Να απεργήσουν οι καθηγητές ή όχι; Μερικές σκέψεις - του Γ. Μελιόπουλου

του Γιάννη Μελιόπουλου*

Αυτός ο τόπος, η δημόσια εκπαίδευση και οι εκπαιδευτικοί που με φιλότιμο την υπηρετούν κάτω από τις πιο αντίξοες συνθήκες, ζήσαν  κατά το παρελθόν τόσες πολλές αλλαγές, κάθε φορά που οι ντόπιοι διαφεντευτές με τις ποικίλες κυβερνήσεις τους, βάζαν μπροστά τις μηχανές του...
συστήματος.

Και κάθε φορά οι αλλαγές αυτές έπαιρναν το μανδύα της σωτηρίας και της διόρθωσης της χειμαζόμενης εκπαίδευσης.

Μα ιδιαίτερα τα χρόνια της μνημονιακής επιθετικότητας και εξαθλίωσης της εργατικής τάξης και του λαού μας, οι μηχανές του συστήματος, οδοστρωτήρας δικαιωμάτων και ζωής, έχουν πάρει για τα καλά μπρος και σαρώνουν στο διάβα τους, ό,τι λιγοστό έχει απομείνει όρθιο από την ξέφρενη επίθεση, να θυμίζει δημόσιο σχολείο, εκπαιδευτικό σύστημα, εκπαίδευση των παιδιών του λαού μας.

Ποιος ελάχιστα μνήμων άνθρωπος δε θυμάται πως χάθηκαν με μια κυβερνητική κίνηση-διάταγμα χιλιάδες σχολειά, χιλιάδες θέσεις εκπαιδευτικών σε μια νύχτα, θαρρείς και ένα σχολείο επιφορτισμένο να παρέχει μόρφωση στα παιδιά μας, μπορεί και πρέπει να σβήνεται εύκολα από το σχολικό δυναμικό, χωρίς μια τέτοια καταστροφική για την παιδεία πολιτική απόφαση να  δημιουργεί χιλιάδες προβλήματα;

Ποιος μπορεί να μην έχει στο νου του τα χίλια δυο προβλήματα, μικρά και μεγάλα, που ταλανίζουν την εκπαίδευσή μας, απ' τα θεμέλιά της ως τις ανώτατες βαθμίδες της (υποχρηματοδότηση, ελλείψεις σε προσωπικό και λειτουργικά υλικά κ.α).

Ποιος είναι αυτός που δε θέλει να δει κατάματα την πραγματικότητα, ότι υπεύθυνοι γι' αυτήν την κατάσταση δεν είναι άλλοι παρά οι κατά καιρούς κυβερνήσεις, με όποιο πρόσημο και όποιο χρωματισμό κι αν είχαν;

 

Ποιος είναι αυτός που δε θέλει να δει πως αυτή η κατάσταση δε γεννιέται μονάχη της αλλά σπέρνεται και αναπτύσσεται, με τις φροντίδες των διαφεντευτών;

Σε μια κατάσταση κοινωνικού αυτοματισμού και κατασυκοφάντησης μερίδας εργαζόμενων, όπως οι εκπαιδευτικοί δάσκαλοι και καθηγητές, που για μια ακόμη, νιοστή φορά, επιδιώκουν να δημιουργήσουν, σε απόλυτη αρμονία και αγαστή συνεργασία κυβέρνηση και εφημερίδες η ηλεκτρονικά Μέσα Ενημέρωσης, κανείς δεν πρέπει και δε δικαιούται να μένει "άκριτος κριτής".

Καθένας πρέπει να σκεφτεί και να ζυγίσει τα λεγόμενα και τα γραφόμενα, να ψάξει με επιμονή να βρει το ζύγι της αλήθειας.

Όσο κι αν προσπαθούν να πείσουν πως υπάρχουν πολλές αλήθειες κομματιασμένες, η αλήθεια των καθηγητών, η αλήθεια των κυβερνώντων, η αλήθεια του μαθητή, υποψήφιου που αγωνιά - και δίκαια για το μέλλον του-, όσο κι αν προσπαθούν να σπείρουν την απόλυτη σύγχυση και τον ατομισμό, δεν μπορούν να κρύψουν μία και μοναδική αλήθεια κι αυτή είναι δραματική.

Πως δηλαδή με την εφαρμογή της εξοντωτικής πολιτικής τους, και στην παιδεία, απ' αυτούς τους ίδιους τους διαφεντευτές της ζωής και των τυχών του καθένα μας, η παιδεία και όσοι πιστεύουν σ' αυτή είναι αναγκασμένοι να δώσουν σήμερα τον αγώνα. Αγώνα για την ίδια την επιβίωση της, αγώνα ενάντια στην πολιτική που οδηγεί στον αφανισμό του δημόσιου σχολείου και κατά συνέπεια τον αφανισμό των εκπαιδευτικών μα και των μαθητών των ίδιων και των ονείρων τους, που έτσι κι αλλιώς αυτή η πολιτική τα έχει τραυματίσει θανάσιμα, τα έχει ουσιαστικά αφανίσει.

Τα νέα εξοντωτικά μέτρα για τη σχολική εκπαίδευση και εκπαιδευτικούς- μαθητές, είναι αυτά που οδηγούν τα πράγματα στη σύγκρουση και όχι οι ανάλγητοι και καλοπερασάκηδες εκπαιδευτικοί.

Οι πολιτικές που προωθούν την αναγκαστική μετακίνηση 10 ως 15 χιλιάδων εκπαιδευτικών τα 2 επόμενα χρόνια είναι η μία από τις αιτίες της σύγκρουσης αυτής και τη θηριώδη αυτή μετακίνηση εργατικού δυναμικού δε τη σχεδιάζουν οι εκπαιδευτικοί μα η κυβέρνηση.

Οι 5 χιλιάδες περίπου εκπαιδευτικοί που προβλέπεται να απολυθούν ή να τεθούν σε αργία είναι μια άλλη αιτία και τις απολύσεις εκπαιδευτικών δεν τις σχεδιάζουν οι εκπαιδευτικοί ούτε και είναι επιθυμία της κοινωνίας μα η τρικομματική συγκυβέρνηση.

Η μείωση των θέσεων εργασίας, των λεγόμενων οργανικών, κατά 10 χιλιάδες περίπου σε Πρωτοβάθμια και Δευτεροβάθμια, λόγω των αντιεκπαιδευτικών - αντιπαιδαγωγικών συγχωνεύσεων, της μείωσης των τμημάτων και της αύξησης του ωραρίου άλλη μία αιτία της σύγκρουσης και όλα τα παραπάνω δεν τα μεθοδεύουν οι εκπαιδευτικοί μα η τρίχρωμη κυβέρνησή μας.

Συμπληρωματική, μα όχι υποδεέστερη σε σημασία, η μη επαναπρόσληψη τουλάχιστον 10 χιλιάδων αναπληρωτών εξαιτίας αυτής της πολιτικής, με δεκάδες αρνητικές συνέπειες στη λειτουργία της εκπαίδευσης και τη μόρφωση των μαθητών αλλά και η επακόλουθη αύξηση της ανεργίας στους νέους, που έτσι κι αλλιώς δοκιμάζονται από τον εφιάλτη της ανεργίας. Κι αυτή ακόμη μία αιτία της σύγκρουσης που τη δημιουργούν όχι οι καθηγητές και οι αγώνες που σκοπεύουν να ξεκινήσουν αλλά η πολιτική των κυβερνώντων, που όμως κόπτονται δήθεν για την ανεργία που καλπάζει και οδηγεί χιλιάδες νέα παιδιά, τον ανθό της κοινωνίας μας να πάρουν το δρόμο της μετανάστευσης.

Μα πιο πολύ απ'όλα, αιτία σύγκρουσης είναι το καθεστώς Δουλείας και Υποταγής που αυτή πολιτική ορθώνει σε κάθε εκπαιδευτικό, αλλά και σε κάθε εργαζόμενο του δημόσιου ή ιδιωτικού τομέα.

Αυτή είναι η μοναδική αλήθεια κι απέναντί της ο καθένας πρέπει να πάρει τη θέση του, μην πιστεύοντας την καλοκουρδισμένη προπαγανδιστική ορχήστρα του ψεύδους κυβέρνησης και Μέσων Μαζικής Ενημέρωσης.

Έτσι θα μπορέσει κανείς να αποφασίσει αν κάνουν καλά οι εκπαιδευτικοί μας που σκέφτονται την απεργία στις πανελλαδικές εξετάσεις, αν θα σταθεί ως γονιός, ως μαθητής στο πλευρό τους τους στον αγώνα που οφείλουν να δώσουν σήμερα για την επιβίωση των ίδιων, των μαθητών, του οράματος για μια παιδεία για τα παιδιά του λαού. 

*δάσκαλος, αντιπρόεδρος σωματείου εργαζομένων ΠΕ Ημαθίας