"Ξαναχτυπάει" ο αρθρογράφος της ΑΥΓΗΣ Δημήτρης Χρήστου με άρθρο του που δημοσιεύτηκε την προτελευταία μέρα του χρόνου που έφυγε. Ως "δημοδιδάσκαλος" παλιάς κοπής κουνάει το δάχτυλο προς όλους εκείνους μέσα στον ΣΥΡΙΖΑ που έχουν άλλη πολιτική οπτική για τα πράγματα και με μια πρωτόγνωρη βιάση να καταστεί εξουσία τους εγκαλεί για ..ανωριμότητα. Τους καταλογίζει ευθέως ότι δεν συναισθάνονται την μεγάλη πρόκληση που έχει μπροστά του ο ΣΥΡΙΖΑ να...
γίνει κυβέρνηση για να σώσει τη χώρα και τους λέει "φόρα παρτίδα" ότι πρέπει να γίνουν οι αναγκαίοι συμβιβασμοί ώστε να πετύχει το κυβερνητικό εγχείρημα. Και για να πετύχει αυτό θα πρέπει, κατά τον "βιαστικό" αρθρογράφο, να επιταχυνθεί ακόμα περισσότερο η μετάλλαξη του ΣΥΡΙΖΑ σε ένα σύγχρονο σοσιαλδημοκρατικό κόμμα που δε θα φοβίζει τον κόσμο ώστε να του δώσουν οι δημοσκόποι το 40% που απαιτεί ο εκλογικός νόμος ώστε να καταφέρει να κάνει αυτοδύναμη κυβέρνηση!!Δεν είμαι σε θέση να γνωρίζω αν αυτές οι απόψεις είναι μόνο προσωπικές ή εκφράζουν τόσο το κομματικό έντυπο, την ΑΥΓΗ, όσο και τμήμα της ηγεσίας του κόμματος. Ωστόσο, είναι φανερό ότι ο συγκεκριμένος αρθρογράφος δεν μπορεί να κρύψει την πρεμούρα του να γίνει κυβερνητικός. Στις μέρες που ζούμε θεωρώ τον Χρήστου ότι δεν έχει αυτή την πρεμούρα γιατί θέλει να περάσει στην ιστορία ως ένας εκ των ανθρώπων εκείνων που θα πρωταγωνιστήσει στην πρώτη κυβέρνηση της αριστεράς στη χώρα μας. Διακρίνω μια εμμονή στην απόκτηση της κυβερνητικής εξουσίας παντί τω τρόπω και άσε τους άλλους να λένε.
Ο Δ. Χρήστου απαξιώνει όσους έχουν διαφορετική άποψη από αυτόν λέγοντας ότι δεν είναι επαρκείς ούτε για να πείσουν την παρέα τους, τους κατηγορεί ότι αντί για πολυφωνικό ΣΥΡΙΖΑ τον μετατρέπουν σε ..κακοφωνικό και ότι λειτουργούν ως ψάρια του ενυδρείου γιατί φοβούνται το άνοιγμα στην κοινωνία προτιμώντας την ασφάλεια των επαναστατικών λόγων σε ένα κόμμα εκτός κυβέρνησης.
Ο αρθρογράφος βέβαια σε ένα σημείο του άρθρου του λέει ότι δε σημαίνει ότι αλλάζει ο στόχος του ΣΥΡΙΖΑ. Αν απουσίαζε κι αυτό ή αν, ακόμα χειρότερα, έλεγε ότι μπορεί εξ αιτίας των συνθηκών να αλλάξει και λίγο ο στόχος, τότε θα είχε αποκαλυφθεί πλήρως.
Αλήθεια, σε τι συνίσταται η "κακοφωνία"; Συνίσταται στο γεγονός ότι κάποιοι, που είναι υπολογίσιμη ακόμα δύναμη, στον ΣΥΡΙΖΑ επιμένουν να υπερασπίζονται αυτό που έλεγαν και προεκλογικά; Ότι θα καταργηθεί από την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ το Μνημόνιο με ένα άρθρο; Αυτό που έλεγαν ότι θα συγκρουστούν με τους δανειστές απαιτώντας αλλαγή των όρων του δανεισμού προς όφελος του εξαθλιωμένου λαού;
Όσο κι αν διαφωνώ εγώ προσωπικά στη θέση αυτή που με μαθηματική ακρίβεια οδηγεί σε άτακτο συμβιβασμό υπέρ των ισχυρών δανειστών και θα προτιμούσα να ίσχυε το "ξεχασμένο" σύνθημα "καμιά θυσία για το ευρώ", θα πρέπει ο Χρήστου να μας εξηγήσει πως θα δικαιολογήσει στους ψηφοφόρους του ΣΥΡΙΖΑ την αλλαγή θέσης ή καλύτερα την απόκρυψη από το λαό ενός σχεδίου απεμπλοκής της χώρας από τα μνημόνια αφού όπως λέει κάτι τέτοιο θα ισοδυναμούσε με μια ευθύγραμμη πορεία που στην πολιτική είναι αδύνατη να συμβεί εξ αιτίας των απρόβλεπτων παραμέτρων της. Αναφέρει και παραδείγματα και μάλιστα είναι χαρακτηριστικό αυτό της Κύπρου που δεν την δάνεισε ο Πούτιν γιατί του το ζήτησε η Μέρκελ.
Λοιπόν; Αν ο Τσίπρας ως πρωθυπουργός ζητήσει αναθεώρηση των όρων και "φάει πόρτα" από την Μέρκελ τι θα κάνει; Πότε θα το μάθει ο λαός; Υπάρχει "σχέδιο Β"; Πότε θα του το πει ο ΣΥΡΙΖΑ; Μετά τις εκλογές για να μην τον φοβίσει; Και τι τον κάνει τον Χρήστου να πιστεύει ότι μετά τις εκλογές και την "πόρτα" της Μέρκελ θα βρει ο ΣΥΡΙΖΑ συμμάχους τόσο στη Βουλή όσο και στο δρόμο για να παλέψει την όποια "αντιμνημονιακή" θέση έχει;
Ας το ξεκαθαρίσουμε. Με υστεροβουλίες και τακτικισμούς η Αριστερά το μόνο που θα καταφέρει είναι να γίνει μεν κυβέρνηση και οι διάφοροι Χρήστου στελέχη της αλλά θα καταστρέψει το όποιο αριστερό κίνημα υπάρχει ακόμα δίνοντας παράλληλα τον απαιτούμενο πολιτικό χρόνο στην αστική τάξη να ανασυγκροτήσει το πολιτικό της προσωπικό και να επανέλθει δριμύτερη.
Μπορεί τον Χρήστου να του προκαλούν απέχθεια τα "ψαράκια του ενυδρείου" αλλά καλό θα είναι να γνωρίζει ότι με μαγκιές και κουτοπονηριές δεν κερδίζονται στοιχήματα ούτε γίνονται ανατροπές με προοπτική τον σοσιαλισμό. Αλλά πώς να κάνεις σοσιαλισμό με τον ...Καμμένο;
Διαβάστε το άρθρο του Δ. Χρήστου από την ΑΥΓΗ
Το ενυδρείο, ο σκακιστής και η νταλίκα...
Παρακολουθώντας τους προβληματισμούς και τις πολιτικές διεργασίες στον θεωρητικά ενοποιημένο ΣΥΡΙΖΑ ΕΚΜ, μου κάνει εντύπωση ένας διάχυτος σεχταρισμός που, στην καλύτερη των περιπτώσεων, είναι αποτέλεσμα του φόβου που νιώθουν τα ψαράκια του ενυδρείου, όταν πρόκειται να τα ρίξουν στην ανοιχτή θάλασσα. Η επαναστατικότητα που εμφανίζεται στην ασφάλεια του περιορισμένου χώρου, όταν μάλιστα η τροφή είναι εξασφαλισμένη και δεν κινδυνεύουν από ισχυρότερους και επιθετικότερους οργανισμούς, θα έπρεπε να γίνεται δέος και μόνο στην ιδέα του νέου περιβάλλοντος
ΜΟΥ ΚΑΝΕΙ εντύπωση, επίσης, ότι σχεδόν κανείς δεν αναρωτιέται γιατί τα δημοσκοπικά ευρήματα δεν δίνουν τον ΣΥΡΙΖΑ ΕΚΜ ένα ποσοστό -για παράδειγμα- της τάξης του 40%. Δεν είναι οι αντικειμενικές προϋποθέσεις ώριμες και ικανές να εκτινάξουν τον ΣΥΡΙΖΑ ΕΚΜ σε ποσοστά αυτοδυναμίας; Δύσκολα θα βρεθεί κάποιος που να πει όχι. Κατά συνέπεια, τι δεν κάνει σωστά το νέο ενιαίο κόμμα; Γιατί δεν επισπεύδονται οι υποκειμενικές προϋποθέσεις ώστε η η κοινωνία να εμπιστευτεί σε τέτοιο ποσοστό τον ΣΥΡΙΖΑ ΕΚΜ;
ΟΙ ΑΠΑΝΤΗΣΕΙΣ δεν είναι δύσκολες, αλλά ακόμα αναζητούνται εξ αιτίας της πολιτικής ανωριμότητας, των προσωπικών σχεδιασμών και της άγνοιας κινδύνου για τις ευθύνες της αριστεράς που καλείται από τον ελληνικό λαό να κυβερνήσει. Το νέο κοινοβουλευτικό περιβάλλον, αν δεν αργήσουν πολύ οι εκλογές και δεν γίνουν μη προβλέψιμες ανατροπές, ουσιαστικά θα είναι τριπολικό. Ο ένας πόλος θα είναι ο ΣΥΡΙΖΑ ΕΚΜ, ο άλλος τα συγχωνευμένα τρία κόμματα, ως αντιπρόσωποι των δανειστών και κυρίως της Μέρκελ, και ο τρίτος η ακροδεξιά ως καταφύγιο όσων προτάσσουν τη δυναμική εκδίκηση στο πολιτικό σύστημα διότι δεν είναι σε θέση να αναζητήσουν λύσεις μακράς πνοής. Υπάρχει βέβαια και το ΚΚΕ, που δηλώνει ότι απέχει από τα κοινά.
"ΤΙ ΓΙΝΕΤΑΙ, μάστορα"; που λέγανε και οι παλαιοί βοηθοί όταν το τεχνικό πρόβλημα φαινόταν δύσκολο έως άλυτο. Πού είναι ο σοβαρός προβληματισμός και οι επιστημονικές μελέτες επί των καθοριστικών για το μέλλον της πατρίδας μας πολιτικών πρωτοβουλιών και κινήσεων; Είπαμε πως θα καταργήσουμε το Μνημόνιο με ένα άρθρο. Τέρμα και τελεία, λένε αρκετοί. Τα βλέπω, όπως θα έλεγα σε μια παρτίδα πόκερ, αν είχα θεωρητικά το ισχυρότερο φύλλο. Πλην όμως ο στόχος δεν είναι μια ευθεία γραμμή. Δεν βάζεις την κυβέρνησή σου σε ένα όχημα με κολλημένο το τιμόνι και λες στον οδηγό "το βλέπεις εκείνο το σημείο; Πάτα γκάζι και βιάσου να το φτάσεις". Και αν πεταχτεί μια νταλίκα και κλείσει το δρόμο; Ποια είναι η εντολή; Στουκάρουμε πάνω της διότι απαγορεύεται να στρίψουμε;
ΕΙΝΑΙ δυνατόν στο σημερινό διεθνές περιβάλλον με τόσο ισχυρούς αντιπάλους να μην έχουμε τη δυνατότητα αποφυγής συγκρούσεων που δεν ευνοούν τα εθνικά μας συμφέροντα; Είναι δυνατόν να στείλεις τον καλύτερο σκακιστή σου στην πιο κρίσιμη παρτίδα με δυνατό αντίπαλο και να τον έχεις δεσμεύσει να ανακοινώσει εκ των προτέρων τις 10 πρώτες κινήσεις που θα κάνει; Πού ξέρεις πώς θα απαντήσει ο αντίπαλος, αμέσως μετά την πρώτη κίνηση; Κανείς δεν ζητά να αλλάξουν οι στόχοι που έχουν τεθεί, αλλά όποιοι νομίζουν πως οι μονόδρομοι συνιστούν σοβαρή πολιτική τακτική για δυνάμεις που για πρώτη φορά καλούνται να κυβερνήσουν μια μικρή και διαλυμένη χώρα είναι απλά ακόμη στο ενυδρείο τους.
Η ΕΛΛΑΔΑ, όπως είναι σήμερα, είναι αποκλεισμένη (και δεν ξέρω αν και πότε θα καταφέρει να επανέλθει) από τον διεθνή δανεισμό. Και ο δανεισμός δεν είναι μόνον ή κυρίως ανάγκη του κράτους και των λογιστικών αναγκών του. Υπάρχει και η πραγματική παραγωγική οικονομία, που, αν την αποκλείσεις από το τραπεζικό σύστημα, θα μαραθεί όπως τα φυτά που δεν έχουν πρόσβαση σε νερό. Στον σκληρό κόσμο όπου ζούμε δεν υπάρχουν φιλίες. Δεν είχε κανένα, μα κανένα πρόβλημα ο Πούτιν να δανείσει τον Χριστόφια με τρία και τέσσερα δισεκατομμύρια για να αποφύγει ένα σκληρό Μνημόνιο. Όταν όμως του ζήτησε η Μέρκελ να μην το κάνει, τα εθνικά (κυρίως ενεργειακά) συμφέροντα της Ρωσίας δεν επέτρεπαν τέτοιες πολυτέλειες.
ΟΠΟΙΟΙ και όσοι νομίζουν πως η κοινωνία δεν αντιλαμβάνεται πως η πολυφωνία στον ΣΥΡΙΖΑ ελάχιστα απέχει από την κακοφωνία, δεν θα βρουν απαντήσεις γιατί το ποσοστό προτίμησης των πολιτών, όπως το καταγράφουν οι δημοσκοπήσεις, δεν έχει εκτιναχθεί στο 40%. Όπως είναι σήμερα ο ΣΥΡΙΖΑ, μόνος του, είναι αδύνατον να κυβερνήσει και να μείνει επί μακρόν στην εξουσία.
Όσοι δεν κατανοούν τους συμβιβασμούς που πρέπει να γίνουν και με άλλες σύμμαχες πολιτικές δυνάμεις που δεν διαφωνούν στους βασικούς στόχους, ο πρώτος εκ των οποίων είναι η απελευθέρωση της χώρας, η κατάργηση του Μνημονίου και η εθνική δημοκρατική ανασυγκρότηση του διαλυμένου κράτους και του παραγωγικού δυναμικού, είναι εκτός κοινωνίας, ακόμα στην πολιτική της παρέας.
Είναι κατανοητό ότι δεν έχουμε δικαίωμα να αποτύχουμε; Πάνω στην Ελλάδα και τον ΣΥΡΙΖΑ είναι στραμμένα τα βλέμματα και στηρίζονται οι ελπίδες των λαών της Ευρώπης και όχι μόνο. Η αποτυχία μας θα έχει αντανάκλαση σε όλους. Αν λοιπόν θέλουμε να πάμε στο 40%, οφείλουμε τις απαντήσεις που περιμένει και απαιτεί ο ελληνικός λαός.
Η ΑΥΓΗ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου