Σημερα το απογευμα, σε καταμεστο λεωφορειο του κορυδαλλου, μπαινει νεος με παντελονακι παραλλαγης, μαυρο φουτερ, κεφαλι καθρεφτη... μετα απο λιγο ζεσταινεται, βγαζει το φουτερ και αποκαλυπτεται η χρυση αυγη.... παγωμαρα για μερικα δευτερολεπτα και μετα... θανατος....
Όλος ο κοσμος μεσα στο λεωφορειο- και οταν λεω ολος το εννοω- πεφτει να τον φαει...
τον βριζουν, τον φτυνουν, ενας παπους του εριξε μαγκουρια...
Ο μοναχος φασιστακος τρεμει, ειναι ετοιμος να βαλει τα κλαματα- πως ειναι μαλακα να εισαι ενας και να σου την πεφτουν τοσο πολλοι;...
Και τοτε, σταματαει το λεωφορειο στην ακρη και ακουγεται ο οδηγος απο το μικροφωνο ''οποιος δεν σιχαινεται να πεταξει την κουραδα εξω, να ξεβρωμισει ο τοπος''
Με σπρωξιες και κλωτσιες τον εβγαλαν και μαλλον ακομα τρεχει...
Τετοια ευφορια η ψυχη μου,ουτε με prozac.. κραταμε, γμτ, ακομα....
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου