Η γενναία "μοναξιά" του Πέτρου Τατσόπουλου / Χρ. Κατσούλας

του Χρ. Κατσούλα

Ο Π. Τατσοπουλος μπορεί τους τελευταίους μήνες να διεκδικήσει τον τίτλο ενός γενναίου ανθρώπου. Ενός βουλευτή που όταν μιλά κάνει τη βάση (και στελέχη) του κόμματος να ανατριχιάζει.

Τη μια προτείνει μέτωπο με τη ΝΔ απέναντι στον...

κίνδυνο της Χρυσής Αυγής. Την άλλη αποφαίνεται ότι η κίνηση των 58 της κεντροαριστεράς του ΠΑΣΟΚ είναι ο αυριανός σύμμαχος της κυβέρνησης του ΣΥΡΙΖΑ.

Τι κι αν μέλη και στελέχη της αξιωματικής αντιπολίτευσης λούζουν με απίθανους χαρακτηρισμούς τον βουλευτή-συγγραφέα; Απτόητος εξακολουθεί να "προκαλεί". Θα έλεγε κανείς ότι πρόκειται για έναν ατρόμητο άνθρωπο.

Η άλλη ανάγνωση είναι σαφώς λιγότερο ηρωική.

Ότι δηλαδή στην περίπτωση των δηλώσεων Τατσόπουλου η μόνη ιδιαιτερότητα είναι η ένταση και η προκλητικότητά τους. Δεν είναι η πολιτική τους πρωτοτυπία. Καθώς ότι έχει πει, είναι ψιλοκομμένη (ή χοντροκομμένη – ανάλογα από πού το βλέπει κανείς) εξήγηση κινήσεων, συμβολισμών, υπονοούμενων και αφαιρετικών διατυπώσεων που άλλα στελέχη και ο ίδιος ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ έχουν κάνει.

Για παράδειγμα κορυφαίο στέλεχος του ΣΥΡΙΖΑ έχει δηλώσει ευθαρσώς ότι "όλες οι δυνάμεις πλην της σαμαρικής Δεξιάς και της Χρυσής Αυγής εν δυνάμει θα μπορούσαν να είναι σύμμαχοί μας". Η καραμανλική δεξιά (που αποτελεί και την ψυχή της ΝΔ) προφανώς εξαιρείται του αποκλεισμού, όπως και η ΔΗΜΑΡ και το ΠΑΣΟΚ.

Εκεί παραπέμπει άλλωστε το έντονο φλερτ της ηγεσίας του ΣΥΡΙΖΑ με τον καραμανλισμό. Δεν πέρασαν πολλοί μήνες από τότε που ο Α.Τσίπρας έπλεκε το εγκώμιο του εθνάρχη Καραμανλή, χωρίζοντας την προδικτατορική από τη μεταδικτατορική του δράση και διακρίνοντας την δεξιά σε πολιτισμένη και απολίτιστη. Οι κατέχοντες την πολιτική επιστήμη και οι παίζοντες στα δάκτυλα την τακτική θα υποστηρίξουν ότι πρόκειται για ένα σχέδιο αποδυνάμωσης της ακροδεξιάς δράκας που κυβερνά τη χώρα.

Μπορεί φυσικά τα πράγματα να είναι απλούστερα.

Να ετοιμάζεται δηλαδή μια επόμενη ημέρα οικουμενικής λύσης, δοσμένου του πολιτικού αδιεξόδου. Μια επόμενη μέρα συναίνεσης και ευρωπαϊκής υπευθυνότητας, επιμονής στη δημοκρατική ομαλότητα που αποκλείει ακροδεξιές εκτροπές από τη μια, αλλά αποκλείει επίσης έξαλλες τομές και ρήξεις με τα κεκτημένα της μνημονιακής πορείας της χώρας από την άλλη.

Τι διαφορετικό είναι οι επικλήσεις στο πεφωτισμένο και ευρωπαϊκό τμήμα της δεξιάς, το κλείσιμο του ματιού στον Σπηλιωτόπουλο, στον Αντώναρο, στον Αβραμόπουλο, στη Γιαννάκου;

Τι άλλο είναι οι μονότονα επαναλαμβανόμενες θετικές επισημάνσεις στην καλή δεξιά της μεταπολίτευσης; Τι άλλο είναι οι αναφορές βασικών στελεχών του οικονομικού επιτελείου του ΣΥΡΙΖΑ σε πεδία ελάχιστης συναίνεσης; Τι άλλο είναι οι ύμνοι για το δρόμο που χάραξαν Τρικούπης, Βενιζέλος και Καραμανλής;

Τι άλλο είναι οι αναφορές στη σαμαρική δεξιά και τον σαμαρισμό, που όπως και ο μερκελισμός (σε ευρωπαϊκό επίπεδο) αποτελούν τον καλύτερο δρόμο γεφύρωσης των πολιτικών διαφορών; Όταν η κυβερνητική πολιτική υποβιβάζεται σε σαμαρισμό και η ευρωπαϊκή πολιτική σε μερκελισμό, τότε βαθιές και αγεφύρωτες διαφορές μετατρέπονται σε συγκυριακές διαφωνίες με πρόσωπα και ομάδες της εξουσίας.

Βεβαίως αλλιώς ξέρουν να εκφράζονται πολύπειρα στελέχη της Αριστεράς και αλλιώς εκφράζεται (εκτιθέμενος) ένας βουλευτής που κυρίως έτυχε παρά επέλεξε να συνεργαστεί με τον ΣΥΡΙΖΑ.

Μπορεί τελικά η μοναξιά του Π.Τατσόπουλου να μην είναι -επί της ουσίας- μοναξιά, αλλά σε κάθε περίπτωση είναι χρήσιμη. Αποτελεί μέσο εκτόνωσης μιας ολοένα διαψευδόμενης αντισυστημικότητας, που ζει το ζωτικό της ψεύδος στον ΣΥΡΙΖΑ, αλλά άμα λάχει τα χώνει αγρίως στον Τατσόπουλο, θεωρώντας τον ντροπή του κόμματος, όνειδος της κοινοβουλευτικής ομάδας, παραχαράκτη των συλλογικών αποφάσεων και άλλα πολλά.

Και φυσικά δεν προκαλεί πλέον εντύπωση ότι οι "κύκλοι της ηγεσίας" πολύ περισσότερο αποδοκιμάζουν τον Γλέζο ή τον Κουράκη, παρά τον Τατσόπουλο. Όπως για τη ΝΔ φταίει ο ΣΥΡΙΖΑ για τη χρεοκοπία της χώρας (αν και δεν αποφάσισε ποτέ για τη χώρα), έτσι και για την ηγεσία της αξιωματικής αντιπολίτευσης φταίει η εσωκομματική αντιπολίτευση για το μπλοκάρισμα του ΣΥΡΙΖΑ (αν και δεν αποφάσισε ποτέ για τον ΣΥΡΙΖΑ).

Λαμπρά.