ΟΥΚΡΑΝΙΑ - Η Κατάρρευση της Φιλελεύθερης "Αριστεράς"

της Svetlana Tsiberganova

Πολλοί άνθρωποι εξεπλάγησαν με το πόσο γρήγορα η ουκρανική κοινωνία υπέκυψε στην επιθετική σοβινιστική προπαγάνδα και άρχισε να ζει σύμφωνα με τις αρχές μιας οργουελιανής δυστοπίας: “Ο πόλεμος είναι ειρήνη! Η ελευθερία είναι σκλαβιά! Η Δημοκρατία είναι ο περιορισμός όλων των δικαιωμάτων! Η ελευθερία της έκφρασης είναι η σιωπή! Τα θύματα κάηκαν και σκοτώθηκαν μόνα τους!”.
Όμως τώρα πια, μου φαίνεται, ότι δεν θα... πρέπει να μας εκπλήσσει τίποτε.
Αν αναλύσουμε την πρόσφατη ιστορία του “αριστερού κινήματος” στην Ουκρανία είναι ξεκάθαρο οτι συμμερίζονται αυτές τις κυνικές αρχές – την πεμπτουσία του ουκρανικού υπερ-εθνικισμού. Ακόμη κι αυτοί που δεν χρειάστηκε να υποκύψουν στη σοβινιστική υστερία.
Γιατί οι “αριστεροί” φιλελεύθεροι πήγαν στο Μαιντάν; Γιατί ενώθηκαν με τους ουκρανούς εθνικιστές κάτω απο τις σημαίες της Ευρωπαϊκής Ένωσης φωνάζοντας: “Σκοτώστε τους Ρώσους! Θάνατος στους προδότες!”. Γιατί οι κάτοικοι στα νοτιανατολικά, που τραγουδάνε “Ξεσηκώσου, μεγάλη πατρίδα!” βαφτίστηκαν “υποχείρια”, “ζώα”, και “βάρβαροι”; Δεν ενόχλησε καθόλου αυτούς τους αριστερούς η αντικομουνιστική ρητορική που ακούγονταν παντού; Ή, οι ωμές υποσχέσεις για άμεση εφαρμογή αντικοινωνικών “μεταρρυθμίσεων” μετά τη ΝΊΚΗ στο Μαιντάν – σχέδια που σήμερα κανείς πια δεν κρύβει; Ή, η επιθετικότητα ενάντια σ' όσους πρόβαλαν μια κοινωνική ατζέντα; Ή, η απαίτηση για καταστολή κάθε διαφωνίας; Ή, οι θρησκόληπτες και σοβινιστικές συμπεριφορές απέναντι στη γυναίκα που θεωρείται – σύμφωνα με τα ιδεώδη του ουκρανικού Μεσαίωνα - “φίλη του άντρα”; Δεν ήταν αυτά ολοφάνερα;
Δεν μπορούσα να λύσω αυτό το αίνιγμα ώσπου, ψάχνοντας στον υπολογιστή μου, είδα κάποιες φωτογραφίες από τον περασμένο χειμώνα στο Μαιντάν όπου το πλήθος σκούπιζε τα πόδια του στην κόκκινη σημαία.

Τότε όλα ξεκαθάρισαν μέσα μου.

Όλοι οι φιλελεύθεροι που σήμερα στηρίζουν ενεργά το καθεστώς των ολιγαρχών και των εθνικιστών συμμετείχαν για χρόνια στις επιθέσεις ενάντια στην αριστερά και υποστήριζαν το ξερίζωμα και την καταστροφή των κομμουνιστικών συμβόλων. Σ΄ αυτό δεν διαφέρουν από τους “φαιοχίτωνες” ουκρανούς εθνικιστές. Υποστήριζαν την αντικομμουνιστική ρητορική, την ακραία δαιμονοποίηση του σοβιετικού παρελθόντος. Και είχαν εισάγει στην εκπαίδευση και τις ιστορικές επιστήμες μέτρα που έσβηναν την ιστορία του λαού, θέλοντας να κρατήσουν το σοσιαλισμό μακρυά από τις μάζες των πολιτών και των εργατών, βοηθώντας έτσι στην εξάπλωση της δεξιάς.
Πόσες φορές δεν επιχειρηματολόγησα στις Οργανωτικές Επιτροπές για την Πρωτομαγιά για το δικαίωμα να υπάρχει το βασικό σύμβολο του παγκόσμιου κομμουνιστικού και εργατικού κινήματος – η κόκκινη σημαία με το σφυροδρέπανο; Κάποιοι μιλούσαν για αφαίρεση αυτού του συμβόλου για να μην τρομάξουν οι φιλελεύθεροι και οι εθνικιστές. Κι αυτό παρ΄ όλο που εμείς δεν κάναμε ποτέ ένσταση για την μαυροκόκκινη σημαία των αναρχικών, την οποία οι κάτοικοι του Κιέβου ταυτίζουν 100% με τη μαυροκόκκινη σημαία των υπερ-εθνικιστών.
Οι περιθωριακοί “αριστεροί” σεχταριστές αγωνίζονταν με πείσμα ενάντια στον “αυταρχικό σταλινισμό” (που δεν υπάρχει εδώ και δεκαετίες), αγνοώντας φοβισμένα τον πραγματικό κίνδυνο της ανόδου στην εξουσία των ουκρανών φασιστών. Και επέδειξαν έναν εκπληκτικό αυταρχισμό, ανάλογο του οποίου δεν θα μπορούσε να βρει κανείς ούτε σε Περιφερειακή Επιτροπή του ΚΚ Ουκρανίας.
Η ουσία του ζητήματος είναι ότι οι ουκρανοί "αναρχικοί" (δεν μπορώ να το γράψω χωρίς εισαγωγικά) και οι “ελευθεριακοί” έγιναν τα υποζύγια των ουκρανών εθνικιστών προτού αυτοί γίνουν της μόδας. Δηλαδή πολύ πριν το “ΕυρωMαιντάν”.
Έτσι δεν εκπλήσσει το ότι δεν θέλουν να ακούσουν τώρα τίποτε για τους χιλιάδες τραυματίες και νεκρούς άμαχους στα νοτιανατολικά. Στο κάτω-κάτω φοβούνται μη χάσουν τα χρήματα των Ευρωπαίων χορηγών και μήπως διαταράξουν τον κανονικό και ειρηνικό ρυθμό της ζωής των ανθρώπων της εξουσίας. Δεν οργανώνουν ούτε μια ειρηνική αντιπολεμική διαδήλωση στην πρωτεύουσα μήπως και σταματήσει η δολοφονία κάποιων “υποχείριων”. Φοβούνται να σηκώσουν το ανάστημα στην δεξιά, φοβούνται μήπως γίνουν αντικείμενο της τρομερής υστερικής κριτικής, μήπως χαρακτηριστούν “πράκτορες της FSB” – (Ρωσικής Μυστικής Υπηρεσίας), μιας και το αστικό ουκρανικό καθεστώς βαφτίζει κάθε αντιπολεμική διαμαρτυρία σαν προβοκάτσια χρηματοδοτούμενη από το Κρεμλίνο.
Είναι πιο εύκολο να πάρεις κάποια επιχορήγηση για μια σεμνή συζήτηση στρογγυλής τραπέζης με θάμα “Η απειλή ενός πολέμου”. Δεν το έχετε ακούσει; Έχουμε ήδη πόλεμο! Θα θέλατε να το συζητήσουμε με τα λεφτά των Ευρωπαίων χορηγών; Την ίδια στιγμή που κάθε δεύτερο λεωφορείο με πρόσφυγες από το Λουγκάνσκ δέχεται επίθεση από τον ουκρανικό στρατό και τους ακροδεξιούς στα μπλόκα. Την ίδια στιγμή που οι “ελευθεριακοί” του Κιέβου κάνουν εράνους για όπλα και ατομικό αμυντικό εξοπλισμό για την “Εθνοφρουρά”.
Υπάρχουν και χειρότερα. Ένας αριθμός αυτοαποκαλούμενων αναρχικών πολεμά ανοιχτά στο πλευρό των Ναζί, δίπλα στους εκτελεστές των ταγμάτων Ντονμπάς και Αζόφ, καυχώνται δημόσια ότι έχουν εκπαιδευτεί από σουηδούς ρατσιστές, καυχώνται οτι σκοτώνουν ουκρανούς.
Μήπως τουλάχιστον στα προσωπικά τους μπλογκ αναφέρουν ότι αθώοι πολίτες, γυναίκες, παιδιά, γέροι και εργάτες σκοτώνονται στο Ντονμπάς, ζητάνε έστω να σταματήσει ο πόλεμος ; Όχι, γιατί αυτό είναι έγκλημα, είναι στήριξη στον Πούτιν και τους αυτονομιστές! Πράγματι, τους τελευταίους μήνες, κανένας από τους αριστερούς φιλελεύθερους φίλους μου που ξεβρακώθηκαν στο Μαιντάν δίπλα στους ακροδεξιούς γκάνγκστερ, δεν είπαν λέξη ούτε υπονοούμενο που να καταδικάζει τις ενέργειες του ουκρανικού στρατού, των ακροδεξιών συμμοριών, αλλά ούτε έδειξαν κάποια συμπάθεια για τα θύματα. Μια από τις πιο συνηθισμένες τους δικαιολογίες για αυτά τα εγκλήματα πολέμου είναι: “Αυτοί φταίνε που δεν έδιωξαν τους τρομοκράτες από το Ντονμπάς και που προκάλεσαν τον πόλεμο με το δημοψήφισμα!” Πόσο διαφέρει αυτή η “αριστερή” άποψη από ενός μέσου φανατικού εθνικιστή;

Ας είμαστε ειλικρινείς. Δεν διαφέρει σε τίποτα.

Όμως η πιο γλοιώδης άποψη στο βάλτο του αριστερού φιλελευθερισμού έχει να κάνει με τους ουκρανούς πολιτικούς κρατούμενους και πρόσφυγες, ανάμεσα στους οποίους είναι και πολλοί σύντροφοι μου. Χιλιάδες συλληφθέντες, είτε άδικα είτε στην τύχη, δεν έχουν τη στήριξη των μεγάλων φιλελεύθερων υπερασπιστών. Αντίθετα ακούμε από τους βασικούς εκπροσώπους του Mαιντάν ότι “Είναι ξένοι! Αυτός είναι ο νόμος!”. Αυτοί οι άνθρωποι δικαιολογούν και νομιμοποιούν μαζικές δολοφονίες, απαγωγές και επιθέσεις από τους υπερασπιστές του καθεστώτος και προσπαθούν να ρίξουν το φταίξιμο σε όσους έχουν διαφορετικές ιδεολογικές θέσεις και σε όσους αγωνίζονται ενάντια στον πόλεμο. Αν αυτός είναι αναρχισμός, τότε τι είναι ο φασισμός;
Τώρα είμαι στο σπίτι μου στο Ντονμπάς. Κάθε μέρα, και πολλές φορές και τη νύχτα, ακούγονται πυροβολισμοί και εκρήξεις. Στην πόλη κυκλοφορούν άντρες με όπλα. Όμως αισθάνομαι πιο ήρεμη τώρα για πρώτη φορά μετά από πολλούς μήνες σκληρής και έντονης δουλειάς. Για πρώτη φορά μετά την καταστροφή των γραφείων της Borotba, μετά τις μαζικές συλλήψεις ανθρώπων με τους οποίους έγινα φίλη στο Χάρκοβο, μετά τις επιθέσεις στους φίλους μου και την παρενόχληση από την αστυνομία και τις μυστικές υπηρεσίες και μετά την απόπειρα απαγωγής του φίλου μου μέρα μεσημέρι στο κέντρο της πόλης.
Παίρνουμε μηνύματα αλληλεγγύης από τεράστιο αριθμό ανθρώπων, ακόμη κι από απολίτικους, από ουκρανούς αλλά και από πολλές χώρες του κόσμου. Όμως η αντιπολίτευση στο καθεστώς είναι πράξη πολύ θαρραλέα για τους αριστερούς φιλελεύθερους μας. Κανένας τους δεν σχολίασε τη δολοφονία του μέλους του ΚΚ Vacheslav Kovshun από την “Εθνοφρουρά”. Ίσως γιατί όντας μέλος του “λαθεμένου, αστικού ΚΚ” δεν ήταν άνθρωπος για τους προοδευτικούς μας ακτιβιστές του Μαιντάν. Κανένας δεν είπε λέξη για την απαγωγή του συντρόφου του, ενός κομμουνιστή από την Volnovakha, ή για τη δολοφονία του δημοσιογράφου Sergei Dolgov από τη Μαριούπολη. Και παρομοίως για τις προηγούμενες ξεχασμένες δολοφονίες αντιπάλων του δεξιού καθεστώτος στο Χάρκοβο, την Οδησσό και το Ντονμπάς.
Ήλπιζα ότι η αριστερά θα ενωνόταν σε αντιπολεμικές ενέργειες στηρίζοντας τις μητέρες στη Δυτική Ουκρανία που διαμαρτύρονται ενάντια στην υποχρεωτική στράτευση των συζύγων και των παιδιών τους. Όμως τι περιμένει κανείς από ανθρώπους που δεν έχουν το θάρρος να δηλώσουν κομμουνιστές; Δεν είναι καλύτερα να δηλώνουν “αριστεροί” γενικά, να παραμένουν μια άμορφη μάζα, να μην αναλαμβάνουν καμιά ευθύνη, υπηρετώντας υπάκουα τα συμφέροντα των Ναζί και των ολιγαρχών;

Τώρα ελπίζω σε σπλαχνικούς και τίμιους ανθρώπους. Και ξέρω ότι είναι πολλοί.

Τα γεγονότα των τελευταίων ημερών, οι διαδηλώσεις των μητέρων και συζύγων των ουκρανών στρατιωτών, δείχνουν ότι οι ουκρανοί εργάτες δεν έχουν ανάγκη από ένα γοητευτικό “αριστερό” περιθώριο. Οι ουκρανοί εργάτες έχουν ανάγκη γενναίους και ιδεολόγους κομμουνιστές, τέτοιους που οι “προοδευτικοί” μας αντιμετώπιζαν πάντα περιφρονητικά. Κομμουνιστές που δεν θα φοβούνται τη δουλειά και θα είναι πάντα έτοιμοι να οργανώσουν και να διαπαιδαγωγήσουν. Που θα πλησιάζουν τον εργάτη. Που θα τον βλέπουν σαν άνθρωπο κι όχι σαν προπαγανδιστική ταμπέλα όπως οι ολιγάρχες.

Ξέρω πολλούς τέτοιους ανθρώπους. Ο αριθμός τους αυξάνεται. Είναι το μέλλον.
Αυτοί οι άνθρωποι θα κάνουν την Ουκρανία ελεύθερη και σοσιαλιστική.

* Το άρθρο της Svetlana Tsiberganova δημοσιεύτηκε στα αγγλικά στις 12/8/2014 στην ηλεκτρονική σελίδα της ουκρανικής οργάνωσης “Μποροτμπά” και μεταφράστηκε από τον Αρη Λάμπρου για λογαριασμό της “Προλεταριακής Σημαίας”.

www.borotba.org/the_collapse_of_the_liberal_left._by_svetlana_tsiberganova.html

πηγή: ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ ΣΤΙΣ ΓΕΙΤΟΝΙΕΣ