Περιγράφοντας τα γεγονότα, ο Αφγανός πρόσφυγας αναφέρει:
«Πολλές φορές έγινα προσωπικά μάρτυρας επιθέσεων σε βάρος άλλων προσφύγων και μεταναστών αλλά αυτή τη φορά βρέθηκα ο ίδιος θύμα μιας τέτοιας επίθεσης και όχι μόνο. Την Παρασκευή 23/12/11 στις 8μ.μ. την ώρα που έβγαινα από τα γραφεία του συλλόγου μας (Υγείας 11), πρόσεξα μια ομάδα γύρω στα 15 άτομα, που ήταν μαζεμένοι στην διασταύρωση Μιχαήλ Βόδα και Πιπίνου, που φόραγαν κράνη και σκέφτηκα να αλλάξω διαδρομή για να τους αποφύγω.
Σε ελάχιστα λεπτά όμως μου έκλεισαν το δρόμο και χωρίς να μου απευθύνουν το λόγο, μου επιτεθήκαν, κραυγάζοντας και άρχιζαν να με χτυπούν. Ήταν οπλισμένοι με παλούκια, αλυσίδες και φορούσαν κράνη. Το πρώτο χτύπημα ήταν γροθιά στο δεξί μου μάτι, και έπεσα σχεδόν αμέσως κάτω, όπου συνέχισαν να με χτυπάνε αλύπητα με κλοτσιές και με τα παλούκια. Ενώ βρισκόμουν σ’ αυτήν την κατάσταση και είχα διπλωθεί από τους πόνους, δυο ή τρεις από αυτούς μου ψάξανε τις τσέπες και πήρανε το κινητό μου τηλέφωνο.
Ύστερα από λίγα λεπτά οι δράστες έφυγαν ανενόχλητοι προς την Αχαρνών. Καθώς φεύγανε, με το δεύτερο κινητό που είχα μαζί μου και που δεν το βρήκανε, ειδοποίησα την αστυνομία και έμεινα εκεί μη μπορώντας να κουνηθώ, ενώ μετά κάποια λεπτά είδα να περνούν αστυνομικοί της ομάδας ΔΙΑΣ, που δεν ξέρω αν ήρθαν μετά το τηλέφωνο μου ή αν ήταν περαστικοί. Τους σταμάτησα και τους είπα για την άγρια επίθεση που δέχθηκα.
Όμως οι αστυνομικοί παρότι με είδαν σε άθλια κατάσταση, αντί να προσπαθήσουν να με βοηθήσουν είτε να ψάξουν για τους δράστες, βάλθηκαν να ελέγχουν τα χαρτιά μου και να ρωτάνε για την διαμονή μου. Εκείνη την ώρα ήρθε και ένα άλλο περιπολικό, οι άνδρες του οποίου έκαναν το ίδιο, πήρανε τα χαρτιά μου και κράτησαν τα στοιχεία μου, χωρίς να ενδιαφερθούν για την άσχημη κατάσταση μου, ούτε για τους δράστες, και μου σύστησαν να πάω στο αστυνομικό τμήμα να καταγγείλω το γεγονός. Έτσι αναγκάστηκα να κινήσω μόνος μου προς στο αστυνομικό τμήμα, με τη βοήθεια ενός φίλου μου που έφτασε στο σημείο, τον είχα καλέσει για να με βοηθήσει.
Όταν φτάσαμε στο Α.Τ. Αγίου Παντελεήμονα μας πήρανε τα χαρτιά και μας είπαν να περιμένουμε έξω μέσα στο κρύο και μετά από κάποια ώρα μας οδήγησαν μέσα στο κτίριο στο τρίτο όροφο. Όταν μπήκαμε στο γραφείο, καθόταν μια παρέα αστυνομικοί και μιλάγανε, πίνοντας καφέδες. Τους περιέγραψα το γεγονός και αυτοί μου είπαν να περιμένω. Περιμέναμε ακόμα αρκετή ώρα χωρίς κανένας να ασχοληθεί μαζί μου, ενώ οι αστυνομικοί συνέχιζαν να κουβεντιάζουν και να πίνουν καφέδες.
Η κατάσταση μου χειροτέρευε, πονούσα παντού, ζαλιζόμουνα και τα δεξί μου μάτι δεν έβλεπε τίποτα, τα δάχτυλα μου πόναγαν γιατί κατά τη διάρκεια της επίθεσης, καθώς με χτυπούσαν στο κεφάλι, προσπαθούσα να καλύψω το πρόσωπο μου με τα χέρια. Καθώς δεν άντεχα άλλο, πήγα ξανά στο δωμάτιο με τους αστυνομικούς και τους ζήτησα να καταγράψουν την καταγγελία μου για να φύγω για το νοσοκομείο. Τότε οι αστυνομικοί μου απάντησαν, "πήγαινε τώρα στο νοσοκομείο γιατί είναι αργά για καταγγελίες κλπ, και έλα αύριο ή όταν γίνεις καλά να κανείς την καταγγελία".
Η αδιαφορία των αστυνομικών με έκανε να σκέφτομαι ότι μπορεί να γνώριζαν για το γεγονός. Την ώρα της επίθεσης εναντίον μου, ένας αστυνομικός βρισκόταν στην διασταύρωση της Μιχαήλ Βόδα κοιτούσε προς την Πλατεία Αττικής ενώ άκουγε τις κραυγές των δραστών και τις φωνές μου για βοήθεια, δεν γύρισε να κοιτάξει και δεν έδωσε καμιά σημασία, ενώ όταν οι δράστες έφυγαν, είχε εξαφανιστεί.
Μπροστά σ‘ αυτήν την κατάσταση έφυγα από το Α.Τ. και ο φίλος μου με οδήγησε σε ένα κοντινό νοσοκομείο, όπου μου παρασχεθήκαν πρώτες βοήθειες και υποβλήθηκα σε εξετάσεις και αφού διαπιστώθηκε ότι δεν είχα σπάσει κάτι, αφέθηκα να γυρίσω σπίτι μου.
Την Τρίτη 27/12 ξαναγύρισα στο Α.Τ. για την καταγγελία , και περίμενα επί ώρες χωρίς κανείς να ασχοληθεί και πάλι μαζί μου, παρότι την ίδια στιγμή άλλοι πολίτες Έλληνες εξυπηρετούνταν στο λεπτό. Έτσι αναγκάστηκα και πάλι να φύγω.
Το ίδιο βράδυ της Παρασκευής (23/12) 3 ακόμη άτομα δέχθηκαν επιθέσεις, ίσως από την ίδια ομάδα. Τίποτε όμως δεν έγινε ούτε γι’ αυτούς.
Τα παραπάνω με κάνουν να αναρωτιέμαι τι σχέση έχει η τοπική αστυνομία με όσα γίνονται στον Άγιο Παντελεήμονα.
Εδώ και 4 χρόνια ως αντιπρόεδρος του “Νουρ” (Πολιτιστικός Σύλλογος των Αφγανών στην Ελλάδα) ασχολούμαι με τα δικαιώματα των προσφύγων. Πολλές φορές έγινα μάρτυρας τέτοιων επιθέσεων. Η αστυνομία δεν έχει κάνει τίποτα σε καμία από αυτές τις περιπτώσεις. Όταν οι πρόσφυγες, θύματα των φασιστικών επιθέσεων πηγαίνουν στο αστυνομικό τμήμα, οι αστυνομικοί αρνούνται να κάνουν οτιδήποτε για το πρόβλημα και συχνά μετά από το έλεγχο των χαρτιών τους, τους λένε «και εσείς να τους χτυπήσετε γιατί εμείς δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτα». Αν όμως ο πρόσφυγας αντιδράσει συλλαμβάνεται αμέσως και οδηγείται στον Εισαγγελέα. Άλλες φορές βάζουν υπό κράτηση των ιδίων θυμάτων για έλλειψη χαρτιών κλπ. Με αποτέλεσμα πολλές φορές τα θύματα των φασιστικών επιθέσεων φοβούνται να πάνε στη αστυνομία.
Και σήμερα αναρωτιέμαι: Ποιος θα κάνει κάτι για αυτήν την κατάσταση;»
πηγή: tvxs.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου