Για να τρίτο κύμα ριζοσπαστικοποίησης και αντικαπιταλιστικής ανατροπής

του Αντ. Δραγανίγου

Ένα χρόνο μετά την ιστορική 12^η του Φλεβάρη που έκανε σμπαράλια την -«παντοδύναμη» και τότε- τρικομματική κυβέρνηση του τραπεζίτη Παπαδήμου ένας νέος γύρος σύγκρουσης ωριμάζει βαθιά μέσα στην κοινωνία. Τις αμέσως επόμενες ημέρες θα ξεδιπλωθεί η κανιβαλλική επίθεση για την επιβολή των δεκάδων χιλιάδων απολύσεων, την μείωση των μισθών και το ξεπούλημα δημόσιων αγαθών, επιχειρήσεων, υποδομών, ενώ ετοιμάζονται...

«κατασχετήρια» της εφορίας..Η κοινωνία μυρίζει μπαρούτι.

Τα πράγματα μέσα στους χώρους δουλειάς παραμένουν ωστόσο αντιφατικά. Η οργή και το μίσος ξεχειλίζουν. Αλλά μαζί με αυτά περισσεύει ο εκβιασμός της απόλυσης και η απειλή της πείνας. Για τους άνεργους, τους ελαστικά εργαζόμενους των 300 ευρώ, το αδιέξοδο και η απόγνωση. Αλλά πριν από όλα το πρόβλημα του κινήματος στην φάση αυτή είναι πολιτικό. Είναι η «αίσθηση» που έχουν σημαντικά, μαχόμενα κομμάτια των εργαζόμενων ότι η «πολιτική πλάτη» που έχουν για να βγουν στην κόντρα είναι αδύναμη και εξαιρετικά ανεπαρκής. Με λίγα λόγια, το πρόβλημα του νέου γύρου της αναμέτρησης που έτσι και αλλιώς θα έρθει, είναι περισσότερο από ποτέ το πρόβλημα της αριστεράς.

Το πολιτικό δίλημμα που μπαίνει στην ημερήσια διάταξη είναι ξεκάθαρο: η σφοδρότητα και το «στρατηγικό βάθος» της επίθεσης είναι τέτοιο που είτε θα οδηγήσει σε μια καθολική αντιδραστική ανασυγκρότηση του ελληνικού καπιταλισμού, με διαλυμένο το εργατικό και λαϊκό κίνημα και την βαρβαρότητα να επικρατεί στην κοινωνία είτε θα τροφοδοτήσει ένα μεγάλο ρεύμα όξυνσης της ταξικής πάλης και ανατροπής της κυβέρνησης και της μνημονιακής λαίλαπας, θα βαθύνει την πολιτική κρίση ανοίγοντας δρόμους κλονισμού της αστικής κυριαρχίας, μιας ισχυρής αντικαπιταλιστικής-επαναστατικής δυναμικής.

Ο μαχόμενος κόσμος «νοιώθει» πολύ καλά το βάρος και τις συνέπειες αυτού του διλήμματος και μετράει το ίδιο προσεχτικά και αυστηρά τις απαντήσεις και την πρακτική στάση των δυνάμεων της αριστεράς- και την δική μας φυσικά. Ο συσχετισμός που αποκρυσταλλώθηκε λίγους μήνες πριν στις δίδυμες εκλογές του Μάη-Ιούνη δεν έχει ανατραπεί, αλλά αμφισβητείται. Οι άνθρωποι κρίνουν και επανατοποθετούνται. Και τι βλέπουν?

Βλέπουν από την μια την «βίαιη ωρίμανση» του ΣΥΡΙΖΑ. Την διαδικασία ταχύτατης ενσωμάτωσής του στο αστικό πολιτικό σύστημα. Οι δηλώσεις ότι «δεν πρόκειται να σκίσουμε τη δανειακή σύμβαση», η αναζήτηση συμμάχων στις ΗΠΑ και το ΔΝΤ, ο διαγκωνισμός σε φιλοευρωπαϊσμό της ΝΔ, οι όρκοι πίστης στους νοικοκυραίους και το «συνταγματικό τόξο» κατασταλάζουν σε δεκάδες χιλιάδες εργαζόμενους και αγωνιστές την αντίληψη ότι «δίνουν εγγυήσεις» στα κέντρα της εξουσίας. Όχι ότι δεν θα υπάρξουν αντιδράσεις, παρά την φιλότιμη προσπάθεια κυρίως «αριστερών» δυνάμεων εντός του, να τις ενσωματώσουν. Η πολιτική τους κατεύθυνση όμως είναι ξεκάθαρα δρομολογημένη.

Δεν πρόκειται για κάποια «προδοσία» της ηγεσίας. Αλλά γα τα αντικειμενικά όρια μιας στρατηγικής που επιδιώκει την διαχείριση της ιστορικής κρίσης του καπιταλισμού χωρίς αντικαπιταλιστική στρατηγική, μέσα στα όρια του κεφαλαίου και τα ασφυκτικά πλαίσια του ευρώ και της ΕΕ. Αυτή η στρατηγική είναι απόλυτα καταδικασμένη να οδηγήσει –έστω σταδιακά - σε πλήρη υποταγή στην κυρίαρχη πολιτική και στα μνημόνια. Αν δεν υπάρξει σαφέστατος διαχωρισμός και καταδίκη αυτής της πορείας, αν η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ μπορέσει με -σχετικά μικρές απώλειες- να ολοκληρώσει το έργο της συντηρητικής μετάλλαξης του λαϊκού αριστερόστροφου αντιμνημονιακού ρεύματος σε ένα ρεύμα «φιλολαϊκής διαχείρισης» και «ομαλής κυβερνητικής εναλλαγής», αν τελικά δεν ηττηθεί σήμερα η διαχειριστική λογική του ΣΥΡΙΖΑ μέσα στο κίνημα και τις ριζοσπαστικές του δυνάμεις, τότε θα ηττηθεί οριστικά το ίδιο το ρεύμα που γεννήθηκε από τον αγώνα εκατοντάδων χιλιάδων ανθρώπων στις απεργίες, τις πλατείες και τις συγκρούσεις. Δεν φαίνεται ότι συνειδητοποιούν όλοι στην «ριζοσπαστική αριστερά» αυτόν τον κίνδυνο.

Το ΚΚΕ, βρίσκεται σε κατάσταση κρίσης και μετάβασης. Οι Θέσεις για το Συνέδριό του δεν εκφράζουν μια γραμμή ανατροπής. Συνεχίζει να υποτιμά την καπιταλιστική κρίση, να υποβαθμίζει τις αντιστάσεις και τις δυνατότητες του κόσμου της εργασίας. Το κεντρικό πρόβλημα στην πολιτική του είναι η άρνηση να υιοθετήσει ένα «μεταβατικό» πολιτικό πρόγραμμα αντικαπιταλιστικής ανατροπής της επίθεσης και να συμβάλλει να γίνει υπόθεση του πολιτικού αγώνα της εργατικής τάξης, του λαού και των οργάνων τους.. Διατηρείται ο διαχωρισμός και μη σύνδεση των άμεσων τακτικών (βελτίωση της ζωής του λαού- πάλη γα την επιβίωση) και στρατηγικών πολιτικών στόχων, που παραμένουν αγκυρωμένοι στο ομιχλώδες μακρινό μέλλον της εργατικής και λαϊκής εξουσίας.

Το ΚΚΕ σήμερα διαμορφώνει μια τακτική αγώνων χαμηλής έντασης, σε μεγάλο βαθμό στα όρια των ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ (που υπερηφανεύεται ότι του «σέρνει» στην γραμμή του»). Η σεχταριστική αντίληψη που προβάλλει σαν «Λαϊκή Συμμαχία» την συμπαράταξη ΠΑΜΕ-ΟΓΕ-ΠΑΣΥ κλπ σηματοδοτεί την άρνηση να συμβάλλει στην πολιτικοποίηση των αντικειμενικά αντιφατικών, «μη καθαρών» ριζοσπαστικών ρευμάτων και αγώνων που διαρκώς θα γεννιούνται μέσα στην δίνη της κρίσης. Η εχθρότητά του προς αγώνες που δεν ελέγχει και προς την αντικαπιταλιστική αριστερά δρα ορισμένες φορές παραλυτικά. Έτσι συνολικά αδυνατεί αντικειμενικά να χαράξει μια πολιτική συγκέντρωσης των αναγκαίων κοινωνικών και πολιτικών δυνάμεων που θα αναμετρούνται με την αστική λαίλαπα και θα νικήσουν!!

Μας χρειάζεται λοιπόν ένα τρίτο κύμα ριζοσπαστικοποίησης του ευρύτερου λαϊκού αριστερόστροφου αντιμνημονιακού ρεύματος, και παράλληλα η συγκρότηση μιας ανώτερης μαζικής αντικαπιταλιστικής και επαναστατικής πρωτοπορίας ικανής να δώσει τις μάχες που ωριμάζουν.

Αν στην πρώτη φάση του αντιμνημονιακού αγώνα ήμασταν υποχρεωμένοι να αποδείξουμε ότι το χρέος δεν είναι δικό μας, ότι τα μέτρα δεν είναι αναπόφευκτα και αναγκαία, αλλά συνειδητά και ταξικά.. Αν στην επόμενη φάση έπρεπε να δώσουμε την μάχη να πείσουμε ότι απαιτείται συνολικός πολιτικός αγώνας διάρκειας για να πέσει «το καθεστώς» που χτίζεται ή ότι δεν θα καταστραφούμε αν βγούμε από το ευρώ, σήμερα είναι απαραίτητο να χτίσουμε μέσα στους αγώνες και να γίνει υπόθεση του πολιτικού αγώνα της εργατικής τάξης, του λαού και των οργάνων του την συνολική αντικαπιταλιστική λύση. Να «ανέβει» η «αντιμνημονιακή» στάση σε συνειδητή αντικαπιταλιστική, αντι-ΕΕ συνείδηση και συγκρότηση. Να συνδέεται άρρηκτα ο αγώνας για την ζωή, για την ανατροπή της τρικομματικής χούντας και της κατάργησης των μνημονίων με την πάλη κατά του ευρώ και της ΕΕ, του κεφαλαίου και την συνολική αμφισβήτηση του καπιταλισμού, του νέου υπεραντιδραστικού καπιταλισμού που προωθεί το κεφάλαιο και οι πολιτικοί του εκπρόσωποι.

Να αναβαθμίζονται το περιεχόμενο των προγραμμάτων και των μορφών πάλης ώστε να δένονται πιο στενά με το συνολικό αντικαπιταλιστικό πολιτικό πρόγραμμα. Οι πολιτικοί αυτοί στόχοι να γίνονται υπόθεση της πάλης ευρύτερων τμημάτων του λαού, στοιχεία «προγραμματικής ενοποίησης» του κινήματος, ξεπεράσματος του κατακερματισμού, του συντεχνιασμού και του κοινωνικού αυτοματισμού, δρόμοι οικοδόμησης ενός «ιστορικού μπλοκ» λαϊκών δυνάμεων με εργατική αντικαπιταλιστική ηγεμονία, του αγωνιστικού μετώπου ρήξης-ανατροπής.

Να ξεκαθαρίζεται ότι η πορεία επιβολής αυτού του προγράμματος μπορεί να γίνει μόνο με την δύναμη του αγώνα και της λαϊκής εξέγερσης και δεν έχει τίποτε, μα απολύτως τίποτε, να κάνει με κοινοβουλευτικούς περίπατους και «ομαλές εξελίξεις». Έξω από έναν τέτοιο δρόμο, αντικειμενικά, η μόνο «ορατή» εναλλακτική λύση θα είναι η κοινοβουλευτική κυβέρνηση «εθνικής σωτηρίας» του ΣΥΡΙΖΑ.

Να γίνονται τα απαραίτητα, επείγοντα βήματα της ταξικής ανασυγκρότησης του εργατικού κινήματος, που είναι απαραίτητα για να δοθεί η μάχη. Συνελεύσεις και συντονιστικά παντού. Επιδίωξη και απαίτηση για κοινή δράση των μαχόμενων δυνάμεων της αριστεράς, αλλά σε γραμμή αληθινού αγώνα και ανατροπής, όχι σε ξέπνοες διαμαρτυρίες για να «βγάλουμε την υποχρέωση». Ολόπλευρη προετοιμασία για να παραλύσουμε το σιδερένιο αντεργατικό οπλοστάσιο του αντίπαλου, που περιλαμβάνει την διαρκή χρήση των δυνάμεων καταστολής και τις διαρκείς επιστρατεύσεις. Πολύμορφή συγκρότηση εκείνης της ταξικής πτέρυγας μέσα στο εργατικό κίνημα που θα αποτελέσει την καρδιά και τον βηματοδότη της δικής μας αντεπίθεσης.

Να παρθούν με θάρρος οι πολιτικές πρωτοβουλίες συσπείρωσης, διαλόγου, πολιτικής συμπόρευσης όλων των δυνάμεων που στον έναν ή τον άλλον βαθμό μπορούν και θέλουν να συμβάλλουν σε αυτήν την κατεύθυνση.

Πλατιά πολιτική εξόρμηση στον λαό και αξιοποίηση της 2^ης Συνδιάσκεψης της ΑΝΤΑΡΣΥΑ για την συγκρότηση του αντικαπιταλιστικού ρεύματος και την δημοκρατική της αναβάθμιση. και των σημαντικών διαδικασιών ΝΑΡ και νΚΑ, για την συμβολή στην ανασυγκρότηση των δυνάμεων της κομμουνιστικής επαναθεμελίωσης.

Ο πόλεμος περνάει στην τρίτη και πιο αποφασιστική του καμπή. Ας πάρουμε τα μέτρα μας.

(ΠΡΙΝ, 17.2.2013)