 |
| του Αλ. Μητρόπουλου* |
άρνηση διατύπωσε σταθερά, παρότι έβλεπε τη δημοσκοπική του καθίζηση, που επαληθεύτηκε και στις εκλογές.
Μετά όμως την πράγματι σημαντική ομιλία της κυρίας Αλέκας Παπαρήγα, στη συζήτηση επί του προϋπολογισμού στη Βουλή, με την οποία εμβάθυνε στις προγραμματικές προδιαγραφές και τις ιδεολογικές παραμέτρους του ΚΚΕ σχετικά με την εναλλακτική λύση εξόδου από τη σημερινή κρίση, η ομιχλώδης αοριστία που υπήρχε στις συνειδήσεις ορισμένων συντρόφων και παρατηρητών ξεκαθαρίστηκε πλήρως.
Σʼ αυτήν τη σαφή ομιλία, όχι μόνο απέκλεισε κάθε ενδεχόμενο προεκλογικής ή μετεκλογικής συνεργασίας με τον ΣΥΡΙΖΑ ΕΚΜ, αλλά επεξήγησε με ιδεολογικούς όρους την απόρριψή της. Κατήγγειλε μάλιστα ως όργανα τμήματος (λόμπι) συγκεκριμένων επιχειρήσεων και όσους την έβλεπαν θετικά, ακόμη και μέσα από μια γενικότερη αναθεώρηση της πολιτικής τους έναντι της Ε.Ε. Είναι προφανές ότι ήθελε να «κόψει με το μαχαίρι» κάθε περαιτέρω συζήτηση περί αυτού.
Αυτό πρωτίστως σημαίνει ότι ο ιστορικός αυτός πολιτικός σχηματισμός δεν διαπιστώνει ότι σήμερα διακυβεύεται κάτι περισσότερο από τη νεοφιλελεύθερη διαχείριση των πραγμάτων που άπτεται της υπαρκτικής σύνθεσης ή συγκρότησης του κοινωνικού και εθνικού μας σχηματισμού. Εάν έκανε διαφορετική διαπίστωση, όπως έγινε σε κρίσιμες ιστορικές περιόδους, τότε το πρωταρχικό αίτημα της κοινωνίας και της πατρίδας θα οδηγούσε ασφαλώς σε συνεργατικές συμπεριφορές. Η κατηγορηματική εξήγηση που δίνεται αρμοδίως (ατελώς βεβαίως ως προς τις μελλοντικές δυνατότητες επιβίωσης και ευημερίας του λαού και του τόπου) είναι ότι όποιες διαφορές και αν υπάρχουν μεταξύ των υπόλοιπων κομμάτων είναι δευτερεύουσες, αφού όλοι υπηρετούν το ίδιο καπιταλιστικό σύστημα.
Όπως από δεκαετιών έχουμε υποστηρίξει, τα «κλειστά» αυτοποιητικά κόμματα βιώνουν εναργέστερα τις αμφιλεγόμενες πολιτικές αποφάσεις, που -χάριν πρόσκαιρων ωφελειών στη συγκυρία- είχαν λάβει. Είχαμε γράψει ότι η εμπειρία της τραυματικής συνεργασίας με τη Δεξιά του Κων. Μητσοτάκη (που εν τέλει τον ενδυνάμωσε, ώστε έπειτα από ορισμένους μήνες να προσέλθει αυτοδύναμος και πλησίστιος στην υπογραφή της λεόντειας και καταστροφικής Συνθήκης του Μάαστριχτ και του Συμφώνου Σταθερότητας) θα είναι μόνιμος οδηγός της ηγεσίας του ΚΚΕ για κάθε συνεργασία του στο μέλλον.
Το κόστος εκείνης της συνεργασίας προς αποκομιδή αβέβαιων ωφελημάτων από το (ανθεκτικό τότε) ΠΑΣΟΚ, ήταν μεγάλο και το πληρώνει ακόμα το ΚΚΕ ως δυσάρεστη ανάμνηση, αφού αυτό το συνεπές εναντίον της Ε.Ε. κόμμα «έδωσε αέρα» στους κατʼ εξοχήν εκπροσώπους του νεοφιλελευθερισμού στην Ελλάδα να εγκλωβίσουν περισσότερο τη χώρα στην Ευρώπη των μονοπωλίων, της χρηματοοικονομίας και του μονεταρισμού.
Και είναι όντως ιστορικό παράδοξο το ότι η συνεργασία μαζί μας αποκλείεται κατηγορηματικά, ιδιαίτερα τώρα που η πάγια στρατηγική ιδεολογική του επιλογή σχεδόν επαληθεύεται! Η φύση και το περιεχόμενο της ταξικής εκμεταλλευτικής συμμαχίας της Ε.Ε. (και ιδιαίτερα της Ευρωζώνης) θα ενισχύει την ηγεσία του ΚΚΕ σʼ αυτή την επιλογή του μοναχικού δρόμου. Γιατί είναι αλήθεια ότι, ως το συνεπέστερο ιδεολογικά κόμμα σε όλη την Ε.Ε., έχει δικαιωθεί στην κεντρική πολιτική του επιλογή. Και εδώ ομιλούμε για κόμματα που έχουν σημαντική παρουσία στην ελληνική κοινωνία και όχι για μεμονωμένους πολίτες, επιστήμονες ή ενώσεις προσώπων που είχαν αναλύσει την αυξανόμενη ταξικότητα των επιλογών της Ευρωπαϊκής Τεχνοδομής και τη συνακόλουθη αντιλαϊκή και αντιδημοκρατική της διολίσθηση, πληρέστερα και συνθετικότερα από το ΚΚΕ.
Έτσι, αποφεύγει τις συγκλίσεις και τις συνεργασίες απορρίπτοντας και την υπαρκτή προοπτική κυριαρχίας των θέσεών του σε ευρύτερα κοινωνικά στρώματα και σε στελέχη άλλων προοδευτικών κομμάτων, παρότι βλέπει και καταγγέλλει την κοινωνική καταστροφή. Παραιτείται ακόμη, λόγω μιας ψυχολογικής πλέον καθαρότητας, και από την προοπτική προσέλκυσης ψηφοφόρων και στελεχών από το ΠΑΣΟΚ, αφού οι δυσδιάκριτες (ως προς τον αποδέκτη) καταγγελίες του ενοχοποιούν ακόμη και τους απλούς πολίτες.
Αλλά κανένας δεν πρέπει να λησμονεί ότι ο εργατικός και συλλογικός πολιτισμός και οι κατακτήσεις του λαού, για τις οποίες πρωτίστως το μαρτυρικό ΚΚΕ αγωνίστηκε μέσα σε χειρότερες συνθήκες δικτατορικών εκτροπών του αστικού συστήματος, είναι το κύριο εφαλτήριο, κατά την κλασική διαλεκτική θεωρία, των νέων αποτελεσματικότερων αγώνων του Λαϊκού Κινήματος.
Επομένως, το αίτημα της προστασίας τους υπερβαίνει κατά πολύ τις προσεγγίσεις της συγκυρίας, ή έστω την επαλήθευση στις κεντρικές ιδεολογικές επιλογές. Έτσι, έχουμε την πρωτόγνωρη αντίφαση, αφενός μεν να επαληθεύεται σε όλα τα κεντρικά ιδεολογικά ζητήματα (ιστορική και κοινωνική υστεροφημία), αφετέρου δε να έχει καταστραφεί η κοινωνία και οι κατακτήσεις του λαού, στις οποίες αυτό πρωτοστάτησε. Έντιμο, διαχρονικά συνεπές, επιλέγει τη θαλπωρή του μοναχικού δρόμου, χωρίς όμως Εργατικό Κίνημα, που δεν μπορεί να ξεπηδήσει από μια διαλυμένη κοινωνία.
* Ο Αλέξης Π. Μητρόπουλος είναι βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ ΕΚΜ και Πρόεδρος της Ένωσης για την Υπεράσπιση της Εργασίας και του Κοινωνικού Κράτους (ΕΝΥΠΕΚΚ, www.enypekk.gr)
[1] Βλ. «Στο Έλεος του Μνημονίου. Η πολιτική της χρεοκοπίας», Εκδ. Οργ. Λιβάνη, 2012
πηγή: Η ΑΥΓΗ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου