«Κούφιες» εκλογές - ήττα του ΣΧΕΔΙΟΥ Β / Κ. Παπουλής

του Κ. Παπουλή

Στις ευρωεκλογές αυτές, δεν αναδείχθηκε, έστω και εμβρυακά, ο πολιτικός εκείνος πόλος, όπου με ειλικρίνεια και ευθύτητα απέναντι στον λαϊκό παράγοντα,θα διαμόρφωνε όρους  σύγκρουσης, με τον ξένο παράγοντα και τους εγχώριους συνεργάτες του, τον παρασιτικό και εξαρτημένο ελληνικό αστισμό.

Αντίθετα, σε ένα μεγάλο βαθμό επιδοκιμάστηκε η κυβέρνηση, και η ελπίδα ότι κάπου το...

μνημόνιο «σταματάει». Φυσικά, οι υποστηρικτές της κυβέρνησης εκπροσωπούν και μια κοινωνική βάση «βολεμένων», οι οποίοι πιθανόν από μια ρήξη, και την «αστάθεια», έχουν να χάσουν, αλλά εκφράζουν -δυστυχώς- και μια μεγαλύτερη πολιτική τάση και στάση. Η αξιωματική αντιπολίτευση επιδοκιμάστηκε και αυτή, παρά το «ψέμα», και την διασπορά της σύγχυσης, ότι θα καταργήσει το μνημόνιο μέσα στο ευρώ. Δείχνει όμως να έχει χάσει κάθε δυναμική, εισπράττει περισσότερο μια αρνητική ψήφο, παρά μια θετική, ενώ αντικειμενικά οι αριθμοί και οι εκατέρωθεν δεξαμενές,δεν προδιαγράφουν εύκολα, ότι θα είναι πρώτη δύναμη σε εθνικές εκλογές.

Το ποτάμι εξέφρασε μια «αντιπολιτική» διάθεση,μιας μερίδας της ελληνικής κοινωνίας, ενώ οι φασίστες υπενθυμίζουν σε όλους, ότι η κατάληξη της κρίσης στην πατρίδα μας μπορεί να έχει και ολοκληρωτικά πολιτικά χαρακτηριστικά. Κανείς δεν γνωρίζει, ποιο θα ήταν το αποτέλεσμα της Χ.Α., και ποιες σήμερα οι πολιτικές εξελίξεις, αν η ηγεσία της δεν ήταν φυλακή.

Το Πασοκ, ως μια μεγάλη γραφειοκρατική ομάδα, φαίνεται να είναι ο μεγάλος κερδισμένος. Γνωρίζει ότι θα παραμείνει στην κυβέρνηση, είτε με την Ν.Δ., είτε με τον ΣΥΡΙΖΑ, και αυτό το κάνει ικανό να επιβιώσει και να επιδεικνύει απόλυτη έπαρση.

Τέλος, το αποτέλεσμα για το ΚΚΕ, σε μια εποχή που η χώρα βρίσκεται υπό την κατοχή της Ε.Ε., μόνο ικανοποιητικό δεν είναι.

Το ΣΧΕΔΙΟ Β, παρά τον συγκροτημένο του λόγο, τις επεξεργασμένες του θέσεις, έναν χαρισματικό επικεφαλής, και παρά την ευρύτερη πολιτική συμπάθεια και επιρροή που ανέπτυξε, γνώρισε μεγάλη ήττα, ή καλύτερα εκλογική συντριβή.

Σίγουρα οι αιτίες είναι πολλές και μία από τις βασικές είναι ότι στην κοινωνία -για πολλούς λόγους, που δεν είναι του παρόντος- επικρατεί περισσότερο αίσθημα παραίτησης παρά σύγκρουσης.

Φυσικά προστίθενται και άλλες υποκειμενικές, που είναι εξ΄ίσου σοβαρές όπως ότι δεν υπάρχουν γειωμένες οργανώσεις, το τεράστιο έλλειμμα αναγνωρισημότητας και οικονομικών μέσων, κλπ

Όμως μέσα σε αυτό το πολιτικό και κοινωνικό κλίμα, ήταν δύσκολο να «εξηγηθεί» η «αυτόνομη» κάθοδος. Ένα «αριστερό» ακροατήριο αδυνατούσε να καταλάβει γιατί δεν γινόταν, έστω και μια εκλογική συνεργασία με την Ανταρσύα, ενώ ένα «λαϊκό» ακροατήριο δεν μπορούσε να καταλάβει, γιατί το ΣΧΕΔΙΟ Β, το ΕΠΑΜ και η ΔΡΑΧΜΗ, κατεβαίνουν χωριστά, ή και αρκετοί που συνάντησα, κατά την διάρκεια της προεκλογικής περιόδου, γιατί όχι και οι τέσσερις μαζί.

Η έλλειψη μετώπου, η καλύτερα ενότητας, ήταν το καθοριστικό στοιχείο της ήττας από την πλευρά της υποκειμενικής πολιτικής δυνατότητας, που στον πρώτο ή δεύτερο βαθμό εκφράστηκε, στο αποτέλεσμα τόσο της αντικαπιταλιστικής αριστεράς, όσο και στα κόμματα του εθνικού νομίσματος (ΕΠΑΜ-ΔΡΑΧΜΗ).

Με αυτήν την έννοια, δεν είναι σωστή η ανάγνωση του αρθρογράφου του βήματος, που ισχυρίζεται, ότι τα «κόμματα της δραχμής» και οι αριστεριστές καταποντίστηκαν, γιατί ο λαός εξέφρασε την διάθεσή του να παραμείνει στο ευρώ και στην ευρωπαϊκή οικογένεια. Μπορεί το ευρωπαϊκό ρεύμα της υποταγής να παραμένει πλειοψηφικό, όσο δεν δημιουργείται αντίπαλος πόλος,  όμως το αντιευρωπαϊκό ρεύμα διχοτομήθηκε και ένα μεγάλο του κομμάτι διαθλάστηκε. Σημαντικό μέρος του διολίσθησε και στον ΣΥΡΙΖΑ, που ενώ άλλα δηλώνει, με πονηρό και ψηφοθηρικό τρόπο του «κλείνει» έντεχνα το μάτι.

Τα διαφορετικά σχήματα, που διεκδίκησαν την αντι-ευρώ και αντισυστημική ψήφο, δεν κατάφεραν   να σπάσουν το φράγμα του 3% και να μπουν έτσι καθοριστική σφήνα στις πολιτικές εξελίξεις. Η πολιτική «μοναξιά», δεν δημιούργησε δυναμική, το αντίθετο, λειτούργησε ανάποδα, πριμοδοτώντας είτε τον ΣΥΡΙΖΑ, είτε την αποχή, ενώ έβαλε πολλούς και στη λογική της «χαμένης» ψήφου.

Η κατάσταση που διαμορφώνεται μετά τις ευρωεκλογές, και το χάσιμο μιας εξαιρετικής ευκαιρίας, είναι δυσμενέστερη για τις δυνάμεις της απελευθέρωσης, από την ευρω-κίνητη ολιγαρχία που κυβερνάει τον τόπο. 

Η άνοδος βέβαια αντι-ευρώ και αντι-ΕΕ σχημάτων στη Γαλλία, στην Αγγλία και αλλού, μας κάνουν να ελπίζουμε για μια διάλυση της Ε.Ε., από τις χώρες που την δημιούργησαν. Ότι οι Γάλλοι κλπ, έγιναν ξαφνικά ακροδεξιοί, τα ακούμε βερεσέ από μια κοσμοπολίτικη   ευρωπαϊκή «αριστερά».

Το τι θα γίνει στην Ελλάδα, αν θα συγκροτηθεί ένας ριζοσπαστικός πόλος, θα εξαρτηθεί, από το αν το χαστούκι των ευρωεκλογών θα παίξει ρόλο καταλύτη στην υπέρβαση χρόνιων αδυναμιών. Φυσικά αναφερόμαστε, πριν από όλους και στο ΣΧΕΔΙΟ Β. Η κλεψύδρα του πολιτικού χρόνου έχει εξαντληθεί. Βαδίζουμε προς μια συντηρητική πολιτικά και οικονομικά «επίλυση» της κρίσης, στην πατρίδα μας και σε κοινωνικά ερείπια,   χωρίς να αποκλείεται και η ολοκληρωτική πολιτική παρέκκλιση.