Δ. ΓρηγορόπουλουΤο KKE μετεκλογικά, αλλά και προηγουμένως, έχει μπει στη δίνη εσωκομματικών τριβών και αναζητήσεων. Με κίνδυνο σχηματοποίησης διακρίνονται τρεις κύριες τάσεις:
Η άποψη της κυρίαρχης ομάδας, που με τα αμυντικά αντανακλαστικά αναπαραγωγής της γραφειοκρατίας θέτει εκτός προβληματισμού και συζήτησης την πιθανότητα εσφαλμένης γραμμής, αλλά εκτονώνει την... κριτική και αυτοκριτική στην αδυναμία ζύμωσης της γραμμής στις μάζες, ακόμη και τις ενταγμένες στο «βαθύ» ΚΚΕ.
Η δεύτερη άποψη, που κινείται στην περιφέρεια του ΚΚΕ, είναι η αστικορεφορμιστική αντίληψη της δορυφοροποίηοης του ΚΚΕ και εν γένει τής ριζοσπαστικής Αριστεράς, στον ΣΥΡΙΖΑ σε μιαν ανιστόρητη νεκρανάσταση του ρεφορμιστικού δίπολου δεξιά - αντιδεξιά (ρεφορμιστική παναριστερά).
Η τρίτη τάση, ίσως η ισχυρότερη, υποστηρίζει την υποκατάσταση από το ΚΚΕ των ασύνδετων αμυντικών, οικονομικών κυρίως αγώνων (απόλυτα αναγκαίων) ως κύριων τακτικών στόχων από προωθημένους συνολικούς στόχους (διαγραφή χρέους, κατάργηση μνημονίων, αποδέσμευση από την EE κ.ά.), που δίνουν άμεση και συνολική λύση στα προβλήματα του κόσμου, έχουν συσπειρωτική δύναμη (κοινωνική και πολιτική), γεφυρώνουν τον αντικαπιταλιστικό αγώνα του σήμερα με το σοσιαλισμό του αύριο.
Η πρωτοβουλία του ΚΚΕ να καταθέσει (όπως είχε δεσμευτεί προεκλογικά) πρόταση νόμου για την κατάργηση των μνημονίων, των δανειακών συμβάσεων και των εφαρμοστικών νόμων τους, δρομολογεί διεργασίες. Αυτή η πρόταση, αν και έχει και μια λογική αντιπερισπασμού (στριμώγματος) του ΣΥΡΙΖΑ είναι σοβαρό βήμα κατά του Μνημονίου και της λυσσαλέας επίθεσης του κεφαλαίου κατά των εργαζομένων.
Πρώτο, επιβεβαιώνει ότι είναι δυνατή η ολοκληρωτική άρνηση του Μνημονίου, που τα ιδεολογικά ιερατεία προσπαθούν να μας πείσουν ότι παρά τον πόνο που προκαλεί, είναι αναγκαίο για τη «σωτηρία» μας και απλώς πρέπει να απαλλαγούμε από κάποιους επαχθείς όρους του. Το ΚΚΕ απορρίπτει αυτή τη διάκριση (κλασική στο «αριστερό» δεκανίκι της Τριμερούς) και το κυριότερο, απορρίπτει την αυθαίρετη διάκριση Μνημονίου και δανειακής σύμβασης (καταγγελία του πρώτου - επαναδιαπραγμάτευση της δεύτερης). Το Μνημόνιο, όπως αποδεικνύεται χειροπιαστά κι από την περίπτωση Ισπανίας και Ιταλίας, ακόμη κι αν δεν υπάρξει ως συγκεκριμένο και ψηφισμένο πλαίσιο, ακόμη κι αν καταργηθεί, αναπόφευκτα θα υφίσταται ως πολιτική για την εκπλήρωση των δανειακών υποχρεώσεων. Επίσης, έστω κι αν η επαναδιαπραγμάτευση της σύμβασης οδηγήσει σε κάποια βελτίωση των όρων, οι υποχρεώσεις έναντι αυτής δεν αίρονται και θα επιβάλλουν με τη μια ή την άλλη μορφή μια μνημονιακή πολιτική.
Θετική είναι και η τοποθέτηση στην αιτιολογική έκθεση ότι κατάργηση του Μνημονίου και παραμονή στους κόλπους της EE είναι πράγματα ασυμβίβαστα. Και μάλιστα σε μια ιστορική στιγμή που αναβαθμίζεται σε απολυταρχικό επικυρίαρχο της Ευρώπης η Γερμανία και δεν δείχνει καμιά διάθεση για υποχωρήσεις.
Στο πρώτο διάστημα μετά την ψήφιση του Μνημονίου, το ΚΚΕ λοιδορούσε την αντικαπιταλιστική πρόταση (κυρίως από την ΑΝΤΑΡ-ΣΥΑ και το NAP), την κατάργηση του Μνημονίου, τη διαγραφή του χρέους, την αποδέσμευση από την EE. Μέσα όμως από την εμπειρία του, από την υιοθέτηση αυτών των στόχων από το μαζικό κίνημα και τους αγώνες του, ενστερνίστηκε αυτούς τους στόχους με τη δική του βέβαια ορολογία και στρατηγική. Πρέπει ακόμη να σημειώσουμε ότι στις διατυπώσεις του ΚΚΕ (Ριζοσπάστης 15/7, σελ. 3) εμφανίζεται η αναβάθμιση των γενικών πολιτικών στόχων αντί των οικονομικών, που η ικανοποίηση τους μάλιστα εξαρτάται από την προώθηση των γενικών στόχων: «Σε κάθε περίπτωση, η κατάργηση του Μνημονίου, σε συνδυασμό με τη διαγραφή του χρέους και την αποδέσμευση από την EE, μπορούν να αποτελέσουν σήμερα πολιτικά αιτήματα - κρίκους για την ανάπτυξη ενός κινήματος επιθετικού, ρωμαλέου, που θα παλεύει για την υπεράσπιση των συμφερόντων των εργαζομένων».
Και έπεται λογική συνέχεια. Στο ίδιο κείμενο (εισαγωγικό στην αιτιολογική έκθεση και την πρόταση νόμου) τα «πολατικά αιτήματα - κρίκοι» νοούνται ως όροι της πολιτικής ανατροπής και όχι το αντίστροφο (πρώτα λαϊκή εξουσία και μετά αποδέσμευση από την EE): «Για το ΚΚΕ ένας τέτοιος αγώνας θα πρέπει να συνδέεται με την προοπτική της γενικότερης πολιτικής ανατροπής».
Σε άλλα κείμενα πάντως διατηρείται η επίσημη διατύπωση: «Η διέξοδος για το λαό βρίσκεται στη γραμμή κατάργησης των μνημονίων και των δανειακών συμβάσεων ... με εργατική λαϊκή εξουσία» (Ριζοσπάστης, 13/7, σελ. 6).
Παράλληλα, το πλαίσιο αγώνων, όπως το θέτει το ΠΑΜΕ, δεν περιέχει τα «πολιτικά αιτήματα -κρίκους», αλλά μένει στο επίπεδο των άμεσων στόχων, οικονομικών κυρίως. Δεν πρόκειται για φραστικές διαφοροποιήσεις, αλλά για πάλη ιδεών.
*Δημοσιεύτηκε στο ΠΡΙΝ 22/7/12 με τον τίτλο: ‘’ΚΚΕ: Τίθενται στόχοι ανατροπής. «πολιτικά αιτήματα-κτίκοι» πίσω από την πρόταση νόμου για κατάργηση του.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου