Αμερικανική εταιρεία πλήρωνε καθηγητές και ακαδημαϊκούς για να φιλοτεχνήσουν το προφίλ του Καντάφι.Η στροφή του Καντάφι -μετά την εισβολή στο Ιράκ- με την αποκήρυξη της τρομοκρατίας και των προγραμμάτων παραγωγής όπλων μαζικής καταστροφής και με τη συμμαχία με τη Δύση στον πόλεμο κατά της τρομοκρατίας,
δεν ήταν επαρκής για να αλλάξει την εικόνα του λίβυου ηγέτη ως στυγνού δικτάτορα.
Γι' αυτό, λίγο μετά την αποκατάσταση των διπλωματικών σχέσεων των ΗΠΑ με τη Λιβύη τον Μάιο του 2006, αμερικανική εταιρεία συμβούλων χρησιμοποίησε επί πληρωμή έγκριτους ακαδημαϊκούς και διανοούμενους για να αποκαταστήσει την εικόνα του Μουαμάρ Καντάφι, σύμφωνα με αποκαλυπτική έρευνα του περιοδικού «Mother Jones».
Από τις αρχές του 2007 άρχισαν να δημοσιεύονται στα μεγαλύτερα αμερικανικά έντυπα σειρά άρθρων τα οποία εμφάνιζαν τον Μουαμάρ Καντάφι ως έναν ήπιο ηγέτη και ιδίως έναν διανοητή που πρόθυμα μοιραζόταν με δυτικούς διανοούμενους στη σκηνή του στην έρημο. Σύμφωνα, ωστόσο, με έγγραφα που αποκαλύπτει το περιοδικό, δεν επρόκειτο για μια ελεύθερη ανταλλαγή απόψεων μεταξύ "διανοουμένων" αλλά για καμπάνια δημοσίων σχέσεων που είχε αναλάβει η εταιρεία συμβούλων Monitor Group, με έδρα τη Βοστόνη και στενότατες σχέσεις με τη Σχολή Οικονομικών του Χάρβαρντ. Τα έγγραφα αποκαλύπτουν πως η εταιρεία είχε συνάψει συμβόλαιο αξίας 3 εκατ. δολαρίων με τον Καντάφι.
Σε εσωτερικό έγγραφο της εταιρείας τονιζόταν: «Η Λιβύη πάσχει από έλλειψη δημόσιων σχέσεων και κατάλληλων επαφών με ένα πλατύ φάσμα από ηγέτες στον τομέα των ιδεών και σύγχρονους διανοητές. Το πρόγραμμα στοχεύει να αποκαταστήσει αυτή την ισορροπία προς όφελος της Λιβύης». Κι έτσι η Monitor προσκαλούσε επί πληρωμή στη Λιβύη διανοούμενους, στην πλειονότητά τους συντηρητικούς και άρα υπεράνω κάθε υποψίας εύνοιας προς τον συνταγματάρχη, οι οποίοι με την επιστροφή τους έγραφαν θετικά άρθρα σε έγκριτα ΜΜΕ.
Ενας από τους πρώτους ήταν ο καθηγητής του Χάρβαρντ Τζόζεφ Νάι, που ανέπτυξε την έννοια της «soft power» (της πειθούς χωρίς άσκηση βίας), ο οποίος, παραλείποντας να πει ότι πληρώθηκε ως σύμβουλος της Monitor, περιέγραψε την επίσκεψή του στον Καντάφι στο «New Republic» γράφοντας: «Το γεγονός ότι αφιέρωσε τόσο χρόνο για να συζητήσει περί ιδεών, περιλαμβανομένης εκείνης της soft power με έναν επισκέπτη καθηγητή, είναι σαφώς δείγμα ότι αναζητά μια νέα στρατηγική».
Τον Νάι ακολούθησαν δεκάδες, αποκαλύπτει το «MotherJones», όπως ο νεοσυντηρητικός Ρίτσαρντ Περλ (που έπειτα ενημέρωσε τον αντιπρόεδρο Ντικ Τσένι για το ταξίδι του), ο διάσημος Φράνσις Φουκουγιάμα του «τέλους της ιστορίας», ο συντηρητικός ακαδημαϊκός Μπέρναρντ Λιούις (που ενημέρωσε την αμερικανική πρεσβεία στο Ισραήλ για το ταξίδι του). Ο καθηγητής του Πανεπιστημίου του Πρίνστον Αντριου Μόραβτσικ, που διαρρηγνύει τα ιμάτιά του ότι προσκλήθηκε μεν από τη Monitor, αλλά δεν πληρώθηκε για να γράψει στο «Νιούσγουικ» "Ιστορική ειρωνεία: έπειτα από τρεις δεκαετίες απομόνωσης, η Λιβύη μπορεί να αναδύεται ως η καλύτερη ελπίδα της Δύσης στην ταραγμένη Μέση Ανατολή".
Ο βρετανός Αντονι Γκίντες που αρνήθηκε να απαντήσει αν πληρώθηκε από τη Monitor, αλλά μετά τα δύο ταξίδια που τον έστειλε η εταιρεία στη Λιβύη, έγραφε στην «Γκάρντιαν»: «Για χώρα με μόνο ένα κόμμα, η Λιβύη δεν είναι τόσο καταπιεστική και ο Καντάφι μοιάζει αυθεντικά δημοφιλής. Η πραγματική πρόοδος θα μπορούσε να έρθει μόνο όταν φύγει ο Καντάφι; Εγώ πιστεύω το αντίθετο. Αν είναι ειλικρινής ότι θέλει αλλαγές, και πιστεύω ότι είναι, θα μπορούσε να παίξει έναν ρόλο στην αποτροπή συρράξεων που αλλιώς θα μπορούσαν να προκληθούν από τον εκσυγχρονισμό».
Το συμβόλαιο της Monitor έληξε το 2008, αλλά το έργο της πέτυχε. Ο τύπος συνέχιζε να γράφει για τον «άλλο» Καντάφι.
enet.gr
δεν ήταν επαρκής για να αλλάξει την εικόνα του λίβυου ηγέτη ως στυγνού δικτάτορα.
Γι' αυτό, λίγο μετά την αποκατάσταση των διπλωματικών σχέσεων των ΗΠΑ με τη Λιβύη τον Μάιο του 2006, αμερικανική εταιρεία συμβούλων χρησιμοποίησε επί πληρωμή έγκριτους ακαδημαϊκούς και διανοούμενους για να αποκαταστήσει την εικόνα του Μουαμάρ Καντάφι, σύμφωνα με αποκαλυπτική έρευνα του περιοδικού «Mother Jones».
Από τις αρχές του 2007 άρχισαν να δημοσιεύονται στα μεγαλύτερα αμερικανικά έντυπα σειρά άρθρων τα οποία εμφάνιζαν τον Μουαμάρ Καντάφι ως έναν ήπιο ηγέτη και ιδίως έναν διανοητή που πρόθυμα μοιραζόταν με δυτικούς διανοούμενους στη σκηνή του στην έρημο. Σύμφωνα, ωστόσο, με έγγραφα που αποκαλύπτει το περιοδικό, δεν επρόκειτο για μια ελεύθερη ανταλλαγή απόψεων μεταξύ "διανοουμένων" αλλά για καμπάνια δημοσίων σχέσεων που είχε αναλάβει η εταιρεία συμβούλων Monitor Group, με έδρα τη Βοστόνη και στενότατες σχέσεις με τη Σχολή Οικονομικών του Χάρβαρντ. Τα έγγραφα αποκαλύπτουν πως η εταιρεία είχε συνάψει συμβόλαιο αξίας 3 εκατ. δολαρίων με τον Καντάφι.
Σε εσωτερικό έγγραφο της εταιρείας τονιζόταν: «Η Λιβύη πάσχει από έλλειψη δημόσιων σχέσεων και κατάλληλων επαφών με ένα πλατύ φάσμα από ηγέτες στον τομέα των ιδεών και σύγχρονους διανοητές. Το πρόγραμμα στοχεύει να αποκαταστήσει αυτή την ισορροπία προς όφελος της Λιβύης». Κι έτσι η Monitor προσκαλούσε επί πληρωμή στη Λιβύη διανοούμενους, στην πλειονότητά τους συντηρητικούς και άρα υπεράνω κάθε υποψίας εύνοιας προς τον συνταγματάρχη, οι οποίοι με την επιστροφή τους έγραφαν θετικά άρθρα σε έγκριτα ΜΜΕ.
Ενας από τους πρώτους ήταν ο καθηγητής του Χάρβαρντ Τζόζεφ Νάι, που ανέπτυξε την έννοια της «soft power» (της πειθούς χωρίς άσκηση βίας), ο οποίος, παραλείποντας να πει ότι πληρώθηκε ως σύμβουλος της Monitor, περιέγραψε την επίσκεψή του στον Καντάφι στο «New Republic» γράφοντας: «Το γεγονός ότι αφιέρωσε τόσο χρόνο για να συζητήσει περί ιδεών, περιλαμβανομένης εκείνης της soft power με έναν επισκέπτη καθηγητή, είναι σαφώς δείγμα ότι αναζητά μια νέα στρατηγική».
Τον Νάι ακολούθησαν δεκάδες, αποκαλύπτει το «MotherJones», όπως ο νεοσυντηρητικός Ρίτσαρντ Περλ (που έπειτα ενημέρωσε τον αντιπρόεδρο Ντικ Τσένι για το ταξίδι του), ο διάσημος Φράνσις Φουκουγιάμα του «τέλους της ιστορίας», ο συντηρητικός ακαδημαϊκός Μπέρναρντ Λιούις (που ενημέρωσε την αμερικανική πρεσβεία στο Ισραήλ για το ταξίδι του). Ο καθηγητής του Πανεπιστημίου του Πρίνστον Αντριου Μόραβτσικ, που διαρρηγνύει τα ιμάτιά του ότι προσκλήθηκε μεν από τη Monitor, αλλά δεν πληρώθηκε για να γράψει στο «Νιούσγουικ» "Ιστορική ειρωνεία: έπειτα από τρεις δεκαετίες απομόνωσης, η Λιβύη μπορεί να αναδύεται ως η καλύτερη ελπίδα της Δύσης στην ταραγμένη Μέση Ανατολή".
Ο βρετανός Αντονι Γκίντες που αρνήθηκε να απαντήσει αν πληρώθηκε από τη Monitor, αλλά μετά τα δύο ταξίδια που τον έστειλε η εταιρεία στη Λιβύη, έγραφε στην «Γκάρντιαν»: «Για χώρα με μόνο ένα κόμμα, η Λιβύη δεν είναι τόσο καταπιεστική και ο Καντάφι μοιάζει αυθεντικά δημοφιλής. Η πραγματική πρόοδος θα μπορούσε να έρθει μόνο όταν φύγει ο Καντάφι; Εγώ πιστεύω το αντίθετο. Αν είναι ειλικρινής ότι θέλει αλλαγές, και πιστεύω ότι είναι, θα μπορούσε να παίξει έναν ρόλο στην αποτροπή συρράξεων που αλλιώς θα μπορούσαν να προκληθούν από τον εκσυγχρονισμό».
Το συμβόλαιο της Monitor έληξε το 2008, αλλά το έργο της πέτυχε. Ο τύπος συνέχιζε να γράφει για τον «άλλο» Καντάφι.
enet.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου