ΣΧΕΔΙΟ ΕΝΑΛΛΑΚΤΙΚΗΣ ΕΣΗΓΗΣΗΣ ΑΝΤΑΡΣΥΑ 2013- Σ.Σ. Καταθέτουμε αυτή την εισήγηση, ως συμβολή στη συνδιάσκεψη της ΑΝΤΑΡΣΥΑ. Για να υπερβούμε χαώδεις επαναλήψεις και αντιφάσεις που δημιουργούν σύγχυση. Για να αποτυπώσουμε την κατάσταση, διεθνώς και... στη χώρα μας, με τρόπο επαρκή και κατανοητό. Για να υπάρξει η αναγκαία πολιτική πρόταση, διατυπωμένη με σοβαρότητα, σαφήνεια και καθαρότητα, που να ανταποκρίνεται στην αγωνία του συνόλου της εργαζόμενης κοινωνίας για αναζήτηση διεξόδου. Για να εξηγήσουμε το φασιστικό φαινόμενο και να συμβάλουμε στη δημιουργία πολιτικών γεγονότων, που αντιστοιχούν στην αγωνιστικότητα και τη συνέπεια των μελών της ΑΝΤΑΡΣΥΑ και που θα δώσουν στους εργαζόμενους και στην κοινωνία ελπίδα και προοπτική.
- Οι στρατευμένοι μαρξιστές κατηγορούνται συχνά ότι κάνουν κατάχρηση λέξεων, όπως «κρίση», «εξαθλίωση», «καταστροφή», «καινούργια κατάσταση» κ.λ.π. Ωστόσο οι όροι αυτοί είναι κοινώς αποδεκτοί σήμερα για να περιγράψουν την περίοδο που διανύουμε. Είναι δεδομένο στην παρούσα συγκυρία ότι: αυτοί που είναι πάνω δεν μπορούν πια να κυβερνούν όπως πριν, αυτοί που είναι κάτω δεν θέλουν πια να κυβερνώνται όπως πριν. Σημαίνει άραγε, ότι βρισκόμαστε σε μια επαναστατική ή προ-επαναστατική κατάσταση; Όχι βέβαια, και το ξέρουμε καλά, διότι για να δημιουργηθεί μια τέτοια κατάσταση, οι κυριαρχούμενες τάξεις πρέπει να έχουν όχι μόνο την ικανότητα αποτροπής της επιλογής του κυρίαρχου μπλοκ, αλλά και την ικανότητα να διαμορφώνουν και να επιβάλλουν τις δικές τους λύσεις. Και οι αγωνιστές της αριστεράς γνωρίζουμε ότι απέχουμε αρκετά από αυτό.
- H απάντηση σ' αυτό το πρόβλημα, έτσι και αλλιώς παραπέμπει σε συλλογική πολιτική διεργασία. Θα προσκομίσουμε μερικά στοιχεία προβληματισμού πάνω σε δύο ζητήματα.
- Ποιοι είναι, σήμερα, οι παράγοντες που πολιτικά καθορίζουν τη συγκυρία ή, για να το πούμε αλλιώς, ποια είναι τα χαρακτηριστικά της ρήξης, που λειτουργούν ως σημεία συμπύκνωσης των αντιφάσεων της σημερινής κατάστασης και της προσδίδουν την ιδιαιτερότητα της; Και τι σημαίνει να μιλάμε για την «αναγκαιότητα του μετώπου» ως ένα χαρακτηριστικό της κατάστασης, με την οποία είμαστε αντιμέτωποι;
- Ποιοι είναι οι κύριοι άξονες στους οποίους πρέπει να εστιάσουμε τον προβληματισμό και την επεξεργασία που κάνουμε στους δικούς μας, αντίστοιχα, χώρους, περιοδικά κλπ, για να συμβάλουμε στην ανάδειξη μιας αξιόλογης αντικαπιταλιστικής προοπτικής;
- Είναι σαφές ότι βρισκόμαστε στη δίνη μιας παγκόσμιας, βαθιάς δομικής κρίσης του καπιταλιστικού συστήματος, κρίση που δείχνει αδιέξοδη για τον καπιταλισμό. Ο συνδυασμός του υπερβολικά διογκωμένου πλασματικού κεφαλαίου, της υπερπαραγωγής και της πτωτικής τάσης του ποσοστού κέρδους, οδήγησαν σε μια κρίση που σταδιακά προκάλεσε τη συρρίκνωση της παγκόσμιας αγοράς, του διεθνούς εμπορίου, των μεταφορών και φυσικά της βιομηχανικής παραγωγής. Τα κυβερνητικά σχέδια διάσωσης στις ΗΠΑ και την ΕΕ, προσπαθούν κατ΄ αρχήν να σώσουν το τραπεζικό σύστημα κοινωνικοποιώντας τις ζημιές, χωρίς να πειράζουν στο ελάχιστο τον τρόπο λειτουργίας τους. Οι κυβερνήσεις δεν κάνουν τίποτα για να σταματήσουν την απότομη αύξηση των επιτοκίων των εμπορικών τραπεζών προς τις επιχειρήσεις και τους ιδιώτες ενώ μειώνουν τα επιτόκια δανεισμού προς τις τράπεζες και εγγυώνται πλήρως (με τους πόρους της κοινωνίας) τις διατραπεζικές συναλλαγές. Η όλη δομή του παγκόσμιου χρηματοπιστωτικού συστήματος και ο τρόπος λειτουργίας του όχι μόνο μένουν αλώβητα αλλά και επιβεβαιώνονται ανοιχτά από την πολιτική ηγεσία ως η κινητήρια δύναμη του καπιταλισμού. Ιδιαίτερα στην ΕΕ η επιλογή των πολιτικών ηγεσιών είναι η παραπέρα μείωση των δημόσιων δαπανών, κυρίως του κοινωνικού κράτους, και η συνέχιση των λειτουργιών του μόνο με χρήματα των ίδιων των εργαζόμενων που ονομάζονται πια «τελικοί χρήστες» και η επιβάρυνση των κρατικών προϋπολογισμών με δυσβάσταχτα χρέη που χρηματοδοτούν το τραπεζικό σύστημα. Αυτή είναι η τέλεια συνταγή όχι για να σωθεί η «πραγματική» οικονομία και να ανασάνει η κοινωνία αλλά για να ενταθούν οι προαναφερθείσες πολιτικές ώστε να σωθούν οι τράπεζες χωρίς ο παγκόσμιος καπιταλισμός να γλυτώνει σίγουρα από την κατάρρευση. Τα μεγάλα ιμπεριαλιστικά κράτη έχουν εμπλακεί σε ένα ανελέητο πόλεμο, νομισματικό και εμπορικό που τελικά προωθεί τα συμφέροντα του παγκόσμιου χρηματιστικού κεφαλαίου. Σε αυτό τον πόλεμο, τα εθνικά κράτη ανταγωνίζονται μεταξύ τους με όλους τους τρόπους, ενώ ταυτόχρονα δρουν συντονισμένα ενάντια στον κοινό εχθρό τους. Την εργατική τάξη όλης της υφηλίου που δέχεται συνεχή πλήγματα στα μισθολογικά, εργασιακά και κοινωνικά της δικαιώματα. Με βάση αυτή τη διαπίστωση, όταν μιλάμε για τις επιπτώσεις της κρίσης πρέπει να κάνουμε έναν βασικό διαχωρισμό. Άλλες πρέπει να είναι οι διαπιστώσεις και οι αναλύσεις μας για τις επιπτώσεις της κρίσης στο κεφάλαιο, άλλες για τις επιπτώσεις της κρίσης στην εργατική τάξη.
- Όσον αφορά στο κεφάλαιο, η παγκόσμια οικονομία και κυρίως τα μεγάλα ιμπεριαλιστικά κέντρα και τα πιο εξαρτημένα σε αυτά κράτη είναι σε κρίση για 6η συνεχή χρονιά. Ο ρυθμός ανάπτυξης για τις ΗΠΑ και τις πιο αναπτυγμένες χώρες της ΕΕ προβλέπεται χαμηλός και η Ευρωζώνη θα είναι σε ύφεση και το 2013 και οι ανησυχίες των αστών οικονομολόγων διεθνώς είναι ότι η παγκόσμια οικονομία μπαίνει εκ νέου σε περίοδο ύφεσης. Οι λεγόμενες «αναδυόμενες» χώρες της Ασίας και της Λατινικής Αμερικής λειτούργησαν στην αρχή σαν ατμομηχανή για να ξεπεραστεί η κρίση. Επειδή όμως το πεδίο ιμπεριαλιστικής αντιπαράθεσης δεν είναι οι επιμέρους οικονομίες, αλλά η ίδια η παγκόσμια οικονομία ως τέτοια – κυρίως τα τελευταία 20 χρόνια που το κεφάλαιο έχει σχεδόν απεριόριστη δυνατότητα κίνησης σε όλο τον κόσμο χωρίς φραγμούς- αυτή η ατμομηχανή σιγοσβήνει. Η Κίνα που στηρίζεται στις εξαγωγές αλλά και τα τεράστια κρατικά επενδυτικά προγράμματα, αρχίζει να επιβραδύνει μαζί με τον υπόλοιπο πλανήτη. Η Βραζιλία που στήριξε την ανάκαμψη της στην μεγάλη εσωτερική της αγορά, δείχνει να φτάνει στα όρια της και αναζητώντας εξωτερικές αγορές εμπλέκεται στον εμπορικό και νομισματικό παγκόσμιο πόλεμο. Το ίδιο λίγο πολύ ισχύει και για Ρωσία, Ινδία αλλά και τη γειτονική μας Τουρκία.
- Η κυριαρχία βέβαια του χρηματιστικού κεφαλαίου και η διόγκωση των ποικίλων χρηματοοικονομικών παραγώγων, αλλά και η πολιτική του κυριαρχία στις καπιταλιστικές μητροπόλεις δεν αφήνουν περιθώρια επιστροφής τους σε πολιτικές εθνικού προστατευτισμού. Έτσι η παγκόσμια οικονομία, και συνακόλουθα όλοι οι κοινωνικοί σχηματισμοί γίνονται πεδίο ενός ανελέητου ανταγωνισμού όπου γιγαντιαίες πολυεθνικές, χρηματοπιστωτικοί κολοσσοί, εθνικά κράτη, καπιταλιστικές ολοκληρώσεις συγκρούονται συνεχώς. Σε αυτό το παγκόσμιο παιχνίδι κυριαρχίας του κεφαλαίου, επανακαθορίζονται σχεδόν σε ημερήσια βάση οι συσχετισμοί δύναμης, γίνονται στρατιωτικές επεμβάσεις, καλλιεργούνται εμφύλιοι πόλεμοι, μοιράζονται και ξαναμοιράζονται συμβόλαια πετρελαϊκών εταιρειών, διαλύονται οικονομικά ολόκληρα κράτη, προκύπτουν απρόσμενες συμμαχίες και συμφωνίες. Σε αυτή τη βάση, ο σκληρός οικονομικός πόλεμος που εξελίσσεται, μοιάζει με προετοιμασία ενός μεγάλου στρατιωτικού πολέμου που θα καταστρέψει τεράστιες ποσότητες κεφαλαίου και εργασίας ώστε ο καπιταλισμός να ξεφύγει από τα αδιέξοδα του και να επανεκκινήσει τις μηχανές του.
- Στα πλαίσια αυτού του ανταγωνισμού ο μεγάλος χαμένος είναι σε κάθε περίπτωση η εργατική τάξη, καθώς συνεχίζεται η πολιτική συντριβής των εργασιακών, πολιτικών και κοινωνικών της δικαιωμάτων. Κι αυτό γίνεται από την πλευρά του κεφαλαίου απολύτως συνειδητά, όπως απολύτως συνειδητά, επιλέχθηκε, Ελλάδα και Κύπρος ως <πειραματόζωα>.
Στόχος πρώτος. Η κατάρρευση με όπλο την συνεχή ύφεση της παραγωγικής βάσης, ή ότι τελικά είχε απομείνει από αυτήν μετά την είσοδο της Ελλάδας στο ευρώ, ένα σκληρό νόμισμα που όπως ήταν επόμενο θα κατάστρεφε την χαμηλή ανταγωνιστική βάση της Ελληνικής οικονομίας. Ο σκοπός είναι προφανής και δεν είναι άλλος παρά ο αποδεκατισμός των βιομηχανιών και μικρό - βιοτεχνιών που είχαν απομείνει και η καταστροφή του μικρό εμπορίου. Ένα νέο θεσμικό πλαίσιο με μια σειρά νόμους με εντολή της τρόικας, που θα αντικαθιστά το παλιό πλαίσιο λειτουργίας απορυθμίζοντας τελείως την παραγωγή και το εμπόριο είναι απαραίτητο. Οι νόμοι για την απελευθέρωση των επαγγελμάτων, για την λειτουργία των καταστημάτων και επιστέγασμα ο νόμος για την απαγόρευση των λαϊκών αγορών, και μια σειρά παρόμοιοι είναι η θηλιά που κλείνει γύρο από το λαιμό της Ελληνικής οικονομίας. Αυτό ανοίγει διάπλατα την πόρτα για την κατάληψη του μεριδίου της αγοράς και της παραγωγής, που εγκαταλείπουν οι Ελληνικές επιχειρήσεις από της πολυεθνικές και της εισαγωγές.
Στόχος δεύτερος. Η μεταφορά όλου του συσσωρεμένου πλούτου των ιδιωτών και των εταιριών που είχε αποκτηθεί όλη την προηγούμενη περίοδο της «ευημερίας», στα χέρια των δανειστών. Μέσω του μηχανισμού εσωτερικής υποτίμησης και της καταστροφής του κοινωνικού κράτους, μπορεί να δημιουργηθούν οι κατάλληλες συνθήκες για να πραγματοποιηθεί το πλιάτσικο στην ιδιωτική περιουσία.
Για να δημιουργηθεί το κατάλληλο θεσμικό πλαίσιο ο χρόνος και σ’ αυτή την περίπτωση έχει ακόμα μια ιδιαίτερη αξία.
Πρώτη και απαραίτητη προϋπόθεση για την πτώση των αξιών και των περιουσιακών στοιχείων είναι η απαξίωση της αξίας της εργασίας. Η κατάρρευση του εργατικού μισθού, παρ’ ότι φαίνεται στην αρχή να λειτουργεί υπέρ της κερδοφορίας του κεφαλαίου, είναι ο βασικός μοχλός της δημιουργίας, της συνέχισης και της αύξησης της ύφεσης. Έτσι η μετατροπή της αξίας της εργασίας - μέσω της αύξησης της ανεργίας, - από εμπόρευμα «υπό προστασία» κάτω από ένα πλέγμα νόμων που είχαν κατακτηθεί με θυσίες μεταπολεμικά και η μετατροπή της σε ένα ευτελές εμπόρευμα υποταγμένο στο νόμο της «προσφοράς και της ζήτησης», είναι το κλειδί που ανοίγει την πόρτα του χάους. Στην εξυπηρέτηση αυτής της ανάγκης ξεκίνησε μια εκστρατεία κατασυκοφάντησης των εργαζομένων και των οργάνων που τους εκπροσωπούν και ταυτόχρονα μια βιομηχανία νόμων άρχισε να παράγεται κατ’ εντολή των δανειστών αντικαθιστώντας όλο το προστατευτικό πλαίσιο της εργατικής νομοθεσίας. Εθνική συλλογική σύμβαση εργασίας λειτουργία εργατικών σωματείων και συνδικάτων, αυξήσεις, μετενέργεια και μια σειρά άλλοι νόμοι πετάχτηκαν στα σκουπίδια. Την θέση τους ήρθαν να πάρουν μια σειρά νόμοι που μετέτρεπαν την εργασία σε σύγχρονο σκλαβοπάζαρο, με την ΓΣΕΕ και ΑΔΕΔΥ να λειτουργεί υποστηρικτικά, επί της ουσίας, απέναντι σ’ αυτή την επίθεση.
Δεύτερη αλλά εξίσου σημαντική προϋπόθεση είναι η κατάργηση του κοινωνικού κράτους αλλά και των δημοσίων επενδύσεων συνολικά. Οι περικοπές στις δημόσιες δαπάνες με πρόσχημα την καταπολέμηση των ελλειμμάτων είναι το όχημα για την μεταφορά πλούτου, ιδιωτικού και εταιρικού, στην εξυπηρέτηση του χρέους. Οι περικοπές από το κράτος των δημοσίων επενδύσεων σε συνδυασμό με την στάση πληρωμών στους πιστωτές του στο εσωτερικό, με πρόσχημα την ισοσκέλιση του προϋπολογισμού, είναι το κλειδί που ανοίγει την πόρτα στην τίγρη της ύφεσης. Με την μείωση των δαπανών και τις περικοπές στο κοινωνικό κράτος, ένα μεγάλο μέρος της παραγόμενης υπεραξίας η οποία μέσω της φορολογίας εξυπηρετούσε τις ανάγκες της λειτουργίας του κράτους, περνούν αυτόματα στον ειδικό λογαριασμό και μέσω αυτού στα νύχια των δανειστών για την εξυπηρέτηση και την αποπληρωμή του χρέους. Ταυτόχρονα όμως, με την μείωση των παροχών, που επιφέρουν οι περικοπές, οι υπηρεσίες που περικόπτονται ανοίγουν διάπλατα την πόρτα στην κάλυψή τους από τον ιδιωτικό τομέα. Η κατάσταση αυτή οδηγεί εκατοντάδες χιλιάδες εργαζομένων είτε στην εξαθλίωση, είτε στην κάλυψη των αναγκών επί πληρωμή μεταφέροντας το περίσσευμα και τα περιουσιακά στοιχεία που απέκτησαν στο παρελθόν βορά στην κερδοφορία του κεφαλαίου. Έτσι η ρευστοποίηση των περιουσιών των ιδιωτών γίνεται εύκολη λεία. Στον τομέα αυτό η παραγωγή νόμων κατ’ εντολή των δανειστών είναι ιδιαίτερα πλούσια. Μειώσεις μισθών, συντάξεων, κοινωνικών επιδομάτων και παροχών. Καταργήσεις μιας σειράς κρατικών υπηρεσιών και μεταφορά τους στον ιδιωτικό τομέα. Απολύσεις δημοσίων υπαλλήλων. Κλείσιμο σχολείων πανεπιστημίων και νοσοκομείων. Απ’ αυτή τη λαίλαπα δεν γλύτωσε ούτε ο σκληρός πυρήνας του κράτους όπως είναι οι ένοπλες δυνάμεις, η αστυνομία και η δικαιοσύνη.
Τρίτη προϋπόθεση είναι μια φοροκαταιγίδα, συνοδευόμενη, από μια επίσης ισχυρή δόση φόρο – τρομοκρατίας. Επί τρία τώρα χρόνια με πρόσχημα την καταβολή των δόσεων και κάτω από το δίλημμα, μέτρα η χρεοκοπία, κάθε τρεις μήνες, παρουσιάζουν ένα νέο φορολογικό νομοσχέδιο φορτωμένο με νέους φόρους, «προσαρμοστικούς νόμους τους λένε», που μόνο διεστραμμένα μυαλά μπορούν να τους συλλάβουν. Η λίστα εδώ είναι ατέλειωτη. Φόρος επειδή είσαι παντρεμένος και επειδή είσαι ανύπαντρος. Φόρος επειδή έχεις παιδιά η δεν έχεις. Φόρος επειδή δουλεύεις η επειδή είσαι άνεργος. Φόρος επειδή καταναλώνεις αλλά και φόρο γιατί δεν τρως. Φόρο γιατί έχεις περιουσία, γιατί έχεις σπίτι, γιατί έχεις χωράφι, γιατί έχεις καταθέσεις, γιατί έχεις κληρονομιά και για μια σειρά «ων ουκ εστί αριθμός» γιατί. Γιατί τέλος πάντων από την στιγμή που γεννήθηκες αποτελείς τεκμήριο φορολόγησης. Φόροι οι οποίοι συνοδεύονται ταυτόχρονα από περικοπές μισθών και συντάξεων, με μια συνεχή αύξηση των τιμών όλων των ειδών κατανάλωσης. Ταυτόχρονα όλοι αυτοί οι νόμοι συνοδεύονται από άλλους που ποινικοποιούν τα χρέη προς το δημόσιο μετατρέποντας τις εφορίες από μηχανισμούς είσπραξης φόρων, σε μηχανισμούς απαλλοτρίωσης περιουσιών μεταφέροντας οτιδήποτε εισπράττεται στον ειδικό λογαριασμό. Για όσους αδυνατούν να πληρώσουν ο «προοδευτικός υπουργός δικαιοσύνης» ψάχνει στρατόπεδα για να «εγκλείονται οι οικονομικοί εγκληματίες» μετατρέποντας ολόκληρη τη χώρα σ’ ένα απέραντο στρατόπεδο συγκέντρωσης.
Πιστεύουν, ελπίζουν, ότι μια απόλυτα φτωχοποιημένη κοινωνία, με ανεπτυγμένο αίσθημα ανασφάλειας. μία τρομοκρατημένη κοινωνία η οποία βομβαρδίζεται συνεχώς με μια φοροκαταιγίδα η οποία συνοδεύεται ταυτόχρονα με την κατηγορία του φοροφυγά και την απειλή μάλιστα ποινικών διώξεων, μπορεί πιο εύκολα να ρευστοποιήσει τα ιδιωτικά περιουσιακά της στοιχεία.
Η ολοκλήρωση αυτού του αποδεκατισμού της μεσαίας και μικρομεσαίας τάξης, έκλεισε με την απαίτηση των δανειστών για την απαλλοτρίωση των ιδιωτικών περιουσιών και των τραπεζικών καταθέσεων των ιδιωτών και επιχειρηματιών που οφείλουν στο δημόσιο. Οι εφορίες πλέον μπορούν να βάζουν ενέχυρο τις περιουσίες των οφειλετών για να ρυθμίσουν της οφειλές τους. Ταυτόχρονα, απαιτούν από τις τράπεζες να αυξήσουν τις απαλλοτριώσεις περιουσιακών στοιχείων και καταθέσεων των κόκκινων δανείων, τη στιγμή που οι τιτλοποιήσεις που πραγματοποιούν σε όλα τα ενυπόθηκα δάνεια και το ξεπούλημα τους κάτω από το 30% της αξίας τους σε διάφορα funds γύπες που ξεπλένουν χρήματα πάνω στα πτώματα χρεοκοπημένων χωρών είναι πια κανόνας. Με αυτό τον τρόπο και οι τράπεζες απαλλάσσονται από το βάρος των κόκκινων δανείων και γίνονται ταυτόχρονα και μεταπράτες των φανς τα οποία τις περισσότερες φορές είναι θυγατρικές τους εταιρίες. Η εικόνα της εξαθλίωσης ολοκληρώνεται με τα σαράφικα που ανοίγουν το ένα μετά το άλλο σε ολόκληρη την επικράτεια.
Στόχος τρίτος. Η αρπαγή και η λεηλασία του συνόλου της δημόσιας περιουσίας. Από την πρώτη δανειακή σύμβαση, στήθηκε όλο το πλαίσιο για την μετατροπή του δημόσιου χρέους προς τις τράπεζες σε ενυπόθηκο διακρατικό δάνειο. Για να δημιουργηθεί το θεσμικό πλαίσιο, το ταμείο δηλαδή διαχείρισης κρατικής περιουσίας, η καταγραφή και μεταβίβαση της περιουσίας στο ταμείο, και το ταμείο στον ειδικό λογαριασμό ο χρόνος και εδώ ήταν απαραίτητος. Το δεύτερο δάνειο και η δανειακή σύμβαση που το ακολουθούσε, ήταν η ολοκλήρωση και η υπαγωγή με θεσμικό τρόπο αυτής της λεηλασίας στην δανειακή υποχρέωση. Με τη σύμβαση αυτή μπορούσαν να βγουν όλα στο σφυρί. Ρεύμα, Νερό, λιμάνια, αεροδρόμια, παραλίες, οικόπεδα, κτήρια, νησιά, τα πάντα πωλούνται. Με αφορμή τις περικοπές δαπανών, πραγματοποιείται κλείσιμο και πώληση δημοσίων υπηρεσιών, νοσοκομείων, σχολείων, πανεπιστημίων, υπηρεσιών κοινής ωφελείας τα πάντα. Ανοίγοντας με τον τρόπο αυτό την πόρτα για την εκμετάλλευση όλων αυτών των υπηρεσιών από ιδιώτες, ελπίζοντας να δώσουν ανάσα στην κερδοφορία του κεφαλαίου. Μέσα σ’ αυτό το πλαίσιο καταστροφής και κατάρρευσης των αξιών, μέσα σ’ αυτή τη λαίλαπα, της φτωχοποίησης, μέσα σ’ αυτόν τον ορυμαγδό της επικοινωνιακής καταιγίδας περί ανάπτυξης που θα προέλθει άμα πουληθούν τα πάντα, μπορεί να πραγματοποιηθεί πιο εύκολα ο διπλός στόχος, της απαξίωσης της περιουσίας από τη μια, και της αναγκαιότητας να πουληθεί από την άλλη, γιατί το κράτος και ανίκανο και άχρηστο είναι, γι’ αυτό και πρέπει να καταργηθεί και οι υπάλληλοι να απολυθούν. Μ’ αυτό τον τρόπο μετατρέπεται ο δημόσιος πλούτος και η δημόσια περιουσία, σε μήλο της έριδος και εύκολη λεία στα νύχια των δανειστών. Ο ανταγωνισμός των δανειστών για την απόκτηση του ορυκτού πλούτου περιπλέκει την κατάσταση, μιας και τα γεωστρατηγικά παιγνίδια στην περιοχή, μπαίνουν και άλλοι <εταίροι> όπως η Τουρκία. Έτσι η κατάληξη των ισορροπιών θα επικαθορίσει τις πολιτικές στην περιοχή.
Στόχος τέταρτος. Η μετατροπή της χώρας σε αποικία αέναου χρέους. Αυτός είναι ο κύριος, ο βασικός στόχος επιδίωξης τους. Χωρίς αυτόν, όλοι οι άλλοι είναι ασήμαντοι και πρόσκαιροι. Με ένα αστρονομικό χρέος που η αποπληρωμή του είναι αδύνατον να πραγματοποιηθεί για τα επόμενα 60-70 χρόνια η χώρα καθίσταται φόρου υποτελής για την αποπληρωμή του. Οποιαδήποτε ποσότητα πλούτου παράγεται εφ εξής θα κατατίθεται βορά στον Μολόχ του χρέους. Μια χώρα με κατεστραμμένη την βιομηχανική και γεωργική της υποδομή, μια χώρα με διαλυμένες τις εργασιακές και κοινωνικές της σχέσεις, με κατεστραμμένο τον δημόσιο τομέα το κοινωνικό κράτος και μαζί όλες τις δομές που το στηρίζουν, χωρίς περιουσιακά στοιχεία, χωρίς παιδία και υγεία, ένα απόλυτα φτωχοποιημένο κράτος, είναι ένα πτώμα που πάνω του κράζουν τα κοράκια των δανειστών διαφωνώντας για τη λεία.
Αυτός είναι ο στόχος τους. Αυτή είναι η επιδίωξη τους. Πάνω σ’ αυτό δεν υπάρχει καμιά διαφωνία μεταξύ των δανειστών μας. Εκεί που διαφωνούν είναι ποιανού θα είναι αυτό το οικόπεδο. Μέσα στην νέα αναδιανομή των παγκόσμιων αγορών που γεννάει η κρίση όλη η διαφωνία τους συνίσταται στην κατάκτηση του μεγαλύτερου μεριδίου αυτής της αναδιανομής. Αυτή είναι η πραγματικότητα σήμερα. Αυτός είναι ο μόνος τρόπος που ελπίζουν να αποκατασταθεί η πτωτική τάση του ποσοστού του κέρδους και να επανέλθει η κερδοφορία.
Το να ελπίζει κανείς, όπως η πλειοψηφία των αριστερών ρεφορμιστών οικονομολόγων μαζί με την αστική τάξη και τους πολιτικούς της εκπροσώπους στην Ελλάδα, ότι υπάρχει πιθανότητα να μετατραπεί το προηγούμενο οικονομικό μοντέλο εξυπηρέτησης του κεφαλαίου, από μοντέλο κρατικού παρεμβατισμού και εισαγωγών, σε εξαγωγικό – ανταγωνιστικό με μόνο όπλο την μείωση του ονομαστικού μισθού και την φορολογία, μόνο θυσίες, πόνο και αίμα μπορεί να πετύχει. Ένα σκληρό νόμισμα, σε συνθήκες μάλιστα παγκόσμιας ύφεσης, καταστρέφει ταχύτερα την οικονομία και διαλύει την κοινωνική συνοχή της χώρας που δένεται σ’ αυτή την πολιτική. Οι δανειστές μας, όπως και οι εκπρόσωποι τους εδώ το ξέρουν πολύ καλά αυτό, γι’ αυτό άλλωστε και το σύνολο της προπαγάνδας τους έχει επικεντρωθεί στην ιερότητα του ευρώ και στην καταστροφολογία αν εγκαταλείψουμε την ιερότητα του. Η «ανοικοδόμηση» όπως θέλουν να την περιγράφουν οι ρεφορμιστές, ή η «ανάπτυξη» που ευαγγελίζονται οι αστοί, σε συνθήκες ύφεσης, ακόμα και σε αυστηρά καπιταλιστικά πλαίσια μόνο με μια τεραστίων διαστάσεων κρατική παρέμβαση δημοσίων δαπανών, και με εργαλείο και έλεγχο από το κράτος της οικονομικής και νομισματικής πολιτικής μπορεί να αντιμετωπιστεί. Η αναγκαία κρατική παρέμβαση, είναι που κάνει την έξοδό μας από το ευρώ υποχρεωτική και όχι η οποιαδήποτε τεχνική λεπτομέρεια αυξομείωσης του πληθωρισμού, ή η οποιαδήποτε ποσοστιαία υποτίμηση ή ανατίμηση του νομίσματος. Ας μην μιλήσουμε για τους βερμπαλισμούς περί εισόδου στον σοσιαλιστικό παράδεισο με το εθνικό νόμισμα.
Η Γερμανία με όπλο το ευρώ και το σύμφωνο σταθερότητας που έχει επιβάλει, επιτίθεται σήμερα ενάντια σε όλη την Ευρώπη ελπίζοντας ότι σε αυτή τη μοιρασιά θα έχει και το μεγαλύτερο μερίδιο. Γι’ αυτό και αντίθετα με πολλές εκτιμήσεις, δύσκολα θα εγκαταλείψει το ευρώ. Για την Γερμανία είναι η πρώτη φορά στην ιστορία της που μπορεί να παίξει ισότιμα και χωρίς να είναι απομονωμένη από τους υπόλοιπους καπιταλιστές, σε αυτή την νέα αναδιανομή των παγκόσμιων αγορών και αυτή την ευκαιρία δεν θα την αφήσει να πάει χαμένη ότι κόστος και να έχει αυτό στην παγκόσμια οικονομία. Η προσκόλληση της στην λογική της νεοφιλελεύθερη οικονομικής πολιτικής σε αντίθεση με την νεοκεϋνσιανή πολιτική της Αμερικής, εδράζεται σε αυτή ακριβώς την ανάγκη της. Η διαμάχη ευρώ δολαρίου, οι αντιθέσεις Αμερικής Γερμανίας θα είναι η κυρίαρχη αντίθεση στο επόμενο διάστημα.
Στην Ελλάδα ,ο χρόνος έχει κερδηθεί και το θεσμικό πλαίσιο έχει ολοκληρωθεί. Το ειδικό ταμείο για τον έλεγχο του προϋπολογισμού και της είσπραξης των φόρων για την αποπληρωμή του χρέους έχει στηθεί. Το χρέος έχει μετατραπεί σε ενυπόθηκο διακρατικό. Ο μηχανισμός αυτόματης αναπροσαρμογής νέων μέτρων για την μη ισοσκέλιση του προϋπολογισμού είναι στη θέση του. Η φορολογική λαίλαπα και η κατάσχεση περιουσιών και καταθέσεων είναι εδώ. Πάνω απ’ όλα η ύπατη αρμοστεία είναι εδώ. Έτσι τελειώνοντας οι δόσεις του δανείου μέχρι το φθινόπωρο περίπου, θα τελειώσει και ο χρόνος προσαρμογής γιατί η Ελλάδα δεν θα αποτελεί πλέον θεσμικό κίνδυνο. Έτσι θα εγκαταλειφθεί στα νύχια των αγορών, ακόμα και με κίνδυνο την χρεοκοπία. Και η κυβέρνηση; Η τρικομματική κυβέρνηση μετά την ολοκλήρωση όλων των προηγουμένων, έχοντας κάνει όλη την βρώμικη δουλειά τους θα αφεθεί, με αποτέλεσμα να προκύψει πολιτική κρίση και να καταρρεύσει. Ο συνδυασμός όμως βαθειάς οικονομικής και πολιτικής κρίσης, σηματοδοτεί βαθειά κρίση της ίδιας της κυρίαρχης ιδεολογίας, που, αδυνατώντας να λειτουργήσει ως νομιμοποιητική της αστικής ταξικής κυριαρχίας, εμφανίζει το φασισμό ως το αντίπαλο δέος προς την επαναστατική ιδεολογία. Ακριβώς επειδή δεν αρκεί η επιβολή ενός καθεστώτος έκτακτης ανάγκης, για να προστατέψει την άρχουσα τάξη με κυρίαρχη την ενίσχυση του μηχανισμού καταστολής. Είναι αναγκαία η ανάκτηση της ιδεολογικής ηγεμονίας και η αποκατάσταση της κυρίαρχης ιδεολογίας που συγκρατεί την ενότητα του κοινωνικού σχηματισμού υπό αστική κυριαρχία. Αυτή η ιδεολογία δεν μπορεί παρά να δομείται στον αντίποδα ακριβώς αυτού που αποσκοπεί να αντιμετωπίσει. Δεν μπορεί παρά να είναι αντεπαναστατική, άρα βαθειά αντικομμουνιστική, και αντιδημοκρατική. Αν η ιδεολογία του επαναστατικού εργατικού κινήματος εγκαλεί τα άτομα ως φορείς ταξικών θέσεων, αν η αστικο-δημοκρατική ιδεολογία τα εγκαλεί ως πολίτες, ο φασισμός αναφέρεται στην ένταξή τους στο έθνος. Σε μια ενότητα, μέσα στην οποία δεν έχει θέση ούτε ο ανταγωνισμός των ταξικών συμφερόντων ούτε ο πολίτης με τα ατομικά του δικαιώματα. Τα παραπάνω μαζί με την εμμονή στα «μνημόνια» και τις διαρθρωτικές αλλαγές σημαίνουν: Όχι μόνο ανάπτυξη δεν θα υπάρξει, αλλά η κατάσταση στη χώρα μας θα γίνει πιο εφιαλτική. Η ανάγκη επομένως αντιμετώπισης του φασισμού είναι επείγουσα.
- Οι εξελίξεις αυτές κάνουν επιτακτική την ανάγκη για το μέτωπο της ΑΝΤΑΡΣΥΑ να επιμείνει στη διερεύνηση των πολιτικών προϋποθέσεων για να ανατραπεί εκ βάθρων ο σχεδιασμός του κεφαλαίου για το συμφέρον της εργατικής τάξης, των ανέργων, συνταξιούχων, εργαζόμενων αγροτών αλλά και μικροεπιχειρηματιών και αυτοαπασχολούμενων που συνθλίβονται κοινωνικά και για την έξοδο από την κρίση. Μια απάντηση στις εφαρμοζόμενες πολιτικές που τους οδηγούν στην οικονομική και βιολογική εξαθλίωση, καθιστά άμεσα απαραίτητη μια Πολιτική πρωτοβουλία στην κατεύθυνση ανασυγκρότησης της κοινωνίας. Είναι απαραίτητο δηλαδή ένα πλατύ κοινωνικό και πολιτικό μέτωπο διεξόδου της χώρας από την κρίση . Ένα Μέτωπο Πολιτικών και Κοινωνικών Δυνάμεων, ένα Μέτωπο Ρήξης και Ανατροπής που θα ενεργοποιήσει την κοινωνία, θα αντισταθεί σε καθημερινή βάση στις εφαρμοζόμενες πολιτικές, θα συγκρούεται με τις πολιτικές εκφράσεις του φασισμού και την οργανωμένη προσπάθεια εκφασισμού της ελληνικής κοινωνίας, θα παίρνει πρωτοβουλίες σε επίπεδο γειτονιάς ώστε να εξασφαλιστεί άμεσα η διατροφή, η ενέργεια και η προστασία της υγείας όλων των νοικοκυριών. Αυτό το Μέτωπο σε αυτή την κατεύθυνση μπορεί και πρέπει να προχωρήσει στην εκπόνηση ενός άμεσου μεταβατικού ριζοσπαστικού προγράμματος για να αποφευχθεί η οικονομική και κοινωνική κατάρρευση. Και βέβαια για να γίνουν όλα αυτά πρέπει ένα τέτοιο μέτωπο να διεκδικήσει άμεσα την κυβερνητική εξουσία, για την ανατροπή αυτής της πολιτικής υπέρ της εργαζόμενης κοινωνίας και τη θεμελίωση των προϋποθέσεων, για την διεκδίκηση, από την εργατική τάξη, της ηγεμονίας του κοινωνικού σχηματισμού, για το σοσιαλιστικό μετασχηματισμό του.
- Υπάρχει σήμερα πλήρης κοινωνική απονομιμοποίηση των αστικών κομμάτων και ευρύτατα κοινωνικά στρώματα αναζητούν μια πολιτική διεξόδου από την κρίση, έχοντας κατανοήσει ότι η σημερινή πολιτική είναι απόλυτα αδιέξοδη. Για την οικοδόμηση του μετώπου Πολιτικών και Κοινωνικών Δυνάμεων που θα προχωρήσει στην εκπόνηση ενός άμεσου ριζοσπαστικού προγράμματος που θα επιλύει τα άμεσα ζωτικής σημασίας προβλήματα των εργαζομένων και θα τα συνδέει με τον σοσιαλιστικό μετασχηματισμό της κοινωνίας, η ΑΝΤΑΡΣΥΑ –πρέπει να απευθύνεται σε όλα τα κοινωνικά και πολιτικά ρεύματα που αγωνίζονται, σε όλες τις δυνάμεις της Αριστεράς και με το πρόγραμμα της σε όλες τις εργαζόμενες τάξεις. Οι εργαζόμενες τάξεις της πόλης και της υπαίθρου έχουν τη δυνατότητα σήμερα να εκπονήσουν ένα τέτοιο πρόγραμμα και να παλέψουν για την εφαρμογή του, σπάζοντας τις λογικές του νεοφιλελεύθερου μονόδρομου. Το κρίσιμο σημείο για την πολιτική ανασυγκρότηση της εργατικής τάξης και παραπέρα της αυθεντικής έκφρασης των αναγκών της Ελληνικής κοινωνίας και των προτάσεων για την υλοποίησή του προγράμματος είναι η ανοιχτή, ενεργή, δημοκρατική συμμετοχή της εργαζόμενης κοινωνίας. Η πλήρης κοινωνική απονομιμοποίηση όλων των σημερινών πολιτικών δυνάμεων λύνεται υπέρ της ριζοσπαστικής κοινωνικής λύσης μόνο με ανάδειξη και στήριξη αυτής της συμμετοχής.
- Η αριστερά συνολικά, αλλά και η ΑΝΤΑΡΣΥΑ, δείχνουν αδυναμία να αντιληφθούν την συγκυρία και συχνά συμπεριφέρονται σαν να μην βρισκόμαστε σε μια τόσο βαθιά κρίση που διαλύει την εργατική τάξη παγκόσμια, αλλά σε μια συνηθισμένη περίοδο. Στο διεθνές επίπεδο, σαν ΑΝΤΑΡΣΥΑ μιλάμε για «εξεγερσιακούς κύκλους» που μάλιστα θα ενταθούν και παραβλέπουμε ότι ο ιμπεριαλισμός σάρωσε τη Βόρεια Αφρική, έχει μετατρέψει τη Συρία σε πεδίο μάχης όπου συγκρούονται τα διαφορετικά οικονομικά συμφέροντα σκοτώνοντας δεκάδες χιλιάδες εργαζόμενου λαού και ετοιμάζεται να επιτεθεί στο Ιράν. Στην Ελλάδα, ενώ η οποιαδήποτε λύση στη σημερινή συγκυρία πρέπει να είναι πολιτική, η ΑΝΤΑΡΣΥΑ προτείνει, από αυτά που βιώνουμε, μόνο βερμπαλιστικά, διάφορα κοινωνικά μέτωπα με ευρύτητα και έμφαση στην κοινή δράση, προτείνει όμως παράλληλα ένα πιο κλειστό πολιτικό μέτωπο μόνο «των δυνάμεων της αντικαπιταλιστικής, αντι-ΕΕ, αντι-ιμπεριαλιστικής και ριζοσπαστικής Αριστεράς.» Αυτός ο διαχωρισμός κοινωνικού και πολιτικού μετώπου δεν συμβαδίζει με την αναγκαιότητα της εποχής.
- Η μέχρι τώρα σημαντική συμβολή της ΑΝΤΑΡΣΥΑ είναι ότι πρόβαλε το αναγκαίο μεταβατικό πρόγραμμα, (που πρώτοι, ως <Κομμουνιστική Ανανέωση> το θέσαμε, και με μεγάλη δυσκολία υιοθετήθηκε) και στόχους όπως:
- Η μονομερής κατάργηση των μνημονίων και των δανειακών συμβάσεων.
- Η άρνηση πληρωμής – διαγραφή του χρέους
- Το διώξιμο της τρόικας και κάθε κηδεμόνα.
- Η έξοδος από το ευρώ και την ΕΕ.
- Η εθνικοποίηση του τραπεζικού συστήματος και των επιχειρήσεων στρατηγικής σημασίας χωρίς αποζημίωση.
- Ο εργατικός και κοινωνικός έλεγχος στην παραγωγή και σε όλη την κοινωνία.
Από τις πολλαπλές κατευθύνσεις για την αναζήτηση λύσεων σ’ αυτό το πεδίο της πολιτικής παρέμβασης, θα προτείνουμε μία, που απορρέει από τα προαναφερθέντα σημεία: Ενιαίο εργατικό μέτωπο, (ανασυγκρότηση δηλ. του εργατικού κινήματος, σ΄αυτή την κατεύθυνση) και πολιτικό μέτωπο της αριστεράς για την κατάκτηση της κυβερνητικής εξουσίας.
Τα πρώτα απαραίτητα μέτρα ενός προγράμματος, μέτρα απολύτως απαραίτητα αλλά σε καμιά περίπτωση ικανά να λύσουν το πρόβλημα είναι.
- Μονομερής διαγραφή του χρέους, κατάργηση όλων των δανειακών συμβάσεων, κατάργηση όλων των εφαρμοστικών νόμων.
- Εθνικοποίηση των τραπεζών, πλήρης έλεγχος άμεσα των κεφαλαιακών ροών.
- Έξοδος από το Ευρώ, την ΟΝΕ αλλά και ρήξη με την ΕΕ συνολικά. Επαναοικειοποίηση της νομισματικής πολιτικής με εισαγωγή εθνικού νομίσματος με τέτοιο τρόπο που να μην θίγεται το εργατικό εισόδημα. Πλήρης έλεγχος των κεφαλαιακών ροών από το δημόσιο.
Παραπέρα, οι προτάσεις μας προς τις πολιτικές δυνάμεις της αριστεράς και την εργαζόμενη κοινωνία, προτάσεις προς διάλογο και παραπέρα επεξεργασία περιλαμβάνουν:
1. Άρνηση, μη αναγνώριση, του δημόσιου χρέους. Επαναοικειοποίηση της νομισματικής πολιτικής, εθνική νομισματική πολιτική με επαναφορά της δραχμής με τέτοιο τρόπο που να μην θίγεται το εργατικό εισόδημα. Πλήρης έλεγχος των κεφαλαιακών ροών από το δημόσιο. Εκπόνηση ενός προγράμματος παραγωγικής ανασυγκρότησης της οικονομίας με δημόσιο, δημοκρατικό σχεδιασμό βάσει των αναγκών του εργαζόμενου λαού και των παραγωγικών δυνατοτήτων της χώρας. Αποδέσμευση της χώρας από την Ε.Ε.
2. Διαγραφή του χρέους των εργαζομένων, των αγροτών, των αυτοαπασχολουμένων & μικρών επαγγελματοβιοτεχνών σε παραγωγικές και κοινωνικά ωφέλιμες δραστηριότητες. Οριζόντια διαγραφή του, έως π.χ. 100.000 ευρώ στα δάνεια πρώτης κατοικίας και επισκευαστικά των εργαζομένων, τα δάνεια κίνησης, αναπτυξιακά, πρώτης κατοικίας και επισκευαστικά των αγροτών, των αυτοαπασχολουμένων & μικρών ΕΒΕ, τα κάθε είδους δάνεια των ανέργων, τα δάνεια των νέων π.χ. φοιτητικά, στο ίδιο ύψος.
3. Κατάργηση όλων των αντεργατικών και αντιασφαλιστικών νόμων, αρχικά και άμεσα όλων των νόμων της περιόδου 2009 έως σήμερα. Γενναία, σε επίπεδο αξιοπρεπούς διαβίωσης αύξηση μισθών – ημερομισθίων, καθιέρωση αυτόματης τιμαριθμικής αναπροσαρμογής στην βάση εργατικού τιμαρίθμου και το συντομότερο εκπόνηση ενός νομικού πλαισίου προστασίας της εργασίας απέναντι στο κεφάλαιο στα εργασιακά και μισθολογικά ζητήματα. Συνταγματική κατοχύρωση της ΕΓΣΣΕ και των κλαδικών ΣΣΕ.. Βασική αρχή πρέπει να είναι ότι το κράτος δεν παραμένει ουδέτερο στη διαμάχη κεφαλαίου-εργασίας αλλά υποστηρίζει τον πιο αδύναμο από τους δύο δηλ. τις δυνάμεις της εργασίας.
4. Κατάργηση όλων των μορφών ευέλικτης, προσωρινής και μερικής απασχόλησης στο δημόσιο και στον ιδιωτικό τομέα και δραστική μείωση των ωρών εργασίας. 35ωρο- 7ωρο- 5νθήμερο.
5. Τη στήριξη των ανέργων με επίδομα 80% του βασικού μισθού, για ολόκληρη την περίοδο της ανεργίας με πλήρη ασφαλιστική κάλυψη των ανέργων.
6. Την καθολική δημόσια κοινωνική ασφάλιση με την άμεση επιστροφή των χρεών του κράτους και των ιδιωτών, ιδίως των μεγάλων επιχειρήσεων, στο Σύστημα Κοινωνικής Ασφάλισης και την κατοχύρωση του αναδιανεμητικού χαρακτήρα του. Επανακεφαλαιοποίηση δηλ. των ασφαλιστικών ταμείων. Όλοι πρέπει να είναι ασφαλισμένοι από τη στιγμή της γέννησης τους μέχρι το θάνατο τους σε ένα μοναδικό ενιαίο φορέα ασφάλισης, αυτοδιαχειριζόμενο από τους εργαζόμενους με πλήρη διαφάνεια και δημοκρατικό έλεγχο.
7. Αγροτική πολιτική διασφάλισης του εισοδήματος αξιοπρεπούς διαβίωσης των εργαζομένων αγροτών. Κατοχύρωση Κατώτερών Εγγυημένων Ικανοποιητικών Τιμών. Επανασύνδεση των επιδοτήσεων με την παραγωγή. Παραγωγικός Συνεταιρισμός των εργαζόμενων αγροτών σε εθελοντική βάση από την κοινή καλλιέργεια έως την κοινή μεταποίηση- διακίνηση- εμπορία, που να διασφαλίζει την διατροφική επάρκεια του πληθυσμού και ασφάλεια των αγροτικών προϊόντων και τροφίμων σε προσιτές τιμές.. Κατάργηση του Μητρώου Αγροτών. Προστασία της εγχώριας αγροτικής & βιοτεχνικής παραγωγής, μέσα από ισότιμες διακρατικές σχέσεις και συμφωνίες.
8. Άμεση κατάργηση των χαρατσιών της τελευταίας διετίας (έκτακτη εισφορά, ειδικό τέλος ακινήτων) και επιβολή έκτακτης φορολογίας στα επιχειρηματικά κέρδη, στις χρηματιστικές συναλλαγές και στις μεγάλες ακίνητες περιουσίες. Άμεση άρση όλων των προκλητικών φοροαπαλλαγών των εφοπλιστών, των τραπεζών και των αναγνωρισμένων θρησκειών. Εκπόνηση όσο το δυνατό πιο σύντομα νέου φορολογικού πλαισίου με επανεξέταση του καθεστώτος των οφ-σορ εταιρειών και των συμφωνιών αποφυγής διπλής φορολόγησης που είναι νόμιμοι τρόποι απαλλαγής φορολόγησης τεράστιων ποσών. Νέο φορολογικό σύστημα που θα βοηθά την αναδιανομή υπέρ των εργαζόμενων.
9. Αποκλειστικά δημόσια Παιδεία και Υγεία υψηλού επιπέδου. Σταμάτημα των ιδιωτικοποιήσεων της δημόσιας γης, περιουσίας και υπηρεσιών, επαναδημοσιοποίηση όσων έχουν ιδιωτικοποιηθεί
10. Εθνικοποίηση των βασικών μέσων παραγωγής στρατηγικής σημασίας (χρηματοπιστωτικό σύστημα, ενέργεια, τηλεπικοινωνίες, μεταφορές, ο κλάδος υγείας, η φαρμακοβιομηχανία, η βιομηχανία τροφίμων, η λιπασματοβιομηχανία) με Εργατικό- Κοινωνικό Έλεγχο. Στη σημερινή συγκυρία, είναι απολύτως εφικτό να ζητήσουν οι εργαζόμενοι τον έλεγχο των εργοστασίων που οι εργοδότες απειλούν ή να τα κλείσουν ή να καταβαραθρώσουν τα μεροκάματα. Κίνητρα για την αυτοδιαχείριση των παραγωγικών μονάδων ώστε να υπάρξει παραγωγή αγαθών προς όφελος του συνόλου της κοινωνίας. Οι εργάτες έχουν την εμπειρία, την ικανότητα, την υπευθυνότητα να τα λειτουργήσουν δημοκρατικά, μόνοι τους. Χωρίς το κέρδος του καπιταλιστή, τα εργοστάσια θα είναι σίγουρα βιώσιμα. Αυτό που λείπει είναι η συνειδητοποίηση από τους εργαζόμενους της δύναμης τους και η μεταξύ τους αλληλεγγύη.
11. Άμεση ψήφιση της απλής αναλογικής, ως πάγιου συστήματος για όλες τις πολιτικές και κοινωνικές διαδικασίες.
12. Κατάργηση των τρομονόμων και όλων των νόμων που ψαλιδίζουν τα δημοκρατικά, πολιτικά και κοινωνικά δικαιώματα και περιορίζουν τη λαϊκή κυριαρχία.
13. Κατοχύρωση και διεύρυνση της εθνικής και λαϊκής κυριαρχίας. Επανεξέταση όλων των συμφωνιών, διμερών - πολυμερών, στη βάση υπηρέτησης της ειρήνης και της δημοκρατίας, αλλά και των συμφερόντων των εργαζομένων τάξεων. Κατάργηση των συμφωνιών που είναι ενάντια σε αυτά τα κριτήρια. Αξιοποίηση των δυνατοτήτων που δίνουν οι διεθνείς συμβάσεις για αξιοποίηση των πλουτοπαραγωγικών πηγών (πχ ΑΟΖ) χωρίς εμπλοκή με ιμπεριαλιστικές δυνάμεις, με κριτήριο την διατήρηση διεθνών δικαιωμάτων υπέρ του λαού. Η εκχώρηση κυριαρχίας σε αντιδημοκρατικούς διεθνείς μηχανισμούς πρέπει να σταματήσει άμεσα. Άμεση έξοδος εκτός της ΕΕ, και από το ΝΑΤΟ, επανεξέταση της στάσης μας απέναντι στον Παγκόσμιο Οργανισμό Εμπορίου.
14. Άμεσο σταμάτημα της χρήσης της ελληνικής επικράτειας από ιμπεριαλιστικές δυνάμεις για στρατιωτικούς σκοπούς. Επιστροφή όλων των στρατιωτικών εκτός χώρας. Κατάργηση όλων των ξένων βάσεων & Στρατηγείων. Δημοκρατική αναδιοργάνωση & επαναπροσδιορισμός του ρόλου των ενόπλων δυνάμεων και των σωμάτων ασφαλείας.
15. Κατοχύρωση της Λαϊκής Αυτοδιοίκησης- Αυτοδιαχείρισης στους ΟΤΑ στη βάση Γενικών Συνελεύσεων στο χωριό, τη γειτονιά, τη συνοικία. Με ανακλητούς εκπροσώπους στις επόμενες βαθμίδες.
16. Θεσμική διασφάλιση όλων των παραπάνω μέσα από ένα νέο, Λαϊκό- Δημοκρατικό Σύνταγμα. Εκλογή Συντακτικής Συνέλευσης αποκλειστικά για αυτό. Συνταγματική κατοχύρωση στη σημερινή συγκυρία των συλλογικών μορφών ιδιοκτησίας στα μέσα παραγωγής και του Εργατικού- Λαϊκού Ελέγχου.
ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑΤΙΚΑ:
Η αυτοκριτική μας είναι ανεπαρκέστατη, (γι΄αυτό επαναλαμβάνονται και διογκώνονται τα προβλήματα) και η πολιτική μας πρόταση καταλήγει μη- πρόταση, για αυτό σας καλούμε να αναλογισθούμε όλοι τις ευθύνες μας. Να σταματήσουμε, εδώ και τώρα τους αριστερισμούς και την μετατροπή, για μια ακόμη φορά, της Συνδιάσκεψης σε φοιτητικό αμφιθέατρο και να υιοθετήσετε το μεγαλύτερο μέρος της εισήγησης μας στην απόφαση, όσο για το πνεύμα της, καθ΄ολοκληρία.
Συντροφικά η ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΙΚΗ ΑΝΑΝΕΩΣΗ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου