Πρώτο, οι λαϊκοί αγώνες, τα κινήματα και οι διαμαρτυρίες των δυόμισι τελευταίων χρόνων εκφράστηκαν στο εκλογικό αποτέλεσμα με τη μετακίνηση μεγάλου τμήματος των λαϊκών στρωμάτων και των εργαζομένων προς τα αριστερά και αυτό εκ πρώτης όψεως είναι ελπιδοφόρο.
Η περίοδος όμως από το Φεβρουάριο μέχρι τον Ιούνιο 2012 ήταν μεν μια περίοδος πυκνών πολιτικών εξελίξεων, κυρίως όμως χαρακτηρίσθηκε από την καθολική σχεδόν απουσία του οργανωμένου εργατικού κινήματος. Αντί οι αγώνες του προηγούμενου διαστήματος με τελευταίο σημαντικό σταθμό την 12η Φεβρουαρίου να κλιμακωθούν ( και με σημαντική ευθύνη των δυνάμεων της αριστεράς) σε ακόμα πιο δυναμική παρουσία, σε μεγαλύτερη ικανότητα περιφρούρησης, ενότητας και στρατηγικής, αντί οι εκλογικές διαδικασίες να δώσουν πνοή και προοπτικές στην ενεργή κινητοποίηση του λαού, επικράτησε μια λογική «ανάθεσης» που παρέπεμπε τα πάντα στις διεργασίες για το νέο κοινοβούλιο και τη νέα κυβέρνηση. Το διάστημα αυτό ήταν το πεντάμηνο της πιο έντονης αγωνιστικής άπνοιας στα δυόμισι χρόνια από τότε που εκδηλώθηκε ανοικτά η κρίση στην Ελλάδα. Είναι επείγουσα ανάγκη με τρόπο συγκροτημένο και προγραμματισμένο να ξαναπιάσουμε τη σκυτάλη της λαοθάλασσας της Πλατείας Συντάγματος των αρχών του 2012.
Δεύτερο, μέχρι τώρα οι κυβερνήσεις που χειρίζονταν την κατάσταση (Παπανδρέου και Παπαδήμου) στερούνταν κάθε λαϊκής νομιμοποίησης, δεδομένου ότι κανείς δεν τις είχε εξουσιοδοτήσει να αποδεχθούν τους άθλιους όρους των δανειακών συμβάσεων και να επιβάλουν μέτρα κοινωνικής αγριότητας και οικονομικής διάλυσης. Μετά τις δεύτερες εκλογές, θα δούμε την κυβέρνηση Σαμαρά να επικαλείται ότι εκφράζει τη λαϊκή πλειοψηφία, ότι διαθέτει την κοινοβουλευτική πλειοψηφία και ότι στηρίζεται και σε ένα μέρος της αριστεράς, μετά την είσοδο της ΔΗΜΑΡ στην κυβέρνηση. Αυτό που φαινόταν αδύνατο έγινε: ΝΔ και ΠΑΣΟΚ, τα δύο κόμματα που εφάρμοσαν τα δύο πακέτα των δανειακών συμβάσεων, είναι στην κυβέρνηση, όταν η παμψηφία του λαού έχει στραφεί εναντίον τους. Δεν πρόκειται όμως παρά μόνο για παρένθεση.
Τρίτο, το αποτέλεσμα αυτό προήλθε κυρίως από την εκστρατεία φόβου που εξαπέλυσαν για το ενδεχόμενο να σταματήσει η ροή των χρηματοδοτήσεων και να οδηγηθεί η χώρα εκτός ευρώ, αν σταματήσει η εφαρμογή των ρυθμίσεων της τρόικα. Αυτόν το φόβο, κατά βάση, εκμεταλλεύθηκαν, συνεπικουρούμενοι από τις συνεχείς παρεμβάσεις ανωτάτων κύκλων της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Οι συνεχείς διαβεβαιώσεις που δίνονταν, κυρίως από τον ΣΥΡΙΖΑ, ότι και στο Σύμφωνο Σταθερότητας μπορούμε να είμαστε και το μνημόνιο να καταργήσουμε, εκ των πραγμάτων άφηνε έκθετο τον κόσμο στην κινδυνολογία. Με απλή και ειλικρινή γλώσσα η αριστερά πρέπει να μιλήσει στο λαό, γνωρίζοντας τις αντιστάσεις και τις επιφυλάξεις και τις φοβίες του, και να του κάνει σαφές ότι η βελτίωση της καθημερινής κατάστασής του συνδέεται πια με ανατρεπτικές αλλαγές, μόνο υπό την ηγεμονία του κόσμου της εργασίας, στις συντεταγμένες της χώρας. Μια από τις πρώτες αυτές αλλαγές είναι η απελευθέρωση από τις εντολές και τις ασφυκτικές δεσμεύσεις της Ευρωζώνης και η έξοδος από το ευρώ με δική μας πρωτοβουλία και ολοκληρωμένο σχέδιο άμεσης επιβίωσης και δημοκρατικής, οικονομικής και πολιτικής ανασυγκρότησης.
Τέταρτο, δευτερεύουσες τροποποιήσεις στους όρους των δανειακών συμβάσεων – παράταση του χρόνου εφαρμογής της δημοσιονομικής προσαρμογής, ελάφρυνση της άμεσης τοκοχρεολυτικής επιβάρυνσης, χρηματοδοτικές παρεμβάσεις κοινοτικών ταμείων – είναι ενδεχόμενο να γίνουν. Θα είναι όμως τόσο μικρής κλίμακας, μέσα σε ένα πλαίσιο γενικότερης αποσταθεροποίησης της Ευρωζώνης και με ζητούμενο τίμημα τη μεγαλύτερη ακόμα υποταγή μας, έτσι ώστε θα είναι αδύνατο να αναστραφεί η σημερινή κατάσταση προς τη βελτίωση της απασχόλησης, με όρους αξιοπρεπούς, έστω, διαβίωσης και δικαιωμάτων, και την οικονομική μεγέθυνση με αντίκρισμα στην ανακούφιση των λαϊκών στρωμάτων. Η ίδια ακριβώς τύχη θα περίμενε οποιαδήποτε κυβέρνηση, ακόμα κι αποκλειστικά από σχήματα της αριστεράς, που θα αναδεικνύονταν στις εκλογές, και ήταν αποφασισμένη να κινηθεί στα πλαίσια του ευρώ. Η κυβέρνηση Σαμαρά είναι μια κυβέρνηση που δεν μπορεί να προσφέρει μέλλον στην κοινωνία και για αυτό δεν έχει η ίδια μέλλον. Κατά την εκτίμησή μας η κατάρρευσή της είναι θέμα χρόνου.
Πέμπτο, από τις δυνάμεις που τάχθηκαν κατά των μνημονίων, στον κεντρικό ρόλο αναδείχθηκε ο ΣΥΡΙΖΑ. Η εξέλιξη αυτή θα μπορούσε να συμβάλει στην ωρίμανση μιας πραγματικής εναλλακτικής λύσης υπό προϋποθέσεις: Πρώτη από όλες, η σύγκρουση με τις θεμελιακές συντεταγμένες του συστήματος, που υλοποιούνται κυρίως μέσα από την παρουσία μας στην Ευρωζώνη, και η προετοιμασία του λαού για πολύ δύσκολες καταστάσεις που θα προκύψουν από τον υπαρξιακό κλυδωνισμό της ευρωζώνης, για να μπορεί ο λαός να αντιδράσει προς την κατεύθυνση των συμφερόντων του. Την προϋπόθεση αυτή δεν τη βλέπουμε ακόμη.
Έκτο, η πραγματική εικόνα, όμως, της κατάστασης της αριστεράς δε δίνεται ούτε από τα εκλογικά αθροίσματα, ούτε από το γεγονός ότι στην αξιωματική αντιπολίτευση βρίσκεται μια δύναμη της αριστεράς. Δυστυχώς υπάρχουν πάρα πολλά ανησυχητικά σημεία:
• Η συμμετοχή της ΔΗΜΑΡ στην κυβέρνηση.
• Η εξελισσόμενη προσπάθεια κύκλων του συστήματος να δημιουργηθεί ένας νέος δικομματισμός, με την αξιοποίηση της πολωτικής επίδρασης του πριμ των 50 εδρών, και με τον εγκλωβισμό ενός κόμματος της αριστεράς στο δεύτερο πόλο, φτάνει να κινείται στα πλαίσια του δόγματος «εντός της ευρωζώνης», να εκφράζεται σε κεντρικό επικοινωνιακό επίπεδο από πρόσωπα αντίθετα από την «αριστερή στροφή» που είχε επικρατήσει εδώ και πολλά χρόνια, να ενσωματώνει δυνάμεις στο εσωτερικό του που αμφισβητούν την ευρωζώνη.
• Η ήττα του ΚΚΕ, που δεν αφορά μόνο το ίδιο, γιατί, αντί να έχουμε μια πολιτικοποίηση και ενωτική κουλτούρα στη μέχρι τώρα ισχυρότερη δύναμη μέσα στην εργατική τάξη, έχουμε τον κίνδυνο αποδόμησής της.
• Το εκλογικό πλήγμα της εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς, αποτέλεσμα της μη έγκαιρης κατανόησης της σημασίας της ενότητας και μιας κατά κύριο λόγο ακραίας ιδεολογικής προσέγγισης της σημερινής κρίσης. Συνολικά, διαμορφώνονται συνθήκες, ώστε το σύστημα, και βάσει σχεδίου και μέσα από τους αυτοματισμούς επιβίωσής του, να εξαρθρώσει την παρουσία της ριζοσπαστικής και κομμουνιστικής αριστεράς. Να έχουμε την τόλμη να τις διαπιστώσουμε, για να τις εξουδετερώσουμε.
Έβδομο, η σταθεροποίηση σε ψηλά εκλογικά επίπεδα της «Χρυσής Αυγής» στις δύο αναμετρήσεις, ιδιαίτερα σε λαϊκές γειτονιές, τόσο στις μεγάλες πόλεις όσο και στην περιφέρεια, δείχνει τον κίνδυνο εκφασισμού της ελληνικής κοινωνίας. Η επιδοκιμασία σημαντικού μέρους της κοινωνίας στην ακροδεξιά βία είναι δραματική προειδοποίηση για τις διεργασίες φθόνου, τυφλής και παράλογης βιαιότητας, αντικοινοβουλευτισμού, εγκληματικού ρατσισμού που κυοφορούνται στην ελληνική κοινωνία, ανεξάρτητα από τα επιθετικά σχήματα που τις εκφράζουν. Η εμμονή σε ρηχούς «αντιμνημονιακούς» στόχους, χωρίς αναφορά στο τι θα γίνει μετά, αξιοποιείται από τη «Χρυσή Αυγή» ως πλατφόρμα νομιμοποίησής της. Πρέπει να συνειδητοποιήσουμε ότι αν δεν έρθει από την αριστερά μια πραγματική εναλλακτική λύση για τη χώρα και το λαό, μπορεί να έρθει μια ψευδεπίγραφη λύση από τις δυνάμεις της εκτροπής και του φασισμού, όπως επανειλημμένα μας προειδοποιεί η ιστορία.
Όγδοο, το Μέτωπο Αλληλεγγύης και Ανατροπής, λόγω της αδυναμίας του τόσο να δικτυωθεί όσο και να ολοκληρώσει τις ενωτικές διεργασίες στο χώρο της αριστεράς, βρέθηκε με τις δυνάμεις του διασπασμένες. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα να διστάζουμε, κατά την προεκλογική περίοδο, να εκφράζουμε με αυτοπεποίθηση τις απόψεις μας που βρίσκουν μεγάλη ανταπόκριση στο χώρο της αριστεράς, αλλά και ευρύτερα, κάτω από τις άδικες κριτικές του ΣΥΡΙΖΑ. Το Μέτωπο Ανατροπής και Αλληλεγγύης έχει σήμερα πρόβλημα ταυτότητας – οι σημερινές συνθήκες είναι εντελώς διαφορετικές από τις συνθήκες δημιουργίας του. Έτσι, διαδικασίες, όπως η συμμετοχή στο ΜΑΑ συνιστωσών του ΣΥΡΙΖΑ, η ύπαρξη γενικά συνιστωσών, η δυνατότητα μέλος μας να είναι και μέλος άλλου φορέα, η διαδικασία των 3/4 αντί της απλής πλειοψηφίας για τις αποφάσεις, πρέπει άμεσα να επανεξετασθούν μέσα από συλλογικές διαδικασίες. Το Μέτωπο Αλληλεγγύης και Ανατροπής ως χώρος – κι όχι τα μέλη του που ελπίζουμε ότι σε όλη τη ζωή τους θα είναι παρόντα στους αγώνες για σοσιαλισμό και ελευθερία – έχει επίγνωση ότι είναι μπροστά στην τελευταία όχι ευκαιρία, αλλά υποχρέωσή του. Να συμβάλει και από την πλευρά του στην επιβίωση και αναγέννηση της ριζοσπαστικής εστίας, στη συνάντηση με άλλες δυνάμεις της αριστεράς και κινηματικές παρουσίες, με τη νεολαία του άρθρου 16, του Δεκέμβρη του 2008, για τη δημιουργία ενός μεγάλου λαϊκού ρεύματος που δε θα περιορίζεται σε «αντιμνημονιακά», που δε θα φοβάται, ούτε θα εξαντλείται σε συμβιβασμούς μέσα στην Ευρωζώνη/Ε.Ε, αλλά θα μετασχηματίζει την οργή του λαού σε πολιτική δύναμη σύγκρουσης με το σύστημα, που θα πιστεύει ότι στην Ελλάδα μπορούν να γίνουν ιστορικές αλλαγές που θα σφραγίσουν όλη την Ευρώπη, που θα προωθήσει και θα εφαρμόσει ένα πρόγραμμα και ένα πολιτικό σχέδιο, για να αλλάξει η ζωή του κόσμου της εργασίας.
Δεύτερο, μέχρι τώρα οι κυβερνήσεις που χειρίζονταν την κατάσταση (Παπανδρέου και Παπαδήμου) στερούνταν κάθε λαϊκής νομιμοποίησης, δεδομένου ότι κανείς δεν τις είχε εξουσιοδοτήσει να αποδεχθούν τους άθλιους όρους των δανειακών συμβάσεων και να επιβάλουν μέτρα κοινωνικής αγριότητας και οικονομικής διάλυσης. Μετά τις δεύτερες εκλογές, θα δούμε την κυβέρνηση Σαμαρά να επικαλείται ότι εκφράζει τη λαϊκή πλειοψηφία, ότι διαθέτει την κοινοβουλευτική πλειοψηφία και ότι στηρίζεται και σε ένα μέρος της αριστεράς, μετά την είσοδο της ΔΗΜΑΡ στην κυβέρνηση. Αυτό που φαινόταν αδύνατο έγινε: ΝΔ και ΠΑΣΟΚ, τα δύο κόμματα που εφάρμοσαν τα δύο πακέτα των δανειακών συμβάσεων, είναι στην κυβέρνηση, όταν η παμψηφία του λαού έχει στραφεί εναντίον τους. Δεν πρόκειται όμως παρά μόνο για παρένθεση.
Τρίτο, το αποτέλεσμα αυτό προήλθε κυρίως από την εκστρατεία φόβου που εξαπέλυσαν για το ενδεχόμενο να σταματήσει η ροή των χρηματοδοτήσεων και να οδηγηθεί η χώρα εκτός ευρώ, αν σταματήσει η εφαρμογή των ρυθμίσεων της τρόικα. Αυτόν το φόβο, κατά βάση, εκμεταλλεύθηκαν, συνεπικουρούμενοι από τις συνεχείς παρεμβάσεις ανωτάτων κύκλων της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Οι συνεχείς διαβεβαιώσεις που δίνονταν, κυρίως από τον ΣΥΡΙΖΑ, ότι και στο Σύμφωνο Σταθερότητας μπορούμε να είμαστε και το μνημόνιο να καταργήσουμε, εκ των πραγμάτων άφηνε έκθετο τον κόσμο στην κινδυνολογία. Με απλή και ειλικρινή γλώσσα η αριστερά πρέπει να μιλήσει στο λαό, γνωρίζοντας τις αντιστάσεις και τις επιφυλάξεις και τις φοβίες του, και να του κάνει σαφές ότι η βελτίωση της καθημερινής κατάστασής του συνδέεται πια με ανατρεπτικές αλλαγές, μόνο υπό την ηγεμονία του κόσμου της εργασίας, στις συντεταγμένες της χώρας. Μια από τις πρώτες αυτές αλλαγές είναι η απελευθέρωση από τις εντολές και τις ασφυκτικές δεσμεύσεις της Ευρωζώνης και η έξοδος από το ευρώ με δική μας πρωτοβουλία και ολοκληρωμένο σχέδιο άμεσης επιβίωσης και δημοκρατικής, οικονομικής και πολιτικής ανασυγκρότησης.
Τέταρτο, δευτερεύουσες τροποποιήσεις στους όρους των δανειακών συμβάσεων – παράταση του χρόνου εφαρμογής της δημοσιονομικής προσαρμογής, ελάφρυνση της άμεσης τοκοχρεολυτικής επιβάρυνσης, χρηματοδοτικές παρεμβάσεις κοινοτικών ταμείων – είναι ενδεχόμενο να γίνουν. Θα είναι όμως τόσο μικρής κλίμακας, μέσα σε ένα πλαίσιο γενικότερης αποσταθεροποίησης της Ευρωζώνης και με ζητούμενο τίμημα τη μεγαλύτερη ακόμα υποταγή μας, έτσι ώστε θα είναι αδύνατο να αναστραφεί η σημερινή κατάσταση προς τη βελτίωση της απασχόλησης, με όρους αξιοπρεπούς, έστω, διαβίωσης και δικαιωμάτων, και την οικονομική μεγέθυνση με αντίκρισμα στην ανακούφιση των λαϊκών στρωμάτων. Η ίδια ακριβώς τύχη θα περίμενε οποιαδήποτε κυβέρνηση, ακόμα κι αποκλειστικά από σχήματα της αριστεράς, που θα αναδεικνύονταν στις εκλογές, και ήταν αποφασισμένη να κινηθεί στα πλαίσια του ευρώ. Η κυβέρνηση Σαμαρά είναι μια κυβέρνηση που δεν μπορεί να προσφέρει μέλλον στην κοινωνία και για αυτό δεν έχει η ίδια μέλλον. Κατά την εκτίμησή μας η κατάρρευσή της είναι θέμα χρόνου.
Πέμπτο, από τις δυνάμεις που τάχθηκαν κατά των μνημονίων, στον κεντρικό ρόλο αναδείχθηκε ο ΣΥΡΙΖΑ. Η εξέλιξη αυτή θα μπορούσε να συμβάλει στην ωρίμανση μιας πραγματικής εναλλακτικής λύσης υπό προϋποθέσεις: Πρώτη από όλες, η σύγκρουση με τις θεμελιακές συντεταγμένες του συστήματος, που υλοποιούνται κυρίως μέσα από την παρουσία μας στην Ευρωζώνη, και η προετοιμασία του λαού για πολύ δύσκολες καταστάσεις που θα προκύψουν από τον υπαρξιακό κλυδωνισμό της ευρωζώνης, για να μπορεί ο λαός να αντιδράσει προς την κατεύθυνση των συμφερόντων του. Την προϋπόθεση αυτή δεν τη βλέπουμε ακόμη.
Έκτο, η πραγματική εικόνα, όμως, της κατάστασης της αριστεράς δε δίνεται ούτε από τα εκλογικά αθροίσματα, ούτε από το γεγονός ότι στην αξιωματική αντιπολίτευση βρίσκεται μια δύναμη της αριστεράς. Δυστυχώς υπάρχουν πάρα πολλά ανησυχητικά σημεία:
• Η συμμετοχή της ΔΗΜΑΡ στην κυβέρνηση.
• Η εξελισσόμενη προσπάθεια κύκλων του συστήματος να δημιουργηθεί ένας νέος δικομματισμός, με την αξιοποίηση της πολωτικής επίδρασης του πριμ των 50 εδρών, και με τον εγκλωβισμό ενός κόμματος της αριστεράς στο δεύτερο πόλο, φτάνει να κινείται στα πλαίσια του δόγματος «εντός της ευρωζώνης», να εκφράζεται σε κεντρικό επικοινωνιακό επίπεδο από πρόσωπα αντίθετα από την «αριστερή στροφή» που είχε επικρατήσει εδώ και πολλά χρόνια, να ενσωματώνει δυνάμεις στο εσωτερικό του που αμφισβητούν την ευρωζώνη.
• Η ήττα του ΚΚΕ, που δεν αφορά μόνο το ίδιο, γιατί, αντί να έχουμε μια πολιτικοποίηση και ενωτική κουλτούρα στη μέχρι τώρα ισχυρότερη δύναμη μέσα στην εργατική τάξη, έχουμε τον κίνδυνο αποδόμησής της.
• Το εκλογικό πλήγμα της εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς, αποτέλεσμα της μη έγκαιρης κατανόησης της σημασίας της ενότητας και μιας κατά κύριο λόγο ακραίας ιδεολογικής προσέγγισης της σημερινής κρίσης. Συνολικά, διαμορφώνονται συνθήκες, ώστε το σύστημα, και βάσει σχεδίου και μέσα από τους αυτοματισμούς επιβίωσής του, να εξαρθρώσει την παρουσία της ριζοσπαστικής και κομμουνιστικής αριστεράς. Να έχουμε την τόλμη να τις διαπιστώσουμε, για να τις εξουδετερώσουμε.
Έβδομο, η σταθεροποίηση σε ψηλά εκλογικά επίπεδα της «Χρυσής Αυγής» στις δύο αναμετρήσεις, ιδιαίτερα σε λαϊκές γειτονιές, τόσο στις μεγάλες πόλεις όσο και στην περιφέρεια, δείχνει τον κίνδυνο εκφασισμού της ελληνικής κοινωνίας. Η επιδοκιμασία σημαντικού μέρους της κοινωνίας στην ακροδεξιά βία είναι δραματική προειδοποίηση για τις διεργασίες φθόνου, τυφλής και παράλογης βιαιότητας, αντικοινοβουλευτισμού, εγκληματικού ρατσισμού που κυοφορούνται στην ελληνική κοινωνία, ανεξάρτητα από τα επιθετικά σχήματα που τις εκφράζουν. Η εμμονή σε ρηχούς «αντιμνημονιακούς» στόχους, χωρίς αναφορά στο τι θα γίνει μετά, αξιοποιείται από τη «Χρυσή Αυγή» ως πλατφόρμα νομιμοποίησής της. Πρέπει να συνειδητοποιήσουμε ότι αν δεν έρθει από την αριστερά μια πραγματική εναλλακτική λύση για τη χώρα και το λαό, μπορεί να έρθει μια ψευδεπίγραφη λύση από τις δυνάμεις της εκτροπής και του φασισμού, όπως επανειλημμένα μας προειδοποιεί η ιστορία.
Όγδοο, το Μέτωπο Αλληλεγγύης και Ανατροπής, λόγω της αδυναμίας του τόσο να δικτυωθεί όσο και να ολοκληρώσει τις ενωτικές διεργασίες στο χώρο της αριστεράς, βρέθηκε με τις δυνάμεις του διασπασμένες. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα να διστάζουμε, κατά την προεκλογική περίοδο, να εκφράζουμε με αυτοπεποίθηση τις απόψεις μας που βρίσκουν μεγάλη ανταπόκριση στο χώρο της αριστεράς, αλλά και ευρύτερα, κάτω από τις άδικες κριτικές του ΣΥΡΙΖΑ. Το Μέτωπο Ανατροπής και Αλληλεγγύης έχει σήμερα πρόβλημα ταυτότητας – οι σημερινές συνθήκες είναι εντελώς διαφορετικές από τις συνθήκες δημιουργίας του. Έτσι, διαδικασίες, όπως η συμμετοχή στο ΜΑΑ συνιστωσών του ΣΥΡΙΖΑ, η ύπαρξη γενικά συνιστωσών, η δυνατότητα μέλος μας να είναι και μέλος άλλου φορέα, η διαδικασία των 3/4 αντί της απλής πλειοψηφίας για τις αποφάσεις, πρέπει άμεσα να επανεξετασθούν μέσα από συλλογικές διαδικασίες. Το Μέτωπο Αλληλεγγύης και Ανατροπής ως χώρος – κι όχι τα μέλη του που ελπίζουμε ότι σε όλη τη ζωή τους θα είναι παρόντα στους αγώνες για σοσιαλισμό και ελευθερία – έχει επίγνωση ότι είναι μπροστά στην τελευταία όχι ευκαιρία, αλλά υποχρέωσή του. Να συμβάλει και από την πλευρά του στην επιβίωση και αναγέννηση της ριζοσπαστικής εστίας, στη συνάντηση με άλλες δυνάμεις της αριστεράς και κινηματικές παρουσίες, με τη νεολαία του άρθρου 16, του Δεκέμβρη του 2008, για τη δημιουργία ενός μεγάλου λαϊκού ρεύματος που δε θα περιορίζεται σε «αντιμνημονιακά», που δε θα φοβάται, ούτε θα εξαντλείται σε συμβιβασμούς μέσα στην Ευρωζώνη/Ε.Ε, αλλά θα μετασχηματίζει την οργή του λαού σε πολιτική δύναμη σύγκρουσης με το σύστημα, που θα πιστεύει ότι στην Ελλάδα μπορούν να γίνουν ιστορικές αλλαγές που θα σφραγίσουν όλη την Ευρώπη, που θα προωθήσει και θα εφαρμόσει ένα πρόγραμμα και ένα πολιτικό σχέδιο, για να αλλάξει η ζωή του κόσμου της εργασίας.
29.6.2012
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου