Η εργατική τάξη σε ρόλο «Ιφιγένειας» στον βωμό του «έντιμου» ευρωπαϊκού συμβιβασμού; / Δημ. Μπόζας

Μέσω του παρόντος άρθρου θα γίνει προσπάθεια να συνδεθούν τα δύο ζητήματα με τις ολέθριες συνέπειες που μπορεί να έχει ο συνδυασμός τους για την εργατική τάξη, πρώτιστα, και κατ’ επέκταση για την κυβέρνηση που έχει κορμό τον ΣΥΡΙΖΑ.

Από το ξημέρωμα της 26ης Ιανουαρίου ένα άλλο «φάντασμα πλανιέται πάνω από την Ευρώπη». Είναι το....

φάντασμα του ΣΥΡΙΖΑ, το φάντασμα που λέει στοπ στην λιτότητα. Είναι το φάντασμα που «σκιάζει» τα κέντρα του χρηματοπιστωτικού κεφαλαίου και την παγκόσμια αστική τάξη. Το φάντασμα που «σκιάζει» το ευρωδιευθυντήριο των Βρυξελλών. Παράλληλα είναι το φάντασμα που δίνει ελπίδα στους λαούς από την Αθήνα ως την Μαδρίτη, από το Βερολίνο ως το Δουβλίνο, από την Ιστανμπούλ ως το Καράκας.

Η τεράστια λαϊκή απήχηση που χαίρει αυτήν την στιγμή η κυβέρνηση (τόσο στο εσωτερικό όσο και στο εξωτερικό) είναι και το μεγαλύτερο όπλο που έχει στην διάθεση του το κυβερνητικό σχήμα και ο σύντροφος Τσίπρας, προκειμένου όχι μόνο να μπει φρένο στην λιτότητα αλλά να μπουν και τα λαϊκά συμφέροντα σε τροχιά ανάπτυξης.

Ωστόσο μέχρι στιγμής η πολιτική συγκυρία ευνοεί αυτούς τους στόχους;

Το κλίμα ανάτασης που επικρατεί στον κόσμο (ακόμα και σε αυτόν που δεν στήριξε αριστερά κόμματα) ίσως δεν ευνοεί κριτική στάση απέναντι στον ΣΥΡΙΖΑ, αλλά επειδή μόλις τελειώσει η «Βαρουφομάνια» και η «Τσιπρολατρεία» θα παραμείνει η ανεργία, η επισιτιστική κρίση, οι φορολογικές υποχρεώσεις, η απλήρωτη και εκ περιτροπής εργασία και τα κουτσουρεμένα δικαιώματα, θα πρέπει άμεσα να ειπωθούν όλες εκείνες οι απαραίτητες αλήθειες που μόνο ώθηση θα δώσουν στην κυβέρνηση να υλοποιήσει το μίνιμουμ εκείνο πρόγραμμα που θα κάνει πραγματικότητα τις λαϊκές διεκδικήσεις και  μακροπρόθεσμα θα φέρουν – για πρώτη φορά στην ιστορία – τον λαό στην εξουσία!

Ας τα κάνουμε «ταληράκια»

Από τις πρώτες – πρώτες μέρες της η κυβέρνηση έδειξε μια σειρά αντιφατικών και αλληλοσυγκρουόμενων στάσεων, που επικοινωνιακά κέρδισε κατά κράτος τις θετικές εντυπώσεις. Για παράδειγμα, στο εξωτερικό έδειξε μια μαχητικότητα στον άκομψο διωγμό της τρόικας και του Ντάισελμπλουμ, ενώ στα αστραπιαία ταξίδια και τις επαφές στο εξωτερικό διατύπωνε «αρειμανίως» το τέλος του μνημονίου. Αυτό που δεν έγινε σαφές όμως είναι οι όροι με τους οποίους θα τελείωνε το συμβόλαιο εξαθλίωσης της κοινωνίας. Ενώ η προεκλογική δέσμευση του ΣΥΡΙΖΑ (που βεβαίως επικυρώνεται στα συνεδριακά του κείμενα) είναι η διαγραφή του  μεγαλυτέρου μέρους του χρέους, η τακτική του Βαρουφάκη είναι εκ διαμέτρου αντίθετη από αυτήν την θεμελιώδη αρχή. Καμία αμφισβήτηση του χρέους και αποδοχή του, είτε αναφέρεται σε κούρεμα (που δεν συνιστά διαγραφή) είτε σε αποπληρωμή του στο διηνεκές, συμφωνία με το 70% του μνημονίου κλπ. Διαρκείς μετατοπίσεις που πέρασαν απαρατήρητες. Κάθε πρόταση από ελληνικής πλευράς που δεν περιέχει την λέξη «διαγραφή», παραπέμπει σε έναν ξεκάθαρο συμβιβασμό της κυβέρνησης.

Η σκληρή στάση του οικονομικού επιτελείου στο εξωτερικό και ιδιαίτερα σε ότι σχετίζεται με τους δανειστές είναι μια βαθύτατα μελετημένη κίνηση που μόνο επικοινωνιακή μπορεί να χαρακτηριστεί. Η  όξυνση των σχέσεων με τους ευρωπαίους «εταίρους», προλειάνθηκε μέσω της άμβλυνσης των ελλοχευόντων συγκρούσεων στο εσωτερικό και το «κουτσούρεμα» του προγράμματος της Θεσσαλονίκης!

Ένα βασικό μέρος του προγράμματος της Θεσσαλονίκης απουσίαζε από τις κυβερνητικές δηλώσεις του πρωθυπουργού, ενώ το βασικότερο ζήτημα (αυτό που έφερε χιλιάδες εργαζόμενους στον ΣΥΡΙΖΑ) που απασχολεί την κοιτίδα ψηφοφόρων της ριζοσπαστικής Αριστεράς παραπέμφθηκε για τις καλένδες. Συγκεκριμένα, η επαναφορά του κατώτατου νόμιμου μισθού στα 751 θα ολοκληρωθεί ως το τέλος του 2016, ενώ δια στόματος του υπουργού Εργασίας, σ. Σκουρλέτη, μάθαμε πως η σταδιακή επαναφορά του θα γίνει κατόπιν διαβούλευσης με τους κοινωνικού εταίρους. Δηλαδή τους μεγαλοκαρχαρίες εργοδότες! Είναι για να γελάει κανείς…Πόσω δε μάλλον αν αναλογιστούμε πως προεκλογικά τα «751» ήταν ζήτημα ενός και μόνο νόμου.

Ούτε βήμα πίσω αν δεν τα πάρουμε όλα πίσω!

Για να επανέλθουμε στο θέμα. Η όποια «θετική» έκβαση στο πεδίο της διαπραγμάτευσης για το χρέος (χωρίς να προδικάζουμε κάτι τέτοιο) δεν θα πρέπει να περάσει πάνω από τα δικαιώματα των εργαζομένων μέσω υποχωρήσεων από τις προεκλογικές δεσμεύσεις. Και εδώ χρειάζεται η άμεση παρέμβαση της συνδικαλιστικής παράταξης ΜΕΤΑ που θα πρέπει να πρωτοστατήσει στην άμεση διεκδίκηση για την υλοποίηση επαναφοράς βασικού μισθού και συλλογικών συμβάσεων και να έρθει σε ανοικτή σύγκρουση ακόμα και με την κυβέρνηση αν χρειαστεί. Έτσι θα αποσοβηθεί και ο κίνδυνος εκφυλισμού της παράταξης σε κυβερνητικό φερέφωνο στους τόπους εργασίας. Τέτοια εξέλιξη δεν θα ευνοούσε και την ανατροπή συσχετισμών σε εργατικά κέντρα, ομοσπονδίες και εν τέλει την ΓΣΕΕ, αλλά και την εμπιστοσύνη του κόσμου της εργασίας στην παράταξη.

Ακόμα πιο ειδικά η συγκυρία βαραίνει τους εργαζόμενους που συμμετέχουν στο Κόκκινο Δίκτυο του ΣΥΡΙΖΑ, που η συνέπεια λόγων και πράξεων τους επιτρέπει ακόμα και την απευθείας συνομιλία με συντρόφους από το ΚΚΕ και την ΑΝΤΑΡΣΥΑ, για τον σχεδιασμό διεκδικητικών κινήσεων.

Οφείλουμε να υπερασπίσουμε από την δική μας σκοπιά το προεκλογικό πρόγραμμα του ΣΥΡΙΖΑ και να ασκήσουμε πιέσεις με κάθε τρόπο (συνδικαλιστικά, πολιτικά, κινηματικά) προκειμένου να καταστεί αξιόπιστη στον λαό η κυβέρνηση και επιτέλους μετά από πέντε χρόνια ανηλεών σφαγών η εργατική τάξη – που στο ενδιάμεσο θα έχει γλυτώσει το σαρκίο της από την θυσία- να αναφωνήσει το δικό της … «Ουάου».

*προέδρος Συνδικάτου Εργαζομένων Διεθνή Αερολιμένα Αθηνών