«Ανεξήγητα φαινόμενα» ή κλασικός τυχοδιωκτισμός

Μας είχαν βέβαια προειδοποιήσει. Ότι θα γύριζαν τους δείκτες του ρολογιού έναν χρόνο πίσω. Κι ως αυτόπτες μάρτυρες αυτής της ακατανόητης για πολλούς… χωροχρονικής στρέβλωσης στο «αριστερό Σύμπαν», μεταφερθήκαμε στο παρελθόν (που είναι φαίνεται ταυτόχρονα παρόν και μέλλον), στη χρονιά του δημοψηφίσματος. Το 3ο μνημόνιο δεν έχει ακόμη ψηφιστεί, ο ΣΥΡΙΖΑ κατέχει ακόμη την «ελπίδα», ο Τσίπρας, ως κεντρικός ομιλητής, ενέπνεε κάθε λογής επαναστάτες (με ή χωρίς κριτική διάθεση) και η Μ. Βρετανία άνηκε ακόμη στην ΕΕ. Στο «πρωτότυπο ταξικό πόλεμο των δέκα ημερών» του ελληνικού δημοψηφίσματος επικρατεί το «ΟΧΙ», κι ενώ μετατρέπεται σε «ΝΑΙ» εισβάλλει στο....

παρόν (άλλη μια χωροχρονική ανωμαλία) σαν «ΟΧΙ μέχρι τέλους».
Επιστρέφοντας στο παρόν, διαπιστώνουμε ότι στην Κουμουνδούδου πανηγυρίζουν κοροϊδευτικά το «μεγαλειώδες ΟΧΙ του λαού», στο Σύνταγμα και στην Ομόνοια «δεν θέλουν θλιμμένους στη γιορτή τους» και επιμένουν να χοροπηδούν στον ίδιο θλιβερό σκοπό. Και κάπου στο Λυκαβηττό η… Ζωή συνεχίζεται με τις ίδιες αυταπάτες. Τι ακριβώς γιορτάζουν; Το τέλος της «αθωότητάς» τους ή την αρχή μιας νέας αυταπάτης;
Τίποτα το σπουδαίο δεν συνέβη μετά το σπουδαίο εκείνο «ΟΧΙ». Κι ενώ είχε ατονήσει κάπως ο ενθουσιασμός για μια σχετικά άμεση εφαρμογή του μεταβατικού «αντιΕΕ-αντικαπιταλιστικού» προγράμματος μετά το …ντεμακιγιάζ του ΣΥΡΙΖΑ, νέα «ελπίδα» εμφανίστηκε στον ορίζοντα, αυτή τη φορά από το εξωτερικό. Το αστραφτερό Brexit δικαιώνει σε βαθμό… τύφλωσης τη στραπατσαρισμένη άποψή τους. Δείχνει ότι μπορούμε να πάμε με την Ευρώπη ενάντια στην ΕΕ! Δείχνει ότι μπορεί ο λαός με την ψήφο του να διώξει ΕΕ-ευρώ και ίσως ΔΝΤ! Το Brexit, εν ολίγοις, επιβεβαιώνει την άποψή τους! Επιβεβαιώνει τα μεταβατικά προγράμματα που τόσο στη λάσπη έσυρε ο Τσίπρας. Οι «ολοκληρώσεις» και ο «ολοκληρωτικός καπιταλισμός» θα πορευτούν… χωρίς την Μ. Βρετανία. Φαίνεται όμως ότι ο πλατύς κόσμος δεν επηρεάστηκε από τη… διαφορά της ώρας, με αποτέλεσμα η «γιορτή του ΟΧΙ» να πραγματοποιηθεί σε κλειστό οικογενειακό κύκλο.
Παρά την ανυπαρξία κενού στην πολιτική (κενό που γεμίζουν οι ενδοαστικοί και ιμπεριαλιστικοί ανταγωνισμοί), βρίσκονται πάντα κάποιοι να πέφτουν μέσα. Να αιωρούνται γύρω από τις δυνατότητες που τάχα κρύβει η αστική δημοκρατία, τα δημοψηφίσματα, οι εκλογικές διαδικασίες γενικώς. Εκεί δηλαδή που θεωρούν ότι «όλα μπορούν να συμβούν εδώ και τώρα», να δημιουργηθεί (σαν έκπληξη) κάτι από το τίποτα. Έλκονται από τα ποσοστά (το 62% του «ΟΧΙ», το 52% του «Brexit), πασχίζοντας να καρπωθούν ένα κομμάτι. Απωθούνται από αγωνίες και αγώνες αγωνιστών που βλέπουν άλλον δρόμο. Το γελοίο είναι ότι θεωρούν (στα σοβαρά;) ότι αυτά τα ποσοστά στοιχειοθετούν, εν δυνάμει, επαναστατική κατάσταση, επαναστατικό υποκείμενο με ταχυδακτυλουργίες τύπου «τι θα γινόταν αν στην Ελλάδα…».
Ας το πούμε καθαρά. Τα μεταβατικά προγράμματα έχουν αφετηρία μια μεγαλειώδη… αρλούμπα, μια αντιδραστική αρλούμπα που με ακλόνητη αυτοπεποίθηση (!) επαναλαμβάνουν διαρκώς οι, ομολογουμένως εφευρετικοί, συντάκτες αυτών των προγραμμάτων. Ισχυρίζονται ότι αν θέλουν οι εργαζόμενοι να υπερασπιστούν το εισόδημά τους, πόσο μάλλον να διεκδικήσουν αυξήσεις, θα πρέπει αναγκαστικά να αρνηθούν να πληρώσουν το δημόσιο χρέος. Να διεκδικήσουν τη διαγραφή του. Αυτή η απαράδεκτη για αριστερό αγωνιστή θέση καθορίζει, με τη σειρά της, όλες τις άλλες «πολυτελείς παραγγελιές» του μεταβατικού προγράμματος, ώστε να παρουσιαστεί με μια στοιχειώδη συνοχή μια ολοφάνερα ασυνάρτητη ρεφορμιστική θέση.
Να συμπεράνουμε λοιπόν ότι αν δεν υπήρχε ζήτημα δημόσιου χρέους, τότε οι εργαζόμενοι θα έπρεπε πρώτα να αντιμετωπίσουν το χρέος της επιχείρησης στην οποία δουλεύουν, ίσως και το πρόβλημα της οικονομίας συνολικά (και ποιος ξέρει άλλο τι;), αν θέλουν να διεκδικήσουν μισθούς, συντάξεις και δικαιώματα. Πρέπει λοιπόν να γίνουμε… Βαρουφάκης αν θέλουμε να διεκδικήσουμε τη ζωή μας! Αλλά τι λέμε; Αυτό ακριβώς μας έλεγε και τότε ο ρεφορμισμός. Είναι η «ναυαρχίδα» των επιχειρημάτων απέναντι σε κάθε εργατική διεκδίκηση. Κι αφού ο εργάτης δεν είναι σε θέσει να κάνει έναν… καλύτερο καπιταλισμό, αναλαμβάνουν οι «μεγαλοφυΐες» των μεταβατικών προγραμμάτων.
Επιχειρηματολογούν ότι η ενίσχυση των αγώνων πρέπει να συνδέεται αναγκαστικά με την προοπτική. Ποια προοπτική; Την προοπτική εφαρμογής ενός μεταβατικού αντικαπιταλιστικού προγράμματος με κατεύθυνση τον… αντικαπιταλισμό. Προφανώς η θέση για ενίσχυση και οργάνωση των αγώνων αποτελεί… ξεκάρφωμα και αντιπερισπασμός. Αφού ο τόνος δίνεται στα διάφορα «εναλλακτικά» σχέδια που σκαρώνονται για… διΕΕξοδο από την, κατά τα άλλα, αθεράπευτη κρίση του καπιταλισμού. Πώς; Με την αξιοποίηση ενός «υπερόπλου» που, σημειωτέον, κατασκεύασε ο ταξικός εχθρός.
Η «ταξική ψήφος» είναι το νέο εύρημα-υπερόπλο. Χρησιμοποιήθηκε πριν ένα χρόνο με το «ΟΧΙ» ανεπιτυχώς και χρησιμοποιείται τώρα… εξ’ αποστάσεως με το «Brexit». Ταξική ψήφος; Τι ακριβώς είναι αυτό; Μήπως σημαίνει ότι ψηφίζουν και οι φτωχοί; Σιγά το νέο! Μήπως μας δείχνει ότι οι φτωχοί εναντιώνονται στην πολιτική φτώχιας της ΕΕ; Πράγμα που δεν θα γνωρίζαμε αν δεν είχαμε το «ΟΧΙ» και το «Brexit»; Και τι ακριβώς κάνουν με αυτήν την εναντίωσή τους οι φτωχοί; Μέχρι στιγμής την εναποθέτουν στη «ζυγαριά» μιας σύγκρουσης δυο εξίσου αστικών και αντιδραστικών κατευθύνσεων. Στη ζυγαριά μιας ελεγχόμενης εκλογικής διαδικασίας, που από τη φύση της απομακρύνει από τον αναγκαίο εξωκοινοβουλευτικό αγώνα και επικεντρώνει στην επόμενη εκλογική ζυγαριά, που θα έχει τάχα ακόμη πιο ταξικό πρόσημο.
Επιχειρήματα βέβαια βρίσκονται πολλά για κάθε άποψη. Το ερώτημα είναι τι παράγει η κάθε άποψη στην πραγματική ζωή. Κι αυτό που παράγει η άποψη που κυνηγά την ουρά του αντιπάλου (κυνηγώντας ταυτόχρονα και τη δική της), δεν μπορεί παρά να είναι η πολιτική του αντιπάλου, είναι η απογοήτευση, απόσυρση και φυγή από την πραγματικότητα.
«Αγαπητέ συνδρομητή, εάν έχετε εξοφλήσει το εκλογικό καθήκον σας, αγνοήστε το μήνυμα. Διαφορετικά παρακαλούμε ψηφίστε άμεσα. Για πληροφορίες… απευθυνθείτε στην αριστερά της προτίμησής σας». Κάπως έτσι πλασάρεται η «αριστερή διέξοδος» στην εποχή μας. Βέβαια δεν λέγεται μόνο αυτό. Όμως, και οι εταιρείες τηλεπικοινωνίας υπόσχονται πολλά περισσότερα.

από Αντίσταση στις γειτονιές θέματα: προσεγγίσεις