Η συνάντηση Πέρες - Τσίπρα και οι αβάσιμες επικρίσεις

του
Π. Τριγάζη*

Ορθότατα η "Αυγή" (17-8-2012) υπενθύμισε ότι η πολυσυζητημένη (εντός του ΣΥΡΙΖΑ ΕΚΜ, όχι στην κοινωνία) συνάντηση του Αλέξη Τσίπρα με τον Πρόεδρο του Ισραήλ Σιμόν Πέρες δεν ήταν η πρώτη ηγέτη του ΣΥΡΙΖΑ με αρχηγό του κράτους του Ισραήλ. Στις 15-2-2006 και ο Αλέκος Αλαβάνος είχε κάνει συνάντηση με τον τότε πρόεδρο του Ισραήλ Μοσέ Κατσάβ, επισήμως επισκεπτόμενο τη χώρα μας. Αξίζει να θυμηθούμε ότι ο Αλέκος Αλαβάνος, τον...
οποίο είχα συνοδεύσει στη συνάντηση, είχε δηλώσει -μεταξύ άλλων- μετά την ολοκλήρωσή της: «Πιστεύουμε ότι έχουν δικαίωμα να υπάρξουν σε ειρήνη και ασφάλεια και τα δύο κράτη, και το Ισραήλ και η Παλαιστίνη, στα παλιά σύνορα πριν το 1967».

Είχε δε κλείσει ο Αλ. Αλαβάνος τη δήλωσή του -όχι τυχαία- με την ακόλουθη επισήμανση: «Τέλος, ως μια δύναμη που είναι γνωστό ότι είμαστε ενάντια στον εθνικισμό και στο ρατσισμό, εκφράσαμε την αντίθεσή μας σε κάθε ενέργεια αντισημιτισμού».

