Της Σ. Ελ.
Σε ένα σύντομο και εύστοχο ρεπορτάζ, η αριστερή γερμανική εφημερίδα «Junge Welt» [20/7] –η οποία στο πρωτοσέλιδό της είχε τον πηχυαίο τίτλο «Οδοφράγματα στη Μαδρίτη», για στην άνω του 1 εκατ. κινητοποίηση των Ισπανών εργαζομένων κατά των... μέτρων λιτότητας της κυβέρνησης Ραχόι, ύψους 65 δισ. ευρώ που ήταν το αντάλλαγμα για την ανακεφαλαιοποίηση των ισπανικών τραπεζών-- αναφέρει δηκτικά: «Η γερμανική Βουλή μοιάζει περισσότερο με ‘εθνικό μέτωπο’ .
Στην ψηφοφορία της Πέμπτης [19/7] επιτεύχθηκε μεγάλη πλειοψηφία για το πακέτο διάσωσης των ισπανικών τραπεζών… έτσι ο δρόμος είναι ανοικτός για να εκχωρηθεί δάνειο ύψους 100 δισ. ευρώ από τον Ευρωπαϊκό Μηχανισμό Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας στον τραπεζικό κλάδο, προκειμένου να σωθεί από την κατάρρευση. … Για άλλη μια φορά έγινε καθαρό ότι οι βουλευτές χορεύουν όπως τους παίζει το χρηματοπιστωτικό κεφάλαιο».
Το δάνειο προς τις ισπανικές τράπεζες ψήφισε ο κυβερνητικός συνασπισμός της Μέρκελ –με 22 ψήφους κατά και 1 αποχή κυρίως από το Κόμμα των Ελεύθερων Δημοκρατών— το Σοσιαλδημοκρατικό Κόμμα και οι Πράσινοι, οι τελευταίοι με το φύλλο συκής να τεθεί οροφή στις αμοιβές των διοικητών εκείνων των τραπεζών που δέχονται βοήθεια.
«Μόνο το Αριστερό Κόμμα αρνήθηκε την ψήφιση», αναφέρει η εφημερίδα. « Είναι σημαντικό να βοηθήσουμε τον ισπανικό λαό και όχι να απαλλάξουμε τους ιδιοκτήτες των τοπικών τραπεζών από τις ευθύνες τους, είπε ο εκπρόσωπος του Die Linke, Ντίτερ Ντεμ».
Ασφαλώς στην απόφαση του κόμματος αυτού έπαιξε ρόλο το ότι το 52% των Γερμανών αντιτίθεται στην ανακεφαλαιοποίηση, με ευρωπαϊκά κονδύλια, των ισπανικών τραπεζών.
Οι εξελίξεις περί τη διαβόητη διάσωση των ισπανικών τραπεζών διαψεύδουν καθημερινά όλο και πιο παταγωδώς τους ισχυρισμούς για «μεγάλη διαπραγματευτική επιτυχία των Μόντι-Ραχόι» στην ευρωπαϊκή σύνοδο κορυφής του Ιουνίου, την οποία θα έπρεπε να «αξιοποιήσει και η Ελλάδα», μια θέση που υποστήριξε ένα μεγάλο φάσμα, από τις ηγεσίες των κυβερνώντων κομμάτων, τα κατεστημένα ΜΜΕ μέχρι τους επιτελείς του Σύριζα. Αφήνοντας, ψευδώς, να εννοηθεί ότι τα κράτη που θα δέχονταν την ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών από το Μηχανισμό Σταθερότητας, δεν θα κατέγραφαν τα δάνεια αυτά στο δημόσιο χρέος και δεν θα αναλάμβαναν δεσμεύσεις για περαιτέρω περικοπές και αντιλαϊκές αναδιαρθρώσεις.
Ο Β. Σόιμπλε, όμως, φρόντισε άλλη μια φορά να ξεκαθαρίσει τα πράγματα: «Η Ισπανία έκανε την αίτηση, η Ισπανία θα πάρει χρήματα για να ανακεφαλαιοποιήσει τις τράπεζές της, η Ισπανία είναι υπεύθυνη ως χώρα για τη βοήθεια», τόνισε στο γερμανικό Κοινοβούλιο («Daily Telegraph», 19/7).
Όταν εγκρίθηκε η ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών, ο Ισπανός πρωθυπουργός επιδίωξε να δημιουργήσει την εντύπωση ότι οι όροι αφορούσαν μόνο μέτρα διαφάνειας των ισπανικών τραπεζών και δεν συνεπάγονταν νέες περικοπές δημοσίων δαπανών , επίσης ο Τύπος ανέφερε ευρέως ότι το ισπανικό κράτος δεν θα είχε ευθύνη για τα δάνεια. Σε μια περίοδο που κλιμακωνόταν η απεργία των ανθρακωρύχων για το προηγούμενο πακέτο περικοπών και βρίσκονταν σε κινητοποίηση πολλοί κλάδοι εργαζομένων, ήταν μια εξαπάτηση που εν γνώσει τους αξιοποίησαν τα ελληνικά κυβερνώντα κόμματα. Μια εξαπάτηση που έσπευσε να νομιμοποιήσει ο Α. Τσίπρας χαρακτηρίζοντάς την «κεκτημένο της 29ης Ιουνίου».
Πολύ γρήγορα αποσαφηνίστηκε ότι όχι μόνο θα έχουν δεσμεύσεις τα κράτη υπό τη μορφή νέων μέτρων λιτότητας , και την ανάλογη ανά τρίμηνο εποπτεία στυλ τρόικας, αλλά και διαρθρωτικών προσαρμογών, μεταξύ των οποίων δεσπόζουσα θέση κατέχουν στο πλαίσιο της Ε.Ε. οι ιδιωτικοποιήσεις και η πώληση δημόσιας περιουσίας, εναντίον των οποίων υποτίθεται ότι έδωσαν μεγάλη μάχη στη Βουλή ο επικεφαλής και οι βουλευτές του Σύριζα.
Αναρωτιέται λοιπόν κανείς κατά πόσο εννοεί ο Α. Τσίπρας, με την αποστροφή της ομιλίας του στο Θερινό Πανεπιστήμιο του Κόμματος της Ευρωπαϊκής Αριστεράς, στο Πήλιο, το ότι «χρειάζεται συντονισμός, επικοινωνία και κοινή στόχευση» των αριστερών δυνάμεων στην Ευρώπη [«Καθημερινή» 22/7], όταν στο κορυφαίο θέμα της ανακεφαλαιοποίησης των ισπανικών τραπεζών υπάρχει εκ διαμέτρου αντίθετη θέση.
Μέχρι στιγμής το «λάθος» του Σύριζα, αν υποθέσει κανείς ότι πρόκειται περί αυτού, δεν έχει αναγνωριστεί, τουλάχιστον δημόσια. Αποφεύγοντας τις κακοτοπιές, η «Αυγή» (21/7) αναφέρει ασχολίαστα: «Δάνειο 100 δισ. προς τις ισπανικές τράπεζες ενέκρινε χθες το Eurogroup, παρ' ότι οι ίδιες υποστηρίζουν ότι χρειάζονται τα 62 δισ.
Το δάνειο συνοδεύεται από Μνημόνιο για τις τράπεζες, χωρίς όρους για τη δημοσιονομική προσαρμογή. Μια ημέρα νωρίτερα όμως, η Ισπανία είχε σπεύσει να υιοθετήσει από μόνη της πακέτο λιτότητας 65 δισ. ευρώ...»
Σε σχετικό άρθρο της Κακης Μπαλή (19/7), η ίδια εφημερίδα γράφει: «Βεβαίως, και στο τέλος, εγγυητής είναι το ισπανικό κράτος», χωρίς όμως την ανάλογη ευαισθησία διόρθωσης, έστω και καθυστερημένα, των περί επιτυχούς διαπραγμάτευσης που ακούστηκαν από τον Σύριζα μετά τη σύνοδο κορυφής της 28-29/6.
Στην πραγματικότητα, η διάσωση συνοδευόταν εξαρχής από βαρείς όρους , όρους που αφορούν τις πιο εκτεταμένες περικοπές δημοσίων δαπανών που έχουν επιβληθεί ποτέ στην Ισπανία. Ο Μ. Ραχόι ανακοίνωσε νέα μέτρα λιτότητας αμέσως πριν από την τακτική σύνοδο του Eurogroup της 9ης Ιουλίου, τα οποία οι ηγέτες της Ευρωπαϊκής Ένωσης θεώρησαν άκρως ανεπαρκή. Ευπειθώς φερόμενος ο Ραχόι ανακοίνωσε άλλα 65 δισ. ευρώ περικοπών και φορολογικών αυξήσεων , αποδεικνύοντας την περί ισχυρής διαπραγμάτευσης κενολογία, αποδεικνύοντας επίσης ότι αποτελεί φενακισμό το να μιλά κανείς κατά της τρόικας και των μνημονίων χωρίς να λέει κουβέντα για ρήξη με την Ε.Ε.
Στην τηλεδιάσκεψη των υπουργών Οικονομικών της Ευρωζώνης (20/7), ως όρος για την έγκριση από την πλευρά τους της διάσωσης των ισπανικών τραπεζών απαιτήθηκε το δικαίωμα να εποπτεύουν την υλοποίηση των μέτρων λιτότητας. Έγγραφο το οποίο δόθηκε στη δημοσιότητα πριν από τη συνάντηση αποκαλύπτει ότι οι Ευρωπαίοι αξιωματούχοι επιμένουν στην «τακτική και εκ του σύνεγγυς» παρακολούθηση της οικονομικής πολιτικής της Ισπανίας, προκειμένου να εξασφαλίσουν ότι θα μειωθεί το έλλειμμα του προϋπολογισμού στο 3% του ΑΕΠ, το 2014. Όσο για τα 30 δισ. ευρώ που θα εκταμιευθούν μέχρι το τέλος του μηνός από τον EFSF με προορισμό τις ισπανικές τράπεζες, την πλήρη ευθύνη αναλαμβάνει το ισπανικό κράτος.
Οι χαρακτηριστικά αντίθετες θέσεις του Σύριζα και του Die Linke στο θέμα της ανακεφαλαιοποίησης των ισπανικών τραπεζών έχουν στενή σχέση με τη θέση των κομμάτων αυτών υπέρ της Ευρωζώνης και την συνακόλουθη τακτική τους.
Στη μεν Γερμανία, προβάλλεται η άποψη ότι μπορεί να σωθεί το κλονιζόμενο ενιαίο νόμισμα χωρίς να καταβάλει ο Γερμανός εργαζόμενος το κόστος, είτε με φόρους είτε με λιτότητα, ευέλικτη εργασία κοκ, για τη διάσωση του χρηματοπιστωτικού τομέα και την κρίση του ευρώ. Παρόμοια, στην Ελλάδα, ο Σύριζα, προκειμένου να προσδώσει αξιοπιστία στη θέση του ότι υπάρχουν περιθώρια φιλολαϊκής διαπραγμάτευσης των μνημονίων και των δανειακών συμβάσεων εντός της Ευρωζώνης και «ισότιμης θέσης» της Ελλάδας εντός του ευρώ, σπεύδει να χαρακτηρίσει επιτυχία την απόφαση-καρμανιόλα για τον ισπανικό λαό περί ανακεφαλαιοποίησης των ισπανικών τραπεζών και να ζητήσει να εφαρμοστεί και στην Ελλάδα.
Στην πράξη, ζητά να πληρώσουν οι Γερμανοί και άλλοι Ευρωπαίοι εργαζόμενοι για τις τράπεζες. Και τα δύο κόμματα, από διαφορετικές αφετηρίες το καθένα, δημιουργούν ψευδή εικόνα σχετικά με την αλλαγή του χαρακτήρα της Ευρωζώνης και η στάση τους αυτή αντί να ενώνει διαιρεί και εξασθενίζει την ενιαία δύναμη που θα είχαν στη διάθεσή τους οι Ευρωπαίοι εργαζόμενοι. Και ενώ επικαλούνται την προοπτική μιας «άλλης Ευρώπης», η πολιτική τους δημιουργεί περιθώρια για τη χειραγώγηση των κοινωνιών σε κάθε χώρα από τις κυρίαρχες δυνάμεις στο όνομα της μη κατάρρευσης του ευρώ. Δημιουργεί ταυτόχρονα πεδίο στα εθνικιστικά στοιχεία που αντιπαραθέτουν τον ένα λαό στον άλλο.
Η τρίχρονη πορεία της κρίσης στην Ε.Ε. αποκαλύπτει με πολύ έντονο τρόπο ότι η καταπολέμηση της λιτότητας και της ανεργίας –με ή χωρίς μνημόνια— είναι ατελέσφορη, αν αφήνεται στο απυρόβλητο η Ευρωζώνη/Ε.Ε. και οι εσωτερικές και εξωτερικές σχέσεις κυριαρχίας και επιβολής που ενσωματώνει, ανεξαρτήτως του ποια χώρα, ποιο εθνικό συγκρότημα του κεφαλαίου, έχει το πάνω χέρι (δεν θα ήταν ουσιαστικά διαφορετική η Ευρωζώνη, ως προς το συμφέρον των εργαζομένων, αν ήταν «ολαντική» και όχι «μερκελική»).
Σήμερα, το βασικό ενωτικό πεδίο στο οποίο θα μπορούσε να συγκροτηθεί -- πέραν των εθνικών ιδιομορφιών, των διαφορετικών θέσεων των χωρών κοκ— ένα διεθνιστικό, πανευρωπαϊκό κίνημα των εργαζόμενων είναι η ρήξη με την Ευρωζώνη και τις πολιτικές της Ε.Ε., ένα πολιτικό κίνημα αποδέσμευσης και συνεργασίας των λαών σε εντελώς διαφορετικές, δημοκρατικές βάσεις από αυτές που έχει θέσει η Ευρώπη του κεφαλαίου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου