Ο διάλογος στην ΑΝΤΑΡΣΥΑ και οι προοπτικές

Δυστυχώς, κατά τη γνώμη μας, η συζήτηση αλλά και τα αποτελέσματά της υπήρξαν κατώτερα των περιστάσεων. 

Στις εκλογές του 2012, ύστερα από μια παρατεταμένη περίοδο σκληρών αγώνων, ο ΣΥΡΙΖΑ εκτινάχθηκε στην πρώτη θέση των δυνάμεων της Αριστεράς, σε σημαντική απόσταση από το δεύτερο ΚΚΕ, που λίγους μήνες πριν από τις εκλογές διατηρούσε στις δημοσκοπήσεις την πρωτοκαθεδρία. Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ περιορίστηκε σε 1,2% και 74.416 ψήφους τον Μάη του 2012, για να...

πέσει σε 0,3% και 20.396 ψήφους τον Ιούνη. 

Η νίκη του ΣΥΡΙΖΑ αλλά και η ήττα των άλλων δυνάμεων και πολύ περισσότερο η βαριά ήττα της ΑΝΤΑΡΣΥΑ, τον Ιούνη του ’12, απαιτούσε πολιτική ερμηνεία. Το τότε καθοδηγητικό όργανο της ΑΝΤΑΡΣΥΑ υποσχέθηκε μια σε βάθος ανάλυση, αλλά... στο μέλλον. Εξ όσων γνωρίζουμε δεν παρέδωσε ποτέ ένα τέτοιο αποτέλεσμα εργασίας. 

Ευρωεκλογές
Σχετικά με τις ευρωεκλογές του Ιούνη του 2014, το ΠΣΟ της ΑΝΤΑΡΣΥΑ κάνει λόγο για ένα αποτέλεσμα που «... αποτυπώνει τη σφοδρή καταδίκη της συγκυβέρνησης ΝΔ-ΠΑΣΟΚ και την ανάγκη να αλλάξουν τα πράγματα...». Όμως σε αυτές τις εκλογές η ΑΝΤΑΡΣΥΑ πήρε 0,7% των ψήφων, συμμετέχοντας με περιορισμένο τρόπο στο πώς ο κόσμος αποτύπωσε τη «σφοδρή καταδίκη» της κυβέρνησης αλλά και τις ελπίδες για «αλλαγή της κατάστασης». Το ΠΣΟ της ΑΝΤΑΡΣΥΑ αποφεύγει να δώσει μια σοβαρή απάντηση σε αυτό το ερώτημα-αγκάθι: σε ένα κείμενο 17 σελίδων, με αυτό ασχολείται μόνο μια μικρή παράγραφος, που λέει: «Το αποτέλεσμα των ευρωεκλογών είναι πίσω από τις δυνατότητες και τις προσδοκίες μας. Φάνηκε ότι σε εκλογές με έντονα πολιτικά διλήμματα δεν κατορθώνουμε να πείσουμε το υπαρκτό δυναμικό που εκτιμά και συμφωνεί με τις απόψεις μας να μας ακολουθήσει πολιτικά και εκλογικά. Έτσι στο σύνολό του δεν είναι θετικό για τις δυνάμεις μας. Δείχνει ότι το αντικαπιταλιστικό-επαναστατικό ρεύμα είναι ασταθές και ευάλωτο. Δεν αποτελεί κύρια αιτία η πίεση της “χαμένης ψήφου” αν και αυτή έπαιξε το ρόλο της...». Πρόκειται για μια φράση-κλισέ, βγαλμένη λες κατευθείαν από τα αρχεία των ΚΚ της εποχής του ’50, τότε που γίνονταν «αυτοκριτικές», χωρίς να προσδιορίζεται το μέγεθος της ήττας, χωρίς να αναφέρονται τα συγκεκριμένα «λάθη» που την εξηγούν, χωρίς να εξηγείται η επικινδυνότητα της «αστάθειας» στην οποία είχε περιέλθει το «κόμμα» ή το «ρεύμα», ώστε τα όποια βήματα «επανεκκίνησης» να μην είναι δυνατόν να ελεγχθούν ως προς την ορθότητά τους από τη βάση. 

Κριτήρια
Σε ανακοίνωση άλλων συντρόφων (της ΟΚΔΕ-Σπάρτακος) διαβάσαμε ότι η εκτίμηση για τα αποτελέσματα των εκλογών πρέπει μεν να γίνει, αλλά όχι με τα κριτήρια του «κοινοβουλευτικού κρετινισμού». Σωστά. Μόνο που η «διάδοση» των επαναστατικών-μαρξιστικών απόψεων, η διανομή προκηρύξεων, η οργάνωση συγκεντρώσεων κ.ο.κ. μπορεί να γίνει και χωρίς να κατέβει κανείς στις εκλογές. Όταν κατεβαίνει κάποιος στις εκλογές –και αναλαμβάνει το κόστος και την προσπάθεια γύρω από αυτές– οφείλει να προσδιορίζει ένα ελάχιστο αποτέλεσμα κάτω από το οποίο τίθεται ένα θέμα πολιτικής αποτελεσματικότητας, αν όχι αντεστραμμένου κοινοβουλευτικού κρετινισμού. 

Προβλήματα 
Όμως αυτήν τη φορά τα προβλήματα δεν περιορίστηκαν στην εκτίμηση των εκλογών. Η απόφαση στο ΠΣΟ πάρθηκε με 55 ψήφους υπέρ, 17 ψήφους κατά και 5 λευκά. Η μειοψηφία (ΑΡΑΝ, ΑΡΑΣ) έκανε λόγο για μια «ετερόκλητη συμμαχία» των ΝΑΡ και ΣΕΚ, που επέβαλε την απόφαση παρά τις μεταξύ τους διαφωνίες (Ύφεση του κινήματος; Μήπως προσωρινή ύφεση; Ή μήπως θριαμβευτική ανάπτυξη από νίκη σε νίκη;). Το ΣΕΚ, ως τμήμα της πλειοψηφίας, κατήγγειλε την ανακοίνωση της μειοψηφίας, ως απόδειξη ότι «η ηγετική ομάδα της προσανατολίζεται τόσο δεξιά...».
Απ’ ό,τι φαίνεται, αυτή η όχι τόσο ευχάριστη ατμόσφαιρα δεν άρχισε μετεκλογικά. Η ίδια η απόφαση του ΠΣΟ κάνει λόγο για «πισωγύρισμα σε σχέση με την πορεία πολιτικής ενοποίησης της ΑΝΤΑΡΣΥΑ» και για καμπάνια χωρίς «ενιαία πολιτική δουλειά»: «Ο καθένας στήριζε τις κινήσεις και τα ψηφοδέλτια, όπου είχε “τον επικεφαλής”, δηλαδή μια καμπάνια α λα καρτ...».

Η μειοψηφία, διά της ανακοίνωσης της ΑΡΑΣ, κατηγορεί την πλειοψηφία για: 1) αδυναμία να εξηγήσει «το αρνητικό εκλογικό αποτέλεσμα των ευρωεκλογών» 2) απόκρυψη της «κρίσης στρατηγικής και φυσιογνωμίας στην οποία βρίσκεται η ΑΝΤΑΡΣΥΑ» 3) εκτίμηση ότι ο ΣΥΡΙΖΑ και μια κυβέρνηση της Αριστεράς «δεν θα έχει περίπου καμία διαφορά με τις μνημονιακές κυβερνήσεις» 4) «κατεύθυνση περιχαράκωσης και σεχταριστικής αναδίπλωσης της ΑΝΤΑΡΣΥΑ».
Το ΣΕΚ ανταπαντώντας, με έντονο τρόπο, δήλωσε ότι στο ενδεχόμενο μιας κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ «η αντικαπιταλιστική Αριστερά θα είναι δύναμη εργατικής αριστερής αντιπολίτευσης... θα επιδιώξει να ανοίξει ο δρόμος για την αντικαπιταλιστική ανατροπή της βάρβαρης επίθεσης... θα συμβάλει στην ανάπτυξη αυτοτελών οργάνων εργατικής-λαϊκής πάλης κ.λπ.». Πολλά από αυτά είναι σωστά και είμαστε σίγουροι ότι πολλά από αυτά θα κάνει και ένα μεγάλο τμήμα των μελών του ΣΥΡΙΖΑ. Όμως όλα αυτά αφορούν το μέλλον, την περίοδο μετά την πολιτική νίκη του ΣΥΡΙΖΑ και την ανατροπή της κυβέρνησης Σαμαρά. 

Γραμμή

Το πρόβλημα για τους συντρόφους της ΑΝΤΑΡΣΥΑ είναι να βρουν μια γραμμή που θα συνδυάζει την άμεση καθημερινή δράση στους αγώνες με μια συγκεκριμένη πολιτική ανατροπή, μια μεταβατική προσέγγιση στο ζήτημα της κυβερνητικής εξουσίας και τελικά στο ζήτημα της εξουσίας.
Στην απόφαση της ΚΕ της ΟΚΔΕ-Σπάρτακος (31/5/2014) διαβάσαμε την πρόταση να αντιμετωπίσουμε το ζήτημα αυτό με το σύνθημα «Η εξουσία και ο πλούτος στα χέρια των εργαζομένων». Είναι μια καλή ιδέα. Μόνο που ταυτίζεται με την προοπτική: «Όλη η εξουσία στα σοβιέτ». Υπάρχει κάτι που μπορούμε να κάνουμε, αν αυτή η προοπτική δεν είναι υλοποιήσιμη στον άμεσο πολιτικό χρόνο; (Και αν ήταν θα το γνωρίζαμε όλοι, και εμείς και οι καπιταλιστές...) 

Την απάντηση σε αυτό το ερώτημα μας δίνει η παράδοση της πολιτικής για «μια κυβέρνηση της Αριστεράς» ως «απόληξη της λογικής του Ενιαίου Μετώπου», με στόχο άμεσες νίκες για τον κόσμο μας, αλλά και «κλιμάκωση της ταξικής πάλης, στην κατεύθυνση του σοσιαλισμού», όπως συζητήθηκε στο 4ο συνέδριο της 3ης Διεθνούς, με την υποστήριξη του Λένιν και του Τρότσκι.
Ασφαλώς δεν πρόκειται για εύκολη λύση. Ασφαλώς μεγάλες δυνάμεις στον ΣΥΡΙΖΑ βλέπουν τα πράγματα αλλιώς. Ασφαλώς ο κίνδυνος μιας κεντροαριστερής τραγωδίας είναι υπαρκτός, όπως άλλωστε και ο κίνδυνος συντριβής από μια κεντροδεξιά αντεπίθεση. Είπε όμως κανείς ότι η έξοδος από το σημερινό βάλτο θα είναι εύκολη υπόθεση;

Συνεργασία
Εμείς, όπως και όλη η Αριστερή Πλατφόρμα, υποστηρίζουμε συστηματικά τη συνεργασία μεταξύ ΣΥΡΙΖΑ - ΚΚΕ - ΑΝΤΑΡΣΥΑ ως προϋπόθεση για την οργάνωση της αντεπίθεσης της τάξης μας. Στις τωρινές πολιτικές συνθήκες η ενιαιομετωπική πολιτική είναι απαράβατος όρος για κάθε σοβαρή αριστερή πολιτική. 

Στις δημοτικές εκλογές, σε κάποιες περιοχές, η συνεργασία ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΤΑΡΣΥΑ δοκιμάστηκε, με καλά αποτελέσματα. Είναι αλήθεια θλιβερό να ακούγονται «αριστερές» γκρίνιες από κάποιους συντρόφους της ΑΝΤΑΡΣΥΑ για το Χαλάνδρι, σε άμεση ταύτιση με τις πιο συντηρητικές δυνάμεις μέσα στον ΣΥΡΙΖΑ. Οι σύντροφοι αυτοί θα ήταν θετικό να σκεφτούν λίγο πάνω σε ένα σοβαρό πρόβλημα: στις συντηρητικές μετατοπίσεις της ηγεσίας του ΣΥΡΙΖΑ, αυτή βρίσκει σημαντικότερες αντιστάσεις μέσα στον ΣΥΡΙΖΑ παρά έξω από αυτόν, στην «άλλη» Αριστερά... 

πηγή: ΔΕΑ