«Η σημαντική αυτή επιτυχία, σε συνθήκες κυριαρχίας της νέας τάξης πραγματων, αποτελεί επιβράβευση των πολύχρονων αγώνων των Κομμουνιστών της Κύπρου».
«Ριζοσπάστης» (24 και 26/2/2008)
«Η σημερινή σου ιστορική νίκη είναι και ένα μήνυμα αισιοδοξίας για τις δυνάμεις της αριστεράς σε ολόκληρη την Ευρώπη. Σε μια μικρή χώρα της ΕΕ, η αριστερα αλλάζει τους συσχετισμούς και αποδεικνύει ότι τίποτα δεν είναι αδύνατον. Σου ευχόμαστε από καρδιάς [...] να αποδείξεις ότι μια εναλλακτική διακυβέρνηση δεν είναι μόνο αναγκαία, αλλά και εφικτή στις δύσκολες μέρες που διανύουμε».
Αλέξης Τσίπρας (Φλεβάρης 2008)
Πολλοί αγωνιστές της Αριστεράς, αλλά και κόσμος μέχρι χθες εγκλωβισμένος στα δύο μεγάλα κόμματα, ρωτούν επίμονα : «Έχει η Αριστερά πρόγραμμα εξουσίας; Μπορείτε να κυβερνήσετε;» . Πριν βιαστεί η Αριστερά να απαντήσει «Ναι», χρειάζεται να σκεφτεί. Πέτυχε η «αριστερή διακυβέρνηση» στην Κύπρο; Άξιζαν οι πανηγυρισμοί για τον «κομουνιστή πρόεδρο»;
Το ερώτημα δεν αφορά μόνο τον ΣΥΝ (που μιλάει καθαρά για προοδευτική διακυβέρνηση), αφορά και το ΚΚΕ. Την ίδια στιγμή που αποκλείει με ευκολία το κάλεσμα για συμπαράταξη της Αριστεράς και ενότητας στη βάση (χώροι δουλειάς, πανεπιστήμια), διατηρεί άριστες σχέσεις με το ΑΚΕΛ, το οποίο συμμετείχε στη 13η συνάντηση των ΚΚ (9/12). Όπως διαβάζουμε στο «Ριζοσπάστη» (10/2008): «Οι συζητήσεις ανάμεσα στα δύο κόμματα γίνονται ως να συζητούμε σε μια κομματική οργάνωση, είτε του ΑΚΕΛ, είτε του ΚΚΕ».
Από τη νίκη στην ήττα
Το 2008 το ΑΚΕΛ κέρδισε τις προεδρικές εκλογές με το σύνθημα «Δίκαιη λύση, δίκαιη κοινωνία». Για να εκλεγεί, συμμάχησε με το ΔΗΚΟ (του «τουρκοφάγου» Τάσου Παπαδόπουλου) και τη σοσιαλπατριωτική ΕΔΕΚ. Ο Χριστόφιας κατασκεύασε τον όρο «μεικτή οικονομία» (ιδιωτική, κρατική,συνεργατική) και παρουσίασε ένα «προοδευτικό» πρόγραμμα που υποσχόταν δικαιοσύνη και ευημερία για πλούσιους και φτωχούς, εργασιακή ασφάλεια και μαζί ανάπτυξη της επιχειρηματικότητας. Τέσσερα χρόνια μετά μπορούμε να πούμε με σιγουριά ότι αυτή η πολιτική απέτυχε. Το ΑΚΕΛ στην πορεία της διακυβέρνησής του εγκαταλείφθηκε από την ΕΔΕΚ και το ΔΗΚΟ. Τα πρόσφατα σκληρά μέτρα που εφαρμόστηκαν με δικαιολογία την κρίση και το ΔΝΤ, «που έρχονται στη χώρα μας», ήταν μέτρα που εφαρμόστηκαν αποκλειστικά από υπουργούς του ΑΚΕΛ, όπως π.χ. την υπουργό Τουρισμού και Εμπορίου, Πραξούλα Αντωνιάδου, πρώην στέλεχος της Κεντρικής Τράπεζας Κύπρου, της ΕΚΤ και του ΔΝΤ.
Προϋπολογισμός
Ο προϋπολογισμός του 2012 (υπερψηφίστηκε από ΑΚΕΛ, ΔΗΚΟ ΕΔΕΚ) αποτελεί μια άνευ προηγουμένου επίθεση στα λαϊκά εισοδήματα. Συγκεριμένα προβλέπει κατάργηση θέσεων στο δημόσιο, πάγωμα μισθών των δημοσίων υπαλλήλων, αύξηση του ΦΠΑ από 15 σε 17%, μείωση κοινωνικών δαπανών κατά 10%. Σε αυτά προστίθενται τα μέτρα των προηγούμενων χρόνων, όπως τα περιγράφει πολύ καλά ο γραμματέας του ΑΚΕΛ Άντρος Κυπριανού στην ομιλία του στις 13/12: «Τολμήσαμε και μειώσαμε τις κοινωνικές δαπάνες, καταργήσαμε το εξάμηνο ανεργιακό επίδομα των συνταξιούχων δημοσίων υπαλλήλων, προχωρήσαμε στη μείωση του αριθμού των δημοσίων υπαλλήλων και δεσμευτήκαμε για τη μείωσή τους κατά 5.000 τα επόμενα χρόνια... προωθείται η κατάργηση ημικρατικών οργανισμών, υπερβήκαμε, τολμώ να πω, παραδοσιακές μας θέσεις προκειμένου να αποφύγουμε τα χειρότερα».
Στο μεταξύ το υπουργείο Υγείας μελετά αλλαγές «μνημονιακού» χαρακτήρα, αφού «υπάρχει ζήτημα επιβίωσης των ιδιωτικών νοσηλευτηρίων, διότι η οικονομική κρίση στρέφει τους πολίτες στα δημόσια νοσηλευτήρια». Τόσο ξεκάθαρα ούτε ο Λοβέρδος δεν θα έθετε το ζήτημα.
Και ενώ ευτυχώς οι εργαζόμενοι αντιστέκονται (βλ. ιστορική απεργία δημοσίων υπαλλήλων), δυστυχώς η ΠΕΟ (συνδικάτο Αριστεράς) κλαψουρίζει, γιατί, ενώ «λαμβάνοντας υπόψιν τη δύσκολη οικονομική κατάσταση, ακολούθησε μια υπεύθυνα συγκρατημένη πολιτική» και «ανέλαβε την ιστορική της ευθύνη, κάνοντας σοβαρές παραχωρήσεις και υπερβάσεις», κάποιοι δεν την λαμβάνουν υπόψη, με αποτέλεσμα «να ενθαρρύνονται κοινωνικές αναστατώσεις και συγκρούσεις». Και πάλι απευθύνουμε το ερώτημα στο ΚΚΕ. Η ΠΕΟ δεν είναι το ίδιο ξεπουλημένη με τη ΓΣΕΕ;
Εθνικισμός
«Αν κάνουμε θυσίες, κάποια στιγμή όλοι οι Κύπριοι θα τρώμε με χρυσά κουτάλια. Σιγά μη μοιραστούμε τα κοιτάσματα με τους Τούρκους», φωνάζουν όλοι. Η παλιά ιστορία για κυριαρχία του δυνατού ελληνοκυπριακού καπιταλισμού πάνω στον αδύναμο τουρκοκυπριακό καλά κρατεί. Θυμίζουμε ότι το 2008 μια μερίδα της «πατριωτικής» ελληνικής Αριστεράς τα είχε βάψει μαύρα, γιατί εκλέχτηκε ο υποστηριχτής του σχεδίου Ανάν και «μετριοπαθής» Χριστόφιας. Όπως αποδεικνύεται, η εθνική και αταξική ματιά στα πράγματα όχι μόνο είναι επικίνδυνη, αλλά οδηγεί και σε λάθος εκτιμήσεις, αφού, μόλις βρέθηκε το «χρυσάφι», ο Χριστόφιας έγινε εύκολα «ανυποχώρητος».
Το σχέδιο για ειρηνική λύση τελικά απέτυχε όχι γιατί οι Τουρκοκύπριοι ήθελαν πολλά, αλλά γιατί το ΑΚΕΛ, εκπροσωπώντας τον ελληνοκυπριακό καπιταλισμό, προτίμησε τις μπίζνες με το Ισραήλ. Τα ενεργειακά κοιτάσματα, που πιθανότατα υπάρχουν στην περιοχή, χρησιμοποιήθηκαν ως μέσο εκβιασμού των Τουρκοκυπρίων, σπρώχνοντας την τουρκοκυπριακή πλευρά στην αγκαλιά της Τουρκίας και στην ενίσχυση των εθνικιστών.
Τα λόγια για την αδελφοσύνη των λαών ξεχάστηκαν γρήγορα, αφού η Κύπρος συνομιλεί και καλύπτει απόλυτα το Ισραήλ, συναινώντας στην καταλήστευση του θαλάσσιου πλούτου του Λιβάνου και της Γάζας. Τον Ιούνιο του 2010 μάλιστα, η αριστερή κυβέρνηση δεν δίστασε να αρνηθεί στο στόλο της Ελευθερίας με προορισμό τη Γάζα να χρησιμοποιήσει τα κυπριακά λιμάνια.
Η έκρηξη της 11ης Ιουλίου στη ναυτική βάση του Μάρι ήταν το κερασάκι στην τούρτα. Το βύθισμα στο σκοτάδι και οι θάνατοι των φαντάρων ήταν η αφορμή για να εκφραστεί η οργή του κόσμου. Δυστυχώς αυτη η οργή πήρε δεξιά χαρακτηριστικά, αφού αριστερά του ΑΚΕΛ δεν υπάρχει μια δύναμη με ρίζες στην κοινωνία. Έτσι έχουν αυξηθεί ακόμα περισσότερο οι ρατσιστικές και φασιστικές επιθέσεις, ενώ η δεξιά και η ακροδεξιά κατηγορούν τον Χριστόφια για ενδοτισμό και προσπαθούν να αποτελειώσουν το ΑΚΕΛ ένα χρόνο πριν τις επόμενες προεδρικές εκλογές. Όπως έγραφε η «Εργατική Αριστερά» στις 25/7/11: «Αν το ΑΚΕΛ βρίσκεται στη γωνία, δεν είναι γιατί απέιλησε το εθνικό και αστικό κατεστημένο, αλλά ακριβώς επειδή δεν το απείλησε, δίνοντάς του την ευκαιρία να συσπειρωθεί».
Το πείραμα απέτυχε
Το ΑΚΕΛ χρησιμοποιεί το μαρξισμό μόνο για να εξηγήσει γιατί δεν μπορεί να υπάρξει αριστερή πολιτική : «Η κρίση είναι γέννημα του ίδιου του συστήματος. Κρίση υπερπαραγωγής και υπερσυσσώρευσης του κεφαλαίου» και αφού «οι συνθήκες είναι δύσκολες και πιεστικές» «υπερβήκαμε τις παραδοσιακές μας θέσεις» . Η υπέρβαση των παραδοσιακών θέσεων του ΑΚΕΛ, που με τόση ευκολία παραδέχεται, προκάλεσε την αύξηση της ανεργίας κατά 27,2% και την αύξηση της φοροδιαφυγής του κεφαλαίου κατά 30 εκατ. ευρώ. Αλήθεια ποιο είναι το επιτρεπτό όριο των υποχωρήσεων και των συμβιβασμών που δικαιούται να κάνει ένα αριστερό κόμμα, προκειμένου να πάρει την εξουσία και να παραμείνει σε αυτή;
Το ΑΚΕΛ έχασε μια μοναδική ευκαιρία να κυβερνήσει με το λαό για το λαό. Εν μερει γιατί δεν ήθελε, εν μέρει γιατί δεν μπορούσε. Παρόλο που το στήριξε η πλειοψηφία του προοδευτικού και εργατικού κόσμου, αυτό υπηρέτησε τα συμφέροντα των επιχειρηματιών, των τραπεζιτών και των εφοπλιστών και τελικά ικανοποίησε μόνο τους πλούσιους. Το πείραμα του ΑΚΕΛ απέδειξε ότι δεν αρκούν οι καλές προθέσεις, ούτε τα προοδευτικά προγράμματα. Το ΑΚΕΛ ξέχασε (ή δεν έμαθε ποτε) ότι η βασική αποστολή της Αριστεράς δεν είναι να πάρει την εξουσία, αλλά να αλλάξει τον κόσμο. Αν υπερασπιζόταν τα συμφέροντα των Ελληνοκυπρίων και Τουρκοκυπρίων εργατών, δεν είχε να φοβηθεί τίποτα.
Το επιχείρημα ότι «κάνουμε υποχωρήσεις για να μην τρομάξουμε συμμάχους και αντιπάλους» κατέρρευσε. Το ΑΚΕΛ υπέκυψε σε όλα τα αμαρτήματα. Συνεργάστηκε με τη δεξιά, πέρασε σκληρά μέτρα, υπέσκαψε την ειρήνη στην περιοχή, έκρυψε τις κόκκινες σημαίες, δεν ικανοποίησε κανέναν και έτσι τελικά ούτε αυτοί έζησαν καλά ούτε και εμείς καλύτερα...
ΠΗΓΗ: ΔΕΑ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου