 |
| του Ν. Γαλάνη |
μνημονιακό καρτέλ;
Η μία όψη της ερώτησης σχετίζεται με το γιατί και πώς γεννήθηκε και αναπτύχθηκε, αλλά και αναπτύσσεται μέσα στους κόλπους του λαού η καχυποψία και διστακτικότητα, και σε τελευταία ανάλυση πόσο δικαιολογημένη είναι αυτή.
Η άλλη όψη αφορά τον ΣΥΡΙΖΑ. Ποια είναι εκείνα τα πολιτικά μηνύματα που εκπέμπει ή δεν εκπέμπει το πολιτικό υποκείμενο και τα οποία μπερδεύουν και φρακάρουν τη λαϊκή αντίληψη, θέληση και ανάγκη, που δεν οπλίζουν το λαό με αισιοδοξία και ελπίδα; Ποιος σε τελική ανάλυση έχει την ευθύνη; Ο ελληνικός λαός που δεν πιστεύει ή οι πολιτικές εκφωνήσεις, πρακτικές και αντιφάσεις του ΣΥΡΙΖΑ;
ΤΡΕΙΣ ΠΑΡΑΤΗΡΗΣΕΙΣ...
Για την απάντηση είναι αναγκαίο να προταχθούν τρεις απαραίτητες επισημάνσεις, μία ιστορική και δύο σύγχρονες.1. Η ήττα του '89 με την τυπική κατάρρευση του «υπαρκτού παραδείγματος» φόρτισε αρνητικά – ιδεολογικά και οραματικά– τον λαϊκό παράγοντα για εκείνη την αριστερά που δεν είχε πάρει οριστικά διαζύγιο με τον «υπαρκτό σοσιαλισμό». Ταυτόχρονα, ο ελληνικός «ιστορικός συμβιβασμός» του '89 με την συγκυβέρνηση ΝΔ-ΣΥΝ έβαζε τους τίτλους τέλους του πολύχρονου ιστορικού και ταξικού διχασμού δεξιάς και αριστεράς, ενώ η οικουμενική ΝΔ-ΣΥΝ-ΠΑΣΟΚ μάλλον άνοιξε διάπλατα τις πύλες του νεοφιλελευθερισμού και κατέταξε την τέτοια αριστερά σε ρόλο διακοσμητικού φυτού του συστήματος. Το βιογραφικό του ΣΥΝ είναι βαριά φορτισμένο από την ευρωπαϊκή του ταυτότητα και τις κριτικές του υποστηρίξεις στους εκσυγχρονισμούς του Σημίτη. Τα εικοσαετή διαπιστευτήριά του στην αστική νομιμότητα δεν αμφισβητούνται, αν και ανακόπηκαν από την αριστερή στροφή του 2007 και τη λυσσαλέα συστημική στοχοποίησή του μετά τη δολοφονία του Αλέξη Γρηγορόπουλου.
2. Οι επίσημες πολιτικές εκφωνήσεις είναι αυτές του προέδρου του ΣΥΡΙΖΑ Αλέξη Τσίπρα και αυτών που -δικαίως και από τα ΜΜΕ- θεωρούνται ως προεδρική ηγετική ομάδα, που αοράτως-ορατώς είναι υπαρκτή, μολονότι όχι σταθερή και μόνιμη, πλην βεβαίως εξαιρέσεων. Οι υπόλοιπες υπαρκτές αιρετικές εκφωνήσεις είναι ή μειοψηφικές ή ενσωματώσιμες ή δεν διεκδικούν ευρύτερο πολιτικό χώρο και «ανατρεπτικό» ρόλο και πόλο εντός του ΣΥΡΙΖΑ, και βεβαίως εντός του εθνικού και κοινωνικού ακροατηρίου. Έχουν ευήκοα ώτα εντός της υπόλοιπης αριστεράς παρά εντός του ΣΥΡΙΖΑ. Τα όργανα του ΣΥΝ και του ΣΥΡΙΖΑ, δεν έχουν αποδείξει ότι δεν είναι αξεσουάρ του κόμματος, γιατί απαξιώνονται διαρκώς και με την βοήθεια των ΜΜΕ, και δεν έχουν αναδειχθεί σαν τα κεντρικά συλλογικά όργανα τέτοιας ποιότητας ώστε να σηκώνουν και να έχουν το βάρος αλλά και το ρόλο που παλιά μπορεί να είχαν τα καθοδηγητικά όργανα κομμουνιστικών κομμάτων ή αριστερών μετώπων (ΕΑΜ-ΕΔΑ). Δυστυχώς ορισμένοι αστικοί ιοί μολύνουν ευάλωτα αριστερά κόμματα.
3. Υπάρχουν αδιευκρίνιστες έννοιες, αφηρημένες, γενικόλογες και αμφίσημες θέσεις. Υπάρχουν αντιφάσεις και διαφορές από εξάμηνο σε εξάμηνο, από πρόγραμμα σε πρόγραμμα. Από το 2009 έως πριν τις 6 Μάη, και από τις 6 Μάη έως σήμερα, με σημαντική στάση τις εκλογές του Ιούνη, την ΔΕΘ, την τελευταία συνέντευξη Τσίπρα σε CNN και στην εφημερίδα «6 μέρες» και τη διακήρυξη του ΣΥΡΙΖΑ, είναι ορατές αντιθετικές πολιτικές εκτιμήσεις, διαφορετικές πολιτικές θέσεις και στοιχεία πολιτικής γραμμής. Ας θυμηθούμε τουλάχιστον τα θέματα και το τι ειπώθηκε, γράφτηκε κλπ (κρίση, χρέος, εθνικιστική αναδίπλωση, διεθνισμός, ευρωπαϊσμός, ευρωομόλογα, μεταρρύθμιση Ευρώπης, καθώς για λίγο και ολίγη «καμία θυσία για το ευρώ», εθνικοποιήσεις, δημόσιος έλεγχος τραπεζών...).
Το έλλειμμα εμπιστοσύνης (του κόσμου απέναντι) στο ΣΥΡΙΖΑ δεν μειώθηκε, παρότι το τελευταίο διάστημα αυξάνονται οι ρωγμές στο κυβερνητικό σχήμα αλλά και τα χαστούκια που δέχεται από τον γερμανό «ισότιμο εταίρο» μας στην ΕΕ. Και ενώ οι σεισμοί στο αρχιτεκτονικό έκτρωμα της ΕΕ είναι μόνιμοι αλλά με μετατοπιζόμενο το επίκεντρό τους προς το κέντρο (Γαλλία), τα δημοσκοπικά νούμερα δείχνουν τον ΣΥΡΙΖΑ στην πρώτη θέση χωρίς τη δυνατότητα αυτοδυναμίας. Μόνο ουτοπικοί οραματιστές με υπερβολική δόση έπαρσης και υποκειμενισμού πιστεύουν σε ένα ήρεμο-ομαλό περίπατο όπου θα ισχύσει το απλοϊκό σχήμα: ο λαός θα κάνει υπομονή για καιρό, θα γίνουν εκλογές από τον ...θεό και τότε ο απελπισμένος λαός απλά θα αναθέσει στον ΣΥΡΙΖΑ τη διακυβέρνησή του. Αυτό πραγματικά είναι ένα ωραίο παραμύθι που δεν έχει δράκο.
Υπάρχουν σκληρά ερωτήματα και δύσκολα προβλήματα, τόσο για την αμέσως επόμενη περίοδο όσο και για την προβλεπόμενη –αλλά όχι σίγουρη– πιθανότητα διακυβέρνησης του ΣΥΡΙΖΑ. Σε αυτές τις συνθήκες χρειάζονται άμεσες, συγκεκριμένες απαντήσεις και πολιτικές θέσεις και επιλογές που έτσι κι αλλιώς θα έχουν χρώμα, πρόσημο και κόστος. Δεν υπάρχουν πλέον άλλα περιθώρια χρόνου ούτε δυνατότητες επιλογής για οικουμενικές, άχρωμες και «φιλειρηνικές απαντήσεις». Τις δίνει ο ΣΥΡΙΖΑ;
...ΚΑΙ ΤΡΙΑ ΕΡΩΤΗΜΑΤΑ
1. Πότε, πώς και από ποιους θα πέσει το μνημονιακό καρτέλ;Ο χρόνος είναι γνωστό ότι είναι σημαντικό πολιτικό μέγεθος, διαμορφώνει πολύ πιο σύντομα από το παρελθόν καταστάσεις και συνειδήσεις, επιτρέπει και ενίοτε αναγκάζει σε ανασυνθέσεις, ανασυντάξεις, αλλά και εκτροπές. Γι' αυτό έχει σημασία το ποιος, πότε και σε ποια κατεύθυνση παίρνει την πρωτοβουλία των κινήσεων. Ο ΣΥΡΙΖΑ θα αναλάβει εκτός βουλής –κυρίως– τον ανένδοτο πολύμορφο λαϊκό ξεσηκωμό, θα απευθυνθεί μαζικά προσκαλώντας σε ενεργητική και μάχιμη αφύπνιση, αναδεικνύοντας ότι το πεδίο των πολιτικών αγώνων βρίσκεται στις γειτονιές, στους χώρους δουλειάς, στους δρόμους, κι όχι στα έδρανα μιας ανύπαρκτης σχεδόν και απονομιμοποιημένης βουλής;
Ο ΣΥΡΙΖΑ, χωρίς να βιάζεται, μοιάζει να προσδοκά από τον λαό να ρίξει την κυβέρνηση. Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν επιταχύνει και δεν εκβιάζει την πτώση της κυβέρνησης. Ποιος σε τελευταία ανάλυση θα αποφασίσει για το προς τα πού θα πάνε τα πράγματα; Η δύναμη της αδράνειας; Το αποφασιστικό μέγεθος είναι η δύναμη –όχι κυρίως των αριθμών– των κινημάτων. Μπροστά και ενάντια στη χρεωκοπημένη αστική πολιτική, μπροστά και ενάντια στη γερμανική ιμπεριαλιστική πολιτική, μπροστά και ενάντια στην ευρωπαϊκή βάρβαρη καπιταλιστική πολιτική, μιας υπό διάλυση ΕΕ, πρέπει να τεθεί μία δύναμη. Αυτό είναι το αποφασιστικό μέγεθος, η δύναμη του λαϊκού κινήματος. Ένα οργανωμένο κίνημα με συνείδηση, με στόχους, με τους δικούς του θεσμούς και μία συμπαραταγμένη πολιτική αριστερά –ή έστω μέρος της– που να εκφράζει, να μπολιάζει και να μπολιάζεται από το λαϊκό κίνημα. Είναι ή όχι θεμιτό, είναι ή όχι αναγκαίο να αντιπαραθέσουμε τη λαϊκή νομιμότητα απέναντι στην αστική νομιμότητα; Θα δώσουμε χρόνο στον αντίπαλο για να δημιουργήσει και να οργανώσει τις εφεδρείες του, για να καλλιεργήσει, να ζυμώσει αλλά και να αναδείξει κοινοβουλευτικές δικτατορίες ή άλλες μορφές εκτροπής;
Ποιο λαό θα βρούμε και σε ποια κατάσταση στο τέλος του 2013, αν δεν πέσει τώρα αυτή η κυβέρνηση; Γιατί είναι παιχνίδι εντός του γηπέδου του αντίπαλου, είναι λαθεμένη και υποθηκεύει αρνητικά το μέλλον η πολιτική του ώριμου φρούτου, που περιλαμβάνει τη συνήθη κοινοβουλευτική αντιπαράθεση, την αναμονή για εκλογές, και ίσως τον αυθόρμητο από μηχανής θεό. Είναι ή όχι η πολιτική Σαμαρά τακτική αγοράς χρόνου και αναμονής είτε ως επαίτης είτε ως μπάτλερ Γερμανών και Ευρωπαίων; Θα την επιτρέψουμε; Γιατί τα μέτρα περνάνε, γίνονται πλαίσια, όρια και καταστάσεις, γίνονται η νέα πραγματικότητα και η νέα αστική νομιμότητα. Γιατί διαρκώς εμπεδώνεται μια μνημονιακή κοινωνία όπου η αντίθετη κοινωνική ροπή των απελπισμένων πια και των εκατομμυρίων της Ελλάδας των κολασμένων (φτωχών, ανέργων, υπο απόλυση και υπο μετανάστευση) θα είναι η αποδοχή των 400 ευρώ κατώτατου μισθού για να μπει ο πάτος στο βαρέλι. Γιατί τότε ο Σταθάκης θα μοιάζει αριστερός, με το μισθό των 580 ευρώ που θέλει να σταθεροποιήσει, ενώ η μνημονιακή κοινωνία θα χωνεύει και θα πορεύεται σε εργασιακό-οικονομικό-κοινωνικό περιβάλλον δεκαετίας 1950. Αυτό στοχεύει η αριστερά του 21ου αιώνα;
2. Κυβέρνηση εθνικής σωτηρίας ή κυβέρνηση κοινωνικής σωτηρίας και επιβίωσης ή κυβέρνηση της αριστεράς;
Το τελευταίο διάστημα έχουν πληθύνει και μέσα στη βουλή και σε πολλές συνεντεύξεις οι αναφορές του Αλέξη Τσίπρα για κυβέρνηση εθνικής σωτηρίας, και τελευταία για κυβέρνηση κοινωνικής σωτηρίας, χωρίς να διευκρινίζονται οι σύμμαχες εθνικές δυνάμεις ή οι σύμμαχες πολιτικές και κοινωνικές δυνάμεις για αυτούς τους όχι όμοιους στόχους και έννοιες. Ταυτόχρονα, δεν μπορεί να διαφύγει της προσοχής η διαφορά και η μετατόπιση μεταξύ των προεκλογικών λόγων του Μαΐου και Ιουνίου περί κυβέρνησης της αριστεράς. Άλλο της αριστεράς, άλλο της εθνικής σωτηρίας, άλλο της κοινωνικής σωτηρίας και επιβίωσης. Είναι παιχνίδια επικοινωνιακής πολιτικής που τόσο αρέσκεται η προεδρική ομάδα, είναι σύγχυση εννοιών, είναι πρόγνωση κυβερνητικής αδυναμίας, είναι εφικτός πολιτικός στόχος, είναι ανάγκη; Ό,τι κι αν απαντηθεί, αυτές οι εκφωνήσεις εννοιών παράγουν μία ορισμένη πολιτική και δίνουν σήματα και μηνύματα με πολλαπλούς αποδέκτες, χωρίς να χρησιμοποιηθεί μάλιστα και το όπλο του λαού. Με αυτές τις τοποθετήσεις αυτόματα γεννιούνται ορισμένα ερωτήματα:
Κυβέρνηση εθνικής σωτηρίας με ποιους και με ποιο πρόγραμμα προς υλοποίηση; Με τον Π. Καμμένο και τους ΑΝΕΛ; Μοιάζει ανέκδοτο, αλλά ο Γ. Καραμπελιάς μήπως τώρα δικαιώνεται από την ανατρεπτική έκπληξη που του προσφέρει ο πάλαι(;) «κοσμοπολίτικος» φιλοευρωπαϊκός ΣΥΝ; Μπροστά μας όμως δεν έχουμε κωμωδία αλλά τραγωδία και οφείλουμε να συγκεκριμενοποιήσουμε. Συμφωνεί ο Π. Καμμένος: (α) στη φορολόγηση (άμεση και έμμεση) των εφοπλιστών, των βιομηχάνων και των μεγάλων επιχειρήσεων –γιατί το πρόγραμμά του άλλα αναφέρει, (β) στην επαναφορά στο κράτος και κάτω από δημόσιο έλεγχο στρατηγικών και κοινωνικών τομέων, όπως ΔΕΗ, ΟΤΕ, πετρέλαια, ΔΕΠΑ κ.ά. –γιατί το πρόγραμμα του ΣΥΡΙΖΑ δεν έχει καμία ομοιότητα και κοινό σημείο με το αντίστοιχο των ΑΝΕΛ, (γ) στην εθνικοποίηση των τραπεζών –το πρόγραμμά του αναφέρει σαφώς την παραμονή των τραπεζών στους ιδιώτες, (δ) στο «καμία θυσία για το ευρώ» –γιατί το πρόγραμμά του επιμένει ευρωπαϊκά, ενώ η διακήρυξη του ΣΥΡΙΖΑ, αν και δειλά, χωρίς να το υποστηρίζει, το αναφέρει, (ε) στον κρατικό έλεγχο και στην ύπαρξη πολιτικής ηγεσίας στα σώματα ασφαλείας (εκεί που εκκολάπτεται διαρκώς το αυγό του φιδιού και των εκτροπών) –γιατί διακηρύσσει την ανεξαρτησία και αυτονομία τους. Γι' αυτή τη δημοκρατία παλεύει ο ΣΥΡΙΖΑ;
Η κυβέρνηση κοινωνικής σωτηρίας άραγε ποιες δυνάμεις περιλαμβάνει; Σωτηρίας από μία προβλεπόμενη χρεωκοπία όπου μπορεί να υπάρξει βεντάλια δυνάμεων από τη ΝΔ έως τον ΣΥΡΙΖΑ, όπου θα προσπαθήσουν να αποφύγουν την πείνα, την εγκληματικότητα, την εξαθλίωση και ένα τυφλό εμφύλιο; Εδώ πια έχουμε φτάσει να γινόμαστε τυφεκιοφόροι του εχθρού, να αντιλαμβανόμαστε τα προβλήματα σαν οικουμενικά, να αθωώνουμε την αστική τάξη και πολιτική.
Κυβέρνηση κοινωνικής σωτηρίας με αριστερή ηγεμονία που τουλάχιστον στην αρχή θα κατοχυρώνει: (α) κατώτατο μισθό στα όρια του 2010, (β) απαλλαγή από το χρέος, (γ) εθνικοποίηση των τραπεζών, (δ) σκληρή φορολόγηση του μεγάλου ντόπιου εκτός και εντός και ξένου κεφαλαίου και γενναία αύξηση των πόρων μεταφορά πόρων σε υγεία-παιδεία, (ε) εθνικοποίηση ΔΕΗ, ΟΤΕ, ΔΕΠΑ, ΕΛΠΕ, λιμανιών κλπ. Τα σημεία τέτοιου προγράμματος με τις απαραίτητες προετοιμασίες για τις αναπόφευκτες συγκρούσεις (εναλλακτικά σχεδια και δρόμοι) θα μπορούσαν να συζητηθούν σαν βασικές δεσμεύσεις κυβερνητικού μεταβατικού και αναγκαίου προγράμματος στις συνθήκες που ζούμε σήμερα. Για την κυβέρνηση με αριστερή ηγεμονία, που είναι κυβέρνηση σωτηρίας και όχι προσωρινός καταλύτης αστικών και διεθνών μετασχηματισμών, ο αποφασιστικός παράγοντας είναι το πρόγραμμα που θα εφαρμόσει και το φρόνημα του λαού. Τα υπόλοιπα, αν δεν είναι ο έρωτας και η λαγνεία της κυβερνητικής εξουσίας, είναι δώρα στην αστική πολιτική, την αστική τάξη και το κεφάλαιο (ντόπιο και ξένο). Γιατί αθωώνουν την αστική πολιτική, γιατί αφήνουν άθικτα τα διεθνή πλαίσια, γιατί αφοπλίζουν το λαό και τον αναγκάζουν να δεχτεί μία κοινωνία που αντιγράφει το Μεσαίωνα. Έχει δίκιο ο Π. Παπακωσταντίνου ότι η σημαία για την αποτροπή της οικονομικής κατάρρευσης, την προστασία της δημοκρατίας, την αποτροπή της κοινωνικής διάλυσης και την ανάκτηση της εθνικής κυριαρχίας, είναι κόκκινη.
3. Αλλαγή φρουράς ή εθνική ανεξαρτησία;
Το 1974 η τοποθέτηση για τη μεταπολίτευση της μαοϊκής ΟΜΛΕ έκανε λόγο για αλλαγή φρουράς κάτω από το συμβιβασμό Αμερικάνων και Ευρωπαίων και την ανοχή των Σοβιετικών. Σήμερα, ανήκομεν εις την ευρωατλαντική Δύση, αλλά η ηγεμονία και η πατρωνία είναι γερμανική. Είναι ορατός στις μέρες μας ο ανταγωνισμός Αμερικάνων και Γερμανών, τόσο για το ποιο είναι το ισχυρό και αποθεματικό νόμισμα (ευρώ εναντίον δολαρίου) όσο και για τον έλεγχο-ηγεμονία της ευρωζώνης και ιδιαίτερα για το ενεργοφόρο, σημαντική γέφυρα και μεταφορικό κόμβο και τριηπειρωτικό γεωστρατηγικό οικόπεδο που λέγεται Ελλάδα, και ευρύτερα τη ΝΑ λεκάνη της Μεσογείου. Στις τελευταίες συνεντεύξεις του στο CNN και στην εφημερίδα «6 μέρες» (17/11), ο Αλέξης Τσίπρας αναφέρεται θετικά για την κυβέρνηση Ομπάμα και αφού μας θυμίζει (Πολυτεχνείο γαρ) ότι «οι ΗΠΑ οργάνωσαν τη δικτατορία των συνταγματαρχών», στη συνέχεια παρατηρεί με νόημα ότι «δεν είναι όλες οι κυβερνήσεις των ΗΠΑ ίδιες» και ότι «υπάρχουν πτυχές της πολιτικής Ομπάμα που βρίσκονται σε παραλληλία με τη βασική μας αντίληψη» και «...λέω ό,τι προσπαθεί να εφαρμόσει ο Αμερικάνος πρόεδρος» εννοώντας(;) το κοινό(!) σημείο της αντιμετώπισης της πολιτικής δημοσιονομικής πειθαρχίας. Τα μηνύματα έχουν φτάσει από καιρό στην Ουάσινγκτον, γι' αυτό και οι προσκλήσεις από πολιτικά ινστιτούτα σε σημαντικά στελέχη της προεδρικής ομάδας (Γ. Σταθάκης). Οι ΗΠΑ ανιχνεύουν δυνατότητες μετάλλαξης, αναζητώντας «παραλληλισμούς και αντιστοιχίες με την περίοδο κατά την οποία ο Ανδρέας Παπανδρέου εγκατέλειψε τον άκριτο αντιαμερικανισμό» (από το ΒΗΜΑ 18/11). Η πυξίδα δείχνει Αμερική; Επικροτούμε τον Ομπάμα γιατί; Δεν έχουμε άλλο παράδειγμα; Φοβόμαστε να αναφέρουμε τον Τσάβες, τον Μοράλες... αλλά στοιχιζόμαστε –χωρίς φόβο– με τον Ομπάμα; Αθωώνουμε τον Ομπάμα με το βιογραφικό των δύο πολέμων (Λιβύη και Αφγανιστάν), του πραξικοπήματος στην Ονδούρα, της σφαγής των Παλαιστινίων και τον επιταχυνόμενο εποικισμό στα κατεχόμενα; Ελπίζουμε και ευχόμαστε αυτές οι επικίνδυνες ακροβασίες να μην είχαν σχέση και με την πρόσφατη συνάντηση Πέρεζ-Τσίπρα.
Το «σάπιο πολιτικό σύστημα» θα ανατραπεί από το πολιτικό σύστημα των τροχονόμων και των κλητήρων της Αμερικής; Δεν πιστεύουμε ότι τέτοιος είναι ο πολιτικός προσανατολισμός και οι προθέσεις του Αλ. Τσίπρα, αλλά στην πολιτική, σημασία έχουν οι επιλογές, τα όρια και η περιφρούρησή τους. Άλλο συμμαχίες, άλλο εκμετάλλευση αντιθέσεων, και άλλο ανοχές.
Αν ο Αντ. Σαμαράς και το αστικό πολιτικό σύστημα έχουν υποταχθεί στη γερμανική ηγεμονία, διότι εκεί βλέπει και την εξυπηρέτηση των συμφερόντων της ένα μεγάλο τμήμα της υποβαθμισμένης αστικής τάξης που φοβάται την ανατροπή της από τον εσωτερικό αντίπαλο, αυτό καθόλου δεν σημαίνει ότι η εθνική και κοινωνική σωτηρία εξαρτάται από την αλλαγή της ιμπεριαλιστικής φρουράς και την ανάδειξη ή αναβάθμιση αστικών ελληνοαμερικάνικων τζακιών που θα συνοδεύονται και από την ελληνοϊσραηλινή συμμαχία. Αυτό το ρόλο μπορεί να τον παίξουν «εθνικές» αστικές πολιτικές δυνάμεις, νεόκοπες ή υπό κατασκευή. Δεν χρειάζεται να τον παίξει ακουσίως η αριστερά στη λογική μιας «κυβέρνησης εθνικής ή κοινωνικής σωτηρίας με κορμό το ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ».
Ο ΣΥΡΙΖΑ και όλη η αριστερά δίνουν εξετάσεις. Η πολιτική της αναμονής –που μοιάζει να έχει η υπόλοιπη αριστερά– για να αποδειχθεί ότι ο ΣΥΡΙΖΑ «θα τα ξεπουλήσει» και θα επέλθει η εκ των υστέρων δικαίωση δεν είναι αριστερή πολιτική. Δεν είναι αριστερή πολιτική, εκείνη που αναμένει στο σταθμό το τραίνο που γράφει επανάσταση.
Σήμερα απαιτείται το πολιτικό μέτωπο με ηγεμονία της αριστεράς, που θα ανατρέψει χωρίς δισταγμούς και δογματισμούς, χωρίς ιδεολογικές εμμονές, χωρίς σεβασμό στην αστική νομιμότητα και στα διεθνή πλαίσια –ευρωπαϊκά και υπερατλαντικά– μνημόνια, τρόικες, πολιτικό σύστημα.
Σήμερα απαιτείται μόνιμη προσφυγή στο λαό, διαρκής οικοδόμηση πλατιού κοινωνικού μετώπου, που (1) θα πρωταγωνιστήσει με αυτοθυσία, θα καλέσει και θα ξεσηκώσει το λαό στο ενεργητικό οργανωμένο σαμποτάρισμα των δημοσιονομικών μέτρων (φόροι, χαράτσια...), χωρίς να αρέσκεται στο ατομικό παθητικό σαμποτάρισμα των απελπισμένων (2) θα συνολικοποιήσει και θα συντονίσει τους αποσπασματικούς αγώνες των εργαζομένων, προτάσσοντας το σύνθημα αλληλεγγύης ή όλοι ή κανένας μην επιτρέποντας τη λειτουργία του δημόσιου τομέα, με κάθε μορφή αγώνα(3) θα οικοδομήσει με μαζική απεύθυνση και ευρυχωρία μία πανελλαδική αντιφασιστική κίνηση που έμπρακτα θα περιορίσει την ανάπτυξη των φασιστών, που θα τσακίσει τη ναζιστική ιδεολογία, πρακτική και οργάνωση.
Ο λαός μπορεί, η αριστερά θέλει;
πηγή: ΙΣΚΡΑ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου