του
Αμέσως μετά τις εκλογές της 6ης Μάη, σχολιάζοντας την ανακοίνωση της ΚΕ του ΚΚΕ για τα τότε αποτελέσματα, θέσαμε ένα ρητορικό ερώτημα: «Ένα τέτοιο ΚΚΕ θέλουμε; Κι αν εμείς το θέλουμε, το θέλει ο λαός; Και το σημαντικότερο: το έχει ανάγκη;». Στις 17 Ιούνη η ζωή απάντησε εν...μέρει σ’ αυτό το ερώτημα.
Μέσα σε 40 μέρες, οι 536.072 ψήφοι (8,48%) του ΚΚΕ έγιναν 277.179 (4,50%). Δηλαδή η επιρροή του κόμματος μειώθηκε κατά 50%. Θα περίμενε κανείς στη νέα ανακοίνωση της η ΚΕ του κόμματος να είναι περισσότερο προσεκτική στις διατυπώσεις της. Φευ!
Το σημαντικότερο σημείο της οκτασέλιδης ανακοίνωσης είναι η τελευταία φράση της που μιλά για «πολυμέτωπη και πολυεπίπεδη επίθεση που θα ενταθεί σε βάρος του κόμματος με πρόσχημα το εκλογικό αποτέλεσμα». Σε απλά ελληνικά, η «αθώα» αυτή φράση κλείνει απότομα την όποια σοβαρή συζήτηση θα μπορούσε να γίνει για το αποτέλεσμα καθώς οποιαδήποτε άλλη άποψη από εκείνη της ΚΕ αυτόματα θεωρείται άλλο ένα επίπεδο της… πολυεπίπεδης επίθεσης. Ας παραβλέψουμε όμως αυτή την απειλή κι ας επιχειρήσουμε μερικές παρατηρήσεις πάνω στην ανακοίνωση.
Ένα από τα «αρνητικά στοιχεία» που εντοπίζει η ΚΕ είναι «οι μεγάλες απώλειες του ΚΚΕ, σε αναντιστοιχία με την απήχηση των θέσεων και της δράσης του, μπροστά στις αρνητικές εξελίξεις που προβλέπονται». Οι συντάκτες της ανακοίνωσης δεν μπαίνουν στον κόπο να εξηγήσουν την αντίφαση: αφού οι θέσεις του ΚΚΕ έχουν τόση απήχηση πώς εξηγούνται οι μεγάλες απώλειες; Κι αντίστροφα, αν οι απώλειες είναι τόσο μεγάλες, τότε η απήχηση των θέσεων του ΚΚΕ στην κοινωνία είναι αυτή που αποτυπώνει το αποτέλεσμα της κάλπης. Ή θα χιονίζει ή θα έχει καύσωνα. Καύσωνας με χιόνι δεν πάνε παρέα, τουλάχιστον στη Φυσική. Για τη Μεταφυσική δεν έχουμε γνώση.
Φυσικά για τις απώλειες υπάρχει εξήγηση: οι απώλειες προκληθήκαν εξ αιτίας της «συστηματικής και ύπουλης επίθεσης των ιδεολογικοπολιτικών μηχανισμών του συστήματος ως και με την συστηματική χρησιμοποίηση του διαδικτύου. Βασικός στόχος ήταν η αποδυνάμωση του Κόμματος ώστε να αποτραπεί η άνοδος του εργατικού κινήματος σε συνθήκες που χειροτερεύει η θέση του λαού». Αυτό συνιστά μια εντυπωσιακή αλλαγή πλεύσης. Ως τώρα, το ΚΚΕ εκτιμούσε πως είναι καλά και χρήσιμα τα έντυπα και ηλεκτρονικά μέσα αλλά σε καμιά περίπτωση δε μπορούν να υποκαταστήσουν τη ζωντανή επαφή των κομμουνιστών με το λαό. Τώρα, η ΚΕ παραδέχεται πως η ύπουλη επίθεση μέσω του διαδικτύου νίκησε το μεγάλο όπλο των κομμουνιστών. Εκτός αν αυτό το όπλο (η ζωντανή επαφή με τους εργαζόμενους) δεν βγήκε από το θηκάρι του καθώς το κόμμα έριξε το βάρος σε άλλες μορφές πάλης στις οποίες δεν είναι και τόσο εξοικειωμένο (αν υπολογίσει κανείς τις ατέλειωτες ώρες παρακολούθησης «φιλικών» και «εχθρικών» ιστοσελίδων και τις ανακοινώσεις που εκδόθηκαν ή τις περιπέτειες στο tweeter).
Σύμφωνα με την ΚΕ, το δυσμενές αποτέλεσμα δείχνει πως «οι αγώνες που αναπτύχθηκαν δεν μπόρεσαν να δώσουν μεγαλύτερο βάθος και σταθερότητα στον ριζοσπαστισμό καθώς δεν απέκτησαν την μαζικότητα και κυρίως την οργάνωση και τον πολιτικό προσανατολισμό που απαιτούν οι συνθήκες». Οι αγώνες δεν είναι πρόσωπα αλλά αποτέλεσμα της δράσης προσώπων και ομάδων. Άρα αυτοί που οργάνωσαν, καθοδήγησαν και πραγματοποίησαν τους αγώνες απέτυχαν να δώσουν βάθος και σταθερότητα στον ριζοσπαστισμό. Ποιοι είναι αυτοί; Αναζητούνται με τον λύχνο του Διογένη.
Διαβάζουμε πως «η επίθεση στο Κόμμα είχε στόχο την στρατηγική του, την άρνηση συμμετοχής σε κυβέρνηση αστικής διαχείρισης της κρίσης». Μα και άλλοι σχηματισμοί είχαν ευθαρσώς προεξοφλήσει πως δεν θα πάρουν μέρος σε κυβερνήσεις είτε αστικής είτε… εργατικής διαχείρισης της κρίσης. Και δεν υπέστησαν τα απώλειες που υπέστη το ΚΚΕ. Να υποθέσουμε πως αυτούς ο… Κύκλωπας τους κρατά για επιδόρπιο καθώς χωνεύει τις ψήφους και τα ποσοστά του ΚΚΕ;
Στην ανακοίνωση της η ΚΕ αυτοδικαιώνει την προεκλογική τακτική της που στρέφοταν σχεδόν αποκλειστικά ενάντια στον ΣΥΡΙΖΑ εντείνοντας ακόμα περισσότερο τη σύγχυση που ο ίδιος ο ΣΥΡΙΖΑ επεδίωκε: Να δείξει πως ΚΚΕ και ΣΥΡΙΖΑ είναι δυο «όμοροι» «αριστεροί» χώροι με όχι και τόσο μεγάλες διαφορές. Η ιδιαίτερη αντιμετώπιση που το ΚΚΕ παρέσχε σε ένα αστικό συστημικό κόμμα ήταν εκείνη που τελικά έκανε απλούς αριστερούς ή απλούς προοδευτικούς ψηφοφόρους να προτιμήσουν τον λιγότερο επαναστατικό αλλά αρκούντως «αριστερό» ΣΥΡΙΖΑ όπως ακριβώς πήγαν το 1981 στο ΠΑΣΟΚ ελπίζοντας την «αλλαγή». Κι αυτό το αριστερό άλλοθι δεν το έδωσε το σύστημα αλλά το ίδιο το ΚΚΕ ζυγίζοντας με το καντάρι την αριστεροσύνη του Τσίπρα και του Δραγασάκη. Με άλλα λόγια, το ΚΚΕ δεν κοίταξε πώς να κερδίσει ψηφοφόρους με την πολιτική και τις θέσεις αλλά πώς θα τις εμποδίσει να πάνε στον ΣΥΡΙΖΑ. Κι επειδή συνήθως παθαίνεις αυτό που φοβάσαι, οι εκλογείς πραγματοποίησαν τους χειρότερους φόβους του. Μετεκλογικά, η ΚΕ καμαρώνει που αποκάλυψε το ρόλο του ΣΥΡΙΖΑ ως ευνοούμενου του συστήματος και των κυρίαρχων κύκλων της ΕΕ. Μικρή "νίκη" αλλά "νίκη". ΄
Μπορεί το αποτέλεσμα να μην συμφωνεί, ωστόσο «η πολιτική γραμμή και οι προβλέψεις του ΚΚΕ που επιβεβαιώνονται με βάση και τις ίδιες εξελίξεις, θα είναι στήριγμα και σημαντική βοήθεια στον αγώνα του λαού». Γιατί το ΚΚΕ «ανέδειξε στον λαό τον χαρακτήρα της κρίσης και των προϋποθέσεων για διέξοδο υπέρ των εργαζομένων, τις προϋποθέσεις για να συμμετέχει το ΚΚΕ στην διακυβέρνηση, που συνδέονται με την αποδέσμευση, την μονομερή διαγραφή του χρέους, την κοινωνικοποίηση, δηλαδή την διακυβέρνηση της εργατικής λαϊκής εξουσίας». Και η πλειοψηφία το λαού το κατάλαβε και τη στήριξε (ως γνωστόν ο ελληνικός λαός είναι περίπου 277.179 άνθρωποι, οι υπόλοιποι είναι πράκτορες της ΕΕ και διαδικτυακοί προβοκάτορες).
Το "υπέροχο" είναι πως «το ΚΚΕ παρέμεινε όρθιο με λιγότερη εκλογική δύναμη σε σύγκριση με την ευρύτερη πολιτική του επιρροή». Ας μη σκεφτούμε τι θα συνέβαινε αν το ΚΚΕ έπεφτε. Ας αναρωτηθούμε καλόπιστα ποιος εκτός από μας βεβαιώνει πως η πολιτική επιρροή του κόμματος είναι μεγαλύτερη από την εκλογική του δύναμη. Καλά τα «θέλω» αλλά κάπου πρέπει και να στηρίζονται.
Αν αναρωτιέστε για τις ευθύνες της ηγεσίας, η απάντηση είναι κατηγορηματική: Δικαιώνεται η στρατηγική «για τους δύο δρόμους ανάπτυξης, για την αναγκαιότητα της κοινωνικοπολιτικής συμμαχίας και την πάλη για την εργατική λαϊκή εξουσία, η διεύρυνση και εμβάθυνση των δεσμών του με την εργατική τάξη, τα φτωχά λαϊκά στρώματα». Κι όπου υπάρχουν αδυναμίες αυτές οφείλονται στον «γενικότερο συσχετισμό δυνάμεων» (ο οποίος, εξ όσων θυμόμαστε, ποτέ δεν ήταν υπέρ του κινήματος).
Κι αν αναρωτιέστε τι έφταιξε που το ΚΚΕ δεν κατάφερε να πείσει την εργατική τάξη, ο ένοχος είναι εδώ: οι υποκειμενικοί παράγοντες «που μεσοπρόθεσμα επιδρούν στην πολιτική διείσδυση του Κόμματος ή σε υποκειμενικές αδυναμίες κατά την προεκλογική περίοδο ανεξάρτητα από την επίδραση ή τον βαθμό επίδρασης στο εκλογικό αποτέλεσμα». Φυσικά, η ΚΕ είναι σκληρή με τον εαυτό της και παραδέχεται πως «δεν πρέπει να μας εφησυχάζει ότι η πολιτική μας επιβεβαιώνεται ως προς τις εξελίξεις. Απαιτείται να εξετάσουμε το επίπεδο ικανότητας του Κόμματος με κριτήριο πώς ανταποκρινόμαστε σε όλες τις συνθήκες».
Θα περίμενε κανείς πως η ΚΕ του ΚΚΕ λίγες ώρες μετά από ένα οδυνηρό αποτέλεσμα για την εργατική τάξη της χώρας μας θα είχε τη στοιχειώδη παλληκαριά να παραδεχτεί πως δεν στάθηκε στο ύψος των καιρών. Θα ήταν σκληρό αλλά καθόλου μεμπτό. Στην πάλη έχεις επιτυχίες και αποτυχίες. Κρίνεις μόνος σου την ανεπάρκεια σου, ζητάς συγγνώμη από κείνους που μάτωσαν για τις αρχές τους υπό τις διαταγές σου και ανοίγεις το δρόμο των αλλαγών.
Όμως, η τραγωδία είναι πως η ΚΕ του ΚΚΕ εμφανίζεται σα να μη συνέβη τίποτα, κι αν συνέβη κάτι, αυτή είναι η μόνη άμοιρη ευθυνών. Φταίνε οι διεθνείς συσχετισμοί, ο ιμπεριαλισμός, η ΕΕ και οι ντόπιοι και ξένοι λακέδες της, φταίει ο Τσίπρας, ο Σαμαράς, η τηλεόραση, το διαδίκτυο, αυτός που ξέχασε αφύλακτη την Κερκόπορτα, ο Εφιάλτης που άφησε τους Πέρσες να περάσουν, ο Αδάμ που έφαγε το μήλο, …..
Και το τραγικότερο είναι πως ήδη στήνει ένα δίχτυ ασφαλείας γύρω της ώστε να πνίξει κάθε κριτική φωνή στη γέννηση της. Αυτό δείχνει συνειδητή προσπάθεια να παραμείνουν κάποιοι γατζωμένοι στις καρέκλες και την ασφάλεια των άνετων γραφείων στον Περισσό. Και να συνεχίσουν να οδηγούν το κίνημα στο τέλμα και την ανυποληψία.
Σήμερα, είναι πια ξεκάθαρο πως αυτή η ΚΕ έχει χρεοκοπήσει γιατί δε μπόρεσε να σταθεί στο ύψος των καιρών. Βρίσκεται σε δυσαρμονία με το κόμμα, την Ιστορία του, το παρελθόν, το παρόν και –κυρίως- το μέλλον του. Και πρέπει να το βοηθήσει να περπατήσει μπροστά χωρίς το βαρίδι που η ίδια του φόρεσε στα πόδια. Γιατί αν συνεχίσει στη μακαριότητα της να καθοδηγεί την… επανάσταση υπάρχει φόβος τα αρχικά ΚΚΕ να πάψουν να σημαίνουν «Κομμουνιστικό Κόμμα Ελλάδας» αλλά «Καλά Κοιμόμαστε Εδώ».
Κι αν οι κύριοι και οι κυρίες της ΚΕ δεν έχουν πρόβλημα με αυτό, έχουν τεράστιο πρόβλημα οι κομμουνιστές και οι κομμουνίστριες, οι εργάτες και οι εργάτριες. Που πρέπει να πάρουν την υπόθεση της ανασύνταξης του κόμματος στα ροζιασμένα χέρια τους.
Πρίαμος Ιλιάδης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου