Το ΚΚΕ φοβάται τις θέσεις του

Δημήτρης Χατζηκωνσταντίνου

Κρατώντας τα ηνία της επανάστασης και οδηγώντας με σιγουριά, επιλεκτικά, μόνο το λαό που το ασπάζεται, το ΚΚΕ μας δείχνει για μια ακόμα φορά πώς αντιμετώπιζε και αντιμετωπίζει παλιούς και νέους «αποχωρήσαντες» από τις γραμμές του. Και αποχωρήσαντες λέω όχι μόνο όσους έφυγαν ή τους «έφυγε» η ίδια η συγκεντρωτική πλην δημοκρατίας γραμμή, αλλά και όσους έδιωξε από τα ιδεολογικά της κατάστιχα.

Κάποτε το ΚΚΕ «έδιωξε» το ....

Ζαχαριάδη, τον Πλουμπίδη, τον Βελουχιώτη, τον Στάλιν! Τώρα πια οι παραπάνω επαναστάτες όχι μόνο χαίρουν (πρόσφατης) αποκατάστασης, αλλά πλέον ενίοτε κοσμούν και τα κατά τόπους γραφεία της νεολαίας (εδώ να διευκρινίσω ότι μιλώντας για το «κάποτε» του ΚΚΕ, αναφέρομαι στην περίοδο από τη ρεβιζιονιστική στροφή του ’56 και μετά). Τώρα πια άνοιξε η μεγάλη, υποκριτική αγκαλιά του «κομμουνισμού» τους και χώρεσε ανθρώπους που κάποτε κατηγορήθηκαν ότι «τρώνε τα φασόλια της προδοσίας» στο εξωτερικό, ότι η στάση τους δημιουργεί διάσπαση στον αγώνα, ότι η γραμμή που πρεσβεύουν είναι καταστροφική για το κίνημα.

Σήμερα το ΚΚΕ, άρτι αφιχθέν από τις αγκάλες της αποσταλινοποίησης, τολμάει και κάνει μνεία στην επί Στάλιν περίοδο, και την οικοδόμηση του σοσιαλισμού. Άρτι αφιχθέν από τη γραμμή της συναίνεσης των τάξεων, μας κάνει μαθήματα για το «πώς πολεμάμε τον καπιταλισμό». Το ΚΚΕ που μέχρι το 18ο συνέδριο στήριζε την (τότε) αλλαγή κατεύθυνσης από την «αυστηρή» και «αντιδημοκρατική» πολιτική του Στάλιν, έρχεται στο σήμερα να ξεθάψει τις επαναστατικές στολές του ’18-’56 και να μας μιλήσει για το πώς στους κόλπους του γεννιούνται επαναστάτες· επαναστάτες που μέχρι πρόσφατα ήταν καταγεγραμμένοι στη μαύρη βίβλο της «προδοσίας» (μάλλον θα εννοεί αυτούς που πολέμησαν τον οπορτουνισμό που σήμερα χρησιμοποιεί το ίδιο). Το ΚΚΕ που δε διστάζει να αρνηθεί την αλληλεγγύη σε διωκόμενους αγωνιστές, με το κάλπικο πρόσχημα της άγνοιας για τη δράση αυτών, όπως μας έδειξε ένα από τα πολλά παραδείγματα, αυτό των αγωνιστών της ΑΤΙΚ. Ω, κόκκινα τέκνα της εργατικής μας τάξεως!

*********************************

Με αφορμή, λοιπόν, τα 25 χρόνια από τη δολοφονία του Νίκου Τεμπονέρα, εκπαιδευτικού αγωνιστή με το Εργατικό Αντιιμπεριαλιστικό Μέτωπο, θυμήθηκα ότι στις πορείες του το ΚΚΕ ουδέποτε ανέφερε σε σύνθημα τη δολοφονία αυτή. Όντως, ακόμη και στην αρθρογραφία-βιβλιογραφία του πολύ σπάνια αναφέρεται -έστω- το περιστατικό της επίθεσης των ομάδων κρούσης της ΟΝΝΕΔ στην κατάληψη σχολείου στην Πάτρα.
Αποφασίζοντας λοιπόν μέλος της ΚΝΕ να αναρτήσει σχετικό άρθρο, ήταν προφανές πως δεν έπρεπε να μείνει αναπάντητη η ως τώρα «σιωπή» εκ μέρους της οργάνωσής του. Σε μια προσπάθεια συζήτησης, με στόχο την ανάδειξη των καθαιρέσεων και αποκηρύξεων μιας σειράς κομμουνιστών παλιότερων περιόδων, και μετέπειτα της καιροσκοπικής αποκατάστασής τους, επικαλέστηκα ιδιαίτερα την εν έτει 2008-’09 καταδίκη της αποσταλινοποίησης, κι όμως συνάντησα έναν (απρόσμενο;) τοίχο. Έναν τοίχο που εδώ και δεκαετίες έχει στήσει το ΚΚΕ απέναντι στην κουβέντα με άλλες αριστερές, προοδευτικές δυνάμεις. Έναν τοίχο παντελούς έλλειψης πολιτικών απαντήσεων εκ μέρους των μελών του. Έναν τοίχο που αντί για σοβαρή πολιτική αντιπαράθεση για την αιτία της άρδην αλλαγής πορείας, αξιοποιήθηκαν εκφράσεις τύπου «μόνο να λασπολογείς το ΚΚΕ ξέρεις» και «εκεί στα μουλού σας καίνε το μυαλό». Και σαν να μην έφτανε αυτό, εύλογες απορίες όπως «γιατί το ΚΚΕ είχε αποκηρύξει τόσους κομμουνιστές και δη ολόκληρη την πορεία της ΕΣΣΔ επί Στάλιν», «γιατί το ΚΚΕ σχεδόν δεν ασχολείται με τις δολοφονίες τόσων ανθρώπων των κινημάτων» που είχαν καταγραφεί σε σχόλιο κάτω από το αναρτημένο άρθρο, διαγράφτηκαν πιο γρήγορα κι απ’ ό,τι θα το έκανε ο Zuckerberg, μόλις
ο «σύντροφος» φάνηκε να φτάνει σε αδιέξοδο. Αυτή λοιπόν είναι η «επαναστατική», «κομμουνιστική» διαπαιδαγώγηση ενός σύγχρονου ΚΝίτη και η προετοιμασία του για να αντιμετωπίσει τον καπιταλισμό και εμάς, τα τσιράκια του.
Δεν είναι η 1η φορά βέβαια που το ΚΚΕ είτε τα μέλη κατά μόνας, είτε συνολικά ως οργάνωση αποφεύγει να εμπλακεί σε οποιαδήποτε αντιπαράθεση σχετικά με οποιοδήποτε θέμα μέσω της πάλης απόψεων. Δεν είναι δυστυχώς και η 1η φορά που το ΚΚΕ κρύβει έγγραφα όταν πρόκειται να θιχτεί η ανέκαθεν «επαναστατική γραμμή» του. Το συμβάν διαγραφής όλων των σχολίων από κάτω από το άρθρο θυμίζει και λίγο (αν και προφανώς σε πολύ μικρότερη κλίμακα και σημασία) την απόκρυψη και αποσιώπηση του φύλλου εκείνου του Οδηγητή, όπου αγωνιστές-μέλη της Πανσπουδαστικής μέσα στο Πολυτεχνείο το ’73 καταδικάζονται ως προβοκάτορες και βαλτοί του κράτους.

Ας μας πει λοιπόν το ΚΚΕ: γιατί μέχρι πριν το 18ο συνέδριο ήταν τόσο σθεναρά με την αποσταλινοποίηση και γιατί μετά από αυτό πανηγυρικά αποκαταστάθηκε η οικοδόμηση του σοσιαλισμού επί Στάλιν; Και μάλιστα γιατί απαγορεύεται η επαναφορά στο φως των «κατάστιχων» προ του 2009; Γιατί το ΚΚΕ δεν αναγνωρίζει ή ακόμη-ακόμη καταδικάζει αγωνιστές που δεν ανήκουν στο ευρύτερο φάσμα των μετώπων που το ίδιο δημιούργησε; Γιατί το ΚΚΕ θέτει φραγμούς στην ουσιαστική πολιτική αντιπαράθεση ακόμη και με την υπόλοιπη αριστερά;

Επιτέλους τι και γιατί φοβάται το ΚΚΕ από το να σχολιάζονται συγκριτικά οι παλιές και νέες θέσεις του, ανοιχτά; Μήπως γι’ αυτούς μια τέτοια διαδικασία πρέπει να γίνεται ερήμην της εργατικής τάξης; Μήπως δηλαδή εν τέλει είναι γι’ αυτούς αποφευκτέα μια ανάλυση που θα κάνει σαφή τη σχέση της ρεβιζιονιστικής στροφής και της παλινόρθωσης στην ΕΣΣΔ με την πορεία και το περιεχόμενο των συνεδρίων του ΚΚΕ;

πηγή: http://antigeitonies.blogspot.gr/2016/01/blog-post_74.html