Κ. Παπουλή, Τ. Σταυρόπουλου, Β. Σωτηροπούλου
Oι τελευταίες εξελίξεις στις «συνεργασίες» του ΣΥΝ, αποδεικνύουν ότι ο Συνασπισμός, αλλά και μεγάλο τμήμα της αριστεράς, δεν μπορεί να ξεπεράσει τις ιδεοληψίες του, τα δόγματά του, αλλά και την συστημικότητά του.
Για την «ανανεωτική» αριστερά βέβαια, πάντα ο ευρωπαϊσμός και ο εκσυγχρονισμός ήταν οι κινητήριες ιδέες της. Η «κριτική» υποστήριξη στην καπιταλιστική και νεοφιλελεύθερη ΕΕ και σε ότι παρήγαγε πολιτικά, οικονομικά, πολιτισμικά αυτή, καθοδηγούσε τη σκέψη και... την πράξη της. Αυτή η πολιτική συνεχίζεται σήμερα, ακόμη και τώρα που τα γεγονότα μιλάνε από μόνα τους, και συνοδεύεται από την αμήχανη υποστήριξη του ευρώ, και της Ε.Ε., μέσω μιας θαυματουργής επανίδρυσής της, και μετατροπής της, από καπιταλιστική και ιμπεριαλιστική ολοκλήρωση στα πλαίσια της παγκοσμιοποίησης, σε μηχανισμό ανάπτυξης του Νότου κλπ Δε βλέπουν, ότι το πεδίο της ΕΕ και ιδιαίτερα του ευρώ, αποδείχτηκε μεν προνομιακό πεδίο ταξικού αγώνα, αποκλειστικά όμως υπέρ του αντιπάλου.
O ΣΥΝ δεν αναγνωρίζει πια όχι μόνο το μείζον, δηλαδή το τέλος του ευρωπαϊσμού, αλλά ούτε το αυτονόητο. Καμία εθνική λύση στην ελληνική καταστροφή, καμία δυνατότητα αυτοτελούς απάντησης των ελλήνων εργαζομένων, ανέργων, νέων και συνταξιούχων, εκτός του κλουβιού της ζώνης του ευρώ, ενώπροτείνει πολιτικά ευχολόγια και μεταρρυθμίσεις σε ευρωπαϊκές δομές και θεσμούς, ομόλογα, ΕΚΤ, που έχουν πραγματικό πολιτικό βάρος, ανάλογο με αυτό των κηρυγμάτων των παπάδων τοπικής ενορίας.
Στην ουσία σφυρίζει εκλογικό «κάλεσμα», σε ένα θολό συνονθύλευμα «αντιμνημονιακών» δυνάμεων, που προέρχονται από το ΠΑΣΟΚ. Από την Σακοράφα (που τυγχάνει πλατιάς εκτίμησης, για την τίμια στάση της), μέχρι τους Μητρόπουλο, Κουρουπλή, Κοτσακά, κλπ , έως και τον παλιό σύμβουλο του πρωθυπουργού (Κοτζιά), αλλά και διάφορους άλλους πασοκογενείς. Ο ΣΥΝ ανοίγεται, σε έναν πολιτικό χώρο που-όπως και ο ίδιος- ουσιαστικά δεν προβάλλει, καμία πολιτική απάντηση στο σήμερα, με μοναδικό σκοπό, ένα «καλό ποσοστό», μια καλή θέση στο υπάρχον σύστημα. Μάλλον το σχέδιο επανεκκίνησης μιας νέας σοσιαλδημοκρατίας (σχήμα οξύμωρο για τη νεοφιλελεύθερη Ευρώπη και για την ευρωζώνη) ΣΥΝ, μαζί με «καλό»-«παλιό» ΠΑΣΟΚ, συμβαδίζει με τη γραμμή της μαγικής επανίδρυσης της ΕΕ. Ο επερχόμενος γάμος δεν είναι ψεύτικος. Οι σύζυγοι ταιριάζουν πολιτικά, ιδεολογικά, ίσως τελικά τα χαλάσουν στην προίκα.
Σε τελική ανάλυση μπορούμε να πούμε: Το ΠΑΣΟΚ,έρχεται, η ΡΙΖΑ, φεύγει.
Όμως τα πράγματα δεν είναι απλά, γιατί ένα τέτοιο μόρφωμα σπέρνει τη σύγχυση, την αυταπάτη ότι η Ελλάδα μπορεί να διαπραγματευτεί ένα άλλο ευρώ, προτείνει αναμονή, υπομονή, να περιμένει ο ελληνικός λαός, ουσιαστικά με την πλάτη στον τοίχο, να διαμορφωθούν άλλοι συσχετισμοί σε ευρωπαϊκό επίπεδο, ίσως όταν κάποιοι τροτσκιστές ή μαοϊκοί, πάρουν την εξουσία στην Γερμανία, ή καλύτερα τα εγγόνια της Ούλρίκε Μάινχοφ. Καθώς όμως ο καιρός περνάει, η χώρα καταστρέφεται, οι άνθρωποι υποφέρουν, άλλοι μεταναστεύουν, η απελπισία μπορεί να δολοφονήσει την ελπίδα. Ο χρόνος δουλεύει αντίστροφα.
Η κριτική του ΚΚΕ «για τυχοδιωκτική ευκινησία στις πολιτικές συμμαχίες», από τον ΣΥΝ, δεν είναι σωστή. Ο Συνασπισμός ιδεολογικά, συμβαδίζει απόλυτα με τον Κοτζιά ή και με τον Μαριά, που με άρθρα τους στα επίκαιρα, παριστάνουν τους νέους Ντελόρ, και περιγράφουν μια νέα ευρωζώνη που θα δουλεύει για την ισόρροπη ανάπτυξη, θα έχει ομοσπονδιακούς προϋπολογισμούς και η γερμανική αλληλεγγύη θα στέλνει τσουβάλια τα ευρώ στο φτωχό νότο-που θα ζει έτσι πλούσια-, κόντρα στα συμφέροντα των μεγάλων επιχειρήσεων και τραπεζών του κέντρου. Είκοσι χρόνια μετά την συνθήκη του Μάαστριχτ, όχι μόνο το ευρώ δε «βελτιώθηκε»», αλλά ισχυροποιείται σταδιακά, ο αρχικός μηχανισμός πόλωσης και καταστροφής της περιφέρειας με τον οποίο το ίδιο ταυτίζεται. Όχι μόνο δεν καθιερώνεται η δημοσιονομική ελευθερία των κρατών, αλλά επιβάλλεται και τιμωρία, όχι μόνο δεν ενισχύεται ο περιβόητος και αναιμικός κοινοτικός προϋπολογισμός, αλλά αυτός περικόπτεται. Οι οικονομίες, δεν συνέκλιναν, αλλά αποκλίνουν όλο και περισσότερο, η συρρίκνωση της ευρωζώνης είναι πιθανό σενάριο. Η οικονομική δύναμη, μετατρέπεται σε πολιτική δύναμη, ο Βορράς υποδουλώνει το Νότο, όχι απλά οικονομικά αλλά και πολιτικά. Η Ελλάδα έγινε προτεκτοράτο. Τυχοδιωκτική, μπορεί να χαρακτηριστεί η πρόταση για συνεργασία της αριστεράς, όταν γνωρίζεις πολύ καλά, ότι σήμερα η κρίσιμη πολιτική κατεύθυνση είναι η θέση σου, για την παραμονή στην πραγματική ευρωζώνη και όχι στην φανταστική, με ποια συγκεκριμένη πολιτική θα πετάξεις την τρόικα στην θάλασσα και όχι γενικώς και αορίστως, περί δημιουργίας ενός θολού αντιμνημονιακού μπλοκ.
Το ΚΚΕ έχει δίκιο για τους διάφορους και αυξανόμενους έλληνες Ντελόρ, όταν λέει «πως κάνουν πως δεν καταλαβαίνουν ότι η ανισόμετρη ανάπτυξη, συνεπάγεται και ανισοτιμία στις πολιτικές σχέσεις. Κάνουν πως δε βλέπουν τον ανταγωνισμό ανάμεσα στα καπιταλιστικά κράτη, …». Λέει πολλά το ΚΚΕ για αυτή την συνεργασία που τα περισσότερα είναι σωστά. Δυστυχώς ακυρώνει την κριτική του με την στάση του.
Αποφεύγοντας, όπως και ο ΣΥΝ, μια ρεαλιστική πρόταση εξόδου από την κρίση, μέσα από ένα παλλαϊκό μέτωπο, πολιτική πρόταση που να μπορεί να εφαρμοστεί αύριο το πρωί, έτσι ώστε να δοθεί ώθηση στο λαϊκό κίνημα της πατρίδας μας, στην πραγματικότητα αφήνει ανενόχλητο το σύστημα, και τη συμμαχία κυβέρνησης-ευρωπαϊκού κέντρου. Συνεπώς, μια που στο διήμερο θα συζητήσουμε και για τις πολιτικές συμμαχίες, πρέπει να ξεκαθαρίσουμε ότι με μια τέτοια συμμαχία Συν-Πασοκογενών, δεν έχουμε καμία σχέση.
Υ.Γ: Ο Λένιν στον «ιμπεριαλισμό», αναφέρεται στις «Ενωμένες Πολιτείες της Ευρώπης»: αν δημιουργηθεί, ισχυρίζεται, μια πλατύτερη συμμαχία των μεγάλων δυνάμεων της δύσης, των πιο ανεπτυγμένων βιομηχανικών κρατών, όχι μόνο δε θα προωθούσε τον πολιτισμό αλλά θα αποτελούσε μεγάλο κίνδυνο για τους υπόλοιπους λαούς. Δυστυχώς, το βιβλίο αυτό, πρέπει να ξαναδιαβαστεί και δύο και τρείς φορές.
πηγή:http://dosepasa.wordpress.com/2011/12/13/bx598/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου