Θα αφήσουμε τη χώρα μας στον κίνδυνο της πυρηνικής «περικύκλωσης»;Πριν ακόμη περάσει μια γενιά από το Ναγκασάκι και την Χιροσίμα, εκατομμύρια Ιάπωνες, μετά τον πρόσφατο τεράστιο σεισμό και το τσουνάμι, βιώνουν και πάλι έναν νέο πυρηνικό όλεθρο. Ούτε ένας, ούτε δύο, αλλά πενηνταπέντε (55) πυρηνικοί σταθμοί (47.000 ΜW) είναι εγκατεστημένοι στην Ιαπωνία, στην πιο σεισμογενή περιοχή του κόσμου , στη χώρα που έχει θρηνύσει πάνω από 200.000 νεκρούς από τα πυρηνικά.
Μετά το ατύχημα στο Τσέρνομπιλ,...το σοβαρότερο στην ιστορία της πυρηνικής τεχνολογίας, η χρήση των πυρηνικών στην ενέργεια φάνηκε να υποχωρεί με χαρακτηριστική την κίνηση των τριών μεγάλων χωρών της Ευρώπης με πυρηνικά που αποφάσισαν να προχωρήσουν σταδιακά στη μετα-πυρηνική εποχή. Η Ιταλία το 1987 με δημοψήφισμα, η Γερμανία με την κυβερνητική συμφωνία σοσιαλδημοκρατών-πράσινων και πιο πρόσφατα η Ισπανία.
Παρά ταύτα τα τελευταία χρόνια το λόμπυ των πυρηνικών επανήλθε δυναμικά, με πρόσχημα την αντιμετώπιση της κλιματικής αλλαγής και την επίκληση ότι η πυρηνική ενέργεια είναι «καθαρή», σε ότι αφορά τα αέρια του θερμοκηπίου και ότι πλέον είναι πιο ασφαλής και ακόμη, ότι είναι και φτηνή.
Τίποτε όμως από όλα αυτά δεν ισχύει και η εφιαλτική κατάσταση στην Ιαπωνία δυστυχώς το επιβεβαιώνει !
Επιβεβαιώνεται ότι εξακολουθεί και η νέα –τέταρτη- γενιά των αντιδραστήρων να έχει ανοιχτά τα μέτωπα ασφάλειας της προηγούμενης γενιάς.
Η ασφάλεια των σταθμών, ιδιαίτερα στις σεισμογενείς περιοχές, η διαχείριση των αποβλήτων, η αποσυναρμολόγηση των πυρηνικών εγκαταστάσεων, το ρίσκο της «τροφοδότησης» της βιομηχανίας των πυρηνικών όπλων, παραμένουν πάντα.
Όσον αφορά τα πραγματικά κόστη για την παραγωγή πυρηνικής ενέργειας είναι τριπλάσια αυτών που γίνονται γνωστά, αν υπολογίσει κανείς το σύνολο των δαπανών που πραγματικά εμπλέκονται στην τεχνολογία αυτή. Αν υπολογίσει το κόστος της διαχείρισης των πυρηνικών αποβλήτων και αυτό της αποσυναρμολόγησης και διαχείρισης των πυρηνικών εγκαταστάσεων μετά το λήξη της λειτουργίας τους, ενώ η πιθανότητα ενός ατυχήματος εξακολουθεί να είναι υπαρκτή και το πυρηνικό ασφαλιστικό ρίσκο είναι δυσανάλογα μεγάλο και απαιτεί μεγάλα ασφάλιστρα. Να θυμίσουμε ότι το ατύχημα του Τσέρνομπιλ κόστισε στην Ουκρανία, για τα 10 πρώτα χρόνια, 120 δις δολάρια.
Παρά ταύτα με το πρόσχημα κυρίως της φθηνής ενέργειας ή της ενεργειακής ανεξαρτησίας τα γειτονικά μας κράτη έχουν ήδη μπει στο χορό της πυρηνικής ενέργειας και η Ελλάδα βρίσκεται εδώ και πέντε περίπου χρόνια αντιμέτωπη με τον κίνδυνο της πυρηνικής «περικύκλωσης» για τον οποίο δυστυχώς οι τελευταίες Κυβερνήσεις δεν έχουν αναλάβει καμία πρωτοβουλία, δεν έχουν αξιοποιήσει καμία διεθνή συμφωνία, όπως την συνθήκη ESPOO για να τον αποτρέψουν.
Συγκεκριμένα, η Τουρκία είχε ανακοινώσει ένα μεγάλο κατασκευαστικό πρόγραμμα τριών πυρηνικών σταθμών δυναμικότητας 4.500 MW, το αργότερο μέχρι το 2012. Μεταξύ αυτών και ο πυρηνικός σταθμός στην εξαιρετικά σεισμογενή περιοχή Ακουγιού που βρίσκεται πολύ κοντά στα Δωδεκάνησα [Ρόδο]. Στη Βουλγαρία υπάρχει το προηγούμενο του πεπαλαιωμένου σταθμού Κοσλοντούι, του οποίου οι πυρηνικοί σταθμοί [και ίσως όχι όλοι] θα αντικατασταθούν με τους νέους πυρηνικούς σταθμούς στην περιοχή του Μπέλενε, που βρίσκεται πολύ κοντά στους νομούς Δράμας και Σερρών. Στο εφιαλτικό αυτό πάζλ έρχονται να προστεθούν τα προγράμματα για κατασκευή πυρηνικών σταθμών στην Λευκορωσία, αλλά και στην Αλβανία στη σεισμογενή περιοχή του Δυρραχίου, σε συνεργασία με τη γαλλική Suez. Μία ακόμη χώρα, η ΠΓΔΜ, σύμφωνα με εκτενείς αναφορές στον ευρωπαϊκό τύπο, συνομιλεί με εταιρείες κατασκευής πυρηνικών αντιδραστήρων με σκοπό να κατασκευασθεί και εκεί πυρηνικός αντιδραστήρας.
Σε δύο ερωτήσεις μου ως Βουλευτής, το 2005 και το 2006, καλούσα την Κυβέρνηση να αναλάβει πρωτοβουλίες προς όλες τις κατευθύνσεις και κυρίως να αξιοποιήσει την συνθήκη ESPOO, η οποία συνθήκη ορίζει τις υποχρεώσεις των συμβαλλομένων μερών - δηλαδή κράτη μέλη που έχουν συμφωνήσει να δεσμεύονται από τη Σύμβαση - να προβούν σε εκτίμηση των περιβαλλοντικών επιπτώσεων ορισμένων δραστηριοτήτων σε πρώιμο στάδιο του σχεδιασμού. Ορίζει επίσης την γενική υποχρέωση των μελών να κοινοποιούν και να συνεννοούνται μεταξύ τους για όλα τα μεγάλα έργα υπό εξέταση που ενδέχεται να έχουν σημαντικές αρνητικές περιβαλλοντικές επιπτώσεις πέραν των συνόρων.
Δεν έγιναν προσπάθειες, δεν αξιοποιήθηκε η συνθήκη και η Ευρωπαική Ένωση περιορίσθηκε στην ανακοίνωση της Ευρωπαϊκής Επιτροπής (10-2007), σύμφωνα με την οποία η χρησιμοποίηση ή όχι της πυρηνικής ενέργειας αποτελεί επιλογή των κρατών μελών, αλλά είναι απαραίτητο να συνεχισθεί η μελέτη των ζητημάτων που αφορούν την πυρηνική ασφάλεια και προστασία.
Σήμερα, μετά την εκτός ελέγχου κατάσταση στους πυρηνικούς αντιδραστήρες της Ιαπωνίας, η ΕΕ φαίνεται να αναλαμβάνει πιο ουσιαστικές πρωτοβουλίες.
Το μεγάλο ζητούμενο όμως είναι η Ε.Ε. –και η Ελλάδα- απέναντι σε αυτές τις εξελίξεις, και μέσα στο πνεύμα των αποφάσεων της για την αποτροπή της κλιματικής αλλαγής με την ανάπτυξη των ΑΠΕ και την εξοικονόμηση ενέργειας, να αναλάβει πολιτικές και οικονομικές πρωτοβουλίες [χρηματοδοτήσεις], να συμπληρώσει το νομοθετικό της έργο προκειμένου τόσο τα κράτη μέλη της Ε.Ε. όσο και τα ενδιαφερόμενα προς ένταξη κράτη που αντιμετωπίζουν ενεργειακό έλλειμμα να πεισθούν να εγκαταλείψουν τα σχέδια για την εγκατάσταση πυρηνικών αντιδραστήρων και να στραφούν προς τις ΑΠΕ και την εξοικονόμηση ενέργειας.
Γιατί κανείς πλέον σήμερα δεν αμφισβητεί το γεγονός ότι η ραδιενέργεια είναι η φονικότερη μορφή μόλυνσης η οποία δεν γνωρίζει σύνορα.
Ασημίνα Ξηροτύρη Θεσσαλονίκη Μάρτιος 2011
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου