του Σίμου Ανδρονίδη*
Αν κάτι χαρακτηρίζει το τελευταίο χρονικό διάστημα, εκτός από την ομοβροντία αντιλαϊκών-αντεργατικών μέτρων, είναι οι ρατσιστικές επιθέσεις, οι οποίες πλέον, εκτός του κέντρου των Αθηνών, έχουν μεταφερθεί σε όλη την επικράτεια. Η επιχείρηση καταστολής με τον ειρωνικό και συνάμα προκλητικό τίτλο «Ξένιος Ζεύς», διαρθρώνεται σε...
πολιτικό και ιδεολογικό επίπεδο με την εκφορά ενός ρατσιστικού πολιτικού λόγου που διαχέεται από «πάνω» προς τα «κάτω». Αποκορύφωμα της ανοιχτά ναζιστικής δράσης της Χρυσής Αυγής υπήρξε η δολοφονία του νεαρού αντιφασίστα μουσικού Παύλου Φύσσα, στην Αμφιάλη, στις 17 Σεπτεμβρίου του 2013. Ενώ δεν θα πρέπει να ξεχνάμε και τις δολοφονίες μεταναστών, (βλ. την περίπτωση του νεαρού Πακιστανού μετανάστη Σαχζάτ Λουκμάν), οι οποίες προηγήθηκαν χρονικά της δολοφονίας Φύσσα.
Η δικομματική κυβέρνηση στην προσπάθεια της να λάβει πολιτική και κοινωνική νομιμοποίηση, αποπροσανατολίζει και συσκοτίζει συστηματικά για τις αιτίες της κρίσης, επιδιδόμενη στην αναζήτηση και κατασκευή των ιδανικών εξιλαστήριων θυμάτων, όπου στην συγκεκριμένη περίπτωση τον ρόλο αυτόν τον έχουν μετανάστες. Από την υπογραφή του πρώτου Μνημονίου τον Μάιο του 2010, όταν αρχίζει ουσιαστικά να συγκεκριμενοποιείται το περίγραμμα της οικονομικής-καπιταλιστικής κρίσης στην Ελλάδα, επηρεάζοντας την ελληνική καπιταλιστική οικονομία, η λεκτική βία, η οποία ενυπήρχε σε εμβρυώδη πολιτικά και κοινωνικά μορφή, άρχισε σταδιακά να μορφοποιείται και να μετασχηματίζεται σε σωματική βία εναντίον των μεταναστών.
Η πολιτική έκφραση αυτής της λεκτικής-σωματικής βίας, υπήρξε η εκλογική επιτυχία της Χρυσής Αυγής, στις διπλές εκλογές της 6ης Μαΐου και της 17ης Ιουνίου. Βέβαια, αυτή η εκλογική επιτυχία, εκφρασμένη με πολιτικούς όρους, αναπτύχθηκε πάνω στο πολιτικό και ιδεολογικό υπόστρωμα που δημιούργησαν οι κυβερνητικές πολιτικές, αλλά και η αντιμεταναστευτική ρητορική.
Αυτό το πολιτικό και ιδεολογικό υπόστρωμα περιελάμβανε ψήγματα ενός πολιτικού λόγου που ενυπήρχε σε εκφρασμένες πολιτικές θέσεις της Ν.Δ, του ΠΑΣΟΚ και του ΛΑΟΣ. Οπότε, η αποκρυστάλλωση ενός φορτισμένου πολιτικά και ιδεολογικά λόγου με αντιμεταναστευτική και ρατσιστική χροιά, υπήρξε η εκλογική επιτυχία της Χρυσής Αυγής. Και ακριβώς είναι που η κοινωνική νομιμοποίηση ρατσιστικών αντανακλαστικών δημιουργεί τις προϋποθέσεις περαιτέρω διεύρυνσης την πολιτικής και κοινωνικής απεύθυνσης της Χρυσής Αυγής.
Η κομματική αποστοίχιση από τα δύο «πρώην» μεγάλα κόμματα εξουσίας, αποστοίχιση η οποία εκφράζεται με όρους πολιτικούς και κοινωνικούς, δημιουργεί το εύφλεκτο υλικό μίας λανθάνουσας και προϊούσας αποπολιτικοποίησης και διάχυσης πολιτικών ευθυνών, η οποία εντάσσει στο κάδρο των «ενόχων», στο κάδρο της συστημικής ευθύνης, όλες τις πολιτικές και κομματικές δυνάμεις στην λογική του «όλοι είναι ίδιοι». Και είναι αυτή η λανθάνουσα αποπολιτικοποίηση που θρέφει και τροφοδοτεί πολιτικά την εμφανιζόμενη ως «αντισυστημική» Χρυσή Αυγή. Ο τίτλος του συγκεκριμένου άρθρου είναι η υπόγεια «ομογενοποίηση». Ο συγκεκριμένος τίτλος δεν επιλέχθηκε τυχαία.
Κάνοντας λόγο για υπόγεια «ομογενοποίηση», εννοούμε την διαδικασία μίας υπόγειας και λανθάνουσας αποδοχής ενός ρατσιστικού πολιτικού λόγου, ο οποίος τέμνει κάθετα και οριζόντια όχι μόνο το πολιτικό σύστημα και τι πολιτικές-κομματικές δυνάμεις, αλλά και «πρώην» ψηφοφόρους των δύο «πρώην» μεγάλων κομμάτων εξουσίας. Αυτή η υπόγεια «ομογενοποίηση» σχετίζεται με την σιωπηλή «πλειοψηφία» της αντιμεταναστευτικής συναίνεσης. Όταν ένας πολιτικός λόγος διαχέεται διαμέσου των κατάλληλων «καναλιών», δύναται να δημιουργήσει σταδιακά τις αντίστοιχες κομματικές συσπειρώσεις, και τα αντίστοιχα πολιτικά προπλάσματα.
*υποψήφιος διδάκτωρ ΑΠΘ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου