 |
| του Βασ. Πριμικήρη* |
ένα νέο, σύγχρονο, δημοκρατικό, αριστερό και ριζοσπαστικό κόμμα της Αριστεράς.
Σκοπός αυτού του σημειώματος όμως δεν είναι να καταπιαστεί με το πώς θα δομηθεί αυτό το κόμμα, ούτε με τη διαδικασία πολιτικής όσμωσης που εκ των πραγμάτων δεν θα είναι καθόλου εύκολη υπόθεση. Σκοπός είναι να προκαλέσει έναν προβληματισμό, ένα ερέθισμα για το πολυσυζητημένο θέμα της πιθανής συμμετοχής του ΣΥΡΙΖΑ ΕΚΜ σε ένα αυριανό κυβερνητικό σχήμα. Περί κυβερνητισμού λοιπόν ο λόγος και το λέω αυτό γιατί ένα μεγάλο μέρος των συζητήσεων που προσωπικά βίωσα αυτήν την περίοδο είναι πάνω στο θέμα αυτό.
Φυσικά, το ζήτημα της συμμετοχής σε κυβέρνηση, μέσα στο καπιταλιστικό πλαίσιο ενός κόμματος της Αριστεράς που δεν θέλει παράλληλα να χάσει και την ταξική του διαφορετικότητα, τις περισσότερες φορές στο παρελθόν αντιμετωπίστηκε φοβικά και διστακτικά από την Αριστερά. Αυτό όμως δεν συνέβαινε τυχαία, γιατί όλοι γνωρίζουμε ότι οι εμπειρίες τέτοιων εγχειρημάτων κυβερνητικής συμμετοχής της Αριστεράς μέσα στο καπιταλιστικό πλαίσιο ήταν ελάχιστες και τις περισσότερες φορές τραυματικές.
Οι εμπειρίες, για παράδειγμα, της Χιλής, της Ιταλίας αλλά και της Κύπρου, η κάθε μια με τη διαφορετικότητά της, ήταν χαρακτηριστικές. Βέβαια οι καιροί και οι καταστάσεις έχουν αλλάξει, όμως δεν μπορούν να φύγουν από την μνήμη μας καταστάσεις σαν αυτές της Χιλής και της κυβέρνησης του Σ. Αλιέντε. Παράλληλα, θα πρέπει να αναφερθούμε και σε εγχειρήματα συμμετοχής της Αριστεράς σε κυβερνητικά σχήματα κεντροαριστερού τύπου, που κατέληξαν με τρόπο τραυματικό για την εργατική τάξη της χώρας, αλλά και σε πλήρη αποτυχία για την ίδια την Αριστερά. Τέτοιες όμως επιλογές συμμετοχής της Αριστεράς στην Ελλάδα σε κεντροΑριστερά κυβερνητικά νεφελώματα, ο ΣΥΡΙΖΑ τις έχει απορρίψει και τις απορρίπτει μέχρι τώρα κατηγορηματικά. Ο λόγος αυτής της απόρριψης, εκτός των τόσων άλλων ιδεολογικών πολιτικών αναλύσεων αλλά και αρνητικών εμπειριών, είναι και γιατί σήμερα θα ήταν κανείς πολιτικά νεκρόφιλος να θέλει να νεκραναστήσει ένα κόμμα σαν το ΠΑΣΟΚ για να φτιάξει την κεντροΑριστερά με ένα κόμμα που το εγκαταλείπουν άτακτα και τα ίδια του τα στελέχη.
Η ελληνική και ευρωπαϊκή σοσιαλδημοκρατία παραπαίει στην κυριολεξία πολιτικά και δεν θα έχει κανένα πολιτικό όφελος η ταξική ριζοσπαστική Αριστερά να τη νεκραναστήσει, δεν είναι δικό της καθήκον. Βέβαια, η επιλογή της άρνησης στον κεντροαριστερό πολιτικό σχεδιασμό δεν είναι απόρροια της σημερινής πολιτικής δυναμικής του ΠΑΣΟΚ, αλλά πολιτική επιλογή αποκτημένη από την άκρως αρνητική εμπειρία των κεντροαριστερών κυβερνήσεων που γνωρίσαμε σε όλη την Ευρώπη. Αυτές οι κεντροαριστερές κυβερνήσεις πρωτοστάτησαν πριν λίγα χρόνια στο χτύπημα των εργασιακών σχέσεων και αυτές μαζί με τις χριστιανοδημοκρατικές κυβερνήσεις της Ευρώπης προώθησαν τις ελαστικές μορφές εργασίας, τις πολιτικές λιτότητας και είναι αυτές που έφθασαν στο σημείο να φέρουν μέσω της νατοϊκής επιβολής ξανά τον πόλεμο στην Ευρώπη με τους βομβαρδισμούς της Σερβίας και τον διαμελισμό της Γιουγκοσλαβίας. Καμιά νοσταλγία λοιπόν δεν μπορεί να έχει μια δύναμη της ριζοσπαστικής Αριστεράς προς τις κεντροαριστερές επιλογές και κυβερνήσεις.
Για την Αριστερά έμπαινε και πάντα θα μπαίνει σε όλα τα μέλη και τα στελέχη της το κομβικό ερώτημα κυβέρνηση για ποιον και προς ποια κατεύθυνση. Το θέμα της διακυβέρνησης της χώρας από την Αριστερά, αν δεν αντιμετωπίζεται με τη λογική ανοίγματος του δρόμου προς την υπέρβαση του καπιταλιστικού συστήματος προς τον σοσιαλισμό αλλά και την άμεση ανακούφιση των πλατιών λαϊκών στρωμάτων, σήμερα θα αποτύχει παταγωδώς και η «αριστερή» διακυβέρνηση θα είναι απλά μια διαχειριστική παρένθεση μέσα στο σύστημα. Τέτοιες επιλογές είναι καταστροφικές αν γίνουν για την εργατική τάξη της χώρας και φυσικά για την ίδια την Αριστερά σαν πολιτική οντότητα. Η Αριστερά και το κόμμα της είναι «καταδικασμένη» να είναι διαφορετική και ανατρεπτική μέσα στο πολιτικό σύστημα του καπιταλισμού. Αν ο ΣΥΡΙΖΑ δεν προχωρήσει πιο ριζοσπαστικά, πιο δυναμικά και ανατρεπτικά, θα καταγραφεί σαν μια μεταλλαγμένη δύναμη της Αριστεράς, ως ένα νέο ΠΑΣΟΚ και η πιθανή κυβερνητική του παρουσία θα μείνει σαν μια αρνητική παρένθεση σωτηρίας του συστήματος.
Η μεγάλη πλειονότητα του ελληνικού λαού σήμερα, γιατί το νιώθει στο πετσί της από τις άγριες περικοπές στους μισθούς και στις συντάξεις,στα κοινωνικά και δημοκρατικά δικαιώματα, ότι χρησιμοποιείται σαν πειραματόζωο από δυνάμεις που συμμετέχουν στον πόλεμο που ξέσπασε τα τελευταία χρόνια στα καπιταλιστικά κυκλώματα σε παγκόσμιο επίπεδο.
Η Ελλάδα και ο ελληνικός λαός είναι μέσα στον δοκιμαστικό σωλήνα για να δημιουργηθεί το αντίδοτο στις κατακτήσεις των εργαζομένων στην Ευρώπη που έγιναν με αίμα και θυσίες δεκαετιών.
Πολύ σωστά λοιπόν ο λαός μας αναρωτιέται τι είναι αυτό που εμποδίζει την Αριστερά να κυβερνήσει τη χώρα. Σήμερα δεν υπάρχει ούτε ένας πολίτης που να μην αντιλαμβάνεται το τεράστιο πολιτικό έλλειμμα της Αριστεράς από τη διάσπαση και τον πολυκερματισμό της. Σχεδόν όλοι μέσα στην Αριστερά βάζουν σαν πρωταρχικό θέμα την κοινή δράση και την ενότητα όλων των δυνάμεων της Αριστεράς. Πολλοί μάλιστα υποστηρίζουν ότι κάθε δύναμη της Αριστεράς, κάθε πολιτικό οργανωμένο υποκείμενό της θα πρέπει να υποχωρήσει και από παραδοσιακές του θέσεις, «όλοι να βάλουν νερό στο κρασί τους» για να προχωρήσει το μεγάλο ζητούμενο της ενότητας και της κοινής δράσης της Αριστεράς.
Ο ώριμος πολιτικά κόσμος της Αριστεράς αντιλαμβάνεται ότι επιλογές αυτοδυναμίας, για παράδειγμα, του ΣΥΡΙΖΑ που ακούγονται από ορισμένα στελέχη του είναι λαθεμένες ακριβώς γιατί μια κυβέρνηση της Αριστεράς δεν μπορεί να σταθεί στην κυβερνητική εξουσία ούτε μια βδομάδα χωρίς τη στήριξη όλων των οργανωμένων εκφράσεων του λαού και φυσικά όλων των δυνάμεων της Αριστεράς. Ο διμέτωπος ενάντια στα αστικά κόμματα του «χθες» αλλά και ενάντια σε όλες τις άλλες αριστερές δυνάμεις θα είναι τραγικό λάθος. Επιβάλλεται ο ΣΥΡΙΖΑ να πείσει πολιτικά και τις άλλες δυνάμεις της Αριστεράς ότι μπορούν να συνυπάρξουν και με την επιμέρους διαφορετικότητά τους. Εκ των πραγμάτων, λοιπόν, δεν μπορεί να υπάρξει πολιτικός σχεδιασμός κυβερνητικός, πολιτική συμμαχιών για την οποιαδήποτε κοινοβουλευτική και εξωκοινοβουλευτική δύναμη της Αριστεράς που να μη βάζει σαν πρώτιστο καθήκον σήμερα την ενότητα της Αριστεράς. Παράλληλα, βέβαια, όλος ο κόσμος της Αριστεράς θα πρέπει να απαντήσει και σε ένα βασικό ερώτημα: Είναι δυνατόν να υπάρξει ένα μέτωπο μόνο ενάντια σε κάτι, να υπάρχει, δηλαδή, μια πολιτική ενότητας χωρίς ένα συγκεκριμένο περιεχόμενο; Μπορεί αυτή η ενότητα της Αριστεράς να είναι ένα «άδειο πουκάμισο», μια τεράστια κελεμπία του τύπου όλοι οι δημοκράτες, οι πατριώτες και αντιμνημονιακοί μαζί; Στο ερώτημα αυτό η Αριστερά που δεν θέλει να εγκαταλείψει την ταξική της διαφορετικότητα δεν μπορεί να δίνει επιπόλαιες καταφατικές απαντήσεις μόνο για επικοινωνιακούς λόγους. Η πείρα δεκαετιών μέσα στην Αριστερά κατέγραψε ότι η κοινή δράση και η συμπαράταξη της Αριστεράς δεν μπορούν να ανοίξουν νικηφόρους δρόμους όταν γίνονται μόνο για να αθροίσουν πολιτικές δυνάμεις και τίποτε παραπάνω. Η απάντηση της ριζοσπαστικής ταξικής Αριστεράς στον «νεοφιλελεύθερο καπιταλισμό» δεν μπορεί να είναι ο «καπιταλισμός με ανεπτυγμένο κοινωνικό κράτος και μόνο».
Ο δρόμος για την Αριστερά δεν μπορεί να είναι άλλος από την προσπάθεια διαμόρφωσης ενός μετώπου δημοκρατικού αντιϊμπεριαλιστικού, αντιμονοπωλιακού, αντικαπιταλιστικού που θα ανοίγει τις πόρτες για τον σοσιαλισμό της νέας εποχής. Τον σοσιαλισμό που θα ανατρέπει τις καπιταλιστικές σχέσεις παραγωγής και θα εδραιώνει τη δημοκρατία της συμμετοχής, της διαφορετικότητας του κόσμου της εργασίας. Σ' αυτό το μέτωπο θα έχουν θέση όλες οι κοινωνικές ομάδες που παραδοσιακά η Αριστερά θέλει να εκφράσει, αλλά και όλες οι πολιτικές δυνάμεις που θέλουν να συνυπάρχουν με την επιμέρους διαφορετικότητά τους σ' αυτό το μέτωπο.
Επομένως, μια πιθανή αυριανή κυβέρνηση της Αριστεράς δεν μπορεί να στηρίζεται σε ένα ετερόκλητο μείγμα πολιτικών δυνάμεων που δεν θα έχουν στην πραγματικότητα καμιά προγραμματική σύγκληση. Η ενότητα της Αριστεράς ενάντια στο σάπιο σύστημα είναι μια πολύ σοβαρή υπόθεση και δεν μπορεί να λειτουργήσει επικοινωνιακά για μικροκομματικές ορέξεις.
Πάνω απ' όλα όμως, η προσπάθεια για την κατάκτηση της κυβερνητικής εξουσίας πρώτα και της πραγματικής εξουσίας μετέπειτα δεν μπορεί να προχωρήσει με πολιτικές φοβίες και αναστολές, αλλά ούτε και με επιπολαιότητες αταξικών επιλογών του τύπου «κυβέρνηση και ξερό ψωμί»…
* Ο Βασίλης Πριμικήρης είναι μέλος της ΠΣΕ του ΣΥΡΙΖΑ ΕΚΜ.
Παρασκευή 30 Νοεμβρίου 2012
ΠΗΓΗ: ΙΣΚΡΑ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου