ΧΩΜΑΤΕΡΗ ΚΑΙ ΑΠΟΚΑΪΔΙΑ ΑΦΗΣΑΝ ΠΙΣΩ ΤΟΥΣ ΤΑ ΜΑΤ ΣΤΗΝ ΚΕΡΑΤΕΑ

Αριστερά όπως ήταν πριν τα ΜΑΤ. Δεξιά όπως είναι τώρα

Στη μεγαλύτερή της νύχτα, η Κερατέα τραγούδησε, μέθυσε και χόρεψε μέχρι πρωίας. Η χαρά όμως της επανάκτησης του λόφου του Οβριόκαστρου, μετά την απομάκρυνση των αστυνομικών δυνάμεων, μετριάστηκε από τα όσα αντίκρισαν εκεί οι κάτοικοι...Κρανίου τόπος, κάρβουνο κυριολεκτικά οι εγκαταστάσεις του δήμου και απέραντοι σωροί σκουπιδιών από αποφάγια. Η «πολιτιστική» κληρονομιά που άφησαν πίσω τους οι αστυνομικές δυνάμεις, κατά την περίπου τετράμηνη παρουσία τους στο λόφο.

Νωρίς χθες το μεσημέρι αποχωρούσαν τα τελευταία δύο αστυνομικά τζιπ από την κορυφή του λόφου. Τα ήδη διαλυμένα σκαπτικά μηχανήματα και φορτηγά βρίσκονταν πλέον στην κατοχή του δήμου και των κατοίκων, που από τη μια πανηγύριζαν και από την άλλη αναζητούσαν τρόπους μεταφοράς τους μέσα στο Βιομηχανικό Πάρκο.

«Καταλάβαμε το ύψωμα σαν να είμαστε σε πόλεμο», έλεγε η Ελένη Κλάδη από την κορυφή του λόφου, όπου με λύπη διαπίστωνε πως παντού είχαν πεταχτεί σκουπίδια. Τα πέντε συνολικά ξύλινα φυλάκια που είχαν χτιστεί από τον Δήμο Κερατέας το 2007 για πυροπροστασία, τελικά έγιναν κάρβουνο. Δίπλα σε ένα από αυτά βρίσκεται ένα πηγάδι από το 500 π.Χ., όταν λειτουργούσαν τα αρχαία λατομεία, που χρησίμευε ως φρεάτιο εξαερισμού για τους εργάτες. Το φυλάκιο, διαλυμένο κι αυτό, παρακείμενα πεύκα πριονισμένα, ενώ η κεραία της τηλεόρασης βρισκόταν τώρα πεταμένη βαθιά μέσα στο πηγάδι.

Οτιδήποτε, τόσο μέσα στα φυλάκια όσο και έξω από αυτά, μπορούσε να χρησιμοποιηθεί ως καύσιμη ύλη, είχε καεί. Καναπέδες, καρέκλες, δέντρα και θάμνοι. Κάποια παρατημένα αυτοκίνητα είχαν αναποδογυριστεί, από ένα είχαν αφαιρέσει τα ελαστικά, ενώ ένα φορτηγό του δήμου είχε καταστραφεί.

Εκπληκτος έμεινε από αυτές τις εικόνες ο πρώην δήμαρχος Κερατέας, Σταύρος Ιατρού, επί δημαρχίας του οποίου χτίστηκαν οι ξύλινοι αυτοί οικίσκοι. «Οι δυνάμεις της Αστυνομίας, που είχαν αποκλείσει το χώρο, συστηματικά κατέστρεφαν τις εγκαταστάσεις του δήμου. Επισημάναμε πως οι βανδαλισμοί έπρεπε να σταματήσουν, κάτι το οποίο μας εγγυήθηκε ο αστυνομικός διευθυντής, όμως, εκ των υστέρων, διαπιστώσαμε μεγαλύτερη ένταση και μίσος. Οι ξύλινοι οικίσκοι χρησιμοποιήθηκαν σταδιακά ως καύσιμη ύλη για να ζεσταίνονται. Αυτό, προσωπικά, μπορώ να το καταλάβω. Αυτό όμως που δεν συγχωρώ είναι που μετέτρεψαν τον ιερό χώρο του Οβριόκαστρου σε μια μικρή χωματερή από τα αποφάγια τους».

Από τον όγκο των σκουπιδιών που ο αέρας σκόρπιζε διαρκώς σε όλο το λόφο, θα 'λεγε κανείς πως η χωματερή έχει αρχίσει ήδη να λειτουργεί. Η έγνοια όμως του Χρήστου Σιδεριώτη δεν ήταν μόνον αυτή. Σκαρφάλωσε με μια ελληνική σημαία στο ψηλότερο σημείο του λόφου, πάνω σε μια κεραία περίπου 30 μέτρων, και φώναζε από εκεί διαρκώς: «Κερατέα ελεύθερη, ρε». Οπως λέει, «το είχα κάνει τάμα, από την πρώτη μέρα που ήρθαν τα ΜΑΤ και ο εργολάβος, ότι θα ανεβώ πάνω στην κεραία και θα βάλω την ελληνική σημαία. Αισθάνομαι μια απέραντη αγαλλίαση ψυχής. Αισθάνομαι ελεύθερος πολίτης πάνω στο βουνό μου. Εδώ είναι όλη μας η ζωή. Το θέλουμε ελεύθερο και καθαρό πάνω απ' όλα. Σήμερα κέρδισα».
ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