Μέσα στο «γενικό χαμό» επέστρεψαν οι...αντικαπιταλιστές της ΑΝΤΑΡΣΥΑ (ΝΑΡ - ΣΕΚ - ΑΡΑΝ - ΑΡΑΣ κ.λπ.) αφού πραγματοποίησαν πανελλαδικό σώμα. Τι λένε οι αποφάσεις της ΑΝΤΑΡΣΥΑ; Κινούνται από το άμεσο μεταβατικό πρόγραμμα διαχείρισης του καπιταλισμού ως τον... κομμουνισμό!! Στην πραγματικότητα πρόκειται για ένα πολιτικό εκκρεμές ή για «Πυθιακούς χρησμούς», όπου η κάθε συνιστώσα τους ερμηνεύει όπως θέλει και μπορεί. Για παράδειγμα το ΝΑΡ υποστηρίζει ότι οι συνθήκες είναι υπερώριμες για τον κομμουνισμό. Το ΣΕΚ, ως μεταμφιεσμένη τροτσκιστική - μενσεβίκικη οργάνωση, απεχθάνεται τον κομμουνισμό και προτείνει «γενική απεργία διαρκείας» με τα υπάρχοντα συνδικάτα τα οποία, όμως, μισούν όλοι οι υπόλοιποι. Τι μέλλει γενέσθαι; Ρίχνουν τις διαφορές κάτω από το χαλί και πλασσάρουν τα παρακάτω στο πρόγραμμα της ΑΝΤΑΡΣΥΑ: Να πέσει τώρα η κυβέρνηση, να διαγραφεί το χρέος, να υπάρξει απαλλοτρίωση των τραπεζών με εργατικό έλεγχο, να γίνει αναδιανομή του παραγόμενου πλούτου, να προκύψουν αμεσοδημοκρατικές μορφές οργάνωσης (εδώ το ΣΕΚ προτείνει τα θολά «από τα κάτω» και άλλα παρόμοια, εύηχα, ηχηρά κι αστόχαστα). Ας δούμε το αριστερίστικο ρεφορμιστικό αμάλγαμα.
Πρόγραμμα πάλης;
Υποτίθεται ότι τα παραπάνω συγκροτούν ένα αντικαπιταλιστικό πρόγραμμα πάλης, ενώ η ΑΝΤΑΡΣΥΑ προτείνει ένα Μέτωπο (εδώ είναι το ζουμί) που θα συμπεριλάβει όλη την αριστερά. Μάλιστα υιοθέτησαν αλλού ανοιχτά αλλού δειλά το μικροαστικό - αυθόρμητο σύνθημα για τη «χούντα που δεν τελείωσε το '73»!! Ανιστόρητο γιατί η χούντα τελείωσε το '74, απολίτικο διότι υπονοεί ότι το αστικό σύστημα δεν θα χρησιμοποιήσει ποτέ στρατιωτική δικτατορία, είναι λογοκοπία των «πλατειών». Μόνο που οι πούροι αντικαπιταλιστές «μας» αποφεύγουν τα παρακάτω ουσιαστικά ζητήματα. Παρακάμπτουν ολόκληρα βουνά για να ψαρέψουν στα θολά νερά και στη γενικευμένη κρίση.
Πρώτον, αποφεύγουν να ορίσουν το «σημείο τομής». Δηλαδή αν τα αιτήματά τους αντιστοιχούν στο υπάρχον αστικό - καπιταλιστικό σύστημα ή στο σοσιαλισμό. Εδώ δεν πρόκειται για μια σχολαστικίστικη παραξενιά της κριτικής των μαρξιστών - λενινιστών και των κομμουνιστών που σέβονται τον εαυτό τους.
Πρόκειται για την αλφαβήτα της ταξκής πάλης. Διότι όταν προτείνεις το «κατεβατό» που φτάνει ως την «απαλλοτρίωση των τραπεζών και τον εργατικό έλεγχο» είτε εκτιμάς ότι είμαστε σε προεπαναστατική περίοδο είτε είσαι πολιτικά ανόητος. Ρίχνεις συνθήματα άκοπα, άσφαιρα και ανώδυνα που έχουν ως στόχο να ψηφοθηρίσουν ή να καλλιεργήσουν αυταπάτες. Ποιος πρόκειται να αναδιανείμει τον πλούτο; Ποιος θα απαλλοτριώσει τους απαλλοτριωτές; Και γιατί οι αντικαπιταλιστές μας, σ' ό,τι αφορά το διαλαλούμενο «εργατικό έλεγχο» δεν τον προτείνουν στα εργοστάσια; Απ' ό,τι γνωρίζουμε, και γνωρίζουμε εξαιρετικά καλά, στη μεγάλη απεργία που γίνεται στην Eλληνική Xαλυβουργία, προτείνουν: οργάνωση της απεργίας, αλληλεγγύη στους εργάτες, άνοιγμα λογαριασμών, τρόφιμα και ρούχα. Ό,τι δηλαδή θα έλεγε ένας ταξικός συνδικαλιστής που πατάει στα πόδια του και δεν ονειροβατεί.
Το δεύτερο στοιχείο αφορά τις «πτώσεις των κυβερνήσεων». Δεν υπάρχει συνεπής «αντικαπιταλιστής» ο οποίος να μην κλείνει σ' όλους τους τόνους την πτώση κάθε κυβέρνησης. Δηλαδή να επικεντρώνει στο διαχειριστή κυρίως και δευτερευόντως στην πολιτική διαχείριση. Σ' αυτό το μοτίβο προσχώρησε πρόσφατα και η ηγεσία του ΚΚΕ, η οποία θέτει το θέμα σε πληθυντικό αριθμό: «να πέσουν οι κυβερνήσεις», ενώ το ΝΑΡ/ΑΝΤΑΡΣYΑ για να διαφοροποιηθούν προσθέτουν το «να πέσουν από τα κάτω και αριστερά». Περίπου όπως στην Αργεντινή όπου το περίφημο «Αργεντινάζο» κατέληξε να καθαγιάσει τη σοσιαλδημοκρατία με αποτέλεσμα να έρθει η Κίρχνερ στην εξουσία. Στη χώρα μας έφυγε η κυβέρνηση Παπανδρέου. Έπεσε όπως λένε οι αντικαπιταλιστές. Ήρθε η κυβέρνηση Παπαδήμου η οποία εφαρμόζει την ίδια και χειρότερη πολιτική. Διότι αν η πτώση της κυβέρνησης δεν συνδυαστεί με την εναλλακτική πολιτική πρόταση τότε καταλήγει μετέωρο βήμα. Άλλωστε η πρότασή μας, ο στόχος πάλης του M-Λ KKE, «ανατροπή και ήττα κάθε αντιλαϊκής πολιτικής και όσων κυβερνήσεων την υλοποιούν» είναι το σύνολο, το όλον, ενώ οι αντικαπιταλιστές περιορίζονται στο επιμέρους, στο τμήμα, στο εφήμερο.
Το τρίτο θέμα αφορά στη δέσμη εξάρτηση - ΕΕ - ιμπεριαλισμός - Ελλάδα. Έχουμε γράψει αναλυτικότατα ότι ο ιμπεριαλισμός δεν είναι «παρεμπίπτον» ζήτημα, μία παρένθεση κι ένα πετραδάκι στο δρόμο μας.
Η εξάρτηση της χώρας μας καθόρισε όλες τις οικονομικές, κοινωνικές, πολιτικές και πολιτιστικές παραμέτρους από τη γέννηση του εθνοκράτους (1829) ως σήμερα. Κάθε πτυχή της ζωής στη χώρα μας γεννήθηκε και επηρεάστηκε από αυτό το γεγονός το οποίο για διάφορους λόγους οι αντικαπιταλιστές του ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΤΑΡΣΥΑ το υποτιμούν ή το εξαφανίζουν. Ας μας πουν επιτέλους πότε ο ξένος παράγοντας, η αποικιοκρατία και ο ιμπεριαλισμός δεν έβαλαν τη σφραγίδα τους στις εξελίξεις; Πότε η χώρα μας απόκτησε «εθνική αστική τάξη» και πότε στα 200 τελευταία χρόνια «κόντραρε» στα ίσα τον ξένο παράγοντα;
Ένα άλλο σημαντικό θέμα αφορά το «Μέτωπο». Τελευταία, λόγω των συνθηκών, ξεφυτρώνουν τα μέτωπα σαν τα μανιτάρια. Ελάχιστοι αναφέρονται σε προγράμματα δράσης. Αρκετοί έχουν στο νου τους «παναριστερές διεξόδους». Σε κάθε περίπτωση ρωτάμε: Ποιος είναι ο συνεκτικός κρίκος του μετώπου, ποιο είναι το κομμουνιστικό κόμμα του, ποια είναι η ηγεμονική του δύναμη, ποιες οι κοινωνικές του συνιστώσες και άλλα πολλά. Διότι η αναφορά στο ΕΑΜ παραγνωρίζει σκόπιμα ότι υπήρχε το ΚΚΕ ως γεννήτορας και ραχοκοκαλιά του Μετώπου. Δεν πρέπει, ωστόσο, να βρούμε κοινό αγωνιστικό συντονισμό; Το αντίθετο! Εμείς θα συμβάλλουμε με τις δυνάμεις μας σε ένα πλατύ λαϊκό μέτωπο αντίστασης και πάλης. Αλλά θα κρατάμε τη σημαία του αγώνα γράφοντας το σύνολο των στόχων πάλης που θεωρούμε αναγκαία.
Η περίπτωση ενός καθηγητή - Ιμπεριαλισμός και ελπίδα
Eισφορά στα παραπάνω έχει και η διανόηση. Aς πάρουμε ένα χτυπητό παράδειγμα: O Γ. Μηλιός είναι πανεπιστημιακός καθηγητής, παλαιό ηγετικό στέλεχος της ΕΚOΝ Ρήγας Φεραίος - Β' Πανελλαδική, μέλος του ΣΥΡΙΖΑ και υπεύθυνος του Oικονομικού τμήματος. Από τη νεότητά του είχε ένα ανομολόγητο αλλά συγγραφικά εκδηλούμενο στόχο. Να συντρίψει τον Λένιν και το Λενινισμό!! Αυτό βέβαια δεν επιτεύχθηκε, αλλά ο Γ. Μηλιός επανέρχεται στο προσκήνιο με το νέο πόνημά του το οποίο διαβάζεται στους κύκλους του ΣΥΡΙΖΑ αλλά και της ΑΝΤΑΡΣΥΑ και το οποίο αναφέρεται στον ιμπεριαλισμό και την Ελλάδα. O Γ.Μ. αυτή τη φορά είναι αμείλικτος. Στο έργο του «Ιμπεριαλισμός, χρηματοπιστωτικές αγορές, κρίση» προσπαθεί ν' αποδείξει την αντιφατικότητα του Λένιν στο «Ιμπεριαλισμός, ανώτατο στάδιο του καπιταλισμού».
Για τον κ. καθηγητή όμως το ενδιαφέρον επικεντρώνεται στο ότι κάθε «καπιταλιστικός σχηματισμός είναι εν δυνάμει ιμπεριαλιστικός»!! Πως, δηλαδή, ο ιμπεριαλισμός γεννήθηκε από τον 15ο, 16ο αιώνα όταν τα πλοία Oλλανδών, Πορτογάλλων, Ισπανών ξεκινούσαν τις ανακαλύψεις. Το φαινόμενο της αποικιοκρατίας επέτεινε τον ιμπεριαλισμό της Πορτογαλίας. Λίγο ακόμα και με τη φόρα που πήρε ο M.Γ. θα τοποθετούσε τον ιμπεριαλισμό της Ελλάδας στις... αρχαίες αποικίες. Ίσως το δούμε αργότερα. Δεν υπάρχει λοιπόν ιμπεριαλιστικό στάδιο στην ανάπτυξη του καπιταλισμού. Τζάμπα οι αντιιμπεριαλιστικοί αγώνες της Aριστεράς. Διότι οι αστοί εξαφάνισαν την ταξική πάλη και ο ΓΜ τον... ιμπεριαλισμό. Oπότε και οι αποικίες από τον 16ο - 19ο αιώνα δεν είναι παρά ιμπεριαλιστικά φαινόμενα πρώιμου χαρακτήρα.
Τα γράφουμε όλα αυτά διότι υπάρχει, νομίζουμε, ένα υπόγειο υπαρκτό ρεύμα ανάμεσα στο ΣΥΡΙΖΑ και την ΑΝΤΑΡΣΥΑ, το οποίο συναρθρώνεται και σε θεωρητικές αναζητήσεις και ιδεολογικο-πολιτικές μήτρες• πάρτε για παράδειγμα το ζήτημα «της αναδιανομής του πλούτου» ως απότοκο της συζήτησης για το χρέος. Ένθερμοι υποστηρικτές της «αναδιανομής» μέσα στον καπιταλισμό είναι οι Eυρωπαίοι ρεφορμιστές και οι τροτσκιστές του μεταβατικού προγράμματος. Σύμφωνα μ' αυτούς ο καπιταλισμός θα κόβει κονδύλια από την πολεμική βιομηχανία και θα τα δίνει σε υγεία - πρόνοια - παιδεία. Είναι γενικά αρνητικό αυτό; Όχι βέβαια, καθόλου. Αλλά όταν δεν βρέχει, δεν χορεύεις το «χορό της φωτιάς» κάνοντας μαγικά, δεν καλλιεργείς φρούδες ελπίδες και φαντασιώσεις. Κάνεις αυλάκια να φέρεις νερό. Η αναδιανομή των ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΤΑΡΣΥΑ αποτελεί μία παλιά εκδοχή της Ρ. Λούξεμπουργκ για την κρίση. Σύμφωνα με την Ρ. Λούξεμπουργκ είναι αδύνατη η πραγματοποίηση του προϊόντος και οι συσσωρεύσεις σε μια καπιταλιστική κοινωνία. Λόγω του χαμηλού καταναλωτικού επιπέδου των μαζών θα έπρεπε να υπάρχει διαρκής υπερπαραγωγή (θεωρία υποκατανάλωσης). O Λένιν απάντησε στους Σισμόντι - Ρ. Λούξεμπουργκ ότι βλέπουν τις καπιταλιστικές κρίσεις με εξωτερικό μάτι. Ακριβώς με τη θεωρία της υποκατανάλωσης - αναδιανομής κινούνται οι άνθρωποι των ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΤΑΡΣΥΑ.
Αυτοί θεωρούν ότι η αναδιανομή του πλούτου «δώστε λεφτά για...» μέσα στο αστικοκαπιταλιστικό σύστημα μπορεί να δώσει θετική διέξοδο. Δεν βλέπουν ότι η κρίση είναι συστημική και βαθιά. Γι' αυτό το λόγο ο κ. καθηγητής αλλά και οι δύο σχηματισμοί (ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΤΑΡΣΥΑ) αποκρύβουν το ρόλο της EΕ, η αποδέσμευση της Ελλάδας από την ΕΕ είναι «σαν το κρεμμύδι», κρύβεται πίσω από πολλά «αντικαπιταλιστικά» ηχηρά συνθήματα, ο αντιιμπεριαλιστικός αγώνας δεν υπάρχει, η Ελλάδα είναι σύμφωνα και με τον ΓΜ ανέκαθεν ιμπεριαλιστική χώρα, οι νόμοι της ανισομετρίας και των αντιθέσεων σβήστηκαν. O ιμπεριαλισμός και η εξάρτηση αντικαταστάθηκαν κατά περίπτωση από την παγκοσμιοποίηση, την ολοκληρωτική Ευρώπη, την ισχυρή Ελλάδα, ακόμα και το «σκληρό αντικαπιταλισμό» που άμα τον ξύσεις θα βρεις αιτηματολόγιο για το αστικό σύστημα. Oι μεταρρυθμίσεις εμπήδησαν από τον ΣΥΡΙΖΑ και σ' άλλους οργανισμούς. O ρεφορμισμός κυκλοφορεί ελεύθερος!!
Η πάλη των δύο γραμμών στο κίνημα
Το κόμμα μας, το Μ-Λ ΚΚΕ, έγκαιρα από τον Απρίλη του 2010 σε στιγμές νωπής ευφορίας για την κυβέρνηση Παπανδρέου προειδοποίησε και κατάγραψε, εκτός των άλλων, ότι στη θέση του τωρινού Μνημονίου, που έχει υποτίθεται ημερομηνία λήξης, προωθούν τη διαρκή υπαγωγή της ελληνικής οικονομίας κάτω από την ξένη «οικονομική διακυβέρνηση» και κηδεμονία. Δηλαδή Μνημόνιο διαρκείας, με απανωτά μέτρα πάνω στα μέτρα, δίχως τελειωμό... Τα μέτρα που ήδη έχουν επιβάλει, εντάσσονται στην πράξη στη διαχείριση μιας «ελεγχόμενης χρεοκοπίας» της Ελλάδας, ενώ οι αντιθέσεις που τώρα εκδηλώνονται αφορούν στους όρους και τις μορφές αυτής της διαχείρισης μετά την εκπνοή του Μνημονίου, που ήδη οι λογαριασμοί του δεν βγαίνουν και η εφαρμογή του αρχίζει να παραπατάει ενώ η πολιτική της χρεοκοπίας κατεδαφίζει τη χώρα και οδηγεί την κοινωνία και όλο το λαό στα Τάρταρα, με επιταχυνόμενους ρυθμούς... (απόφαση της ΚΕ του Μ-Λ ΚΚΕ - Απρίλης 2010).
Η πολιτική δεν είναι «μαντική τέχνη». Όμως έχει ως συστατικό της την πρόβλεψη. Εμείς ως κόμμα στηριζόμαστε στις δικές μας δυνάμεις, δεν αντιγράφουμε τα «σκονάκια» των ΜΜΕ ούτε αναπαράγουμε και αναμασούμε τις τροφές του συστήματος. Σε αντίθεση με τον πολυκέφαλο ρεφορμισμό γράφαμε:
«...Αναπαράγονται και ξαναμπαίνουν στην ημερήσια διάταξη διάφορα σενάρια για τις παραπέρα εξελίξεις που αναδεικνύουν τα εντεινόμενα αδιέξοδα, και τις «λύσεις» που αναζητούνται από την ολιγαρχία και τα φερέφωνά της. Από έναν τυπικό κυβερνητικό ανασχηματισμό ή και ανασχηματισμό πιο «ρηξικέλευθο» (με την προσθήκη και τη συμμετοχή μιας ποικιλίας εφεδρειών του συστήματος) ως τα δίβουλα σενάρια εκλογών, αλλά και τις παρεπόμενες ανάλογα με την εκλογική έκβαση «λύσεις» που θα απαιτηθούν μπροστά σε αναπαραγόμενα αδιέξοδα. Όποια πάντως κι αν είναι τα παραπέρα κυβερνητικά βήματα, είτε από επιλογή είτε μη μπορώντας να κάνουν διαφορετικά, αυτό για το οποίο δεν υπάρχει αμφιβολία είναι πως η κρατική τρομοκρατία και η καταπάτηση των δημοκρατικών δικαιωμάτων του λαού που ήδη γνωρίζει πλατιά έξαρση και απλώνεται ασύστολα, θα ενταθεί μπροστά στην προοπτική όξυνσης και επιδείνωσης της κρίσης...» (απόφαση ο.π.)
Και ταυτόχρονα υπογραμμίζουμε την πολιτική θέση του «ενιαίου παρατεταμένου αγώνα» κόντρα στις εφήμερες πρακτικές, στο φθηνό εντυπωσιασμό και στη λογοκοπία.
«...Τα χειρότερα για την εργατική τάξη και όλο τον εργαζόμενο λαό, βρίσκονται μπροστά του. Η κλιμάκωση της μαζικής αντίστασης και της ενεργητικής οργάνωσης των λαϊκών δυνάμεων είναι επιτακτική, όπως και ο σταθερός προσανατολισμός μας στον αγώνα για την ανασύνταξη των αγωνιστικών δυνάμεων, για την ανασυγκρότηση του λαϊκού δημοκρατικού, αριστερού και κομμουνιστικού κινήματος, μέσα από τη δραστήρια παρέμβαση και τη σωστή σύνδεση των αγώνων για τα άμεσα προβλήματα των εργαζομένων μαζών με τους μακρόπνοους στόχους του κινήματος...» (απόφαση ο.π.)
Σ' αυτό το δρόμο με κεντρικό σύνθημα την «ήττα της πολιτικής της φτώχειας, της εξαθλίωσης του λαού και της εξάρτησης της χώρας καλούμε σε παλλαϊκό αγώνα. Και από αυτή την άποψη τα ενδιάμεσα συνθήματα των αντικαπιταλιστών «μας» τ' ακούμε αλλά δεν τα υιοθετούμε. Δεν υπάρχει εύκολος δρόμος.
Yπάρχει ο τραχύς δρόμος του ενιαίου παρατεταμένου αγώνα. Aυτόν θα βαδίσουμε
ΠΗΓΗ: ΚΟΚΚΙΝΟΣ ΤΥΠΟΣ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου