Η ΚΟΜΕΠ για την ΑΝΤΑΡΣΥΑ: Ποιός μιλάει για “στάδια”;

της Λένας Βερδέ

Στο τελευταίο της τεύχος (4/2014), η Κομμουνιστική Επιθεώρηση (ΚΟΜΕΠ), το θεωρητικό και πολιτικό όργανο της Κ.Ε. του ΚΚΕ, δημοσιεύει άρθρο με τίτλο “Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ στην πορεία αναμόρφωσης του αστικού πολιτικού συστήματος”.
Με ένα άρθρο 37 σελίδων, οι Μάκης Μακρής και Χρήστος Μπαλωμένος, μέλη της Ιδεολογικής Επιτροπής της...
ΚΕ του ΚΚΕ, προσπαθούν να αποδείξουν τη «σταθερή κι επιταχυνόμενη υιοθέτηση από την ΑΝΤΑΡΣΥΑ θέσεων που αντικειμενικά συμβάλλουν στο φούντωμα των κοινοβουλευτικών αυταπατών, την αναχαίτιση της ταξικής ριζοσπαστικοποίησης, τη σταθερότητα του αστικού πολιτικού συστήματος και την ενσωμάτωση των εργαζομένων σε αυτό».

Πού στηρίζονται, σύμφωνα με τους συγγραφείς, όλα τα παραπάνω; Πρώτα απ' όλα στην εκτίμηση της ΑΝΤΑΡΣΥΑ για το πρόσφατο εκλογικό αποτέλεσμα που αναγνωρίζει στην πρωτιά του ΣΥΡΙΖΑ έκφραση αριστερής στροφής. Είναι βέβαια γνωστό ότι για την ηγεσία του ΚΚΕ τίποτα δεν έχει αλλάξει τα τελευταία χρόνια. Οι ανατροπές των κυβερνήσεων Παπανδρέου, Παπαδήμου και τρικομματικής, η εκλογική καταβαράθρωση των ΝΔ-ΠΑΣΟΚ, η ανάδειξη της αριστεράς σε πλειοψηφική δύναμη, όλα εκτιμώνται με βάση τα ποσοστά του κόμματος. Έτσι, για την ηγεσία του ΚΚΕ οι συσχετισμοί παραμένουν αρνητικοί, οι απεργίες διαρκείας “τυχοδιωκτικές”, οι δυνατότητες των εργατών να έχουν σε συνθήκες κρίσης οποιαδήποτε ΝΊΚΗ ανύπαρκτες. Μπορεί το πόσο ηττοπαθής και λάθος είναι αυτή η άποψη να το απέδειξαν πρόσφατα οι εργάτες της COSCO, αλλά αυτά μάλλον είναι ψιλά γράμματα για την ηγεσία του ΚΚΕ.
Με αυτήν την αντίληψη μπαίνουν οι αρθρογράφοι στο κέντρο της επίθεσής τους, στο αντικαπιταλιστικό μεταβατικό πρόγραμμα της ΑΝΤΑΡΣΥΑ. Βέβαια, τα σημεία του προγράμματος στα οποία ασκείται η κριτική, δεν αναφέρονται καν στο κεντρικό κείμενο ώστε να γνωρίζουν οι αναγνώστες για τι πράγμα διαβάζουν. Χρειάζεται να πάει κανείς σε μία από τις παραπομπές για να ανακαλύψει τι λέει αυτό το πρόγραμμα. Ακόμα και εκεί, όμως, στην παραπομπή, απουσιάζει η καρδιά του προγράμματος που είναι – δίπλα στα αιτήματα για στάση πληρωμών και διαγραφή του χρέους, έξοδο από το ευρώ και την ΕΕ, κρατικοποίηση των τραπεζών και των μεγάλων επιχειρήσεων χωρίς αποζημίωση στα αφεντικά κ.ά. – ο εργατικός έλεγχος.

Πρόκειται για μια πολύ βολική παράλειψη. Με αυτό τον τρόπο μπορούν οι συγγραφείς να υποστηρίζουν ότι «το μεταβατικό πολιτικό πρόγραμμα εισάγει ‘από την πίσω πόρτα’ τη λογική της προσέγγισης του σοσιαλισμού/κομμουνισμού μέσω κάποιου σταδίου που διαμεσολαβεί την αστική και την εργατική εξουσία».

Από ένα κόμμα που για δεκαετίες υπήρξε συνώνυμο της αριστεράς των σταδίων καταλήγοντας μέχρι και σε συγκυβερνήσεις με αστικά κόμματα, η κριτική στην στρατηγική των «ενδιάμεσων σταδίων» είναι όντως ένα κάποιο προχώρημα.
Όμως, η κατηγορία της ΚΟΜΕΠ είναι αστεία. Το πρόγραμμα της ΑΝΤΑΡΣΥΑ δεν έχει καμία σχέση με κάποιου είδους στάδιο, και μάλιστα κυβερνητικό (όπως υπαινίσσεται), ανάμεσα στην αστική και την εργατική εξουσία. Είναι αιτήματα που έχουν στόχο να συνδέσουν την πάλη της εργατικής τάξης για τις ζωτικές της ανάγκες σήμερα, με τη σύγκρουση με τον καπιταλισμό. Αιτήματα, όπως η μονομερής και πλήρης διαγραφή του χρέους, η κρατικοποίηση των τραπεζών και των μεγάλων επιχειρήσεων κλπ, που παλεύοντας να τα επιβάλει το εργατικό κίνημα σήμερα και όχι στο αόριστο μέλλον, διευρύνει ταυτόχρονα τους ορίζοντές του στην πάλη για την ανατροπή του συστήματος.
Eργατικός έλεγχος

Ο εργατικός έλεγχος, που δεν αναφέρεται καν στην ΚΟΜΕΠ, δεν έχει καμία σχέση με κυβερνητικό πρόγραμμα διαχείρισης του καπιταλισμού, ούτε απευθύνονται σε μια φιλολαϊκή κυβέρνηση αλλά στο εργατικό κίνημα πείθοντάς το για την αναγκαιότητα της επαναστατικής πολιτικής.

Οι αρθογράφοι της ΚΟΜΕΠ υποστηρίζουν ότι: «Το μεταβατικό πρόγραμμα στην καλύτερη περίπτωση μετατοπίζει σε ‘δεύτερο χρόνο’ την προπαγάνδιση της κομμουνιστικής κοινωνίας οδηγώντας νομοτελειακά –ως μεταβατικό- στην απόσπαση των στόχων βελτίωσης της θέσης της εργατικής τάξης από την πάλη για την ανατροπή της καπιταλιστικής εξουσίας». Εννοούν ότι πρέπει να παλεύουμε για κάποια ζητήματα σήμερα και να κάνουμε γενική προπαγάνδα για το ΑΎΡΙΟ; Δεν υπάρχουν αιτήματα που να συνδέουν το σήμερα με το αύριο; Η Κομμουνιστική Διεθνής συγκροτήθηκε πάνω στη ρήξη με αυτό το διαχωρισμό ανάμεσα στο «μίνιμουμ» και το «μάξιμουμ» πρόγραμμα που επέτρεπε στην παλιά σοσιαλδημοκρατία να μιλάει επαναστατικά και να πράττει ρεφορμιστικά (και προδοτικά).

Για μας δεν υπάρχουν ούτε «μεταβατικά» στάδια, ούτε «μεταβατικές εξουσίες». Υπάρχουν, όμως, μεταβατικά αιτήματα που προσπαθούν να ανταποκριθούν στη μεταβατικότητα των ιδεών μιας τάξης που παλεύει και μαθαίνει από τους αγώνες της έστω καίγοντας τα δάχτυλά της. Σε αυτή την στρατηγική θα μείνουμε αταλάντευτοι, προσπαθώντας να ανταποκριθούμε με αισιοδοξία και αποφασιστικότητα στον πήχη που έχουν σηκώσει τόσο ψηλά οι καθαρίστριες, οι εργάτες γης της Μανωλάδας, οι εργάτες της COSCO, οι εργαζόμενοι στο δημόσιο που κουρελιάζουν την «αξιολόγηση». Εκεί παράγεται η «ταξική ριζοσπαστικοποίηση» -όχι στις σελίδες της ΚΟΜΕΠ.

πηγή: εφημερίδα "ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ"