 |
| Λεων. Καστανάς* |
Η αλήθεια είναι ότι δεν περίμενα να συναντήσει τέτοια άρνηση
η κίνηση των «58» από τους «δικούς» της ανθρώπους.
Πίστευα ότι η κατάσταση της
χώρας θα είχε βάλει μυαλό στους περισσότερους από τους συνήθεις παράγοντες του
σοσιαλδημοκρατικού τόξου. Θα είχε εξασθενήσει την εγγενή δυσανεξία τους στη
συνεργασία και στο διάλογο, θα τους...
είχε κάνει πιο ανοικτούς στις πολιτικές
αναζητήσεις. Έπεσα έξω και μαζί με μένα και αρκετοί πολίτες που περίμεναν μια
πανστρατιά για την ανασύσταση του μεσαίου χώρου. Μάλιστα σε μερικές περιπτώσεις
η βιαιότητα της «κριτικής» υπερβαίνει κατά πολύ την παραδοσιακή αστική ευγένεια
του χώρου.
Από τη φιλελεύθερη Δράση ακούσαμε, στην καλύτερη περίπτωση
ότι δεν κάναμε την δέουσα κριτική στο ΠΑΣΟΚ και στην χειρότερη, θεωρίες
συνομωσίας που υπονοούν ότι η ΕΛΙΑ είναι μια απόπειρα να ξεπλυθούν τα χρέη του
ΠΑΣΟΚ. Από τη ΔΗΜΑΡ ακούσαμε ότι αφού η έκκληση των «58» απευθύνεται και στο
ΠΑΣΟΚ, εκείνη δεν μπορεί να ανταποκριθεί γιατί το ΠΑΣΟΚ στηρίζει τις
κυβερνητικές νεοφιλελεύθερες πολιτικές, ενώ εκείνη τις αντιπολιτεύεται, αλλά
βέβαια δεν θέλει και να πέσει η κυβέρνηση, ούτε να γίνουν εκλογές. Και ότι
τέλος πάντων, η ΔΗΜΑΡ έχει το δικό της σχέδιο για μια δική της Κεντροαριστερά,
που δεν μας περιλαμβάνει. Ούτε από λεπτότητα δεν μας είπαν «ελάτε σʼ εμάς». Στο
ΠΑΣΟΚ, άλλοι μαζεύουν υπογραφές για να συνεργαστούν με το ΣΥΡΙΖΑ και άλλοι
επιτέθηκαν στο Βενιζέλο επειδή χαρακτήρισε σοβαρή την πρόταση των «58»,
διότι έτσι -και καλά- ρευστοποιεί το κόμμα μέσα από συνεργασίες και ότι στις
ευρωεκλογές πρέπει να κατέβουν μόνοι τους. Άλλοι μας κατηγόρησαν ότι είμαστε
παπαγαλάκια του «απόλυτου κακού» που λέγεται Βενιζέλος και άλλοι ότι μάλλον δεν
έχουμε αριστερές και δημοκρατικές ανησυχίες. Τέλος, γράφτηκε ότι ο μεσαίος
χώρος που θεωρείται ευρύχωρος και στερούμενος πολιτικής έκφρασης, καλύπτεται
ήδη από τη ΝΔ και το ΣΥΡΙΖΑ, οπότε εμείς καλύτερα να πάμε στα σπίτια μας.
Ανεξάρτητα τέως στελέχη του ΠΑΣΟΚ, δεν είπαν κουβέντα. Μάλλον περιμένουν να
δουν πού θα κάτσει η μπίλια και μετά να ποντάρουν. Ένας μάλιστα, κάλεσε τους πολίτες
να βγάλουν φωτοτυπία το κείμενο των «58» και να το καίνε στα τζάκια τους τώρα
που έρχεται ο χειμώνας.
Αναρωτιέμαι γιατί τόση χολή προς, κατά τεκμήριο, νουνεχείς
ανθρώπους με καθαρά χέρια και αγαθές προθέσεις, οι περισσότεροι των οποίων δεν
είναι καν πολιτικοί. Να υποθέσω ότι η επίθεση γίνεται επειδή είναι κανονικοί
άνθρωποι με αξιόλογη επαγγελματική και πολιτική διαδρομή; Και τέλος
πάντων, αν υπάρχουν σκοτεινά σημεία στην Πρόταση των «58», γιατί οι γάτες και
οι γάτοι που τα διέκριναν δεν έρχονται να κάτσουν στο τραπέζι να τα συζητήσουν,
μπας και βγει άκρη; Για να μας ξεμπροστιάσουν, στην χειρότερη περίπτωση ή στην
καλύτερη να μας συνετίσουν. Διότι σε ένα κείμενο - έκκληση είναι αυτονόητο ότι
δεν μπορείς να τα πεις όλα ή μάλλον μπορείς να πεις ελάχιστα. Εξάλλου, η κίνηση
των «58» δεν είναι πρόπλασμα κόμματος. Μια πρόταση συνεργασίας είναι προς τις
πολιτικές δυνάμεις της κεντροαριστεράς. Αυτές θα επικοινωνήσουν, θα αναλύσουν,
θα προτείνουν και αν συμφωνήσουν, θα προχωρήσουν εις «γάμου κοινωνία». Οι «58»
ούτε παράταξη είναι, ούτε φιλοδοξούν να καπελώσουν την «ΕΛΙΑ». Ούτε θέσεις
ολοκληρωμένες έχουν, ούτε ακριβώς κοινή αντίληψη για τη διέξοδο από την κρίση.
Όταν και αν αρχίσει ο διάλογος, θα είχαν φαντάζομαι κι αυτοί, ως πρόσωπα, την
ευκαιρία να πουν την άποψή τους.
Η απάντηση στα εύλογα ερωτήματα είναι απογοητευτική για τον
κόσμο της κεντροαριστεράς. Απλώς, όλοι αυτοί δεν θέλουν τον τρίτο πόλο. Δεν
θέλουν τη συνεργασία και κρύβονται πίσω από αστείες ή σοβαρές αιτιάσεις, ώστε
να μην προχωρήσει η κοινή υπόθεση. Και δεν τη θέλουν, γιατί τα πολιτικά
τους προσωπικά συμφέροντα εξυπηρετούνται με την παρούσα κατάσταση. Ο
κατακερματισμός, για κάποιους είναι ωφέλιμος. Για την πατρίδα πάλι, όχι, αλλά
αυτό δεν τους ενδιαφέρει. Στο διαμορφούμενο ρευστό πολιτικό σκηνικό, τα μικρά
«μαγαζιά» μπορούν να καλύπτουν τις ανάγκες και τις φιλοδοξίες των ιδιοκτητών
τους. Γιατί να μπλέξουν σε κάτι μεγαλύτερο, που δεν θα το ελέγχουν; Οι
βουλευτές των 1500 ψήφων, γνωρίζουν καλά ότι σε ένα μεγαλύτερο σχήμα με ισχυρές
προσωπικότητες ή δυνατότερους εκλογικά συνεταίρους, θα εξαφανιστούν.
Ανεπάγγελτοι, ανεπαρκείς δήθεν παράγοντες και θαμώνες τηλεοπτικών παραθύρων που
καμώνονται τους ειδικούς, γνωρίζουν ότι η σύγκριση με διανοούμενους,
τεχνοκράτες, ή επιτυχημένους ανθρώπους της αγοράς, θα είναι γιʼ αυτούς
συντριπτική. Γιατί να την τολμήσουν; Ηγέτες που διαχειρίζονται το κόμμα τους
ωσάν να ήταν το μαγαζί τους, γιατί να εμπλακούν σε συνεργασίες με άλλους, των
οποίων η παρουσία θα μείωνε την ακτινοβολία τους; Το σημαντικότερο: Γιατί
επαγγελματίες πολιτικοί να θέλουν να συνεργαστούν με πρόσωπα που αδυνατούν εκ
φύσεως να εμπλακούν σε πολιτικά τερτίπια και σε στρογγυλέματα πολιτικών
απόψεων; Όλοι αυτοί μπορούν να παλέψουν την είσοδό τους στη Βουλή, αυτόνομα. Αν
δουν ότι δεν τους παίρνει, μπορούν να κολλήσουν σε ένα από τα δύο μεγάλα
κόμματα, ανάλογα με την αριστερή ή κεντρώα φύση τους και να εξασφαλίσουν τη
συνέχεια της πολιτικής τους καριέρας.
Πέραν όμως από τα προβλήματα πολιτικής διαχείρισης, υπάρχουν
και τα προβλήματα πολιτικών θέσεων, που είναι και τα κύρια αίτια της αρνητικής
στάσης ορισμένων απέναντι στην πρόσκληση. Οι «58» δεν είναι άγνωστοι στην
πολιτική πιάτσα. Η αρθρογραφία και η στάση τους απέναντι στα σημαντικά επίδικα
της τελευταίας τριετίας, αναδύει ένα έντονο μεταρρυθμιστικό άρωμα. Μια
αντικρατικιστική αντίληψη. Έναν έρωτα για το πραγματικό κοινωνικό κράτος. Μια
απέχθεια για τον λαϊκισμό και την πελατειακή λογική. Μια πεποίθηση ότι η
οικονομική ανάκαμψη θα έρθει όχι τόσο από τις κρατικές πρωτοβουλίες, όσο από
τις κινήσεις της αγοράς. Με τέτοιο, έστω και αδρό πολιτικό πλαίσιο, οι «58»
θέτουν εκ των προτέρων ψηλά τον πήχη και αυτό κάποιους τους ενοχλεί. Γιατί τους
είναι αδύνατον να τον περάσουν. Γιατί το πελατειακό είναι το μόνο σύστημα
που ξέρουν. Γιατί έχουν την γνώμη ότι η χώρα μπορεί να συνεχίσει να κάνει αυτά
που έκανε, απλώς με λιγότερα χρήματα. Γιατί ο εξευρωπαϊσμός της θα σημάνει
ενδεχομένως την είσοδο άλλων πολιτικών δυνάμεων στη σκηνή και θα ανακατανείμει
τα ποσοστά ισχύος εις βάρος τους.
Δεν ξέρω αν ο Βαγγέλης Βενιζέλος είναι τόσο
απελπισμένος ώστε να προμοτάρει τους 58, ευελπιστώντας μόνο σε δική του
διάσωση. Δεν ξέρω αν είναι σίγουρος ότι τους έχει του χεριού του. Δεν ξέρω αν
άλλαξε απόψεις και συμφωνεί με τους περισσότερους εξ αυτών. Αλλά το γεγονός ότι
υποστηρίζει το εγχείρημα, είναι γιʼ αυτόν μια υπέρβαση, μια ελπίδα, που μόνο
θετική υποδοχή μπορεί να έχει. Τουλάχιστον δέχεται να εκτεθεί σε ένα διάλογο
και να υποστεί την κριτική. Οι άλλοι που κατά τεκμήριο πλεονεκτούν, γιατί
φοβούνται να προσέλθουν; Γιατί δεν έρχονται να του επιβληθούν με τις απόψεις
τους; Να τον απομονώσουν ή να τον εξαναγκάσουν σε φυγή; Γιατί η συμμετοχή του
ΠΑΣΟΚ, που δεν είναι και δεδομένη, είναι ικανή να ακυρώσει τη μεγάλη
κεντροαριστερά, και η δική τους δεν είναι ικανή να ανατρέψει τους συσχετισμούς και
να τη δικαιώσει; Γιατί άραγε δεν μας προτείνουν ένα δικό τους σχέδιο
ανασύστασης της σοσιαλδημοκρατίας, που τόσο επιθυμούν κατά πως λένε, χωρίς να
είναι δεδομένα από αυτούς ο ηγέτης και το πολιτικό πλαίσιο; Γιατί η
ΔΗΜΑΡ δεν πρότεινε στους 58 ένα άλλο ενωτικό σχήμα χωρίς το Βενιζέλο;
Η πρωτοβουλία των «58» τυγχάνει της αποδοχής σημαντικού
τμήματος των πολιτών, γιʼ αυτό θα προχωρήσει. Η φρεσκάδα που φέρνει είναι
αναγκαία για το αποξηραμένο πολιτικό σύστημα. Η χώρα έχει ανάγκη μια ήρεμη,
ανανεωτική, εξισορροπητική δύναμη ανάμεσα σε βαθιά συντηρητικές αριστερές και
δεξιές πολιτικές δυνάμεις. Και θα προχωρήσει σε πείσμα όχι μόνο των εχθρών, που
είναι φυσιολογικό, αλλά και των φίλων που αρέσκονται στις ατέρμονες συζητήσεις,
στα θεωρητικά σχήματα και την υψηλή κριτική. Που αρνούνται να κατέβουν στη
σκληρή πραγματικότητα, έχοντας λύσει βεβαίως προ πολλού τα ατομικά προβλήματα
επιβίωσης. Αλλά έτσι είναι. Αν τα πράγματα ήταν αλλιώς, η χώρα δεν θα είχε
φτάσει στο χείλος της καταστροφής. Αν υπήρχε κουλτούρα συνεννόησης, ειδικά στο
μεσαίο χώρο, αυτή θα είχε ήδη οδηγήσει ΠΑΣΟΚ, ΔΗΜΑΡ και άλλους, σε κοινό
πολιτικό σχήμα και σε κυβέρνηση ισότιμης και πραγματικής συνεργασίας με τη ΝΔ,
με πολύ ωφέλιμα αποτελέσματα για τον τόπο.
Οι «58» είναι υποχρεωμένοι να προχωρήσουν ακόμα και μόνοι.
Οι επικλήσεις καθαρότητας, αποκλεισμών λόγω αμαρτωλού παρελθόντος και δήθεν
αριστερής χροιάς του κάθε εγχειρήματος, δεν μπορούν να κρύψουν τη δυσανεξία
στην κάθε αλλαγή παραδείγματος. Η αριστεροσύνη είναι ο φερετζές του κάθε
συντηρητικού. Και ο τόπος αυτός είναι γεμάτος από συντηρητικούς ανθρώπους.
ΥΓ. Ώρες - ώρες μου ʼρχεται να βάλω τα κλάματα όταν
αναλογίζομαι κάποιους από αυτούς στους οποίους απευθύνεται η πρόσκληση. Αλλά το
ξεπερνάω.
Ο Λεωνίδας Καστανάς είναι εκπαιδευτικός και
ο διαχειριστής του blog «μη μαδάς τη μαργαρίτα»
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου