ΤΟΤΕ ΚΑΙ ΤΩΡΑ, ΟΛΑ ΑΛΛΑΖΟΥΝΕ ΚΙ ΟΛΑ ΤΑ ΙΔΙΑ ΜΕΝΟΥΝ

Γράφει

η Αν. Μουσκεφτάρα

Φέτος συμπληρώνονται 20 χρόνια από την δολοφονία του καθηγητή Τεμπονέρα. Ενθυμούμενοι το γενικότερο πολιτικό- οικονομικό πλαίσιο αλλά και το ειδικότερο εκπαιδευτικό, μπορεί κανείς να αναρωτηθεί τι άλλαξε από τότε μέχρι σήμερα.
Τότε, η νεοεκλεγείσα κυβέρνηση Μητσοτάκη άρχισε τις απολύσεις των εκτάκτων.

Τώρα, η νεοεκλεγείσα κυβέρνηση Γ. Παπανδρέου απέλυσε τους εργαζόμενους των stage.
Τότε, περιέκοψε..
τις δαπάνες για την περίθαλψη.
Τώρα συγχωνεύει νοσοκομεία.
Τότε εισήγαγε αλλαγές στο ασφαλιστικό.
Τώρα το ασφαλιστικό ακόμη δεν έχει λυθεί.
Τότε ψηφίστηκε ο τρομονόμος.
Τώρα υψώνει φράχτες σε ξένους «εισβολείς».
Τότε ιδιωτικοποίησε και έκλεισε πολλές δημόσιες επιχειρήσεις.
Τώρα συνεχίζεται ο χορός των ιδιωτικοποιήσεων.
Τότε προωθούνταν οι ελαστικές μορφές εργασίας και μερικής απασχόλησης.
Τώρα νομιμοποιούνται οι ατομικές συμβάσεις εργασίας.
Τότε αυξάνονταν οι τιμές πολλών βασικών προϊόντων και υπηρεσιών.
Τώρα αυξάνεται ο ΦΠΑ στα προϊόντα και η ΔΕΗ.
Τότε οι εργαζόμενοι της Πειραϊκής – Πατραϊκής είχαν καταλάβει για μήνες το εργοστάσιο αντιδρώντας στις απολύσεις.
Τώρα οι εργαζόμενοι της ΕΝ.ΚΛΩ. παραμένουν απλήρωτοι για έναν χρόνο.
Τότε ο υπουργός παιδείας Κοντογιαννόπουλος δημοσίευε το πολυνομοσχέδιο για την παιδεία.
Τώρα η Διαμαντοπούλου εφαρμόζει την δικής της εκπαιδευτική μεταρρύθμιση.
Τότε μερικά από τα κραυγαλέα σημεία του νομοσχεδίου Κοντογιαννόπουλου ήταν: εντατικοποίηση σπουδών σε μαθητές και φοιτητές, εισαγωγή ιδιωτικοοικονομικών κριτηρίων στην τριτοβάθμια εκπαίδευση, κατάργηση των δωρεάν συγγραμμάτων, κατάργηση του πανεπιστημιακού ασύλου, πειθάρχηση με ποινολόγια για τους μαθητές, κατάργηση αδικαιολογήτων απουσιών, γραπτές εξετάσεις και στο δημοτικό, υποχρεωτικό εκκλησιασμό, αξιολόγηση εκπαιδευτικών, κατάργηση επετηρίδας.
Τώρα το εκπαιδευτικό σύστημα και όραμα της Διαμαντοπούλου περιλαμβάνει: «συγχωνεύσεις» - καταργήσεις σχολείων, 30αρια τμήματα, κατάργηση του ΟΕΔΒ, το θέμα του πανεπιστημιακού ασύλου επανέρχεται κατά καιρούς και συνθήκες, η ιδιωτική Τριτοβάθμια εκπαίδευση ενώ πλέον υφίσταται δεν νομιμοποιούνται οι τίτλοι σπουδών, αφού δεν δίνονται επαγγελματικά δικαιώματα, παγιδεύοντας έτσι χιλιάδες νέους, η ύπαρξη φροντιστηρίων (μοναδικό φαινόμενο στην Ευρώπη) όχι μόνο στην δευτεροβάθμια αλλά και στην τριτοβάθμια και πρωτοβάθμια συνιστά έναν ακόμη αντισυνταγματικό τρόπο κατάργησης της δημόσιας δωρεάν παιδείας, η καθυστέρηση μηνών ή και ετών διορισμού επιτυχόντων εκπαιδευτικών στον ΑΣΕΠ και η πλήρωση των κενών με ωρομίσθιους και αναπληρωτές, η επί της ουσίας εντατικοποίηση των σπουδών φοιτητών και μαθητών με μια από τις έκδηλες συνέπειες η σωρεία απουσιών, που αν και δικαιολογημένες αποτελούν ποινικά κολάσιμο αδίκημα (βλέπε καταδίκη καθηγητών, γονιών και γιατρών στο 2ο Λύκειο Γιαννιτσών), η υποκριτική ελευθερία στην επιλογή του μαθήματος των θρησκευτικών, αφού οι μαθητές παραμένουν στην τάξη λόγω έλλειψης εκπαιδευτικών που θα τους απασχολούσαν σε άλλο χώρο και ακούν το μάθημα,η επίπλαστη αξιολόγηση των εκπαιδευτικών, αφού, αν μη τι άλλο, τα ερωτηματολόγια της αξιολόγησης δεν υπόκεινται σε κανόνες στατιστικής ανάλυσης.
Ο κατάλογος των «εμπνευσμένων καινοτομιών» της Διαμαντοπούλου ασφαλώς δεν τελειώνει εδώ και ασφαλώς η εκπαιδευτική κοινότητα μπορεί να τον συνεχίσει. Εδώ αναφέρθηκαν ακροθιγώς και μόνο ενδεικτικά ορισμένα ζητήματα τα οποία αντιλαμβάνεται έντονα η κοινωνία .
Επομένως, είναι πασιφανές ότι όχι μόνο δεν έχει αλλάξει τίποτα επί της ουσίας, είτε σε πολιτικοοικομικό επίπεδο, είτε σε εκπαιδευτικό, αλλά θα μπορούσε κανείς να συμπεράνει ότι η επιβολή του Μνημονίου και η υποδούλωσή μας στο ΔΝΤ κάνει ακόμη χειρότερα τα πράγματα και πιο ασφυκτικές τις καταστάσεις. Τότε, η δολοφονία του Τεμπονέρα και ό,τι ακολούθησε έπειτα, κατάφερε την παραίτηση του υπουργού παιδείας. Σήμερα, χρειάζεται να υπάρξουν τέτοιες θυσίες; κι αν υπάρξουν, είναι ικανές να ανατρέψουν τα δεδομένα;