Στις 4 Αυγούστου του 1914 οι Γερμανοί Σοσιαλδημοκράτες
ποδοπάτησαν τις αρχές τους, εγκατέλειψαν τον διεθνισμό και σύρθηκαν στην εθνική
γραμμή που οδηγούσε. γραμμή στο μακελειό των χαρακωμάτων. Και τότε, όπως μας
θύμισε πρόσφατα ο συνάδελφος Γιώργος Μητραλιάς, η «κωλοτούμπα» είχε προκαλέσει.....
γενικευμένη έκπληξη. Οδήγησε, όμως, 13 μήνες αργότερα, στο Συνέδριο του
Τσίμερβαλντ, όπου επισημοποιήθηκε η διάσπαση με τους σοσιαλδημοκράτες και η
γέννηση της 3ης Διεθνούς. Η κορύφωση των ιμπεριαλιστικών αντιφάσεων είχε
αποκαλύψει την ουσία των διαφωνιών, ξεχωρίζοντας εκείνους που ποτέ δεν θα
προχωρούσαν σε ρήξη, από όσους ήταν αποφασισμένοι να διαβούν τον Ρουβίκωνα.
Το θέμα της παραμονής της Ελλάδας στην Ευρωζώνη ανέδειξε
ένα παρόμοιο ρήγμα. Το προκάλεσε και πάλι η συσσώρευση των αντιφάσεων, ευτυχώς
αυτή τη φορά πρωτίστως σε οικονομικό και όχι (ακόμα;) σε γεωπολιτικό επίπεδο. Η
απουσία του περίφημου «σχεδίου Β» βοηθά να καλύπτεται η ουσία της διαφωνίας.
Προφανώς και είναι λάθος που δεν υπήρξε εναλλακτικό σχέδιο (και Β και Γ, μέχρι
και Ω) – επιμένω σε αυτό από την άνοιξη του 2012. Λάθος εκείνων που προκρίνουν
τη λύση της εξόδου, καθώς εμφανίζονται να μην έχουν σαφείς και ρεαλιστικές
θέσεις. Λάθος και όσων επιθυμούν την παραμονή στην Ευρωζώνη με καλύτερους
όρους, καθώς η απουσία εναλλακτικής καταδικάζει την διαπραγμάτευση. Τα λάθη
αυτά, όμως, έγιναν ακριβώς για να αποφευχθεί η συζήτηση και να κρυφτούν τα
προβλήματα «κάτω από το χαλί». Και αυτό συχνά αποδεικνύεται το μεγαλύτερο
λάθος…
Το πρώτο ερώτημα που καλείται να απαντήσει ένα σχέδιο
εξόδου από την Ευρωζώνη είναι «τί θα γίνει με το χρέος». Εφόσον το νόμισμα που
θα αντικαταστήσει το ευρώ θα έχει μικρότερη αξία και δεδομένου ότι τα
φορολογικά έσοδα του Δημοσίου θα είναι σε αυτό, η εξυπηρέτηση του
δημοσίου χρέους γίνεται ακόμα πιο δύσκολη. Μόνη λύση θα είναι η διαγραφή του.
Αν αυτό δεν το συζητούν τώρα οι δανειστές, δύσκολα θα ανοίξει η κουβέντα μετά
από μονομερή έξοδο από την Ευρωζώνη. Άρα αυτή οδηγεί στη μονομερή διαγραφή του
χρέους, πιθανότατα στη βάση των επιχειρημάτων που προσέφερε η σχετική επιτροπή
της Βουλής. Πρόκειται για μια επιλογή μετωπικής ρήξης με τους δανειστές,
που καθιστά απίθανη την αρμονική παραμονή στην ΕΕ και πιθανή την επιβολή
διεθνών οικονομικών κυρώσεων στη χώρα.
Για να στηριχθεί, δε, η αγοραστική δύναμη των
ασθενέστερων στρωμάτων και να διασφαλιστεί η κάλυψη βασικών αναγκών, το σχέδιο
εξόδου από την Ευρωζώνη θα πρέπει να αναθέτει στο κράτος ειδικές εξουσίες και
εκτεταμένο ρόλο (πλήρης έλεγχος εισερχόμενου/εξερχόμενου συναλλάγματος,
διατιμήσεις, όριο στην ποσότητα βασικών αγαθών που μπορεί κάποιος να αποκτήσει,
κεντρικός σχεδιασμός ανασυγκρότησης παραγωγικής βάσης κ.α.). Κάτι που
είναι ασύμβατο με θεμελιώδεις αρχές της ΕΕ και οδηγεί στο μετασχηματισμό της
οικονομίας σε κάτι διαφορετικό. Αυτή είναι η ουσία της ρήξης. Κάποιοι επιθυμούν
αυτόν τον μετασχηματισμό. Άλλοι αποστρέφονται μια τέτοια εξέλιξη, φοβούμενοι,
μεταξύ άλλων, ότι θα οδηγήσει, αργά ή γρήγορα, σε συρρίκνωση της δημοκρατίας
και των ατομικών ελευθεριών.
Πρόκειται για μια αντίφαση που βρίσκεται στο DNA του
ΣΥΡΙΖΑ και είχε καλυφθεί στο όνομα της αντίστασης στη λαίλαπα των Μνημονίων και
σύγκρουσης με τη διαπλοκή. Η προοπτική εγκατάλειψης του Μνημονιακού
ζουρλομανδία παραπέμπεται στις καλένδες του… ΚΚΕ: Όπως αυτό προσδοκά να
ωριμάσουν οι συνθήκες στην ελληνική κοινωνία, έτσι πλέον ο ΣΥΡΙΖΑ περιμένει να
αλλάξουν οι συσχετισμοί στην Ευρώπη. Μένει η σύγκρουση με τη διαπλοκή, τη
διαφθορά και γενικότερα κάθε στραβό που οικοδόμησε ο δικομματισμός της
Μεταπολίτευσης. Αυτή είναι πλέον η συγκολλητική ουσία των δύο στρατοπέδων εντός
ΣΥΡΙΖΑ. Στη βάση αυτή μπορεί η κυβέρνηση να σταθεί στα πόδια της. Η ύπαρξη,
όμως, των δύο διαφορετικών στρατοπέδων έχει πλέον αποκαλυφθεί. Και θα ήταν
λάθος να προσπαθήσουμε πάλι να την κρύψουμε. Ένας σύμβουλος γάμου δεν θα έλεγε
σε ένα ζευγάρι με προβλήματα να μην συζητά για αυτά.
Κάθε κρίση μπορεί να μετατραπεί σε ευκαιρία. Ας
κρατήσουμε από την ήττα στις διαπραγματεύσεις την πολύτιμη εμπειρία της
αναγκαιότητας εναλλακτικού σχεδίου. Ας σπάσουμε τη σιωπή ή την ακραία
κινδυνολογία που επέβαλε η διαπλοκή τα προηγούμενα 3 χρόνια. Και ας ανοίξουμε
επιτέλους μια σοβαρή, με επιχειρήματα και προτάσεις, συζήτηση για το «σχέδιο
Β». Όσοι πιστεύουν σε κάτι τέτοιο, οφείλουν τάχιστα να παρουσιάσουν αναλυτικά
τις προτάσεις τους. Οι υπόλοιποι έχουν χρέος να απαντήσουν με επιχειρήματα και
όχι κραυγές πανικού. Ο διάλογος πρέπει να γίνει συντεταγμένα και να ολοκληρωθεί
με το ανώτατο όργανο του ΣΥΡΙΖΑ να παίρνει θέση. Το Τακτικό Συνέδριο οφείλει,
άλλωστε, σύμφωνα με το Καταστατικό, να συγκληθεί το καλοκαίρι του 2016 – γιατί
όχι μερικούς μήνες νωρίτερα;
Στο Συνέδριο θα ολοκληρωθεί ο διάλογος και θα προκύψει
το συμπέρασμα. Εφόσον επικρατήσουν οι υπέρμαχοι παραμονής στην Ευρωζώνη, οι
διαφωνούντες θα αποφασίσουν αν έχει νόημα η παραμονή στο κόμμα ή είναι
προτιμότερο ένα νέο… Τσίμερβαλντ. Τότε θα είναι η ώρα να κριθεί η επιλογή της
εσωκομματικής ρήξης. Τώρα προέχει η αξιοποίηση της μοναδικής ευκαιρία για
σύγκρουση με τη διαπλοκή και επανίδρυση του κράτους, στις βάσεις της
δημοκρατίας και της κοινωνικής δικαιοσύνης. Στην προσπάθεια αυτή οφείλουν να
πρωταγωνιστήσουν όσοι επιθυμούν την παραμονή στην Ευρωζώνη, προσφέροντας μια
νέα αφήγηση για τις επιδιώξεις και την ταυτότητα της Αριστεράς του 21ου αιώνα,
που θα απαλύνει τις βαθιές πληγές από την ήττα στην 6μηνη διαπραγμάτευση. Χρέος
να τη στηρίξουν έχουν και όλοι οι υπόλοιποι, διασώζοντας την κυβερνητική
πλειοψηφία παρά τις αντιρρήσεις τους με το νέο Μνημόνιο.
Τα περί σύγκρουσης με τη διαπλοκή οι πολίτες τα έχουν
βέβαια ξανακούσει – και από τον Σημητικό εκσυγχρονισμό, και από τον Καραμανλή
του Μπαϊρακτάρη, και από τον ΓΑΠ της Δανίας του Νότου. Για να πειστούν
χρειάζονται χειροπιαστές αποδείξεις, τις οποίες η κυβέρνηση οφείλει να
προσφέρει ήδη από… χθες. Αυτές είναι που θα διατηρήσουν ενωμένο το κόμμα μέχρι
το Συνέδριο και θα αναπληρώσουν το πολιτικό κεφάλαιο που έχασε ο Αλέξης Τσίπρας
το ξημέρωμα της Δευτέρας.
*μέλος ΟΜ ΣΥΡΙΖΑ εργαζομένων ΜΜΕ
http://rproject.gr/article/pos-prohorame
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου