τα προηγούμενα χρόνια, να κατανοήσει το πραγματικό βάθος της κρίσης του καπιταλιστικού συστήματος την οποία διανύουμε – όχι μόνο στην Ελλάδα αλλά παγκόσμια. Δεν κατανόησε ότι η κρίση του χρέους στην Ευρώπη και η κρίση του Ευρώ, αποτελεί αντανάκλαση της κρίσης του καπιταλιστικού συστήματος. Και δεν κατανόησε την ταξική φυσιογνωμία της Ευρωπαϊκής Ένωσης και της Ευρωζώνης (ο παλιός ΣΥΝ ποτέ, σε όλη την ιστορία του, δεν το κατανόησε αυτό, ξεκινώντας από την υπερψήφιση του Μάαστριχτ το 1992) έχοντας αυταπάτες ότι με τις «φωτισμένες» προτάσεις του ΣΥΡΙΖΑ και του Βαρουφάκη θα βοηθούσανε να μπει η Ευρώπη στο σωστό δρόμο. 

Σαν αποτέλεσμα, η παλιά θέση του ΣΥΡΙΖΑ, «καμιά θυσία για το ευρώ» έγινε «κι άλλες θυσίες για το ευρώ». Η ελληνική κοινωνία, οι εργαζόμενοι, οι άνεργοι, οι φτωχοί καλούνται, ξανά, κι αυτή τη φορά από την κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ, να πληρώσουν το κόστος της καπιταλιστικής κρίσης και της παραμονής στο ευρώ! 

Η λύση του γόρδιου δεσμού ήταν, παραμένει και θα είναι μόνο μία: ρήξη με το καπιταλιστικό σύστημα και με την ΕΕ των αφεντικών και των πολυεθνικών, μετατροπή του δημόσιου τομέα σε μοχλό για την ανάπτυξη με εθνικοποιήσεις και σχεδιασμό της οικονομίας, πάλη μαζί με τους εργαζόμενους της υπόλοιπης Ευρώπης για μια ενωμένη σοσιαλιστική Ευρώπη. 

Αυτό έχει σαν προϋπόθεση μια μαζική Αριστερά έτοιμη να συγκρουστεί με το σύστημα, μια Αριστερά πιστή και συνεπή με τις ιδέες του επαναστατικού σοσιαλισμού. Το χτίσιμο αυτής της Αριστεράς παραμένει το πιο σημαντικό καθήκον των μαρξιστών στην εποχή που βρισκόμαστε.

Είναι (ή πρέπει να είναι) ξεκάθαρο πλέον σε όλους ότι η σημερινή ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ δεν πρόκειται να ανταποκριθεί σ’ αυτό το καθήκον. Στο εσωτερικό του ΣΥΡΙΖΑ η «μπάλα» βρίσκεται στην αριστερή του πτέρυγα. Θα κάνει το μεγάλο βήμα της καταψήφισης των προτάσεων του Αλέξη Τσίπρα όταν (ή αν) αυτές έρθουν στη βουλή; Θα πάρει το ρίσκο του να βρεθεί εκτός ΣΥΡΙΖΑ κάτω από την επίθεση που θα δεχτεί; Θα επιδιώξει κοινό βηματισμό με τις εκτός ΣΥΡΙΖΑ δυνάμεις της Αριστεράς που παραμένουν προσηλωμένες στις ιδέες του επαναστατικού σοσιαλισμού και την ίδια στιγμή είναι «γειωμένες στην πραγματικότητα» και ενωτικές, με στόχο μια μαζική επαναστατική Αριστερά;