Υπάρχει στη χώρα μας και στην κοινωνία μας πρόβλημα αντισημιτισμού, που είναι μια από τις χειρότερες μορφές ρατσισμού;
Κι αν η απάντηση είναι καταφατική, αναμφισβήτητα, όπως προκύπτει και από πρωτοσέλιδα σε ακροδεξιές εφημερίδες, μήπως τυχόν άρνηση του Αλέξη Τσίπρα να συναντηθεί με τον πρόεδρο του Ισραήλ θα ήταν «βούτυρο στο ψωμί» του αντισημιτισμού; Ας το σκεφθούν οι σύντροφοι και συντρόφισσες που τάσσονται κατά της απόφασης του Αλέξη Τσίπρα να συναντηθεί με τον Σιμόν Πέρες.
Κατά τη γνώμη μου, ήταν ορθή και επιβεβλημένη η συνάντηση, όχι για λόγους εθιμοτυπικούς, αλλά για πολιτικούς και ιδεολογικούς. Όμως, ήταν λάθος (το οποίο είχα επισημάνει εξαρχής στον σ. πρόεδρο), ότι μετά τη συνάντηση δεν προέβη σε δημόσια δήλωση για το περιεχόμενό της, από το οποίο δεν μπορούσαν να απουσιάζουν (και δεν απουσίασαν) οι πάγιες θέσεις του ΣΥΡΙΖΑ ΕΚΜ για τις ελληνο-ισραηλινές σχέσεις και την υπόθεση ειρήνης στη Μ. Ανατολή και, πρωτίστως, για το Παλαιστινιακό.
Σήμερα είναι παγκοσμίως αποδεκτό ότι η επιτυχία του αγώνα του Παλαιστινιακού λαού για την απελευθέρωσή του από την ισραηλινή κατοχή και τη δημιουργία ανεξάρτητου κράτους στα παλαιστινιακά κατεχόμενα απαιτεί την συνύπαρξη με όρους ειρήνης και ίσης ασφάλειας με το κράτος του Ισραήλ. Αυτός ήταν ο λόγος που ο Γιασέρ Αραφάτ προχώρησε σε συμφωνίες το 1993 με την κυβέρνηση του Ισραήλ, στη βάση της αμοιβαίας αναγνώρισης του κράτους του Ισραήλ από την PLO και της PLO από το κράτος του Ισραήλ. Συμφωνίες που επιτεύχθηκαν ύστερα από προσπάθειες πολλών ετών, με την πρωταγωνιστική συμβολή του διεθνούς κομμουνιστικού κινήματος και Ισραηλινών αριστερών, μερικοί εκ των οποίων βρέθηκαν στη φυλακή για παράνομες μυστικές επαφές με την PLO.
Αρνούμαι, λοιπόν, να διανοηθώ ότι αγωνιστές της δικής μας αριστεράς, όπως ο διεθνής διαδηλωτής, σ. Τάσος Κουράκης, δεν αναγνωρίζουν το κράτος του Ισραήλ και θα ήθελαν η χώρα μας να μην διατηρεί μαζί του διπλωματικές σχέσεις. Γιατί το κράτος του Ισραήλ δεν είναι μόνο ο Νετανιάχου ή ο Πέρες και η εκάστοτε μιλιταριστική ηγεσία του. Είναι και ο λαός του Ισραήλ και οι αριστερές και φιλειρηνικές του δυνάμεις, μεταξύ των οποίων το Κ.Κ. Ισραήλ, που εκπροσωπείται στην ισραηλινή Βουλή και στην Αυτοδιοίκηση, με τις οποίες ο ΣΥΡΙΖΑ ΕΚΜ διατηρεί σχέσεις διεθνιστικής αλληλεγγύης και συνεργασίας. Είναι και οι χιλιάδες νεαροί πολίτες του Ισραήλ, που γίνονται λιποτάκτες από τον ισραηλινό στρατό, αρνούμενοι να υπηρετήσουν στα παλαιστινιακά κατεχόμενα.
Αλήθεια, τι θα έλεγαν οι δυνάμεις αυτές αν ο σ. Τσίπρας είχε αρνηθεί να συναντηθεί με τον πρόεδρο του Ισραήλ.
Έχει αξία, στο σημείο αυτό, να αναφέρω ότι το κράτος του Ισραήλ υπάρχει χάρη στην απόφαση 181 της Γ.Σ. του ΟΗΕ του 1947. Απόφαση την οποία επικαλέσθηκε πρόσφατα και ο Γ.Γ. του Αραβικού Συνδέσμου, χαρακτηρίζοντάς την «πιστοποιητικό γέννησης δύο κρατών», προκειμένου να υποστηρίξει την προσφυγή της Παλαιστινιακής Αρχής στον ΟΗΕ για αναγνώριση ανεξάρτητου παλαιστινιακού κράτους και ένταξή του στη δύναμη του παγκόσμιου οργανισμού, προσφυγή την οποία υποστήριξε και η ηγεσία της Χαμάς.
Ας μου επιτραπεί ακόμη μια επισήμανση: Όταν μιλούμε για το Παλαιστινιακό, εμείς οι αριστεροί στην Ελλάδα, στην Ευρώπη και σ΄όλο τον κόσμο, το κάνουμε όχι μόνο από τη σκοπιά της διεθνούς αλληλεγγύης, αλλά και διότι θεωρούμε το παλαιστινιακό πρόβλημα - κλειδί για την ειρήνη στη Μεσόγειο και στη Μ. Ανατολή και σ' όλο τον κόσμο, συνυπολογίζοντας την επίδραση που έχει το πρόβλημα αυτό στις σχέσεις Ισλάμ - Δύσης.
Λέμε, λοιπόν, «δύο λαοί - δύο κράτη - κοινό μέλλον σε μια ειρηνική Μ. Ανατολή». Με κατοχές, πολέμους και εξοντωτικούς εξοπλισμούς δεν χτίζεται, αλλά υπονομεύεται το μέλλον και του ίδιου του Ισραήλ.
Συνοψίζοντας, θα έλεγα ότι θέλουμε καλές σχέσεις με το Ισραήλ, όπως και με όλες τις χώρες και λαούς της ευρύτερης περιοχής μας, σχέσεις που να υπηρετούν την υπόθεση της ειρήνης, το αμοιβαίο όφελος και την προσέγγιση των δύο λαών και κοινωνιών. Σε καμιά περίπτωση, όμως, δεν υιοθετούμε τη λογική «ο εχθρός του εχθρού μου είναι φίλος μου». Ούτε υποστηρίζουμε την αναβάθμιση της στρατιωτικής συνεργασίας Ελλάδας - Ισραήλ, διότι εγκυμονεί κινδύνους για την ασφάλεια της χώρας μας και εμπλοκής της σε πολεμικά σχέδια στην περιοχή (π.χ. πόλεμος στο Ιράν).
Τέλος, λέμε ότι στον κίνδυνο διασποράς των πυρηνικών όπλων στη Μ. Ανατολή υπάρχει ειρηνική απάντηση. Είναι η ανακήρυξη της Μ. Ανατολής σε ζώνη ελεύθερη από πυρηνικά και άλλα όπλα μαζικής καταστροφής, που σημαίνει να εγκαταλείψει και το Ισραήλ το παράνομο πυρηνικό οπλοστάσιο που αποδεδειγμένα διαθέτει.

ΥΓ.: Να θυμίσω στον σ. Κουράκη ότι στο κράτος του Ισραήλ μετώκησε το 1955 και ο εκ των ιδρυτών του ελληνικού κομμουνιστικού κινήματος, ο προερχόμενος από την εβραϊκή κοινότητα της Θεσσαλονίκης Αβραάμ Μπεναρόγια.

* Ο Πάνος Τριγάζης είναι υπεύθυνος του Τμήματος Εξωτερικής Πολιτικής του ΣΥΝ και μέλος της Επιτροπής Εξωτερικής Πολιτικής του ΣΥΡΙΖΑ ΕΚΜ

AYΓΗ