Ποιος στόχος του αντικαπιταλιστικού προγράμματος είναι εφικτός εντός της EE; / Δημ. Γρηγορόπουλος

Δημήτρης Γρηγορόπουλος

Στην πρόσφατη ομιλία του στο Τέξας ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ απέδωσε τα δεινά που κατατρύχουν τους λαούς της EE στην κακή αρχιτεκτονική της, στο ότι είναι συνομοσπονδία και όχι ομοσπονδία, όπως οι ΗΠΑ. Έτσι θα αποτελούσε όχι μόνο νομισματική αλλά και δημοσιονομική ενότητα, ώστε τα πιθανά ελλείμματα της να καλύπτονται απ τον κοινό κρατικό προϋπολογισμό και να μην ωθείται στην...

ύφεση και την κρίση.

Αδήριτη ανάγκη η έξοδος από το ευρώ και την E.E.

Όντως, από φέτος η EE εξαγγέλλει δίχτυ μέτρων που προωθούν τη συνοχή της και την αρχή της ενιαίας οικονομικής διακυβέρνησης. Αυτά όμως τα μέτρα προώθησης της συνοχής και της περαιτέρω ενοποίησης της EE δεν ανακουφίζουν τους εργαζόμενους, ιδίως των περιφερειακών χωρών που χειμάζονται, ούτε διευρύνουν τη δημοκρατία και τη σύγκλιση. Απεναντίας, προσθέτουν νέα βάση, επιβάλλουν πιο ασφυκτικό έλεγχο και επιτήρηση, εντείνουν τον αυταρχισμό, ενδυναμώνουν την οικονομική και πολιτική θέση των πλεονασματικών χωρών, κυρίως της Γερμανίας.

Παράλληλα επιβεβαιώνουν ότι πλανώνται και παραπλανούν αυτοί που διακηρύσσουν ότι «τα μνημόνια τελειώνουν» ή ότι «τα μνημόνια θα ακυρωθούν». Η περιοριστική πολιτική της λιτότητας με αυστηρούς όρους επιτήρησης και η διαιώνιση της επιτήρησης και της λιτότητας θα συνεχιστούν. Ιδιαίτερα στη χώρα μας επιβάλλεται καθεστώς ομηρίας σχετικά με το χρέος, που καθιστά θέμα ζωής και θανάτου την αποδέσμευση απ το ευρώ και την EE.

Αναφέρουμε ενδεικτικά:

Δημοσιονομικό σύμφωνο: Πολιτική δέσμευση -των κρατών-μελών της EE ότι θ' ακολουθούν πιστά το δρόμο της δημοσιονομικής πειθαρχίας κι ότι θα εντάξουν τις διατάξεις της στη νομοθεσία τους. Για το χρέος που υπερβαίνει το 60% του ΑΕΠ επιβάλλεται πληρωμή ετήσια του 1/20 του χρέους (για την Ελλάδα Ι0 δισ. το χρόνο)!

Ευρωπαϊκός μηχανισμός σταθερότητας: Το ευρωπαϊκό ΔΝΤ, ο δανειστής «ύστατης καταφυγής», θα δανείζει με δυσβάστακτους όρους μόνον όσα κράτη-μέλη αντιμετωπίζουν αδυναμίες αναχρηματοδότησης από τις αγορές. Τα παραδείγματα Ελλάδας και Κύπρου είναι εύγλωττα.

Οικονομική διακυβέρνηση: Μ' αυτό το νομοθετικό πακέτο το Σύμφωνο Σταθερότητας και Ανάπτυξης γίνεται περισσότερο αυταρχικό και αυστηρό.

Two pack: Πακέτο δύο κανονισμών. Βάσει αυτών η Κομισιόν θα ελέγχει και ενδεχομένως θα αναπέμπει τους κρατικούς προϋπολογισμούς προς διόρθωση. Ίσως η βασικότερη διάταξη τους είναι αυτή που προβλέπει ότι η επιτήρηση θα συνεχίζεται και μετά την εκπλήρωση του προγράμματος ως και την αποπληρωμή του 75% των δανείων που έχει λάβει ένα κράτος...

Τραπεζική Ένωση: Εξυγίανση με πληρωμή των ιδιοκτητών, των μετόχων, των καταθετών. Αν δεν επαρκούν, θα συνδράμει η κυβέρνηση. Και σε έσχατη ανάγκη ενεργοποιείται ο Ευρωπαϊκός Μηχανισμός Σταθερότητας (ESM) υπό αυστηρούς όρους, όπως στην περίπτωση της Ισπανίας.

Η ΕΕ ήταν και είναι αντιδραστική

Η άκρα αντιδραστικοποίηση της πολιτικής της EE με την κα­θολική επιβολή της λιτότη­τας ιδιαίτερα με τη μορφή της θεραπείας - σοκ που επιβλήθηκε στις χώρες του ευρωπαϊκού νότου και της Ανατολικής Ευρώπης με τη μνημονιακού τύπου πολιτική, ο παροξυ­σμός της ανισομετρίας μεταξύ κέντρου (Γερμανίας και δορυφόρων) και της ευ­ρωπαϊκής περιφέρειας με τη δημιουργία υπερπλεονασμάτων πλέον της Γερμανίας ιδίως (6% που υπερβαίνει το 3% όπως προβλέπει το δη­μοσιονομικό σύμφωνο) και την προώθηση μιας υβριδιακής σχέσης κυριαρχίας νεοαποικιακού τύπου συνυφα­σμένη όμως με τη σχέση του υποβαθμισμέ­νου εταίρου της περιφέρειας. Αλλά και η θωράκιση της δημοσιονομικής πειθαρχίας με θεσμική σκλήρυνση, θεσμούς εποπτείας και ποινής, η δραστική εσωτερική υποτίμη­ση, η ευτελισμένη εκποίηση της δημόσιας περιουσίας, η ολοκληρωτική απορρύθμιση των εργασιακών σχέσεων, η άκρα αυταρχικοποίηση της κοινοβουλευτικής δικτατορί­ας για την εξουδετέρωση, πραγματική και προληπτική, των αντιδράσεων των άγρια πληττόμενων υποτελών τάξεων, συνολικά όλος αυτός ο οικονομικοπολιτικός εκφυλι­σμός του οράματος της «ευρωπαϊκής ιδέ­ας» επιδέχεται τρεις βασικές ερμηνείες που αναλογούν σε αντίστοιχες πολιτικές.

Πρώτον, την αστική ερμηνεία, που νομιμοποιεί αυτή την εξέλιξη και τη θεωρεί μο­νόδρομο για τη σωτηρία της ελληνικής οικονομίας και κοινωνίας. Η αστική αντίλη­ψη σε επίπεδο περιγραφής παραδέχεται ότι ο λαός υφί­σταται αιματηρές θυσίες. Διαχέει την ευ­θύνη αδιακρίτως στο πολιτικό σύστημα, στη συνδικαλιστική ηγεσία, στις συντεχνί­ες των εργαζομένων για την υπερδιόγκωση του δημόσιου τομέα, τον υπέρμετρο δα­νεισμό, τα ρετιρέ των μισθών, τον άφρονα καταναλωτισμό. Η παγκάλεια ρήση «μαζί τα φάγαμε» είναι επιτομή αυτής της ερμη­νείας. Οι αστικές ερμηνείες, στις διάφορες εκδοχές τους, φρονούν ότι αυτή η πολιτι­κή παρά τη βιαιότητα της, αποτελεί μονόδρόμο, αφενός γιατί έσωσε τη χώρα απ' τα χειρότερα, τη χρεοκοπία και αφετέρου γιατί οδηγεί στην ανάκαμψη και την έξοδο από την κρίση.

Δεύτερο, η ρεφορμιστική ερμηνεία, που αναφέρεται κυρίαρχα στο πολιτικό εποικοδόμημα. Θεωρούν ότι η ευρωπαϊ­κή ενοποίηση έχει αντικειμενικό χαρακτή­ρα εξέλιξης ή και προοδευτικό χαρακτήρα και αποστολή («Ευρώπη των λαών»). Αυ­τή τη θέση υποστήριζε με παρρησία ο αρ­χηγός του ΣΥΡΙΖΑ στο συνέδριο του Τέ­ξας: «Η σημερινή Ευρώπη - η κοινή αγο­ρά και η Ευρωπαϊκή Ενωση -βασίστηκε σε ορισμένες αρχές. Μεταξύ αυτών ήταν: όχι άλλοι ευρωπαϊκοί πόλεμοι. Καθολικά αν­θρώπινα δικαιώματα, ένα κοινωνικό συμ­βόλαιο... Αυτή δεν είναι η νέα ευρωπαϊκή ιδέα. Είναι η παλιά ευρωπαϊκή ιδέα. Και παραγκωνίστηκε, πριν από χρόνια, από μια ιδεολογία των αγορών, του ανταγωνι­σμού και του «στο διάολο να πάνε όσοι μέ­νουν πίσω»... Και εναντίον της παλεύουμε για τις παραδοσιακές αξίες των ιδρυτών της Ευρώπης...».

Σύμφωνα με την τοπο­θέτηση του Τσίπρα, η EE είναι ένα προο­δευτικό μόρφωμα, που ο χαρακτήρας και η ιστορική προοπτική του διαστρεβλώνε­ται απ' τη νεοφιλελεύθερη ιδεολογία και πολιτική. Το ζήτημα λοιπόν είναι ν' αλλά­ξει η ακολουθούμενη πολιτική, να εκτοπι­στεί η νεοφιλελεύθερη πολιτική από μια νεοκεϋνσιανή πολιτική. Γενικότερα, ν' αλλάξουν οι εσφαλμένες πο­λιτικές στην «αρχιτεκτονι­κή» της συγκρότησης της EE και να καλυφθεί το «έλ­λειμμα δημοκρατίας», που διαμορφώνεται στην πορεία της ευρωπαϊκής ενοποίησης. Για ν' αλλάξει η αρχιτεκτονι­κή της EE θα πρέπει: Ο συ­νομοσπονδιακός χαρακτήρας της να με­τασχηματιστεί κατά το πρότυπο της κρατι­κής ομοσπονδίας των ΗΠΑ, ώστε η νομι­σματική ένωση να συνοδεύεται από δημο­σιονομική ένωση και σύγκλιση των φτω­χότερων περιοχών προς τις πλουσιότερες. Παράλληλα, το δημοκρατικό έλλειμμα θα πρέπει να καλυφθεί, αν κυρίαρχη πολιτι­κή μορφή της ενοποίησης θα αποβούν οι αντιπροσωπευτικοί θεσμοί, κυρίως το Ευρωκοινοβούλιο, που θα κατισχύσει έναντι των κλειστών διευθυντηρίων και μηχανι­σμών, κυρίως της Κομισιόν, που δεν είναι αιρετό όργανο. Συνοψίζοντας, το πρόβλη­μα θα λυθεί με την ομοσπονδιακή ανασυ­γκρότηση και εμβάθυνση της πολιτικής συ­νοχής της EE, τον εκδημοκρατισμό της και ένα νέο κοινωνικό συμβόλαιο (Ευρωπαϊκό Σχέδιο Μάρσαλ).

Ασφαλώς, η νεοφιλελεύθερη πολιτική οξύνει στο έπακρο την οικονομική και πο­λιτική ανισομετρία της EE. Δεν αποτελεί όμως απλώς μια ιδεολογία ως πολιτική.

Απορρέει νομοτελειακά απ' τη δομική και παρατεταμένη κρίση του ολοκληρωτικού καπιταλισμού ως κύρια αντιρρόπηση της πτωτικής τάσης του μέσου ποσοστού κέρ­δους. Γι' αυτό η ανάκληση του κεϋνσιανισμού είναι ανιστόρητη και casus belli για την ηγεμονεύουσα μερίδα του κεφαλαί­ου (πολυκλαδικά πολυεθνικά μονοπώλια, χρηματοπιστωτικές αγορές), που τον θεω­ρεί βασική αιτία για τη μείωση της κερδο­φορία και την κρίση στη «χρυσή» εικοσι­πενταετία. Εξάλλου, ο κεϋνσιανισμός πε­ριορίζεται στην κυκλοφορία και τη διανο­μή, δεν αφορά την παραγωγή και την εγγενή σ' αυτήν πτω­τική τάση του κέρδους. Αλλά και η προωθούμενη με την οι­κονομική διακυβέρνηση πολι­τική συνοχή της EE, παρά τις προσδοκίες των ευρωλάγνων, επιτείνει τον συγκεντρωτισμό και αυταρχισμό της EE και την οικονομική σύνθλιψη της ευ­ρωπαϊκής περιφέρειας.

Το βασικό σφάλμα της σοσιαλρεφορμιστικής προσέγ­γισης, θεωρητικό και μεθοδο­λογικό, έγκειται στην απόλυτη αυτονόμηση του πολιτικού απ' το οικονομικό. Δεν αποσυνδέει απλώς την πολιτική απ' τον καθορισμό της οικονομι­κής βάσης (στην οποία αυτή αντεπιδρά βέ­βαια). Αλλά, αντίστροφα, καθορίζει αυτή την οικονομία. Άλλη οικονομία διαμορφώ­νει η νεοφιλελεύθερη και άλλη η κεϋνσιανή διαχείριση. Ακόμη, απολυτοποιεί τη μια μορφή διαχείρισης έναντι της άλλης, τη θεωρεί εγγενώς ανώτερη της άλλης, ανε­ξαρτήτως συνθηκών. Γι' αυτό, θεωρεί την κεϋνσιανή διαχείριση ανώτερη και δυνα­τή και στη σημερινή ιστορική συγκυρία.

Τρίτο: Το βασικό ατόπημα του σοσιαλρεφορμισμού εντοπίζεται στην αυταπάτη ότι μια προοδευτική πολιτική (κεϋνσιανισμός) μπορεί να συνυπάρχει με μίαν αντι­δραστική οικονομία, τον καπιταλισμό και μάλιστα την επεκτατική, διεθνοποιημένη μορφή του.

Κατά τη μαρξιστική αντίληψη, η διεθνο­ποίηση του καπιταλισμού είναι αναπόσπα­στη απ' αυτόν τάση. Ακατανίκητη είναι η τάση του κεφαλαίου να επεκτείνει διαρκώς τη δραστηριότητα του σε γεωγραφικό επί­πεδο, αλλά και σε νέα πεδία οικονομικής δραστηριότητας, για να διευρύνει την κερ­δοφορία του.

Η διεθνοποίηση γίνεται κυρί­αρχη στο στάδιο του ιμπεριαλισμού, οδηγώντας στην αποικιοκρατία και τους ιμπεριαλιστικούς ανταγωνισμούς για την εξαι­ρετικά κερδοφόρα τοποθέτηση κεφαλαί­ων στις καθυστερημένες χώρες. Ακολουθεί η διεθνής διαδικασία συγκεντροποίησης, που υπαγορεύεται απ' τις ραγδαίες τεχνο­λογικές εξελίξεις, αλλά κι απ' την εντατικο­ποίηση του διεθνούς ανταγωνισμού.

Έτσι, δημιουργούνται πολυεθνικές επιχειρήσεις, ιδίως στα πρώτα στάδια, με την απορρόφη­ση ευρωπαϊκών επιχειρήσεων από αμερι­κανικές ή με τη συγχώνευση ευρωπαϊκών επιχειρήσεων, στις οποίες το εθνικό κεφά­λαιο δεν είναι πλέον κυρίαρχο, αλλά δια­σπείρεται σε δύο, τρεις ή και περισσότερες ευρωπαϊκές χώρες.

Απ' τη στιγμή που το κεφάλαιο διεθνοποιείται με τη συγχώνευ­ση επιχειρήσεων από διαφορετικές χώρες, πολυεθνικό ευρωπαϊκό κεφάλαιο απαιτεί ένα ευρωπαϊκό κράτος ως προστάτη και εγγυητή των κερδών. Αντίθετα, το πολυ­εθνικό κεφάλαιο με μητρόπολη τις ΗΠΑ καλύπτεται απ' το αμερικανικό ομόσπον­δο κράτος.

Ο ανταγωνισμός των πολυε­θνικών με έδρα την Ευρώπη και τις ΗΠΑ οδηγεί στη δημιουργία της Ευρωπαϊκής Οικονομικής Κοινότητας (1957) από 6 αρ­χικά χώρες με στόχο την οικονομική, πολι­τική και στρατιωτική ενοποίηση (ολοκλή­ρωση).

Το πολιτικό εποικοδόμημα έρχεται σε αντιστοιχία με την οικονομία (κυριαρ­χία ευρωπαϊκού πολυεθνικού κεφαλαίου -«ευρωπαϊκό κράτος»).

Απ' το χαρακτήρα της η ευρωπαϊκή ενοποίηση - ολοκλήρω­ση, αν και απέχει απ' το να ολοκληρωθεί, έχει αντιδραστικό χαρακτήρα. Υπονομεύ­ει το έθνος - κράτος και την όποια έννοια λαϊκής κυριαρχίας και δημοκρατίας, αφού επιβάλλει στις εκλεγμένες εθνικές κυβερ­νήσεις τη βούληση της. Η ευρωπαϊκή ολο­κλήρωση είναι απ' το χαρακτήρα της μια υπερεθνική ολιγαρχική εξουσία, ολοκλη­ρωτικά αποσπασμένη απ' τις μάζες. Κυρι­αρχούν σ' αυτήν τα κλειστά διευθυντήρια (Κομισιόν), που έχουν τις κυ­ρίες εκτελεστικές αλλά και νο­μοθετικές αρμοδιότητες.

Η Κο­μισιόν δεν έχει την τυπική λα­ϊκή νομιμοποίηση, ενώ το Ευ­ρωκοινοβούλιο είναι αποψιλω­μένο από ουσιαστικές αρμοδι­ότητες. Το κράτος αποκτά τη δυνατότητα να λαμβάνει απο­φάσεις χωρίς ουσιαστικά να επηρεάζεται απ' τις κοινωνί­ες και τις αντιθέσεις τους. Τα πολιτικά δικαιώματα των πο­λιτών περιορίζονται στη συμ­μετοχή τους στις εκλογές για την ανάδειξη ευρωκοινοβου­λίου, που δεν έχει όμως αποφασιστικό ρό­λο στα πλαίσια του πολιτικού συστήματος. Ούτε τα κόμματα και τα συνδικάτα έχουν πρόσβαση στα κεντρικά όργανα. Η απαλ­λαγή των ολοκληρωτικών καθεστώτων από οποιονδήποτε δημοκρατικό έλεγχο με την κατάργηση του επιτυγχάνεται απ' την EE με την ολοκληρωτική ουσιαστικά στεγανο­ποίηση της απ' τον οποιονδήποτε κοινω­νικό και πολιτικό έλεγχο, χωρίς αυτός θε­σμικά να καταργείται.

Η γραφειοκρατία των Βρυξελλών και το μεγάλο κεφάλαιο ασκούν την εξουσία τους με κανόνες και νόμους ή απλές αποφάσεις σε υπερεθνικό επίπεδο, διαφεύγοντας το βεληνεκές των εργατικών τάξεων, που μό­νο στο εθνικό - κρατικό επίπεδο μπορούν να αγωνιστούν, το οποίο όμως είναι σχεδόν απογυμνωμένο απ' τη δυνατότητα να επη­ρεάσει ουσιαστικά τις αποφάσεις της γρα­φειοκρατίας της EE. Αυτή η εξουσιαστική ολιγαρχική δομή του «ευρωπαϊκού κρά­τους» παραμένει ως σύστημα αναλλοίωτη με επιμέρους διαφοροποιήσεις.

Αποδέσμευση και αριστερή διαστρέβλωση

ΠΡΟΤΕΡΑΙΟΤΗΤΑ ΤΗΣ ΠΑΛΗΣ ΣΤΟ ΕΘΝΙΚΟ ΕΠΙΠΕΔΟ

Παρά τον εξόφθαλμο γραφει­οκρατικό και απροσπέλαστο στο κίνημα κρατικό μηχανι­σμό της ευρωπαϊκής ολο­κλήρωσης, οι δογματικοί θιασώτες του «αριστερού ευρωπαϊσμού» επιμένουν εμμονικά στη συντονισμένη πά­λη των εργατικών τάξεων των 27 χωρών της EE για τη μεταρρύθμιση των Βρυξελλών, αλ­λά ακόμη και για το σοσιαλιστικό μετασχημα­τισμό της EE! «Δεν είναι ανίκητες οι ελίτ της Ευρώπης» κραυγάζει ο υπεύθυνος της οι­κονομικής πολιτικής του ΣΥΡΙΖΑ.

Αλλά ας δούμε τι γράφει για το θέμα ο Ν. Πουλατζάς, στον οποίο ομνύουν οι οπαδοί του σοσιαλρεφορμισμού. Αναφέρεται στη θεωρία της ανισό­μετρης ανάπτυξης του Λένιν και γράφει χα­ρακτηριστικά: «Τι γίνεται απ' την πλευρά της εργατικής τάξης των ευρωπαϊκών χωρών... ενώ... στην ουσία ο αγώνας τους είναι διε­θνής, η εθνική μορφή είναι εκείνη που προ­έχει. Τούτο, αντίθετα απ' ότι υποστηρίζουν οι διάφορες ιδεολογίες της παγκοσμιοποί­ησης, οφείλεται κατά ένα μέρος στην άνιση ανάπτυξη και στις συγκεκριμένες ιδιομορφί­ες του κάθε κοινωνικού σχηματισμού, κατά συνέπεια σε γνωρίσματα που ανάγονται στην ίδια τη φύση του καπιταλισμού».

Προσπα­θούν, ωστόσο, να ανασκευάσουν την προτε­ραιότητα της επαναστατικής πάλης σε εθνικό επίπεδο επικαλούμενοι και δύο άλλα επιχει­ρήματα.

Πρώτο: Η σοσιαλιστική μετάβαση σε εθνική βάση αποκλείεται, γιατί η παγκο­σμιοποίηση έχει συνδέσει οργανικά τις εθνι­κές οικονομίες. Μια επανάσταση λοιπόν θα εξασφαλίσει διεθνιστική συνδρομή από χώ­ρες που είναι συνδεδεμένες και έχουν κοινά προβλήματα και δεσμούς μ' αυτήν. Και αντι­διαστέλλει την περίπτωση των επαναστάσεων του 20ού αιώνα που πραγματοποιήθηκαν σε υπανάπτυκτες χώρες και δεν βρήκαν διεθνι­στική ανταπόκριση απ' τους εργαζόμενους στις αναπτυγμένες καπιταλιστικές οικονομί­ες, μ' αποτέλεσμα να ηττηθούν ή να εκφυλι­στούν σε γραφειοκρατικά μορφώματα και να παλινδρομήσουν στον καπιταλισμό. Πρωτό­τυπος πράγματι ορισμός της επανάστασης! Η παγκοσμιοποίηση της καπιταλιστικής οι­κονομίας λειτουργεί ως επαναστατικός κινη­τήρας σε διεθνή βάση!

Δεύτερο: Υπάρχουν και χειρότερα... Ανα­πτύσσεται η πρωτότυπη άποψη ότι η απο­δέσμευση απ' την EE και η επιστροφή στο έθνος - κράτος συνεπάγεται τη συμμαχία της τάξης των εργαζομένων με το εθνικό της κρά­τος, απομακρύνοντας κάθε προοπτική εργα­τικού διεθνισμού! Και το επιστέγασμα: «Το πού κατέληξε μια τέτοια κατακερματισμένη και εθνικά ανταγωνιστική Ευρώπη μάς το έδειξε με τον mo ακραίο και βάρβαρο τρόπο η ιστορία του 20ού αιώνα με τους δύο πα­γκόσμιους πολέμους»! Λοιπόν, όποιος λα­ός αποδεσμεύεται απ' την EE συμμαχεί με την αστική τάξη της χώρας του, αλλά είναι υπεύθυνος και για τις εθνικές διαμάχες και συρράξεις που θα ξεσπάσουν! «Μωραίνει ο Κύριος, ον βούλεται απολέσαι»... Επαναστάτης, διεθνιστής και ειρηνιστής είναι ο εγκάθειρκτος της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης...

Αδήριτη ανάγκη η έξοδος από το ευρώ και την EE

Η ΘΕΣΗ του NAP και της ΑΝΤΑΡΣΥΑ

0 ΣΥΡΙΖΑ και το Κόμμα της Ευρωπαϊκής Αρι­στεράς (ΚΕΑ) επιμένουν στην αυταπάτη της «δημοκρατικής επανίδρυσης» της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Μαξιμαλιστική εκδοχή αυτής της πολι­τικής είναι η διακήρυξη του σοσιαλιστικού μετα­σχηματισμού της EE.

Είναι οξύμωρο. Όσο αντιδραστικοποιείται η EE τόσο εμμένει δογματι­κά ο ΣΥΡΙΖΑ στην ευρωπαϊκή στρατηγική του. Πώς είναι εφικτή η «ευρωπαϊκή λύση» της κρί­σης, όταν ο συσχετισμός δυνάμεων είναι συντρι­πτικός υπέρ της Γερμανίας; Ακόμη και ο άξο­νας του ευρωπαϊκού Νότου είναι ανύπαρκτος και υπό την ηγεμονία νεοφιλελεύθερης πολι­τικής (Ραχόι, Κοέλιο, Λέτα). Αλλά και στη δια­πραγμάτευση του ΣΥΡΙΖΑ με την EE (στην πε­ρίπτωση που αναλάβει τα ηνία της διακυβέρ­νησης) για τη δανειακή σύμβαση, η διαβεβαί­ωση του Τσίπρα και του Δραγασάκη ότι θα μεί­νουμε ενός της Ευρωζώνης, ακόμη κι αν απορ­ριφθεί η πρόταση μας δεν πιστοποιεί την υπο­ταγή στα κελεύσματα των Βρυξελλών και την απουσία εναλλακτικής στρατηγικής; Και αφού είναι αμετάθετη επιλογή η παραμονή στην ευρωζώνη και το ευρώ, θα πρέπει να εξηγήσουν συγκεκριμένα στον ελληνικό λαό και όχι με βερμπαλισμούς πώς θα υλοποιήσουν έστω το μίνι­μουμ πρόγραμμα τους για την αντιμετώπιση της ανθρωπιστικής κρίσης.

Το ΚΚΕ, απ' τη μεριά του, είναι υπέρ της απο­δέσμευσης απ' την EE και το ευρώ, αλλά σε συν­θήκες λαϊκής εξουσίας. Δεν παραπέμπει απλώς το στόχο στις ελληνικές καλένδες. Σ' ορισμένες περιπτώσεις κινδυνολογεί επιπλέον επισείοντας τις επιπτώσεις για τους εργαζόμενους, αν η έξο­δος από το ευρώ πραγματοποιηθεί εντός του κα­πιταλισμού. Το ΚΚΕ χαρακτηρίζει αποπροσανα­τολιστικό το δίλημμα «ευρώ ή εθνικό νόμισμα», γιατί δεν διακρίνει την έξοδο απ' το ευρώ με αστική κυβέρνηση απ' την έξοδο με κινηματι­κή αντικαπιταλιστική πάλη, στην οποία η έξο­δος απ' το ευρώ δεν είναι αυτοσκοπός και με­μονωμένο αλλά οργανικό στοιχείο της αντικαπιταλιστικής μεταβατικής πρότασης.

Στο θέμα της αποδέσμευσης απ' το ευρώ και την EE συζητείται και στους κόλπους της ΑΝΤΑΡΣΥΑ και με δυνάμεις της συμπόρευσης. Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ είναι αταλάντευτα τοποθετημέ­νη υπέρ της εξόδου απ' την EE και το ευρώ στο πλαίσιο του μεταβατικού προγράμματος.

Στη διεξαγόμενη όμως συζήτηση έχουν διατυπω­θεί και διαφορετικές απόψεις:

• Υπέρ της εξόδου απ' το ευρώ αλλά με παραμονή στην EE.
• Ρήξη με την EE... έως και έξοδος απ' αυτήν στο βαθ­μό που η παραμονή σ' αυτήν στέκεται εμπόδιο στην πραγματοποίηση του μεταβατικού προ­γράμματος.
• Υπάρχουν δυνάμεις που είναι υπέρ της εξόδου απ' την EE, αλλά προτάσσουν την έξοδο απ' το ευρώ για λόγους τακτικής.

Η στοχοπροσήλωση της ΑΝΤΑΡΣΥΑ και του NAP στη διπλή έξοδο δεν υποκρύπτει ιδεολογική αδι­αλλαξία και ηγεμονιστική αντίληψη. Υπάρχουν τουλάχιστον δύο ζητήματα-κλειδιά που υπα­γορεύουν αυτή τη στάση:

Πρώτο: Δεν είναι μό­νο η ένταξη στην ευρωζώνη καταστροφική αλ­λά και στην EE. Η ελληνική οικονομία δέχτηκε ισχυρότατα πλήγματα και στην προ της ευρωζώνης εποχή. Τα νέα μέτρα συνοχής και οικονο­μικής διακυβέρνησης είναι εξοντωτικά και για τις 27 χώρες. Το Δημοσιονομικό Σύμφωνο προ­βλέπει ως ποινή το 1/20 του χρέους, όταν αυτό υπερβαίνει το 60% του ΑΕΠ. Για την καχεκτική ελληνική οικονομία αυτό ισοδυναμεί με 10 δισ. το χρόνο! Εξάλλου, απ' τις νέες ρυθμίσεις προ­βλέπεται ότι κατά τη λήξη ενός μνημονίου η επιτήρηση θα διατηρείται μέχρι να εξοφληθεί το 75% του χρέους! Άρα, ομηρεία.

Δεύτερο: Ας σκεφτούμε: Υπάρχει στόχος του αντικαπιταλιστικού προγράμματος της ΑΝΤΑΡΣΥΑ που είναι εφικτός χωρίς αποδέσμευση από την EE; Μήπως η εθνικοποίηση του τραπεζικού συστήματος και των επιχειρήσεων στρατηγικής σημασίας με εργατικό και κοινωνικό έλεγχο χωρίς αποζημίωση;

εφημερίδα ΠΡΙΝ, 24/11/2013