Η πο­λι­τεία της ΔΗ­ΜΑΡ / Θ. Παρασκευόπουλος

Με αφορμή το δεύ­τε­ρο συ­νέ­δριο του κόμ­μα­τος (12-15 Δε­κεμ­βρίου)

Το δεύ­τε­ρο συ­νέ­δριο της Δη­μο­κρα­τι­κής Αρι­στε­ράς που θα διε­ξα­χθεί 12-15 Δε­κεμ­βρίου θα εί­ναι έ­να συ­νέ­δριο α­πο­κλει­στι­κά ε­σω­τε­ρι­κής χρή­σεως. Τα βα­σι­κά ε­ρω­τή­μα­τα που τί­θε­νται α­πό τις «Θέ­σεις» εί­ναι αν η ΔΗ­ΜΑΡ κα­λώς συμ­με­τεί­χε στην κυ­βέρ­νη­ση Σα­μα­ρά, αν κα­λώς έ­φυ­γε και αν...

η πα­ρου­σία της ε­κεί πρό­σφε­ρε κά­τι, χω­ρίς να διε­ρευ­νά­ται σε ποιον. Αυ­τά εί­ναι άλ­λω­στε τα ε­ρω­τή­μα­τα που δι­χά­ζουν τώ­ρα το νε­α­ρό κόμ­μα που σχη­μα­τί­στη­κε με­τά την α­πο­χώ­ρη­ση τμή­μα­τος του Συ­να­σπι­σμού στο τε­λευ­ταίο τα­κτι­κό του συ­νέ­δριο το 2009. Το με­γά­λο ε­ρώ­τη­μα, αν η ε­ξέ­λι­ξη δι­καίω­σε την α­πο­χώ­ρη­ση και το σχη­μα­τι­σμό του νέ­ου κόμ­μα­τος δεν τί­θε­ται, βέ­βαια, για­τί ποιος α­ντέ­χει να αμ­φι­σβη­τή­σει την ύ­παρ­ξή του.

Ωστό­σο, αυ­τό το ε­ρώ­τη­μα εί­ναι το κρί­σι­μο, ό­χι «για την ι­στο­ρία» που λέ­με, αλ­λά για το σή­με­ρα. Οι ό­ροι που εί­χε θέ­σει τό­τε η «Ανα­νεω­τι­κή Πτέ­ρυ­γα» στην η­γε­σία του Συ­να­σπι­σμού προ­κει­μέ­νου να μην α­πο­χω­ρή­σει ή­ταν δύο: να εκ­διω­χθούν α­πό τον ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ (συμ­μα­χι­κό σχή­μα τό­τε) η ΚΟ­Ε και η ΔΕ­Α, για­τί ή­σαν «α­ντιευ­ρω­παϊκές» και «α­ρι­στε­ρί­στι­κες» ορ­γα­νώ­σεις που πα­ρέ­συ­ραν τον Συ­να­σπι­σμό στο πε­ρι­θώ­ριο του κομ­μα­τι­κού συ­στή­μα­τος και να ε­πι­διω­χθεί, α­πό τον υ­πό­λοι­πο ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ (Συ­να­σπι­σμό και Α­ΚΟ­Α ου­σια­στι­κά) η συμ­μα­χία με δυ­νά­μεις της σο­σιαλ­δη­μο­κρα­τίας.

Η ου­σιώ­δης δια­φω­νία ή­ταν ό­τι ο ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ με τις «α­ρι­στε­ρί­στι­κες» συ­νι­στώ­σες του ή­ταν α­πρό­θυ­μος και α­νί­κα­νος να ε­πι­διώ­ξει την α­νά­λη­ψη κυ­βερ­νη­τι­κών ευ­θυ­νών. Σή­με­ρα, οι άν­θρω­ποι της ΚΟ­Ε και της ΔΕ­Α συμ­με­τέ­χουν, ό­πως ό­λοι οι άλ­λοι στο ε­νιαίο κόμ­μα του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ, ο ο­ποίος κα­τέ­χει ε­ξέ­χου­σα θέ­ση στο Κόμ­μα της Ευ­ρω­παϊκής Αρι­στε­ράς και έ­χει λό­γο στα ευ­ρω­παϊκά πράγ­μα­τα – στην πραγ­μα­τι­κό­τη­τα εί­ναι το μό­νο ελ­λη­νι­κό κόμ­μα με δι­κή του γνώ­μη για την πο­ρεία της ευ­ρω­παϊκής ε­νο­ποίη­σης. Ακό­μα, διεκ­δι­κεί την α­νά­λη­ψη κυ­βερ­νη­τι­κών ευ­θυ­νών, και μά­λι­στα ό­χι σαν φτω­χός συγ­γε­νής του ΠΑ­ΣΟΚ ή α­ρι­στε­ρό άλ­λο­θι του Σα­μα­ρά, αλ­λά ως κορ­μός και η­γε­σία μιας κυ­βέρ­νη­σης της Αρι­στε­ράς.

Κοι­νο­βου­λευ­τι­κός βίος

Υπάρ­χει και κά­τι βα­θύ­τε­ρο. Στην Ελλά­δα συ­νέ­βη κά­τι που ί­σως α­πο­δει­χτεί ι­στο­ρι­κής ση­μα­σίας: με την κα­τά­πτω­ση του ΠΑ­ΣΟΚ μπό­ρε­σε, για πρώ­τη φο­ρά με­τά τον Α΄ Πα­γκό­σμιο Πό­λε­μο, να αρ­θεί στην Ευ­ρώ­πη το ι­στο­ρι­κό σχί­σμα του ερ­γα­τι­κού κι­νή­μα­τος σε κομ­μου­νι­στές και σο­σιαλ­δη­μο­κρά­τες, με φο­ρέα τον ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ. Σε σύ­γκρι­ση με τη ση­μα­σία αυ­τού του γε­γο­νό­τος, ε­πί­πτω­ση που θα εί­χε και συ­νε­χί­ζει να έ­χει για τη ΔΗ­ΜΑ­Ρ, που καρ­διά της πο­λι­τι­κής της ή­ταν η συμ­μα­χία με τη σο­σιαλ­δη­μο­κρα­τία, εί­ναι α­διά­φο­ρη. Πρό­κει­ται πά­ντως, για συ­ντρι­πτι­κή ε­ξέ­λι­ξη, την ο­ποία δεν μπο­ρεί να δια­σκε­δά­σει κα­μία ε­πί­κλη­ση κά­ποιας «Κε­ντρο­α­ρι­στε­ράς»: το κόμ­μα ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ δεν κα­τέ­λα­βε τον πο­λι­τι­κό-ι­δε­ο­λο­γι­κό χώ­ρο που διεκ­δι­κού­σε η ΔΗ­ΜΑ­Ρ, αλ­λά τον ε­ξα­φά­νι­σε και δη­μιούρ­γη­σε στη θέ­ση του έ­να νέο. Ως εκ τού­του, το ε­ρώ­τη­μα που στην πραγ­μα­τι­κό­τη­τα πρέ­πει να α­πα­ντη­θεί δεν εί­ναι η ορ­θό­τη­τα της πο­λι­τι­κής της ΔΗ­ΜΑ­Ρ, αλ­λά ο λό­γος της ύ­παρ­ξής της.

Τα ε­ρω­τή­μα­τα για την πο­λι­τεία της ΔΗ­ΜΑΡ ως ε­ταί­ρου της πρώ­της κυ­βέρ­νη­σης Σα­μα­ρά, που δι­χά­ζουν το κόμ­μα, κα­τα­λαμ­βά­νουν το πρώ­το μέ­ρος των «Θέ­σεων» και, βέ­βαια, θα κυ­ριαρ­χή­σουν στο συ­νέ­δριο. Αντί­θε­τα, δεν φαί­νε­ται να υ­πάρ­χει ε­κτί­μη­ση για την με­τέ­πει­τα, έ­στω σύ­ντο­μη, πο­λι­τεία του κόμ­μα­τος· κα­λό εί­ναι να κρί­νεις την κυ­βέρ­νη­ση «με­τά την α­πο­χώ­ρη­ση της ΔΗ­ΜΑΡ», ό­πως ε­πι­γρά­φε­ται το οι­κείο κε­φά­λαιο, αλ­λά δεν χρειά­ζε­ται να κά­νει η ΔΗ­ΜΑΡ α­πο­λο­γι­σμό με­τά την α­πο­χώ­ρη­ση α­πό την κυ­βέρ­νη­ση; Θέ­λω να πω: η ΔΗ­ΜΑΡ εί­ναι κόμ­μα συ­μπο­λι­τευό­με­νο ή α­ντι­πο­λι­τευό­με­νο; Το ε­ρώ­τη­μα εί­ναι κρί­σι­μο, για­τί στις κοι­νο­βου­λευ­τι­κές δη­μο­κρα­τίες οι ρό­λοι εί­ναι σα­φείς. Ακό­μα και η αρ­χι­κή πρό­τα­ση της ΔΗ­ΜΑΡ να σχη­μα­τι­στεί νέα κυ­βέρ­νη­ση α­πό την πα­ρού­σα Βου­λή, δη­λα­δή με την πα­ρού­σα πλειο­ψη­φία ΝΔ-ΠΑ­ΣΟ­Κ, πά­ει να πει με την ί­δια πο­λι­τι­κή, προϋπο­θέ­τει την πτώ­ση της κυ­βέρ­νη­σης Σα­μα­ρά. Η πρό­τα­ση φαί­νε­ται να έ­χει ε­γκα­τα­λει­φθεί, αλ­λά τι μπή­κε στη θέ­ση της; Μπή­κε η α­πο­χή στην ψη­φο­φο­ρία για την πρό­τα­ση μομ­φής του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ, δη­λα­δή η α­νο­χή της κυ­βέρ­νη­σης Σα­μα­ρά και της πο­λι­τι­κής της, η υ­περ­ψή­φι­ση της τρο­πο­λο­γίας για τα φάρ­μα­κα, πα­ρά τη δια­φω­νία τό­σο με το πε­ριε­χό­με­νο ό­σο και με τη δια­δι­κα­σία, η κα­τα­ψή­φι­ση της πρό­τα­σης για ε­ξε­τα­στι­κή ε­πι­τρο­πή για τα υ­πο­βρύ­χια, πα­ρά την πα­ρα­δο­χή ό­τι υ­πάρ­χουν πο­λι­τι­κές, του­λά­χι­στον, ευ­θύ­νες. Αν αυ­τά δεν συ­νι­στούν, έ­στω κρι­τι­κή, συ­μπο­λί­τευ­ση, τό­τε οι λέ­ξεις έ­χουν αλ­λά­ξει ση­μα­σία.

Χω­ρίς τις πα­λιό­τε­ρες διεκ­δι­κή­σεις

Όλα αυ­τά α­φο­ρούν την κοι­νο­βου­λευ­τι­κή πο­λι­τεία της ΔΗ­ΜΑΡ και μπο­ρούν να δι­καιο­λο­γη­θούν εί­τε με τη δι­καιο­λο­γη­μέ­νη υ­παρ­ξια­κή α­νη­συ­χία μπρος στην πι­θα­νό­τη­τα ε­κλο­γών εί­τε, στην κα­λύ­τε­ρη πε­ρί­πτω­ση, με α­λη­θι­νή α­νη­συ­χία για την προ­ε­κλο­γι­κή πε­ρίο­δο και τη δια­δι­κα­σία σχη­μα­τι­σμού νέ­ας κυ­βέρ­νη­σης. Έστω. Όμως η ΔΗ­ΜΑΡ διεκ­δι­κεί να εί­ναι κόμ­μα του ορ­θο­λο­γι­σμού, δεν λέω της Αρι­στε­ράς, για­τί αυ­τός ο προσ­διο­ρι­σμός μπο­ρεί να πα­ρε­ξη­γη­θεί ως δογ­μα­τι­κός. Πώς λοι­πόν μπο­ρεί να α­πο­δέ­χε­ται τη δια­δι­κα­σία των, γορ­γών μά­λι­στα, λέ­νε οι «Θέ­σεις», ι­διω­τι­κο­ποιή­σεων; Έχει σχέ­ση η πα­ρα­χώ­ρη­ση των δη­μό­σιων γαιών στο διε­θνές real estate με ο­ποιον­δή­πο­τε οι­κο­νο­μι­κό ορ­θο­λο­γι­σμό με α­νά­πτυ­ξη, με προ­στα­σία του πε­ρι­βάλ­λο­ντος; Μπο­ρεί κα­νέ­νας λο­γι­κός άν­θρω­πος, ε­κτός κι αν εί­ναι τρα­πε­ζί­της, να ε­ξη­γή­σει σε τι χρη­σι­μεύει μια ι­διω­τι­κή τρά­πε­ζα; Κι ό­μως στο κε­φά­λαιο «Ανα­διορ­γά­νω­ση και ε­πο­πτεία του χρη­μα­το­πι­στω­τι­κού συ­στή­μα­τος» των προ­τά­σεων που κα­λού­νται να κρί­νουν οι σύ­νε­δροι δεν υ­πάρ­χει λέ­ξη α­πό τις πα­λιό­τε­ρες διεκ­δι­κή­σεις για «δη­μό­σιο τρα­πε­ζι­κό πυ­λώ­να», α­ντί­θε­τα: κί­νη­τρα για την «προ­σέλ­κυ­ση ξέ­νων τρα­πε­ζι­κών ι­δρυ­μά­των» και «κα­τάρ­γη­ση ε­μπο­δίων ει­σό­δου στον τρα­πε­ζι­κό κλά­δο» εί­ναι οι προ­τά­σεις, δη­λα­δή η πο­λι­τι­κή Μη­τσο­τά­κη και Ση­μί­τη που ο­δή­γη­σε σε τε­ρά­στιες φού­σκες και πάρ­τι για νέ­ους Λαυ­ρε­ντιά­δη­δες.

Οι τρεις τε­λευ­ταίες δε­κα­ε­τίες χα­ρα­κτη­ρί­ζο­νται πα­γκο­σμίως α­πό την υ­πο­βάθ­μι­ση του ρό­λου της ερ­γα­σίας, των ερ­γα­ζό­με­νων αν­θρώ­πων δη­λα­δή, στη δια­δι­κα­σία της πα­ρα­γω­γής. Οι ερ­γα­ζό­με­νοι άν­θρω­ποι και οι συλ­λο­γι­κό­τη­τές τους έ­πα­ψαν να έ­χουν λό­γο και ρό­λο στην πα­ρα­γω­γή – το «διευ­θυ­ντι­κό δι­καίω­μα» του ι­διο­κτή­τη ή των ε­ντε­ταλ­μέ­νων του ει­σέρ­χε­ται πια α­κό­μα και στην προ­σω­πι­κή ζωή των μι­σθω­τών. Ας α­φή­σου­με τις ε­πι­πτώ­σεις στους ί­διους τους ερ­γα­ζό­με­νους. Το α­πο­τέ­λε­σμα για την οι­κο­νο­μία και για τη συ­νο­χή της κοι­νω­νίας ή­ταν ι­κα­νο­ποιη­τι­κό ή ή­ταν κα­τα­στρο­φι­κό; Ακό­μα πε­ρισ­σό­τε­ρο: εί­ναι δυ­να­τόν μια χώ­ρα που χρειά­ζε­ται να α­νοι­κο­δο­μη­θεί έ­πει­τα α­πό τέ­τοια κα­τα­στρο­φή, σαν αυ­τή που ζει η Ελλά­δα, να το κα­τα­φέ­ρει χω­ρίς να βρει τρό­πους να κι­νη­το­ποιή­σει ό­λα τα τα­λέ­ντα, τις ι­δέες και τις δε­ξιό­τη­τες των πα­ρα­γω­γών της; Κι ό­μως, η ΔΗ­ΜΑΡ πε­ριο­ρί­ζε­ται σε μια μι­κρή αύ­ξη­ση μι­σθού και στις συλ­λο­γι­κές δια­πραγ­μα­τεύ­σεις. Δεν λέω, εί­ναι ση­μα­ντι­κά πράγ­μα­τα, αλ­λά σή­με­ρα δεν φτά­νουν.

Η ΔΗ­ΜΑΡ θέ­λει, λέει, να σχη­μα­τί­σει έ­ναν «τρί­το πό­λο» που θα έ­χει λό­γο και ρό­λο. Ωραία. Μο­νά­χα που, πέ­ρα α­πό την πο­λι­τεία της ί­σα­με τώ­ρα, δεν έ­χει να πει τί­πο­τα ε­κτός α­πό λί­γο πα­ρα­δο­σια­κό κέ­ντρο (που χά­θη­κε στον κουρ­νια­χτό της Με­τα­πο­λί­τευ­σης 1974-1981) και λί­γη «νέα σο­σιαλ­δη­μο­κρα­τία» που εί­ναι υ­πό ε­ξα­φά­νι­ση πα­νευ­ρω­παϊκά. Σή­με­ρα ό­μως χρεια­ζό­μα­στε νέες ι­δέες, αλ­λιώς δεν κά­νου­με δου­λειά.

πηγή: εφημερίδα ΕΠΟΧΗ