Του Γρηγόρη Δεμέστιχα
Θ ύελλα συζητήσεων προκάλεσε η απόφαση της «Κοινωνικής Αριστεράς» (Γ. Ραυτόπουλος, Σ. Κότσιας κ.ά.) για συνεργασία με τον ΣΥΡΙΖΑ και την άμεση αποδοχή αυτής της απόφασης από την πλειοψηφία της Γραμματείας του ενωτικού εγχειρήματος της ριζοσπαστικής Αριστεράς....
Συνεργασίες
Για παράδειγμα,ο ιστότοπος Iskra (που εκφράζει τις θέσεις του Αριστερού Ρεύματος του ΣΥΝ) υπογράμμισε: «Πώς προέκυψε αιφνιδίως –στην ουσία σε προεκλογική περίοδο– αυτή η συνεργασία, ποιο είναι το προγραμματικό της περιεχόμενο, πέραν μιας γενικής και λιγότερο ή περισσότερο έντονης “αντιμνημονιακής ρητορικής” και ποια η κοινωνική, κινηματική προεργασία της! [...] Μήπως αυτή η αιφνίδια “συνεργασία” είναι μόνο ο προπομπός σε ένα ολισθηρό δρόμο που έχει αρχή, αλλά δεν έχει τέλος;».
Το τελευταίο ερώτημα των συντρόφων της Iskra έχει νόημα. Στην πραγματικότητα η ηγεσία του ΣΥΝ προωθεί τη γραμμή της εκλογικής συνεργασίας με μια πανσπερμία πασοκογενών ομάδων ή και προσώπων: συστηματοποιείται η συνεργασία με τη Σ. Σακοράφα και τον Π. Κουρουμπλή (ομιλητές σε πολλές συγκεντρώσεις δίπλα στους Αλ. Τσίπρα, Μαν. Γλέζο κ.λπ.), ενώ η «πιάτσα» βοά για τις σχέσεις του ΣΥΝ με την «Ενωτική Κίνηση» (Κοτζιάς, Μητρόπουλος, Κοτσακάς, Τσουκαλάς κ.ά.).
Το επιχείρημα της ηγεσίας του ΣΥΝ είναι η ανάγκη απεύθυνσης στον κόσμο του ΠΑΣΟΚ που αποδεσμεύεται από τη σοσιαλδημοκρατία μετά τις πικρές «εμπειρίες» των μνημονίων και της τρόικας. Όμως, πόσο αλήθεια υποβοηθιέται αυτή η «αποδέσμευση» κόσμου της βάσης από τη σοσιαλδημοκρατία μέσα από μια θολή συνεργασία της ριζοσπαστικής Αριστεράς με ιστορικά στελέχη και ομάδες αυτού του χώρου, σε μια γενικόλογη «αντιμνημονιακή βάση»; Μήπως αντίθετα –για άλλη μια φορά– ένα τμήμα της Αριστεράς, έχοντας ως στόχο τα άμεσα εκλογικά οφέλη, μπαίνει σε μια διεργασία που αντικειμενικά μπορεί να καταλήξει μόνο σε ενίσχυση των προοπτικών ανασυγκρότησης της σοσιαλδημοκρατίας;
Στρατηγικές επιλογές
Πραγματικά πιστεύουμε ότι ο ΣΥΡΙΖΑ έχει γίνει ορατός ως εναλλακτική λύση από χιλιάδες ανθρώπους που έχουν εγκλωβιστεί στη σοσιαλδημοκρατία. Αυτό προκύπτει από τη ζωντανή πολιτική εμπειρία και επιβεβαιώνεται από τις δημοσκοπήσεις.
Όμως, για να σταθεροποιηθεί και να ενισχυθεί αυτή η τάση, ο ΣΥΡΙΖΑ –και κυρίως η ηγεσία του ΣΥΝ– οφείλει να απαντήσει στα προβλήματα «ταυτότητας» αυτού του ρεύματος: ο ΣΥΡΙΖΑ οφείλει να διεκδικήσει τον κόσμο του ΠΑΣΟΚ στη βάση των κοινών αγώνων, αλλά και της στρατηγικής επιλογής του σοσιαλισμού και της Αριστεράς. Αλλιώς κινδυνεύει να γίνει έρμαιο σε όποια (πιθανή ή όχι δεν έχει ακόμα κριθεί) «αντιμνημονιακή» στροφή του παλαιού πασοκικού προσωπικού με στόχο την ανασύσταση του σοσιαλδημοκρατικού χώρου.
Όταν ζητάμε από τον κόσμο να αποδεσμευτεί από τη σοσιαλδημοκρατία, αυτονόητα ζητάμε και από όποια «στελέχη» του χώρου αυτού αναζητούν συνεργασίες, να αποσπαστούν από τις παραδόσεις και τα σύμβολά τους και να ενταχθούν στο χώρο της ριζοσπαστικής Αριστεράς, αποδεχόμενοι τις στρατηγικές επιλογές του, τα σύμβολα και τις οργανωτικότητές του…
Καθόλου τυχαία, ο Ν. Κοτζιάς (παλιός ιδεολογικός «υπεύθυνος» στο ΚΚΕ), στην ιδρυτική παρουσίαση της «Ενωτικής Κίνησης» αφήνει όλα τα ζητήματα στρατηγικών επιλογών στην απόλυτη γενικότητα («στο επίκεντρο της κίνησής μας βρίσκονται το κοινωνικό ζήτημα και ο πατριωτισμός…»), ενώ θέτει το στόχο να μετατραπούν οι δυνάμεις που αντιτάσσονται στο μνημόνιο σε «κυβερνώσα εναλλακτική δύναμη». Επίσης, όχι τυχαία, η «Ε.Κ.» αρνείται να ενταχθεί (ως συνιστώσα) σε όποιο από τα υπαρκτά πολιτικά μέτωπα της Αριστεράς και αντιπροτείνει μια φαρδυπλατιά συνεργασία με τον ΣΥΡΙΖΑ, τον Μίκη, τη Σπίθα, το ΕΠΑΜ και άλλους «αντιμνημονιακούς».
Έτσι, επίσης όχι τυχαία, στο πολιτικό ρεπορτάζ κυκλοφορεί η ιδέα ότι στελέχη του σοσιαλδημοκρατικού χώρου μπορεί τελικά να βρεθούν σε πολλά διαφορετικά ψηφοδέλτια της Αριστεράς, χωρίς αυτό να αποκλείει την επανένωσή τους σε κοινοβουλευτική ομάδα την επόμενη ημέρα των εκλογών. Πρόκειται για μια τακτική «πολλαπλών στηριγμάτων» που δεν είναι άγνωστη σε στελέχη από το βαθύ (πιο βαθύ δε γίνεται) ΠΑΣΟΚ: την εφάρμοζε π.χ. σε παλαιότερες κρίσεις της σοσιαλδημοκρατίας ο Κ. Λαλιώτης που σήμερα φέρεται να σιωπά.
Καθαροί όροι
Ο ΣΥΡΙΖΑ οφείλει να απαντήσει στην πίεση και τη συζήτηση για «μέτωπο» με πιο καθαρούς όρους: συμπαράταξη της Αριστεράς – στάση πληρωμών στους τοκογλύφους και ανατροπή των μνημονίων προς όφελος των εργαζομένων – διέξοδος στην κρίση του καπιταλισμού ο Σοσιαλισμός. Γύρω από αυτές τις ιδέες και τη συγκεκριμένη τακτική που αυτές συνεπάγονται είναι επιθυμητή και εφικτή η ενότητα με τμήματα που αποσπώνται από το παλαιό ΠΑΣΟΚ. Αντίθετα η γενικώς «αντιμνημονιακή» προεκλογική συγκόλληση λογοδοτεί στην –για την ώρα ουτοπική– ανασυγκρότηση ενός «νέου ΠΑΣΟΚ», όταν και εάν η κρίση αφήσει ξανά περιθώρια για σχήματα καπιταλισμού με ανθρώπινο πρόσωπο.
DEA
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου