η κατάρρευση του μύθου
Η κυβέρνηση «εκτάκτου ανάγκης» του πρώην τραπεζίτη Λ. Παπαδήμου είναι εδώ. Το ίδιο και το μαύρο μέτωπο ΠΑΣΟΚ-ΝΔ-ΛΑΟΣ που, παρά τις μεταξύ τους αντιθέσεις, συμπυκνώνει την επίσημη πλέον εύθραυστη συναίνεση. Παράλληλα, σηματοδοτεί την αλλαγή του προτύπου διακυβέρνησης και προνομιμοποιεί την περαιτέρω αυταρχικοποίηση όλων των θεσμικών μορφών του κράτους.....
Η κυβέρνηση Παπαδήμου έχει να επιτελέσει σημαντικό έργο υπέρ των συμφερόντων του ΔΝΤ, της ΕΕ και του ελληνικού κεφαλαίου. Θα προσπαθήσει όχι μόνο να διασφαλίσει τη θέση της χώρας στην ΕΕ, αλλά κυρίως να κερδίσει χρόνο, να επιβάλλει την κοινωνική ομαλότητα με μια ιδιότυπη ιδεολογική τρομοκρατία περί επικείμενης «εθνικής καταστροφής» για να περάσουν όλα τα μέτρα λιτότητας που προβλέπονται στο νέο μνημόνιο και τη δανειακή σύμβαση. Για μία ακόμα φορά επιστρατεύεται η απειλή της εξόδου από την ευρωζώνη και η χρεωκοπία. Το ευρώ συνδέεται με την νομισματική σταθερότητα, την εξασφάλιση των καταθέσεων, την πορεία των εισαγωγών-εξαγωγών και του χρηματιστηρίου.
Η παραμονή στην Ε.Ε εμφανίζεται ως η μόνη επιλογή. Έξω από αυτή υπάρχει μόνο το «χάος και η καταστροφή»! Δυστυχώς όμως για τους υπέρμαχους της ευρωπαϊκής προοπτικής ο απολογισμός της ένταξης της χώρας στην Ε.Ε αποδεικνύει στην πράξη ότι επρόκειτο για μία βαθύτατα αντιδραστική επιλογή του κεφαλαίου εις βάρος των συμφερόντων των εργαζομένων. Λόγω των πολιτικών της ΕΕ, τμήματα ή και ολόκληρες βιομηχανικές μονάδες μεταφέρθηκαν στο εξωτερικό για να αυξήσουν την κερδοφορία τους, αποδιαρθρώνοντας ολόκληρους παραγωγικούς κλάδους. Όσο για την αγροτική παραγωγή, αυτή προσδέθηκε στην «Κοινή Αγροτική Πολιτική» και εγκλωβίστηκε στην πολιτική των επιδοτήσεων καταστρέφοντας από τη μια τη διατροφική επάρκεια της χώρας, ενώ από την άλλη οδήγησε στην κοινωνική καταστροφή εκατοντάδες χιλιάδες αγρότες.
Το αποτέλεσμα ήταν η μείωση των εξαγωγών, η αύξηση των εισαγωγών, η μείωση εσόδων του κράτους και η αύξηση του δημόσιου χρέους. Ανισότητες μεταξύ των κρατών μελών, αλλά κυρίως κοινωνικές ανισότητες στο εσωτερικό του κάθε ενός από αυτούς, οδήγησαν στην περαιτέρω συγκέντρωση του πλούτου στα χέρια λίγων, στην αύξηση της ανεργίας, στην μείωση των μισθών, στην αύξηση του ορίου συνταξιοδότησης, στην ιδιωτικοποίηση κοινωνικών τομέων, στην εμπορευματοποίηση της εκπαίδευσης και της υγείας. Η ελληνική αστική τάξη από την πρόσδεσή της στο ευρωπαικό άρμα και μετά επιλέγει να ακολουθεί όλες τις αντιδραστικές και αντιεργατικές πολιτικές της Ε.Ε. Η Ε.Ε αποτέλεσε και αποτελεί τη συμμαχία των ευρωπαικών κεφαλαίων και εκφράζει τα κοινά τους συμφέροντα και τους μεταξύ τους ανταγωνισμούς. Στις εποχές της καπιταλιστικής ευφορίας οι ανταγωνισμοί είχαν μειωθεί, η κοινωνική συναίνεση είχε εμπεδωθεί χάρη στη ροή των «τοξικών» κοινοτικών επιδοτήσεων και στο τραπεζικό πλαστικό χρήμα, ενώ στην εποχή της κρίσης ανακαλύψανε οι οικονομικά πιο ισχυροί τα ελλείμματα των πιο αδύναμων και προχωρούν μονομερώς στην αλλαγή των αντιεργατικών ευρωπαϊκών συνθηκών προς το χειρότερο.
Στα παραπάνω πλαίσια, η ελληνική αστική τάξη έχοντας ως βασική στρατηγική της την παραμονή της στην ευρωζώνη και στην ΕΕ εναρμονίζεται με τις πολιτικές επιλογές των ισχυρών κρατών του ευρώ και προχωρά στο τσάκισμα των εργατικών κατακτήσεων με στόχο την συνέχιση της κερδοφορίας του κεφαλαίου σε περίοδο οικονομικής κρίσης. Η αντιμετώπιση του χρέους και των ελλειμάτων έχουν έναν κοινό παρονομαστή: την ανταγωνιστικότητα και πιο συγκεκριμένα τη μείωση της αξίας της εργατικής δύναμης είτε άμεσα (βλ. μείωση αποδοχών), είτε έμμεσα (με τη συρρίκνωση του κοινωνικού κράτους και την κατάργηση κάθε είδους κοινωνικής παροχής).
Η αλήθεια λοιπόν του μύθου του ευρώ είναι ότι εργαζόμενοι, άνεργοι και συνταξιούχοι με το ζόρι επιβιώνουν. Ακόμη και τα μεσαία στρώματα πιέζονται από την οικονομική ύφεση. Η λιτότητα και η ύφεση, το ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας, η ιδιωτικοποίηση κοινωφελών οργανισμών, συνιστούν ένα ζοφερό τοπίο για το μέλλον της εργαζόμενης κοινωνικής πλειοψηφίας. Η επίθεση στα λαϊκά στρώματα δεν έχει προηγούμενο. Οι μισθοί τους πέφτουν κάτω από τα όρια της φτώχειας. Η δυνατότητά τους να έχουν στέγη, τροφή, θέρμανση γίνεται ένας καθημερινός αγώνας. Η αύξηση των έμμεσων και άμεσων φόρων και τα χαράτσια φέρνουν σε πραγματική απόγνωση τη συντριπτική πλειοψηφία των εργαζομένων. Οι απολύσεις μέσω της εφεδρείας στο δημόσιο και η πλήρης απελευθέρωση των εργασιακών σχέσεων συμπληρώνουν το σκηνικό της εξαθλείωσης.
ο λαός στο προσκήνιο
Δεν αποτελεί και καμιά πρωτοτυπία, ούτε και υπερβολή, να πει κανείς ότι το 2011 είναι ένας κινηματικός χρόνος εξαιρετικά πυκνός, μια χρονιά που μέσα της συμπυκνώνει ίσως και περισσότερα από ό,τι σχεδόν χώρεσαν σε 30 χρόνια ιστορίας λαϊκού κινήματος. Η χρονική στενότητα των αλεπάλληλων κινηματικών εξάρσεων αλλά και η εντεινόμενη, καθημερινή λαϊκή αφύπνιση σε επιμέρους κοινωνικούς χώρους - στοιχεία πρωτόγνωρα - διαμορφώνουν μια «διαφορετική» πραγματικότητα για τις δυνάμεις του κινήματος και εν γένει για την αριστερά.
Μία πραγματικότητα που δε διαμορφώθηκε τυχαία αλλά σταδιακά τα τελευταία 6 χρόνια, από την αποτυχία της «εκσυγχρονιστικής λαίλαπας» της περιόδου των ολυμπιακών και εντεύθεν. Μία πραγματικότητα που επιμένει να επαναφέρει συνεχώς το λαό στο προσκήνιο, που οδηγεί την κοινωνία να της έχουν γίνει οικείες οι εικόνες από το μέλλον που έρχονται και ζήσαμε στο πολύ πρόσφατο παρελθόν. Και εδώ δεν αναφερόμαστε στις εικόνες-οράματα των αστών, αλλά στις εικόνες-πρότυπα που οδηγούν το λαό να επιλέξει τον άλλο δρόμο...
Αργή αρχικά αλλά σταδιακά επιταχυνόμενη η αγωνιστική αφύπνιση του λαού. Οι φοιτητικές κινητοποιήσεις του ’06 και ’07, πέταξαν στον κάμπο την σπίθα εκείνη που βραδυφλεγώς προξενούσε συνεχείς αναζωπυρώσεις μεταφέροντας την ανασφάλεια της νεολαίας σε άλλα κομμάτια της κοινωνίας. Ακολούθησε ο θερμός Δεκέμβρης με τη δολοφονία Γρηγορόπουλου και την καταστολή να προμηνύουν σκλήρυνση της αστικής τάξης και ενός καθεστώτος το οποίο άρχισε να απογυμνώνεται από θετικά προτάγματα και να δείχνει το δρόμο της ολομέτωπης, «αδιαπραγμάτευτης» επίθεσης του κεφαλαίου ενάντια στην κοινωνική πλειοψηφία.
Στη συνέχεια ήρθε η ηρωική αντίσταση των κατοίκων της Κερατέας. Κατά τη γνώμη μας, από αυτό τον αγώνα προέκυψε ένα σχολείο-μικρογραφία για το πώς ο λαός νικά. Έδειξε το μεταίχμιο ανάμεσα στη σφαίρα της διαμαρτυρίας και την πραγματικότητα που δημιουργεί η αδιάκοπη κινητοποίηση των μαζών με όλο και πιο ριζοσπαστικά χαρακτηριστικά. Μέσα σε όλη αυτή την περίοδο οι αδιάκοποι εργατικοί αγώνες, οι απεργίες και οι διαδηλώσεις μπλεγμένοι με τα κινήματα των κατοίκων, τα κινήματα ανυπακοής πάλευαν να δώσουν την προοπτική της νίκης στις λαϊκές διεκδικήσεις.
Ήταν όμως η βίαιη εισβολή του λαού στο προσκήνιο, το περασμένο καλοκαίρι με το κίνημα των πλατειών, που προξένησε το άγχος στα αστικά επιτελεία, δίνοντας τον τόνο αλλά και τις παρακαταθήκες για τη σημερινή ένταση των λαϊκών αγώνων σε όλες τους τις μορφές, που αμφισβητώντας τυποποιημένα πρότυπα, «πρωτοπορίες» και θέτοντας νέες απαιτήσεις συνολικά στην αριστερά.
Με τη διάρκεια του, τροφοδότησε εκ νέου το εργατικό κίνημα δείχνοντας ότι στην πραγματικότητα υπάρχει η δυνατότητα ενός άλλου δρόμου, του δρόμου της ανατροπής. Οι εργατικές κινητοποιήσεις εισέρχονται σε ένα νέο επίπεδο. Των μεγαλειωδών κινητοποιήσεων της 15 Ιουλίου και της 21-22 Οκτωβρίου ξεσκεπάζοντας μια για πάντα το βρώμικο ρόλο των γραφειοκρατικών ηγεσιών των ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ, το δρόμο του συνδικαλισμού της αδράνειας και της υποταγής, το δρόμο των επετειακών κινητοποιήσεων και των προδιαγεγραμμένων ηττών.
Ο λαός όλους αυτούς τους μήνες γράφει ιστορία. Έχει αρχίσει να ψηλαφίζει αργά, αλλά σταθερά την ουσία του προβλήματος έχοντας ανοιχτά τα αφτιά και τα μάτια του σε νέες αλήθειες και διεξόδους. Η αφύπνιση αυτή αναδύεται μέσα από τη συγκρότηση από άκρη σε άκρη επιτροπών ενάντια στο μνημόνιο, τα χαράτσια κα. Η κατάρρευση ακλόνητων ιδεολογημάτων και εμμονών ως προς την πολιτική εκπροσώπηση (βλ. δικομματισμό), οι ατελείωτες δημόσιες αποδοκιμασίες των πολιτικών εκπροσώπων του κεφαλαίου, που αποκορυφώθηκε στην «αναβίωση» της εθνικής αντίστασης με την παρέλαση της 28ης να μετατρέπεται σε τσουνάμι οργής, οι καταλήψεις δημοσίων κτηρίων και υπηρεσιών και οι παγωμένες τσιμινιέρες από την ηρωική απεργία διαρκείας των εργατών της «Χαλυβουργίας Ελλάδας Α.Ε.», σφραγίζουν την ιστορία του ταξικού λαικού κινήματος στη χώρα. Όχι με τη λογική της νίκης, αλλά με τη λογική της σταδιακής αφύπνισης του κόσμου της εργασίας που βρισκόταν επί δεκαετίες σε λήθαρχο και είχε αφήσει τις τύχες του στα χέρια των υπαλλήλων-πολιτικών του κεφαλαίου. Η κοινωνική αντιπαράθεση αρχίζει να παίρνει χαρακτηριστικά εξέγερσης και το ζητούμενο πλέον είναι με ποιές μορφές αγώνα και με ποιά αιτήματα θα αντισταθούμε στη λαίλαπα που έρχεται...
με την αριστερά της ανατροπής
Όμως, ενώ όλα αυτά είναι αναγκαίες συνθήκες, η απαραίτητη προϋπόθεση παραμένει αν η αριστερά θα ανακτήσει το χαμένο ιστορικό της ρόλο. Ο καπιταλισμός λειτουργεί ως ένα ζόμπι. Δε θα καταρρεύσει μόνος του. Απαιτείται ηγεμονικός, λαϊκός, πολιτικά ανταγωνιστικός και πειστικός λόγος για το σκοπό αυτό. Είναι σκληρό, αλλά σε επίπεδο πολιτικών δυνάμεων ο εχθρός παίζει χωρίς αντίπαλο. Από την οριακή κυβερνητική πλειοψηφία των 150 φτάσαμε στην ψήφο εμπιστοσύνης των 255 στην κυβέρνηση των τραπεζιτών.
Οι εργαζόμενοι, οι άνεργοι, οι νέοι πρέπει να συνεχίσουμε να αγωνιζόμαστε βάζοντας τέρμα σε όλους τους εκβιασμούς και στα ψευδοδιλλήματα της περιόδου. Η συγκρότηση ενός αριστερού αντικαπιταλιστικού μετώπου είναι πιο αναγκαία από ποτέ. Ενός κοινωνικού μετώπου που
· θα μιλήσει για την ανάγκη εξόδου από την ευρωζώνη και την Ε.Ε. με την πρωτοβουλία και με τη σφραγίδα του λαικού κινήματος
· θα απαιτήσει την στάση πληρωμών από την πλευρά των εργαζομένων στις δυνάμεις- διεθνείς και εγχώριες- του κεφαλαίου και τη διαγραφή του χρέους
· θα αγωνιστεί για την εθνικοποίηση των τραπεζών των μεγάλων επιχειρήσεων
· θα οδηγήσει στην ριζική αναδιανομή των εισοδημάτων και του πλούτου που παράγεται σε αυτή τη χώρα
Ενός αριστερού αντικαπιταλιστικού μετώπου που θα δώσει δύναμη στα πρωτοβάθμια σωματεία, στους χώρους δουλειάς και στις επιτροπές κατοίκων στις γειτονιές. Που θα μπολιάσει και θα ενισχύσει πολιτικά την λαϊκή δυσαρέσκεια, θα βοηθήσει να πέσουν «τα τείχη» ανάμεσα στην αριστερά και σε μεγάλη μερίδα των εργαζομένων και πολιτών. Με λαϊκή αυτοοργάνωση και συντονισμό των κοινωνικών ομάδων, απέναντι σε συντεχνιακά συμφέροντα και διασπαστικές κινήσεις, ο αγώνας θα είναι μακροχρόνιος και πιο κρίσιμος παρά ποτέ!
μπήκαν στην πόλη οι εχθροί
Η ταξική απροκάλυπτη επίθεση των κυβερνήσεων του μνημονίου, της Ε.Ε. και του Δ.Ν.Τ. δεν αφορά μόνο τους χώρους δουλειάς, αλλά και τις τοπικές κοινωνίες, υπό την έννοια των γεωγραφικών και διοικητικών ορίων στα πλαίσια των καλλικρατικών δήμων. Ιδιαίτερα στην περιοχή στην οποία αγωνιζόμαστε ως ΠΡΩτοβουλία ΚΑΤοίκων στα Νότια, όλα τα προηγούμενα χρόνια γίνονται προσπάθειες «αξιοποίησης» των πλεονεκτημάτων της από δυνάμεις του κεφαλαίου. Πλεονεκτήματα που αφορούν κυρίως τον Υμηττό, την παραλιακή ζώνη και τον χώρο του πρώην αεροδρομίου Ελληνικού.
Τον Υμηττό λυμαίνονται οικοδομικοί συνεταιρισμοί και κατασκευαστικές εταιρείες. Παράνομες εγκαταστάσεις και χρήσεις γης αποτελούν μία χρόνια πληγή για το βουνό και αιτία πολλών «ανεξέλεγκτων» πυρκαγιών. Ο σχεδιασμός της Περιφερειακής Λεωφόρου και της Σήραγγας Υμηττού, ένα καταστροφικό σχέδιο για την ποιότητα ζωής μας, έμεινε ύστερα από αγώνες των κατοίκων στα χαρτιά, αλλά η πραγματοποίησή του ενδιαφέρει ακόμα τους εμπνευστές του.
Η πρόσβαση στην παραλία εξακολουθεί να είναι σχεδόν αδύνατη, καθώς ιδιωτικές μαρίνες, νυχτερινά κέντρα και καφετέριες έχουν κυριολεκτικά μετατρέψει το καλοκαιρινό μπάνιο στη θάλασσα σε ακριβό σπόρ! Οι εγκαταστάσεις του Αγίου Κοσμά δόθηκαν στην εταιρεία Ολυμπιακά Ακίνητα με στόχο τη δημιουργία μαρίνας ιδιωτικών σκαφών.
Όσο για το επικείμενο ξεπούλημα του χώρου του πρώην αεροδρομίου Ελληνικού, είναι προφανές ότι μέσω διαδικασιών fast track επιχειρείται να δοθεί σε μεγάλα ιδιωτικά κεφάλαια μια τεράστια έκταση που ανήκει στον λαό της Αττικής και θα μπορούσε μέσω της μετατροπής της σε χώρο καθαρού πρασίνου να αποτελέσει πνεύμονα ζωής για όλο το λεκανοπέδιο.
Πέρα όμως από τους κεντρικούς σχεδιασμούς, υπάρχουν και τα τοπικά συμφέροντα εργολάβων και πάσης φύσεως «επιχειρηματιών», τα οποία εξέφρασε και εκφράζει η πλειοψηφία των δημοτικών αρχών της Γλυφάδας. Οι βλέψεις για ένταξη καμμένων εκτάσεων στο σχέδιο πόλης, η υποστήριξη στους νέους δρόμους και στο νέο Προεδρικό Διάταγμα για τον Υμηττό, τα υπέρογκα δημοτικά τέλη που ξοδεύονται για τεχνικά έργα και πολεοδομικές παρεμβάσεις υπέρ μιας μειοψηφίας και όχι για να σταματήσουμε να χρειαζόμαστε βάρκες κάθε χειμώνα για να κινηθούμε στην πόλη μόλις βρέξει, η δημιουργία παράνομου νεκροταφείου, η απόπειρα καταστροφής ελεύθερων χώρων πρασίνου για την κατασκευή οδικών κόμβων, όλα αναδεικνύουν τον αντιλαϊκό χαρακτήρα της πλειοψηφίας του δημοτικού συμβουλίου.
Με αποκορύφωμα φυσικά όλων την αρχική άρνηση της δημοτικής αρχής να στηρίξει όσους δημότες δεν πληρώσουν το χαράτσι της ΔΕΗ, ανεξάρτητα από το αν ανήκουν ή όχι στις επίσημα ορισμένες ως ευπαθείς ομάδες πολιτών. Η απόφαση άλλαξε – διακηρυκτικά - μετά από μία μαζική παράσταση διαμαρτυρίας της «Επιτροπής Κατοίκων Γλυφάδας ενάντια στο μνημόνιο και τις αντιλαϊκές πολιτικές», μην αφήνοντας όμως καμμία αμφιβολία σε κανέναν κάτοικο για τις πραγματικές προθέσεις της πλειοψηφίας του δημοτικού συμβουλίου. Η υποτιθέμενη στήριξη περιορίστηκε στη νομικίστικη πλευρά του ζητήματος και μέχρι τη συγγραφή αυτού του κειμένου έχει μείνει στα χαρτιά ακόμα και αυτή η ελάχιστη δέσμευση.
Η αναφορά μας στα της δημοτικής αρχής δεν γίνεται επειδή εναποθέτουμε τις αγωνιστικές ελπίδες μας σε αυτήν! Εμείς ως κομμάτι της αντικαπιταλιστικής αριστεράς ξέρουμε πολύ καλά τον αντιδραστικό ρόλο του θεσμού της τοπικής αυτοδιοίκησης ως υλοποιητή των κεντρικών πολιτικών σχεδιασμών και ως τροχοπέδη και ανάχωμα του λαϊκού κινήματος μέσα από ένα σύστημα ανάθεσης και διαπλοκών. Σήμερα, περισσότερο από ποτέ και μέσω του αναβαθμισμένου ρόλου που τους αποδίδει ο Καλλικράτης οι δήμοι και οι περιφέρειες αποτελούν αναπόσπαστο κομμάτι του κρατικού μηχανισμού, καταρρίπτοντας κάθε ιδεολόγημα για τη «δυνατότητα» τους να αποτελέσουν εργαλείο του λαϊκού κινήματος.
Για εμάς αποτελεί ένα στοίχημα να το αναδείξουμε αυτό στους κατοίκους και να αντιπαραθέσουμε ως μόνη μορφή αγώνα τις επιτροπές κατοίκων. Επιτροπές λαικές, μαζικές, πρωτότυπες μορφές λαϊκής εξουσίας, που με την αυτοοργάνωσή τους και την αγωνιστικότητά τους θα αναγνωρίζουν τους ταξικούς εχθρούς και θα σταθούν απέναντί τους. Γιατί τα χρόνια που έρχονται θα είναι πέτρινα και ούτε καναπέδες δεν θα έχουμε για να επαναπαυθούμε!
στο δρόμο του αγώνα
Σήμερα λοιπόν, ο μόνος δρόμος είναι η οργή και η αγανάκτηση του λαού να μπορεί να εκφαστεί μόνο μέσα από ανυποχώρητους και αποφασιστικούς αγώνες με καταλήψεις, απεργίες και διαδηλώσεις συνολικά ενάντια στην πολιτική ΕΕ – ΔΝΤ – κεφαλαίου. Μόνο η κλιμάκωση και ένταση του αγώνα μπορεί να εξασφαλίσει τη νίκη ενάντια στα αντιλαϊκά μέτρα και πολιτικές και να υψώσει ένα μεγάλο, δυνατό και αποφασιστικό τείχος υπεράσπισης των κοινωνικών αγώνων, τόσο απέναντι στην κυβέρνηση του «μαύρου μετώπου» και της «κοινωνικής συναίνεσης» που επιχειρεί να τους θέσει στην παρανομία, όσο και απέναντι σε κάθε απόπειρα εκτόνωσης της λαϊκής αγανάκτησης και οργής, είτε με την επικείμενη «προσφυγή στις κάλπες», είτε με τους εκβιασμούς, την τρομοκρατία και τα ψεύτικα διλήμματά τους.
Όλοι μαζί συντονισμένα, κάτοικοι, εργαζόμενοι και νεολαία μέσα από το συλλογικό δρόμο πρέπει να οργανώσουμε τη δράση μας. Κάθε γειτονιά, κάθε εργασιακός χώρος, κάθε σχολείο και σχολή να γίνει ένας πυρήνας δράσης που θα ακυρώνει οποιαδήποτε αντιλαική πολιτική.
Εμείς, ως σχήμα γειτονιάς, ως αντικαπιταλιστική κίνηση πόλης, επιμένουμε να συμβάλλουμε με όλες μας τις δυνάμεις μαζί και στο πλάι με το λαό και τους εργαζόμενους για την οικοδόμηση των αναγκαίων κοινωνικών και πολιτικών αντιστάσεων που θα σηματοδοτήσουν την απαρχή της νίκης για το λαϊκό και εργατικό κίνημα, ένα κίνημα ρήξης με τις αντιλαϊκές πολιτικές κυβέρνησης/ΕΕ/ΔΝΤ και ανατροπής τους.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου